Πράγματι, εδώ και καιρό έχουμε μπερδέψει τα ονόματα των πραγμάτων· η σπατάλη των ξένων αγαθών ονομάζεται γενναιοδωρία και η αποκοτιά στις κακές πράξεις ονομάζεται ψυχικό σθένος: γι’ αυτό και το κράτος έχει φτάσει στα έσχατα όριά του¹.
Μια προσφιλής τακτική των προπαγανδιστών
που θέλουν να επιβάλλουν στην «λαϊκή αγορά» τα νέα ιδεολογικά προϊόντα τους,
ισοπεδώνοντας όσες μειοψηφικές φωνές αμφισβητούν τις (δήθεν) αγαθές προθέσεις
των διακινητών των Μεγάλων Ιδεών είναι ο στιγματισμός
του αμφισβητία με τη χρήση απαξιωτικών ετικετών.
Όταν κάποιος δυσκολεύεται να καταρρίψει την, ασύμφορη γι’ αυτόν, αντίπαλη επιχειρηματολογία στην ουσία της, ακολουθεί την πονηρή οδό του διαβόλου: διαβάλλει, δηλαδή, την προσωπικότητα του αμφισβητία, οπότε παρέλκει να αντικρούσει ένα προς ένα τα επιμέρους επιχειρήματά του. Αφού ο αντίπαλος εμφανίζεται ως ελαττωματικό μυαλό, είναι κατά λογική αναγκαιότητα ελαττωματικοί και οι ισχυρισμοί του, σαν τα νερά που τρέχουν από μια μολυσμένη πηγή.