Ο Κωσταντής Χαρόπουλος, παλιός θαλασσομάχος, περνά τώρα τις ημέρες του στο ιδιόκτητο ξενοδοχείο του αναπολώντας τα παλιά. Κάποια φορά διηγήθηκε το ακόλουθο θαύμα:
« Την περίοδο του
αμερικανοϊαπωνικού πολέμου εργαζόμουν σαν πρώτος μηχανικός σε ένα πετρελαιοφόρο
του εμπορικού στόλου.
Φορτώσαμε από μια ινδική
βάση πράσινο πετρέλαιο για αεροπλάνα, και ξεκινήσαμε για κάποια μεγαλόνησο του
Ειρηνικού, που ήταν αεροπορική βάση των αμερικάνων. Ταξιδεύαμε όμως με την ψυχή
στο στόμα, γιατί μας κυνηγούσαν τα γιαπωνέζικα υποβρύχια, που κάνανε φοβερή
φθορά. Είχαμε βέβαια τριγύρω μας αντιτορπιλλικά, αλλά οι γιαπωνέζοι τρύπωναν
από κάτω, περνούσαν τον κλοιό και μας φύτευαν τορπίλλες. Γινόταν χαλασμός.
Αυτή τη φορά είχαμε και
ασυνήθιστη φουρτούνα. Τα κύματα ορθώνονταν βουνά. Τα αντιτορπιλλικά χόρευαν σαν
καρύδια εδώ κι εκεί. Λέγαμε πως ήρθε το τέλος μας.