Δεν γνωρίζω τι νιώθουνε οι άλλοι άνθρωποι στον καιρό μας. Εγώ νιώθω πολλές φορές πως βρίσκουμαι μέσα σε μια παραζάλη και μια ταραχή, σ’ αυτόν τον κόσμο της μηχανής και της δράσης. Σαν να στριφογυρίζει το κεφάλι μου μέσα στο σβούρισμα που έχει πιάσει την ανθρωπότητα, και δεν έχει μιας στιγμής ησυχία. Ποτέ το ανθρώπινο γένος δεν το ΄πιασε τόση δραστηριότητα – όχι πνευματική, μα υλική δραστηριότητα. Γιατί, κι αυτά που τα λέγει σήμερα ο κόσμος πνευματικά, επιστημονικά, δεν είναι παρά υλικά, κι αποβλέπουνε στην υλική ζωή του ανθρώπου. Κι αυτή η υλική ζωή του ανθρώπου λέγεται με μια λέξη: Παράς. Όλες οι ακαταμέτρητες μηχανές που αγκομαχάνε σαν τελώνια μέρα-νύχτα, σε στεριά, σε θάλασσα και στον αγέρα, όλα αυτά τα συνέδρια, και τα επιστημονικά εργαστήρια, κι οι εφευρέσεις, κι οι μυριάδες εφημερίδες και τα λογής-λογής βιβλία, κι οι καλλιτεχνίες, τα θέατρα, οι ρεκλάμες, οι διάφορες ρουκέτες για καινούργιες θεωρίες, τα διαπλανητικά ταξίδια, όπως τα λένε, οι αστρονομίες, οι εξερευνήσεις στους πόλους, στις ζούγκλες, στα βάθη του ωκεανού, όλα, όλα γίνουνται γι’ αυτόν τον τύραννο, που καβαλίκεψε την αμαρτωλή την ανθρωπότητα και την στριφογυρίζει σαν δαιμονισμένη: τον Παρά. Ποτές ο Μαμμωνάς δεν προσκυνήθηκε με τόση πίστη, με τόσο άγρια πίστη, όσα σήμερα. Κι οι πιο φανατικοί προσκυνητές του, αλίμονο, είναι οι λεγόμενοι χριστιανοί, αυτοί που λένε πως πιστεύουνε σε Κείνον, που είπε πως ο Μαμμωνάς είναι ο πιο μεγάλος εχθρός του, ο Εωσφόρος, ο Σατανάς!
Μας «Κάλυψε» ο Θωμάς!... -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητοὐ Α.Π.Θ.
Ρεαλιστική η εποχή μας δεν ανέχεται φαντασίες και παραμύθια, έχει καταργήσει τα ταμπού, δέχεται μόνο γεγονότα και δεδομένα. Έτσι θέλει. Καθετί που ξεφεύγει από τους νόμους της φύσης αποτελεί σκάνδαλο και καθετί που δεν εξηγείται με τους νόμους της λογικής συνιστά μωρία. Και το πιο παράδοξο πρόβλημα και η πιο ανεξήγητη ιστορία από όλα όσα συνέβησαν μέσα σ΄ αυτό τον κόσμο και πάνω σ΄ αυτή τη γη είναι, χωρίς άλλο, η Ανάσταση του Χριστού. Πως κάποιος, που έζησε ως άνθρωπος και πέθανε ως θνητός, πως ξαναπήρε τη ζωή, ξαναβρήκε το σώμα του, σηκώθηκε από τον τάφο και ζη; Πως από τότε μέχρι τώρα και για πάντα απολαμβάνει – όχι μόνο με την ψυχή του αλλά και με το σώμα του άφθαρτο – μια ζωή, που βέβαια δεν είναι, η γνωστή μας ανθρώπινη ζωή, είναι, όμως, ζωή και μάλιστα ανώτερη και ωραιότερη; Τούτο το ερώτημα δίκαια, πράγματι, μπορεί να τυραννά κάθε εποχή τον κάθε άνθρωπο, όταν για πρώτη φορά το αντιμετωπίζει σαν ένα πρωτάκουστο νέο, σαν ένα πρωτόφαντο θαύμα, που αξιώνει ότι αποτελεί ευαγγέλιο, που παρουσιάζεται να δείχνει Θεό. Διότι, ποια άλλη αγγελία είναι πιο ευχάριστη από το ότι οι νεκροί μπορούν να αναστηθούν με τα σώματά τους; Και πια άλλη απόδειξη φανερώνει πιο καλά τη θεότητα από το ότι κάποιος μπορεί να αναστηθεί από τους νεκρούς;
Τη ΣΤ΄ (6η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΘΩΜΑ.
