Ο Σταυρός Του και ο σταυρός μου -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Το Ευαγγέλιο μιλά για δύο σταυρούς· το σταυρό του Χριστού και το σταυρό το δικό μας. Ο σταυρός του Χριστού είναι εκείνος, που καταδέχθηκε ο Κύριος να τον σηκώση στον ώμο Του και ύστερα να σταυρώση πάνω σ΄ αυτόν τη σάρκα Του και να παραδώση το πνεύμά Του, να δοκιμάση με αυτόν τον θάνατο. Είναι εκείνος, που μπήχτηκε στο Γολγοθά και έμπηξε καρφί μεγάλο μέσ΄ την καρδιά του άδη, διέρρηξε την κοιλιά του και τον ανάγκασε να ξεράση τους νεκρούς του. Ο σταυρός του Χριστού είνε το ξύλο, με το οποίο συνέτριψε ο Θεάνθρωπος Ιησούς το κεφάλι του διαβόλου και το οποίο χαρίζει στους πιστούς τη λύτρωσι. Ποιος είνε, όμως, ο δικός μας σταυρός; Από τότε, που ο Χριστός έπαθε και υπέφερε όσα κανένας άλλος άδικα και βαθειά, σταυρό οι άνθρωποι λέμε τα παθήματα και τις θλίψεις μας. Σταυρός είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η αδικία· σταυρός είναι η ξενιτειά, ο καημός, η ταλαιπωρία· σταυρός είνε η εγκατάλειψι, η δυστυχία, ο χαροκαμός. Κι είνε αλήθεια ότι όλα τούτα σταυρώνουν τον άνθρωπο, τον κάνουν μιμητή του πάθους του Χριστού, ιδίως όταν τα υφίσταται άδικα, και προ πάντων όταν τα υπομένη με τη συνείδησι ότι υπάρχει Θεός που δεν θα τον αφήση να χαθή. Μ΄ αυτές τις προϋποθέσεις τα παθήματα αποκτούν πράγματι ένα θεϊκό νόημα και μία χάρι, παίρνουν αξία από την αξία του σταυρού του Χριστού και δίνουν σ΄ αυτόν, που πάσχει, δόξα και ελπίδα· δόξα, διότι μοιάζει με τον Κύριο, και ελπίδα, διότι μπορεί να περιμένη την παρηγοριά και την αναψυχή από τον ίδιο τον Θεό. «Τούτο γαρ χάρις», κηρύττει ο απόστολος Πέτρος, «ει δια συνείδησιν Θεού υποφέρει τις λύπας, πάσχων αδίκως» (Α΄ Πέτρ. 2: 19). Εν τούτοις, ο Χριστιανός δεν υποφέρει μόνο από βάσανα και πόνους· βασανίζεται και από σκάνδαλα και πειρασμούς, μαρτυρεί από τη φθορά του ίδιού του του εαυτού και από τη διαφθορά του κόσμου. Αποφασίζοντας να ζήση σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μπαίνει σε έναν αγώνα, που τον φέρνει αντιμέτωπο με το δικό του θέλημα, με τις επιθυμίες και τις ορέξεις, που φωλιάζουν ύπουλα μέσα στην ψυχή του και κινούν βίαια το κορμί του. Αγωνίζεται και παλεύει να υποτάξη το εγώ του, για να υπακούση στον Θεό κι αυτή η πάλη πονά περισσότερο από αρρώστια, σφίγγει δυνατώτερα κι από δυστυχία, πικραίνει βαθύτερα κι από καημό. Ανακούφισι δεν υπάρχει, μετριασμός δεν γίνεται κι ο κόσμος γύρω δεν βοηθά, αλλά πολεμά σκληρότερα. Με θέλγητρα και με φόβητρα ζητά να απομακρύνη τον πιστό από την Εκκλησία, με πονηριά αλλά και με κυνικότητα προσπαθεί να τον φέρει σε διάστασι με τον Θεό. Συνεχώς και αδιαλείπτως ο χριστιανός ζη ένα μαρτύριο, διαγράφει έναν σταυρό, καθώς αντιτίθεται στην τυραννία των παθών του και αντιστέκεται στη δεσποτεία του κόσμου. «Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις», λέει ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 5: 24). Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, εκλεκτοί και μακάριοι, οι οποίοι με τη ζωή τους έδειξαν καθαρά τι σημαίνει σταυρός του χριστιανού και φανέρωσαν πρακτικά ποια γνωρίσματα συνιστούν αυτόν το σταυρό. Είνε οι άγιοι της Εκκλησίας, δίκαιοι και προφήτες, απόστολοι και μάρτυρες, πατέρες, ασκηταί και διδάσκαλοι, όλοι όσοι βάδισαν για το όνομα του Χριστού δρόμους σκληρούς και έφθασαν στο τέρμα με ιλαρό το πρόσωπο και ευφροσύνη στη καρδιά. Με μύριους τρόπους και με μύρια χρώματα η πορεία του καθενός από αυτούς ζωγραφίζει το σχήμα του σταυρού. Άλλοι υπέμειναν τον ονειδισμό του κόσμου, την απόρριψι και την καταφρόνησι της κοινωνίας. Άλλοι υπέστησαν το διωγμό και το βασανισμό από άρχοντες και δημίους. Άλλοι ανέλαβαν τον κόπο και την ταλαιπωρία του κηρύγματος, το βάρος των ψυχών. Άλλοι διάλεξαν την άσκησι του σώματος και του πνεύματος, την απάρνησι των εγκοσμίων και τις στερήσεις της ερήμου. Μέσα σ΄ αυτή την ποικιλία των σταυρικών σχημάτων δύο είνε τα κοινά γνωρίσματα· ένα το «εκούσιον πάθος», άλλο το «χάριν Χριστού»· με τη θέλησί τους και για την αγάπη του Χριστού ο καθένας σήκωσε το σταυρό του και μας καλεί να μιμηθούμε όχι τον τρόπο του, όχι το σχήμα του, αλλά το φρόνημα και τη νοοτροπία του. Να, λοιπόν, ποιος είνε ο δικός μας ο σταυρός, για τον οποίο μιλά το Ευαγγέλιο, ο σταυρός που καθίσταται όντως μίμημα του σταυρού του Χριστού, σημάδι γνησιότητος του χριστιανού. Δεν είνε μόνο τα κτυπήματα της ζωής ούτε απλώς οι θλίψεις· είνε αυτά και άλλα πολλά, τα οποία υπογράφονται με το αίμα της καρδιάς μας και σφραγίζονται με το αίμα του Χριστού. Η αγάπη μας γι΄ Αυτόν και η αγάπη Του για μας δίνουν νόημα και αξία στο κάθε πάθημά μας και το καθιστούν σταυρό άγιο. Έτσι σταυρός είνε μία πράξι υπέρτατης θυσίας, που συγκλονίζει τους αιώνες, αλλά και μία πράξι καθημερινής ανοχής, που περνά απαρατήρητη από τους πολλούς. Σταυρός είνε να ακρωτηριάζεσαι από τους απίστους και σταυρός είνε να εξευτελίζεσαι από τους συναδέλφους – αρκεί να γίνεται για το όνομα του Θεού με δοξολογία. Σταυρός είνε όταν σε ταλαιπωρούν με άγρια βία, σταυρός είνε κι όταν εσύ ταλαιπωρής με άσκησι ήρεμη τον εαυτόν σου – αρκεί να γίνεται για χάρι του Θεού με ευχαριστία. Το μυστικό είνε ότι ο δικός μας σταυρός, για να είνε γνήσιος, χρειάζεται να έχη κοινή ρίζα με το σταυρό του Χριστού, να βλαστάνη από τον τίμιο κορμό Του, ή να εμφυτεύεται μέσα σ΄ αυτόν με τα ιερά μυστήρια και τη χάρι του Πνεύματος, ώστε να ανθοβολή και να καρποφορή την αγιωσύνη. Δύο σταυρούς υψώνει και η Εκκλησία τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή· έναν με τον Εσταυρωμένο και έναν χωρίς Αυτόν. Ο σταυρός του Χριστού μένει άδειος μετά την αποκαθήλωσι, αλλά παραμένει υψωμένος, για να μας υπενθυμίζη ότι πρέπει εκεί επάνω να σταυρώσουμε πλέον τον εαυτόν μας. Ο Χριστός μας αφήνει το σταυρό Του, για να τον κάνουμε δικό μας σταυρό. Μη μας τρομάζη το ύψος Του, μη μας φοβίζη το πλάτος Του. Τη μεγάλη θυσία την έχει επιτελέσει ήδη ο Κύριος. Εμείς φθάνει να είμαστε μέλη στο σώμά Του, ζωντανά μέλη της Εκκλησίας Του, για να πληρώσουμε το χρέος του σταυρού μας· θα μας ανεβάση ο Ίδιος πάνω στο σταυρό, θα μας κρατά εκεί Αυτός μέσα στην αγκαλιά Του και στο τέλος των αιώνων θα μας δοξάση με τη δική Του δόξα.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ-ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  θ΄ .  Ο  Ειρμός.

