(Από την επιστολή προς τον Αθηναγόρα)

…Μη αυταπατάσθε, μη καταλαμβάνεσθε υπό παραισθήσεων. Ούτε το πλήρωμα ούτε οι Ποιμένες της Εκκλησίας συμφωνούσιν Υμίν. Δεν γνωρίζω τι γίνεται εις τας άλλας τοπικάς Εκκλησίας, αλλά περί της Εκκλησίας της Ελλάδος προκειμένου του λόγου, δύναμαι να είπω ότι αμφιβάλλω αν εν αυτή υπάρχουσι πλείονες των 6 – 7 Επισκόπων συνεπόμενοι Υμίν. Οι λοιποί μετά δυσφορίας βλέπουσι τας ενεργείας Υμών, αλλά δεν εκδηλούνται, τουλάχιστον δημοσία, ανεχόμενοι «άχρι καιρού»….. Αν τελικώς προχωρήσητε ακόμη, αν προβήτε εις «ενώσεις» …..  Αν, επαναλαμβάνω, προχωρήσητε περαιτέρω, τότε θα ίδητε ποίοι θα ακολουθήσωσιν Υμίν…

Έγραφον εν Αθήναις εν έτει σωτηρίω 1969, τη 26^η Σεπτεμβρίου…

(ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ σελ. 28).

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ, Επισκόπου Αντιοχείας, και των συν αυτώ Τριών Παίδων.

Βαβύλας ο ιερώτατος και θαυμάσιος Μάρτυς, διαδεχθείς κατά τον Ευσέβιον (βιβλ. στ΄ κεφ. κθ΄) τον Ζεβίνον, αρχιεράτευεν εις τον αγιώτατον θρόνον της Αντιοχείας κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου Νουμεριανού, όστις δεξάμενος την βασιλείαν από τον πατέρα του Κάρον, εν έτει σπγ΄ (283), διεδέχθη και όλην την ασέβειαν εκείνου. Ευθύς όθεν ως εβασίλευσεν ο μιαρός εκείνος εκίνησε μέγαν διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, και τους εθανάτωνε με πικρότατον θάνατον. Ελθών δε ο ασεβής ούτος και εις την Αντιόχειαν, έκαμνε και εκεί τας ακαθάρτους θυσίας του εις τον μιαρόν ναόν της Δάφνης, ως ο πατήρ του σατανάς τον εδίδαξεν, ηθέλησε δε να μιάνη και Εκκλησίαν των Χριστανών εισερχόμενος εις αυτήν.

…Η ιστορία διδάσκει τα εξής: -- Του αειμνήστου Διον. Μ. Μπατιστάτου

Α) Ότε της Ορθοδόξου Εκκλησίας ηγείτο μορφή Πατερική, με έντονον τον σεβασμόν προς την Ορθοδοξίαν και βαθείαν συνείδησιν της εν αυτή αληθείας, οίος ο Ιερεμίας ο Β΄, ο πράγματι τρανός κατά την φρυκτωρίαν της ης έλαβεν θείας Ακροπόλεως, (1572 – 1586), απήντησε προς τον Δόγην της Βενετίας Δαπόντε, προτείνοντα εκ μέρους του Πάπα κοινόν εορτασμόν του Πάσχα «… ει και ο χρόνος και η των φωστήρων κίνησις περί την ημέραν του Πάσχα ανωμαλίαν τινά ποιεί, τη ευσεβεία γε μην ουδ΄ οπωστιούν τούτο λυμαίνεται· όθεν ουδέ μετατρέπειν δει τον των Πατέρων Κανόνα και καινοτομεί και εις αιτίαν στάσεως τας Χριστού Εκκλησίας κινείν· είπερ αληθεία και θείω πνεύματι περί αναγκαίων καλώς εσκόπουν, πολλά εισι τα ψυχωφελή και ουχί τα παίγνια των ωρολογίων τούτων». (Εκκλησιαστική Ιστορία Φιλαρέτου Βαφείδου, τόμος Γ΄, σελ. 124). Κατεδικάσθη δε κατά το 1587 εν τοπική Συνόδω εις Κων)πολιν η ημερολογιακή μεταρρύθμισις και ο προτεινόμενος εορτασμός του Πάσχα.