Θωμάς ο ένδοξος του Κυρίου Απόστολος ήτο εις εκ των Δώδεκα Αποστόλων και Μαθητών του Κυρίου, οι οποίοι μετά την φρικτήν και ένδοξον του Δεσπότου Χριστού Ανάληψιν διεσπάρησαν εις όλην την οικουμένην κηρύττοντες τον σωτήριον λόγον του Ευαγγελίου και οι οποίοι με πολλούς κόπους και πόνους και βασάνους, τα οποία έπαθον από τους ασεβείς, έφεραν ημάς εις την ευσέβειαν και είμεθα χρεώσται να πανηγυρίζωμεν αυτούς περισσότερον από τους άλλους Αγίους, ως υπέρ άπαντας κοπιάσαντας, ίνα έχωμεν αυτούς και κατά την παρούσαν ζωήν μεσίτας προς τον Δεσπότην, να μας συγχωρήση τα αμαρτήματα. Εξόχως δε τον περιφανέστατον μεταξύ των Αποστόλων και φιλαληθέστατον τούτον Απόστολον Θωμάν, τον ακριβή μηνυτήν της αληθείας, όστις με την κατ’ οικονομίαν απιστίαν αυτού και ψυχωφελή αμφιβολίαν μετέβαλε την απιστίαν ημών εις πίστωσιν, και με τον δισταγμόν του ωλοκλήρωσε την πίστιν των άλλων Αποστόλων, και την έκαμε βεβαιοτέραν και αναντίρρητον· όθεν έφραξε τα στόματα των απίστων διωκτών και δεν ημπορεί να είπη τις, Ιουδαίος ή ειδωλολάτρης, ότι ο Δεσπότης δεν ανεστήθη· επειδή αυτός ο πιστός δούλος και μάρτυς ακριβέστατος της Αναστάσεως ετόλμησε να ψηλαφήση τον αναφή και αόρατον, δια να μη αμφιβάλλη τις άλλος ύστερον. Αλλ’ ας είπωμεν εξ αρχής την διήγησιν με βραχύτητα.
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :
....Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.
O λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος….
Ουδέποτε εις την ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας όσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατώρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Άγιον Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συναδέλφους των, τους ελαχίστους που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν. Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιάννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της..…νήψεως και το υπερβάλλον του ..…μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας… Εν τω μεταξύ ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.
---------------------------
Υποψιάζομαι ότι αυτό δεν αληθεύει ακριβώς. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν είναι ψέμα. Πάντα η Εκκλησία είχε κακούς οδηγούς, είχε όμως και διαμάντια οδηγούς. Πάντα η Εκκλησία πολεμείτο, είχε όμως και νηνεμίες. Πάντα η Εκκλησία ειχε ζιζάνια, κι αυτά με τη βοήθεια του Θεού και τη πίστη των μελών της τα ξερίζωνε. Είμαστε μέσα στο γίγνεσθαι, στη ζύμωση των πραγμάτων. Τα βλέπουμε από μέσα όχι όμως σφαιρικά, στο καθ΄ όλον περιεχόμενο της ζύμωσης. Αιρετικοί πάντα υπήρχαν, και σε ένα φθαρτό και ευάλωτο κόσμο που υπάρχει συνεχής αστάθεια είναι υγιές να βλέπεις να ξεχωρίζει το υγιές από το μολυσμένο. Το ζήτημα είναι τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση. Υπάρχει κάποιο σημείο- δε θυμάμαι ακριβώς- που λέει υπήρχε ο εκλεκτός σίτος και τα ζιζάνια, και ζητήθηκε να αφαιρέσουν τα ζιζάνια, λέγοντας ο Χριστός αφήστε τα αυτά μήπως κατά τη κοπή ζημιωθεί και ο σίτος.Στο τέλος όμως δηλαδή στο θερισμό όπως λέμε στη λαική ρήση θα ξυριστεί ο γαμπρός και ο καθένας θα πάρει τη θέση που του αξίζει! Ο χριστιανός νομίζω πρέπει να νήφει, ο κυβερνητης της Εκκλησίας είναι στο τιμόνι, δεν την εγκατέλειψε, να ζητάμε από το Θεό να μη μας εγκαταλήψει. Είναι γεγονός ότι δε πάμε καλά, λεγόμαστε χριστιανοί αλλά στη πράξη χωλαίνουμε. Είναι ζήτημα αν από το 98% των ορθοδόξων το 2% εκκλησιάζεται και το 0,5 κοινωνάει. Ε πώς θέλουμε ο Χριστός να μας βοηθήσει, αφού έχουμε ξεφύγει πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει μετάνοια, είμαστε χάλια μαύρα! Και να δείτε πόσο ο Θεός μας ανέχεται, και μακροθυμεί, με τόση βρωμιά γύρω μας και πάνω μας κι όμως μας δίνει χρόνο!
Κύριε, ελέησον! Τι είναι αυτά τα πράγματα που βλέπω;
Πιστεύω ὅτι ὁ στόχος αὐτὸς ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ στὸ ἐπίπεδo τῶν πιστῶν...
Παραθέτουμε τὴ δήλωση του « Ὀρθόδοξου» Μητροπολίτη Ἰταλίας Πολύκαρπου μετὰ τὴν ἐπίσκεψη στὸν Πάπα:
«Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Πάπα
Φραγκίσκο πῆγε πολὺ καλά. Ἦταν μιὰ πολὺ ἐγκάρδια συνάντηση ἑνὸς νέου μὲ τὸν ἀγαπημένο
του πατέρα, μιὰ συνάντηση ἑνὸς ἐπισκόπου μὲ τὸν προκαθήμενο καὶ πατριάρχη του. Ὁ
Ἅγιος Πατέρας εἶναι μεγάλη, γνήσια καρδιά. Ζήτησα τὴν παπικὴ εὐλογία του γιὰ τὸ
ἔργο μου... Τὸ ταξίδι τῶν Καθολικῶν καὶ τῶν Ὀρθοδόξων πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα
βρίσκεται στὸν σωστὸ δρόμο... Πιστεύω ὅτι ὁ στόχος αὐτὸς
ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ στὸ ἐπίπεδo τῶν
πιστῶν...».
Charitina the Martyr
Saint Charitina contested for Christ during the reign of Diocletian, in the year 290. The handmaid of a certain Claudius, she was betrayed as a Christian to Dometian, the Count, before whom she fearlessly confessed Christ. After suffering the most terrible tortures, including the uprooting of her teeth and nails, she gave up her soul into the hands of the Lord.