Ω των υπέρ νουν, του τόκου σου θαυμάτων! Νύμφη πάναγνε, Μήτερ ευλογημένη· Δι΄ ης τυχόντες παντελούς σωτηρίας, Επάξιον κροτούμεν ως ευεργέτη, Δώρον φέροντες, ύμνον ευχαριστίας.

Ερμηνεία.

Στοχαζόμενος ο Ιερός Μελωδός τα παράδοξα θαύματα, τα οποία ηκολούθησαν εις την Αειπάρθενον Μαριάμ, και τα οποία από του αιώνος εις άλλην τινά δεν ηκούσθησαν, δια τούτο θαυμαστικώς εκφωνεί προς την Θεοτόκον τον παρόντα Ειρμόν της εννάτης Ωδής, της οποίας Μουσουργός και Ποιήτρια εστάθη πάλιν αυτή η υμνουμένη Θεοτόκος. Όθεν λέγει· βαβαί δια τα θαύματα του ασπόρου και υπερφυούς τόκου σου, Θεοτόκε! Τα οποία υπερβαίνουν κάθε νουν, τόσον των ανθρώπων, όσον και των Αγγέλων· επειδή συ μόνη εφάνης νύμφη πάναγνος, ήγουν κατά πάντα αγνή, όχι μόνον κατά το σώμα, αλλά και κατά την ψυχήν, όχι μόνον κατά τας σωματικάς αισθήσεις και ενεργείας, αλλά και κατά τας ψυχικάς· μόνη συ εφάνης νύμφη πάναγνος και ανύμφευτος, και μόνη εχρημάτισας Μήτηρ ασπόρως συλλαβούσα, ακόπως βαστάσασα, και ανωδίνως ομού και αφθόρως γεννήσασα τον μοναρχικώτατον και Μονογενή Υιόν του προανάρχου Πατρός· επληρώθη γαρ εις εσέ, Θεοτόκε, το του Ησαϊου εκείνο: «Πριν την ωδίνουσαν τεκείν, πριν ή ελθείν τον πόνον των ωδίνων, εξέφυγε και έτεκεν άρσεν. Τις ήκουσε τοιούτον; Και τις εώρακεν ούτως;» (Ησ. ξστ: 7-8). Αλλά και μετά τον φρικτόν τόκον σου πάλιν έμεινας άφθορος· Παρθένος γαρ ήσουν προ του τόκου, Παρθένος εν τω τόκω, Παρθένος μετά τον τόκον και ει Αειπάρθενος. Ευλογημένη δε ονομάζεσαι, διότι ευλογημένος είναι ο καρπός της κοιλίας σου ο Ιησούς Χριστός, καθώς η Ελισάβετ σε ωνόμασε λέγουσα: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» (Λουκ. α: 42). Όθεν ο μέγας Βασίλειος ταύτα τα παράδοξα θαύματα της Παρθένου εννοών, σημείον αυτήν τεραστικόν ωνόμασεν, όπερ έδωκεν ο Θεός εις τον Ησαϊαν· ούτω γαρ φησί: «Σημείον δε παράδοξον τι και τεραστικόν και πάρα πολύ της κοινής παρηλλαγμένον φύσεως, η αυτή γυνή, και Παρθένος και Μήτηρ, και εν αγιασμώ της παρθενίας μένουσα, και την της τεκνογονίας ευλογίαν κληρονομούσα» (Λόγος εις την Χριστού Γέννησιν). Είτα επιφέρει ακολούθως ο Μελωδός, ότι ημείς οι Χριστιανοί, επειδή ετύχομεν δια σου, Θεοτόκε, της τελείας σωτηρίας, ου μόνον της σωματικής δηλαδή, αλλά και της ψυχικής, ου μόνον της προσκαίρου, αλλά και της αιωνίου, δια τούτο προσφέροντες εις Εσέ ως ευεργέτιδα ημών ένα επάξιον και χρεωστικόν δώρον ευχαριστίας, κροτούμεν και ψάλλομεν τον παρόντα Ειρμόν.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 23 Ιανουαρίου 2015

