Η Ορθοδοξία του 1800 και η "Ορθοδοξία" του 2006. Χρειάζονται σχόλια ;;;

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.

Παναγιώτατε, Θειότατε και προσκυνητέ μου Αυθέντα και Δέσποτα και Οικουμενικέ Παριάρχα. Ο του παρόντος διακομιστής, καταγόμενος εκ της Ουγγαρίας και βαπτισμένος, ή μάλλον ειπείν, καταβαπτισμένος ων και μεμολυσμένος τω των λατίνων μολύσματι, προσέρχεται δι΄εμού τη Παναγία Υμών Κορυφή, ζητών θερμώς, όπως βαπτισθή τω της καθ΄ ημάς Ανατολικής του Χριστού Εκλλησίας ορθοδόξω βαπτίσματι. Παρακαλούμεν ουν αυτός και εγώ την χριστομίμητον και αποστολικήν καρδίαν Υμών, ίνα δια διστίχου σας επιταγής αποστείλητε τον ρηθέντα αμόναχον και αμύητον μοναχόν, προς τον τη του Παντοκράτωρος Μονή Βλάχον Παπα-Γρηγόριον τον πνευματικόν, ίνα εκείνος ως ομογενής και ομόγλωσσος μυήση και αναγεννήση αυτόν δια του καθ' ημάς βαπτίσματος, όπως και αυτός και εγώ εκτενέστερον δεώμεθα του Θεού, ίνα μετά των άλλων σωτηριωδών καταθυμιων και πλοός αισίου απολαύση και προς το Οικουμενικόν Αυτής θρόνον κατευοδωθείη και δράση του αγαθού μιμήματα εις κοινή παντός του χριστωνύμου λαού ωφέλειαν.
Ης και τας ευχάς εξαιτούμενος, μένω κηρυττόμενος. 
Ελάχιστος υμών δούλος, 
Νικοδημος.

Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου και Επισκόπου Πάπα Ρώμης Bενεδίκτου....

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ της αιρέσεως! Ζει, όμως, Κύριος….!

π. Θεόδωρος Ζήσης - Των Αγίων Πατέρων της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Κάθε Δευτέρα ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 14 Ιουλίου 2014

Νικοδήμου Αγιορείτου, Ακύλα αποστόλου, Ιούστου.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὁ πάμφτωχος καὶ διαχρονικὸς αὐτὸς φωστήρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγιστος διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας, γεννήθηκε στὴν Χώρα τῆς Νάξου τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους γονεῖς, τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Ἀναστασία Καλλιβρούτση. Κατὰ τὴν βάπτισή του ἔλαβε τὸ ὄνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε μὲ τὰ ζωογόνα νάματα τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς πίστεως καὶ ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου», ὅπως παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος (Ἐφεσ. στ’ 4). Τὴν ἔμφυτη πρὸς τὰ θεία κλήση του, αὔξησε ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐκλεκτή του μητέρα, τὴν δὲ εὐφυΐα του ἐκαλλιέργησε καὶ πολλαπλασίασε ἡ μελέτη καὶ ἡ σπουδή.

Προώδευε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν γνώση κατὰ τρόπο θαυμαστό. Κατ’ ἀρχήν, φοίτησε στὴν γενέτειρά του καὶ στὴν Σχολὴ Ἁγίου Γεωργίου περιοχῆς Γρόττας, Χώρας Νάξου, μὲ διδάσκαλο τὸν Ἀρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αὐτάδελφο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ

  «Ει η ημών αδικία, Θεού δικαιοσύνην συνίστησι, τι ερούμεν; Μη άδικος ο Θεός ο επιφέρων την οργήν;» Απ. Παύλος.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Μάρκος, ο επικαλούμενος Ασκητής, έζησε κατά το πρώτον ήμισυ του 5^ου αιώνος, διατελέσας μαθητής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ανήκει εις την χορείαν των θεωρητικών Πατέρων της Ανατολής, συγγραψάμενος πλείστας πνευματικάς πραγματείας, εξ ων σώζονται 200 κεφάλαια «περί πνευματικού νόμου», «περί των εξ έργων οιομένων δικαιούσθαι», η «προς Νικόλαον Μονάζοντα» μακρά επιστολή, και έτεροι λόγοι, εκ των οποίων και ο κατωτέρω, δι’ ου ο όσιος πατήρ αναλύει διεξοδικώς τα αίτια των ποικίλης μορφής πειρασμών, ομαδικών τε και ατομικών. Η αγία του Χριστού Εκκλησία τιμά την μνήμην του Οσίου Μάρκου του Ασκητού την 5^ην Μαρτίου, «τους ασκητικούς αυτού αγώνας, το εν λόγοις σοφόν, και την άνωθεν αυτώ δοθείσαν χάριν των θαυμάτων ανακηρύττουσα»--ως σημειοί εις την «Φιλοκαλίαν» ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος ο Αγιορείτης. Την πραγματείαν ταύτην αντέγραψεν αδελφός τις ένεκεν της ιδιαιτέρας σημασίας, την οποίαν αποκτά εν τη παρούση εποχή, καθ’ ην υφιστάμεθα αλλεπαλλήλους Εθνικάς συμφοράς κυρίως δια σεισμών, αλλά και προς διαφώτισιν των πλανωμένων εκείνων χριστιανών, οίτινες θεωρούν τας επερχομένας θλίψεις ως τυχαία ή κατά συνθήκην συμβάντα, επί των οποίων τάχα ο Θεός ουδένα ασκεί έλεγχον. Εκτός του κύρους όπερ κέκτηται, δια την αγιότητα του συγγραφέως, η πραγματεία αύτη, καθίσταται επί πλέον και τελείως απρόσβλητος ως θεμελιουμένη επί της Αγίας Γραφής και επί του πνεύματος των αγίων Πατέρων ημών, το οποίον ανακεφαλαιοί η αγιωτάτη Εκκλησία μας εις τας ιεράς δέλτους του Μ. Ευχολογίου. Επί δύο ουσιωδών θέσεων στηρίζεται ο πνευματικός νόμος του Αββά Μάρκου. Επί της «εξ αγάπης αναδοχής», και της «από κακίας αναδοχής». Όταν δηλαδή κάμνωμεν το αγαθόν ακολουθεί, κατά θείαν Δικαιοσύνην, η ανάλογος θλίψις, καθ’ ον τρόπον περιγράφεται εις την πραγματείαν. Ωσαύτως δε όταν κάμνωμεν το κακόν επέρχονται ημίν διάφορα δεινά προς το συμφέρον ημών. Το αγαθόν δε και το κακόν δεν έγκεινται μόνον εις τα έργα και τους λόγους, αλλά και εις αυτούς τους διαλογισμούς, δυνάμει των οποίων ή κολαζόμεθα ή αμοιβόμεθα εν τη μελλούση Κρίσει. Δύο εκφραστικώτατα, εις την περίπτωσιν της λειτουργίας του πνευματικού νόμου, χωρία ευρίσκουν πλήρη την εφαρμογήν των. Το Αποστολικόν, «ει η ημών αδικία, Θεού δικαιοσύνην συνίστησι, τι ερούμεν; Μη άδικος ο Θεός ο επιφέρων την οργήν;». Και το Προφητικόν, «Υιέ μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ’ αυτού ελεγχόμενος· ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει· μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται». Ο πνευματικός νόμος, ως αποδεικνύει ο Όσιος πατήρ, λειτουργεί μετά καταπληκτικής ακριβείας, λανθάνων τοις πολλοίς δια την εαυτού λεπτότητα, δια την ην πάσχομεν λήθην την οικείων κακών, δια την άγνοιαν ημών και δια την έλλειψιν προσοχής επί των εκδηλώσεών του. Ο εις ασύλληπτον, δι’ ημάς, βαθμόν αγαπών την ημετέραν φύσιν Πανάγαθος Θεός, δια των θλίψεων τας οποίας στέλλει πραγματεύεται πολυμερώς και πολυτρόπως την σωτηρίαν μας. Δυστυχώς όμως δεν το εννοούμεν αυτό, παρ’ ότι η παρουσία της θείας Προνοίας εξαγγέλλεται ανά πάσαν στιγμήν και αι θεόπνευστοι Γραφαί πιστοποιούν, ότι «όσα προεγράφη, εις την ημετέραν διδασκαλίαν προεγράφη». Διο και απορούμεν… 

Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς:

…Ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια περιστατικά νομίζω ταιριάζουν ἀπόλυτα καί στήν ἰδική μας ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ ἡγούμενοι καί μάλιστα τοῦ Ἁγ. Ὄρους κατέχουν τίς θέσεις των μέ συμβιβασμό τῆς πίστεως καί μάλιστα μνημονεύοντας καί ἀναγνωρίζοντας ἕναν αἱρετικό Πατριάρχη. Οἱ δέ Ἐσφιγμενίτες Πατέρες διώκονται σήμερα ὄχι μόνο ἀπό τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί ἀπό αὐτούς πού συνευδοκοῦν καί ἀκολουθοῦν καί ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς, δηλαδή τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς καί ἡγουμένους. Αὐτά ὅλα εἶναι σημεῖα καταπτώσεως τοῦ μοναχισμοῦ καί σηματοδοτοῦν τά ἔσχατα χρόνια καί τήν ἑτοιμασία διά τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου, είπε:

 «... Ο φιλοπαπισμός (στον οποίο οδηγεί ο Οικουμενισμός) κατάντησε πιο σιχαμερός κι’ απ’ αυτόν τον παπισμό, αν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα. Σαν μαγνήτης τραβά όλο το πνευματικό πύον της Ελλάδος. 

Στον Αθηναγόρα και στους περί αυτόν και μετ’ αυτού βρίσκουν προστασία όλοι οι ανήθικοι, για να πυκνώσουν τις τάξεις των προδοτών της Ορθοδοξίας. Θράσος και κολακεία, υποκρισία και δωροδοκία, ιδού τα όπλα του θεατρίνου του Φαναρίου....» 

(εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», Φεβρουάριος 1966)

Να αξιοποιήσουμε τα κέρδη μας

Κωνσταντίνος Χολέβας

Ας μη μεμψιμοιρούμε! Σε ορισμένα διπλωματικά μέτωπα κερδίζουμε έδαφος και πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Αναφέρομαι στο Μακεδονικό Ζήτημα ή -αν προτιμάτε- στη σκοπιανή εμπλοκή. Τρία γεγονότα αξίζουν να υπογραμμισθούν:

Α) Στο Στρασβούργο ο Ελληνας πρωθυπουργός απήντησε έξυπνα σε Σκοπιανό δημοσιογράφο, ο οποίος δήλωσε ότι ομιλεί τη μακεδονική γλώσσα. Ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε ότι δεν υπάρχει τέτοια γλώσσα και ότι αυτά είναι κατασκευάσματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Είχε δίκιο και αμέσως βρήκε συμπαραστάτη έναν καλό γνώστη του θέματος: τον Βούλγαρο ιστορικό και πρώην υπουργό Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ. Ο Βούλγαρος ιστορικός και διευθυντής του Εθνικού Μουσείου Σόφιας δήλωσε ότι «το λεγόμενο μακεδονικό έθνος ιδρύθηκε το 1934 με απόφαση του βαλκανικού τμήματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που είχε έδρα τη Μόσχα... Αναδημιουργήθηκε όταν στη Γιουγκοσλαβία ιδρύθηκε το κομμουνιστικό καθεστώς το 1944».

Κατά τον Ντιμιτρόφ η τεχνητή «μακεδονική γλώσσα κατασκευάσθηκε από το καθεστώς Τίτο και από μία επιτροπή που αποτελείτο από Σέρβους και Βούλγαρους κομμουνιστές, εκ των οποίων ορισμένοι αγράμματοι». Και εγώ συμπληρώνω ότι σκοπιανό ιδίωμα είναι μία παραλλαγή της βουλγαρικής γλώσσας και ουδεμία σχέση έχει με την αρχαία μακεδονική διάλεκτο του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, που ήταν φυσικά ελληνική διάλεκτος (βλέπε τα ονόματα Φίλιππος, Αμύντας, Αρχέλαος, Αλκέτας, Κρατερός κ.ά).

Β) Στις 25 Ιουνίου στο Βουκουρέστι συνεκλήθη η διάσκεψη κορυφής της Διαδικασίας Συνεργασίας Χωρών Νοτιοανατολικής Ευρώπης με τη συμμετοχή όλων των βαλκανικών χωρών και της Τουρκίας (με παρατηρήτρια την πρόεδρο του Κοσόβου). Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο υφυπουργός Εξωτερικών Ακης Γεροντόπουλος, ο οποίος επέτυχε να αναγραφεί στο τελικό ανακοινωθέν η ελληνική θέση, ότι δηλαδή το κράτος των Σκοπίων δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αν προηγουμένως δεν επιλυθεί το πρόβλημα της ονομασίας. Επειτα από λίγες ημέρες το ΝΑΤΟ με επίσημη ανακοίνωσή του δήλωσε ότι δεν πρόκειται στο προσεχές μέλλον να δεχθεί νέα μέλη, άρα τα Σκόπια μπορούν να περιμένουν.

Γ) Οι εντάσεις μεταξύ των Σλάβων ψευδομακεδόνων και των Αλβανών, που αποτελούν το 30% του πληθυσμού, είναι καθημερινές και θέτουν το ερώτημα της βιωσιμότητας της ΠΓΔΜ. Οι Αλβανοί αργά ή γρήγορα θα αποσχισθούν και θα ενωθούν με το Κόσοβο. Αξίζει να υποχωρήσουμε μπροστά σε μία ΠΓΔΜ που κινδυνεύει να διαλυθεί;

Φώτης Κόντογλου :

Αληθινά, είναι βλογημένοι και καλότυχοι όσοι καταλάβανε γρήγορα την πίκρα που βρίσκεται μέσα στις χαρές του κόσμου και πήγανε κοντά στο Χριστό που μακάρισε «τους πτωχούς τω πνεύματι, τους πενθούντας, τους πραείς, τους ελεήμονας, τους καθαρούς τη καρδία, τους ειρηνοποιούς». Οι άνθρωποι με το σαρκικό φρόνημα, ας τους νομίζουν δυστυχισμένους, παραπεταμένους, περιφρονημένους, ακοινώνητους, άχαρους, στερημένους, πικραμένους. Αυτοί οι καλότυχοι έχουν πάρει δώρο από τον Κύριο να αλλάζουν θαυμαστά το πένθος σε χαρά, τα δάκρυα σε αγαλλίαση. Σ΄ αυτούς γίνεται το μυστήριο εκείνης της θαυμαστής καταστάσεως που λέγεται από τους Πατέρες «χαρμολύπη ή χαροποιόν πένθος». Ταύτα είναι τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που είναι ακατανόητα στους σαρκικούς ανθρώπους.