Τη Γ΄ (3η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΑΝΘΙΜΟΥ Επισκόπου Νικομηδείας.

Άνθιμος ο Μάρτυς και Επίσκοπος εγεννήθη εις την περίφημον πόλιν της Νικομηδείας, από ευσεβών και ευγενών κλάδων αναβλαστήσας, καλούς δε και αυτός προσενέγκας καρπούς, ευωδίαζε πάσαν την Εκκλησίαν ως εύοσμον άνθος, διότι ευθύς μεν ως την πρώτην ηλικίαν των νηπίων παρήλθεν, ήνθιζον εις αυτόν πάσα θεία χάρις και ήθη χρηστά, αλλά και ως παιδίον ήτο δια πολλής συνέσεως κατηρτισμένος. Ότε δε πάλιν έφθασε και εις την ανδρικήν ηλικίαν, τας των ανδρών αρετάς επεμελείτο και εκυριάρχει της γαστρός, εκράτει του θυμού και των σαρκικών επιθυμιών και την κοσμικήν φαντασίαν απεστρέφετο, αλλά και την μητέρα των αρετών, την αγάπην, φιλοπόνως ειργάζετο, άπας δε ο καιρός του ήτο ασχολία προσευχής και τήρησις των θείων εντολών, ώστε καθ’ όλον τον βίον αυτού, απέχων από πάσαν ματαίαν διασκέδασιν, εντελώς ειργάζετο την αρετήν.

Τί εἶναι ἡ Οὐνία; --- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

῞Ενα ἀλλόκοτο κρᾶμα ᾿Ορθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. ῞Ενας θλιβερὸς ἐκκλησιολογικὸς τραγελαφικὸς συγκρητισμός. Αἱ χεῖρες μὲν τοῦ ᾿Ησαῦ, τὸ δὲ πρόσωπο καὶ ἡ φωνὴ τοῦ ᾿Ιακώβ. ῞Ενα παρδαλό, ἀντιφατικὸ συνονθύλευμα στοιχείων ἑτεροκλίτων. ᾿Αρκεῖ μονάχα ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος νὰ εἶναι ὁ Πάπας. Τίποτε ἄλλο δὲν ἔχει τόση σημασία, ὅσην ἡ ὑποταγὴ στὸ πρωτεῖο καὶ τὴν αὐθεντία τοῦ Λατίνου Ποντίφηκος. Αὐτὸ κατ᾿ ἐξοχὴν συνθέτει τὴν ἐκκλησιολογικὴ ταυτότητα τῆς Οὐνίας: Πίστη καὶ ἀφοσίωση στὸν Πάπα καὶ στράτευση στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῆς ῾Αγίας ῞Εδρας(!). Καὶ αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει νὰ κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς ἀκολουθοῦντες τὸ δικό της παράδειγμα, νὰ ἀναγνωρίσουμε ὡς ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς ᾿Εκκλησίας μας τὸν Πάπα. Νὰ ἀπεμπολήσουμε τὰ πρωτοτόκια μας ἀντὶ πινακίου φακῆς. Νὰ δεχθοῦμε τὰ τεράστια ἐκκλησιολογικὰ ψεύδη τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου, δόγματα τὰ ὁποῖα σήμερα καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ Λατῖνοι θεολόγοι ἀπορρίπτουν! Νὰ πνίξουμε τὴν ἐκκλησιολογική μας συνείδηση, νὰ πωλήσουμε τὴν ᾿Ορθοδοξία μας, νὰ ξεπέσουμε τοῦ δόγματός μας, νὰ γίνουμε ἅλας μωρὸν πασπαλιζόμενο ἀδεῶς στὸ τραπέζι τοῦ Παπισμοῦ. Νὰ δώσουμε «γῆν καὶ ὕδωρ» σ᾿ αὐτὸν ποὺ τόσα καὶ τόσα δεινὰ ἐπεσώρευσε στὸ ἄχραντο σῶμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Νὰ γίνουμε συνεργοί, ὥστε νὰ ἐκπληρωθῆ ἡ ὑπερτροφικὴ ἀρχομανία καὶ ὁ ἄκρατος αὐταρχισμὸς καὶ ἡγεμονισμὸς τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, τοῦ ὁποίου ἀσίγαστο ὄνειρο ἦταν ἀνέκαθεν ἡ καθυπόταξη τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας! Τόσο ἄραγε φτηνὰ μᾶς κοστολογεῖ ἡ Οὐνία;  