Κλήμεντος Αγκύρας, Αγαθάγγελου, Διονυσίου εν Ολύμπω.

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Κλήμης καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα, ἀπὸ πατέρα Ἐθνικὸ καὶ μητέρα Χριστιανή, ποὺ ὀνομαζόταν Εὐφροσύνη. Σὲ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν ἐκάρη μοναχὸς καὶ σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ἀγκύρας.

Ὁ μακάριος Ἱερομάρτυρας γνώρισε σὲ ὅλη του σχεδὸν τὴ ζωὴ τὸ μαρτύριο. Ὑπέστη παντοειδεῖς καὶ φρικώδεις βασάνους ἐπὶ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καὶ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (285 – 305 μ.Χ.). Πράγματι, ὁ ἀγώνας του πρὸς τοὺς τυράννους κράτησε ἐπὶ εἴκοσι ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, χωρὶς νὰ διακόπτεται.

Στὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης τὸν κρέμασαν σὲ ἕνα ξύλο καὶ τοῦ ξέσκισαν τὸ σῶμα μὲ σιδερένια νύχια, τὸν κτύπησαν μὲ πέτρες, τὸν ἔδεσαν σὲ τροχὸ ποὺ γυρίζοντας τοῦ συνέτριψε τὸ σῶμα, τοῦ συνέτριψαν τὰ σαγόνια καὶ τοῦ ἔβγαλαν τὰ δόντια. Ἔτσι λοιπόν, ὁ Ἱερομάρτυς Κλήμης, ἀφοῦ γνώρισε κάθε μορφὴ μαρτυρίου, ἀφοῦ ἔλεγξε μὲ τοὺς λόγους του καὶ τὸ ἅγιο παράδειγμά του τοὺς δυσεβεῖς καὶ ἀφοῦ μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ καρτερία του κατέπληξε καὶ αὐτοὺς τοὺς Ἀγγέλους, ἔλαβε τὸ στέφανο τῆς οὐράνιας δόξας.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀγαθάγγελος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη. Ὅταν ὁ Ἅγιος Κλήμης ἦταν φυλακισμένος στὴ Ρώμη, πρῶτος ὁ Ἅγιος Ἀγαθάγγελος καὶ ἔπειτα ἄλλοι, ποὺ πίστεψαν στὸν Χριστό, προσῆλθαν στὴ φυλακὴ καὶ τοὺς βάπτισε. Ὅλους αὐτοὺς ποὺ βαπτίσθηκαν, ὁ εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας τοὺς ἀποκεφάλισε. Μόνο ὁ Ἅγιος Ἀγαθάγγελος δραπέτευσε καὶ ἀνέβηκε κρυφὰ στὸ πλοῖο, στὸ ὁποῖο οἱ στρατιῶτες τοῦ Μαξιμιανοῦ θὰ ἔβαζαν τὸν Ἅγιο Κλήμεντα, γιὰ νὰ τὸν στείλουν δέσμιο στὴ Νικομήδεια. Μόλις μπῆκε στὸ πλοῖο ὁ Ἱερομάρτυς Κλήμης, ὁ Ἅγιος Ἀγαθάγγελος ἔπεσε στὰ πόδια του. Ὁ Κλήμης χάρηκε ποὺ εἶδε τὸν Ἀγαθάγγελο ἐκεῖ καὶ θεώρησε τὸν πόθο του νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστὸ ὡς εὐλογία Θεοῦ.

Ἐπάνω στὸ πλοῖο καὶ οἱ δυὸ Ἅγιοι ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια, ὥσπου ἔφθασαν στὴν Ἄγκυρα καὶ παρεδόθησαν στὸν Λούκιο, τὸν τοπικὸ ἄρχοντα. Τὰ φρικώδη βασανιστήρια ἄρχισαν. Τοὺς κρέμασαν σὲ ξύλο, τοὺς ἔκαψαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες τὰ πλευρά, τοὺς τρύπησαν μὲ πυρακτωμένα σουβλιὰ τὰ χέρια ἀνάμεσα στὰ δάκτυλα, τοὺς ἔριξαν σὲ ἀσβέστη ἐπὶ δύο ἡμέρες, τοὺς κτύπησαν μὲ ράβδους, ἔμπηξαν στὴ γῆ ἀκόντια μὲ τὶς αἰχμές τους πρὸς τὰ πάνω καὶ τοὺς ξάπλωσαν ἀπάνω στὶς αἰχμές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κατατρυπηθοῦν τὰ σώματά τους καὶ νὰ τοὺς προκληθοῦν ἀφόρητοι πόνοι. Ἰδιαίτερα τοῦ Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου περιέλουσαν τὸ κεφάλι μὲ λιωμένο μολύβι. Στὴν συνέχεια τοὺς ἔδεσαν στὸ λαιμὸ μυλόπετρες καὶ τοὺς ἔσυραν στοὺς δρόμους τῆς πόλεως.

Ὕστερα ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ Λουκίου καὶ οἱ δυὸ Ἅγιοι ἀποκεφαλίσθηκαν. Μαζί τους ἀποκεφαλίσθηκαν καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ ποὺ εἶχαν πιστέψει στὸν Χριστό.

Ἡ Σύναξή τους τελεῖται στὸ Μαρτύριο, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὴν περιοχὴ Εὐδοξίου, πέραν τοῦ Ἀνάπλου καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς νέας.
Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος ἀνήγειρε ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος Β’ (976 – 1025 μ.Χ.) στὰ ἀνάκτορα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου φυλασσόταν ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου μὲ ἄλλα ἱερὰ λείψανα. Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 10^ουαἰώνα μ.Χ. ἡ σύναξη τῶν Ἁγίων ἄρχισε νὰ τελεῖται στὴ μονὴ τοῦ Πατριάρχη Εὐθυμίου (907 – 912 μ.Χ.), ποὺ βρισκόταν στὴν περιοχὴ τῶν Ὑψωμαθείων Κωνσταντινουπόλεως, στὴν ὁποία, τὸ ἔτος 907 μ.Χ., ὁ Μητροπολίτης Ἀγκύρας Γαβριὴλ δώρισε τὸ ὠμοφόριο τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος καὶ λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου.

Η «Παγκόσμιος δόξα» των ανθρώπων Μητέρα όλων των χριστιανών είναι η Υπεραγία Θεοτόκος «Κατέχει τα δευτερεία της Θεότητος»

Του Π. Μ. Σωτήρχου.