Με αυτή την ένωση, τα αναθέματα πίπτουν και επί της κεφαλής των!!!

Η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς με προδοσία εισήγαγε το Ρωσικό Ορθόδοξο Ποίμνιό της στην Παναίρεση του Οικουμενισμού ενωμένη με το Πατριαρχείο Μόσχας,  παρά τα Αναθέματά της, εναντίον του Οικουμενισμού, των Οικουμενιστών, και των κοινωνούντων με τους οικουμενιστάς, τα οποία αναθέματα, Κλήρος και Λαός αναφωνούν κάθε χρόνο, την Κυριακή της Ορθοδοξίας εντός των ναών των, και τα οποία αναθέματα με αυτή την ένωση, πίπτουν και επί της κεφαλής των!!!

Στό Συνοδικό τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Ζ΄ Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας,

Στό Συνοδικό τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Ζ΄ Συνόδου ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, (βλέπε Τριώδιον, Ἔκδοσης Ἀποστολικῆς Διακονίας 2003, Σελ. 327-348), Μεταξύ τῶν ἀναθεμάτων γιά διάφορες κατηγορίες Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι πίστευαν καί κήρυτταν πράγματα διαφορετικά ἀπό αὐτά πού κήρυττε ἡ Ἐκκλησία μας, ὑπάρχει καί ὁ ἑξῆς ἀναθεματισμός: «Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν ἁγίων Διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένους, καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις, Ἀνάθεμα». (Σελ. 337, 2ος ἀναθεματισμός)

Είναι αιρετικοὶ οι Παπικοὶ και εμμένουν εις τας αιρετικὰς καινοτομίας των

Κατόπιν όλων των ενεργειών των ταγών της Ορθοδοξίας ο κίνδυνος να απαμβλυνθή εις την ψυχήν μας η συνείδησις, ότι οι Παπικοί είναι αιρετικοί καθίσταται μεγαλύτερος. Όταν ονομάζουν την Εκκλησίαν  “πλοίον του Πέτρου”,  όταν αναγορεύουν ένα άνθρωπον αλάθητον, όταν παρεισάγουν εις το Σύμβολον της Πίστεως επινοίας ανθρώπων, όταν δημιουργούν νέα δόγματα άγνωστα εις την Μίαν, Αγίαν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν των πρώτων εννέα αιώνων, όταν στερούν τον λαὸν του Θεού απὸ το Αίμα του Κυρίου, ο Οποίος καλεί τους πάντας να το πίουν, όταν τόσα άλλα παρόμοια διδάσκουν και πράττουν, δεν είναι αιρετικοί; Είναι αιρετικοὶ οι Παπικοὶ και εμμένουν εις τας αιρετικὰς καινοτομίας των και τολμούν μάλιστα να τας θεωρούν, συμφώνως προς το  μήνυμα του Πάπα, “ως κληρονομίαν Χριστού”. Είναι αιρετικοὶ και δι᾿ αυτὸ ως αιρετικοὺς βλέπουν ημάς τους Ορθοδόξους και ζητούν να εγκαταλείψωμεν την Ορθοδοξίαν μας, ζητούν με την υπόσχεσιν να μας μεταχειρισθούν “μετ᾿ ευσπλαγχνίας” ! Τα πάντα, λοιπόν, διαλαλούν τον κίνδυνον, που διατρέχομεν συνδιαλεγόμενοι με επιμόνους αιρετικούς και τα πάντα επιβάλλουν εις όλους μας επαγρύπνησιν.