«Εξέστη τα σύμπαντα επί τη θεία δόξη σου», φωνάζει ομοθυμαδόν ο λαός της Εκκλησίας. Τα σύμπαντα έμειναν ξαφνιασμένα και κατάπληκτα μπροστά στην δόξα της Παναγίας Θεοτόκου. Και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εκστατικός μπροστά στην «Θεόνυμφη Δέσποινα», αναφωνεί με δέος:                                                                                             
--Τι δε ονομάσω σε; Απορώ και εξίσταμαι διο, ως προσετάγην, βοώ σοι· Χαίρε, η Κεχαριτωμένη!                              
Όχι, όμως, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μονάχα κατεπλάγη, αλλά και «Πάσα φύσις Αγγέλων», διότι είναι απερίγραπτον το μεγαλείον και η δύναμη και η θέση της Υπεραγίας Μητέρας του Θεανθρώπου, ώστε «ύμνος άπας ηττάται» μπροστά στην «Ανύμφευτη Νύμφη» του Θεού. Όταν λοιπόν τα σύμπαντα εξίστανται και μαζί τους Άγγελοι και Αρχάγγελοι, τι να πη το δικό μου στόμα το αμαρτωλό και ο νους μου ο πανενδεής; Τι είπω και τι λαλήσω ο άθλιος; Πρόσφατα εψάλη στους ναούς ο κορυφαίος ύμνος προς την Θεογεννήτρια, ο «Ακάθιστος Ύμνος», το σημαντικό υμνογράφημα της Εκκλησίας, για τη Πανάμωμη Παναγία μας. Ύμνος δοξαστικός, αλλά και παρακλητικός και πονεμένος, τον οποίον άλλοτε οι αληθινοί Χριστιανοί τον έψελναν ή τον διάβαζαν καθημερινά, γιατί είναι μια σκάλα, που ανεβάζει άμεσα στον ουρανόν, όπου δέεται, για μας όλους η Κεχαριτωμένη Μαρία. Και όπως εξηγεί ο λαμπρός Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, η Παναγία ονομάζεται Κεχαριτωμένη διότι έλαβε μέσα της όλην την χάριν του Θεού και έγινε από τότε «η μετά Θεόν Θεός, έχουσα τα δευτερεία της Θεότητος».

Ψήφο με λογική και όχι με θυμό!

21.1.15

Manuel V. Voloudakis

Ανεξάρτητα ποια θα είναι η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, θα υπάρξει μια παράταση του προγράμματος βοήθειας που λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, εκτιμά ο μεγάλος αυστριακός τραπεζιτικός όμιλος «Raiffeisen», σε ανάλυσή του που δημοσιοποιήθηκε χτες (20/1/2015) και στην οποία σημειώνεται ότι η αντίδραση των αγορών στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι αυτή τη φορά ηπιότερη από ότι κατά τη διαγραφή χρέους το 2012. Σύμφωνα με την ανάλυση, οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε μια νέα κυβέρνηση και στην τρόικα θα χρειαστούν αρκετό χρόνο, «πόσο μάλλον καθώς θα πρόκειται πιθανότατα για μια κυβέρνηση του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, αν και αυτό θα ίσχυε και στην απίθανη περίπτωση ανάδειξης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας». Αλήθεια πως προδικάζει το αποτέλεσμα των εκλογών η Αυστριακή τράπεζα;

Elder Ieronymos of Aigina :

Do not go to sleep without prayer. No matter how exhausted you are, pray --  even if it is in bed – for at least half an hour. When you have your mind in God, then –wherever you find yourself, on the road, at home, in bed – you are able to pray. Whereas when your mind runs elsewhere, then – even if you are in church –compunction will not come; and your prayer will formal and dry.

π. Νικόλαος Μανώλης, Η Ευγνωμοσύνη του λεπρού και ο έλεγχος της γνησιότητας της ζωής των Ιερωμένων

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/