Αγαλλίαση της ψυχής και της καρδιάς -- Του Φώτη Κόντογλου

Το φετινό καλοκαίρι είναι ακατάστατο. Μα και οι λίγες μέρες που είναι καλοκαιρινές γεμίζουνε την ψυχή μας από κάποια αγαλλίαση που δεν την δίνει ποτέ ο χειμώνας. Η πλάση ημερεύει, τ’ άγρια τα βουνά δε φοβερίζουνε πια τον άνθρωπο, ούτε τα θυμωμένα σύννεφα, που στοιβιάζονται βαρειά το χειμώνα και γεμίζουνε τα θόλο του ουρανού. Το φως είναι καθαρό. Το πρωί σηκώνεσαι από τον ύπνο και γελά ο κόσμος του Θεού. Η μέρα είναι έμορφη σαν τον καλόν τον άνθρωπο. Οι αγέρηδες είναι αλαφροί κα χαροποιοί, ακόμη κι ο γέρο Βοριάς είναι τώρα σα παλληκαρόπουλο. Αντί να βγάζει εκείνα τα φοβερά μουγκρίσματα, σφυρίζει γλυκά στα κλαδιά των δέντρων και στα ξάρτια των καραβιών.

Όλα είναι ειρηνεμένα κι αναπαυμένα. Τα ζώα κι οι άνθρωποι ξαπλώνονται στον ίσκιο από κάτω από τα δέντρα ξέγνοιαστοι και κοιμούνται. Άλλοι πάλι κουβεντιάζουνε ως να τους πάρει ο ύπνος. Τη νύχτα τα παράθυρα των σπιτιών είναι ανοιχτά κι ο κόσμος κάθεται ως τα μεσάνυχτα στις βεράντες, στις αυλές, στις ταράτσες. Ακούγονται από παντού φωνές χαρούμενες. Φωνάζουνε και τα ζώα που κοιμούνται έξω στον ανοιχτόν αγέρα, ενώ το χειμώνα δεν ακούγεται τίποτα, γιατί είναι κλεισμένα. Ακούς τα πετεινάρια την αυγή, το γάιδαρο τη νύχτα. Α! Πόσο τις αγαπώ αυτές τις φωνές.

ΤΟ ΠΑΠΙΚΟΝ ΠΡΩΤΕΙΟΝ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθ. Α.Π.Θ.

Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,                                                                                                                                           

διάβασα την επιστολή του αγνώστου σε μένα κ. Ι. Καρδάση και τον ευχαριστώ για τα καλά του λόγια και για το ενδιαφέρον του σχετικά με τα τρία άρθρα μου, που πρόσφατα δημοσίευσε ο «Ο.Τ.» με τον τίτλο «Πήγε ο Πέτρος στη Ρώμη;». Θα τον παρακαλούσα, όμως, να υποβληθεί στον κόπο να ξαναδιαβάσει τα άρθρα αυτά. Όπως γράφω εκεί, μελετώ το θέμα με βάση τις σχετικές μαρτυρίες της Καινής Διαθήκης (Μθ 18, 18· 19, 28· 28, 19· Ιω 20, 22 κ.ά.), σύμφωνα με τις οποίες δεν φαίνεται να παρέδωσε ο Κύριος κάποιο ιδιαίτερο αξίωμα στον κορυφαίο μαθητή του Πέτρο ούτε ο ίδιος ο απόστολος έχει τέτοια συνείδηση. Το ότι το κείμενο που φέρεται ως του Διονυσίου Αρεοπαγίτη αποκαλεί τον Πέτρο «κορυφαίο των μαθητών» ή «κορυφαία και πρεσβυτάτη των θεολόγων ακρότητα», δεν αλλάζει την αγιογραφική μαρτυρία ούτε προσθέτει κάτι στην ιστορία. Στην εκκλησιαστική γραμματεία υπάρχει πληθώρα τέτοιων εγκωμιαστικών χαρακτηρισμών για εξέχοντα πρόσωπα εκκλησιαστικά ή και πολιτικά. Εξάλλου, αυτό το ίδιο κείμενο θεωρεί δεδομένη  την ισότητα του Πέτρου προς τους υπολοίπους αποστόλους. Γράφει επί λέξει· «Και μην και αυτός ο των μαθητών κορυφαίος, μετά της ομοταγούς αυτώ και ιεραρχικής δεκάδος  (=μαζί με τους άλλους δέκα που ανήκουν στην ίδια τάξη μ΄ αυτόν (βλ. λεξικό Liddel – Scott), εις την του δυοκαιδεκάτου των μαθητών εληλυθώς ιερατικήν τελείωσιν, επί τη θεαρχία την εκλογήν ευλαβώς καταλέλοιπεν…» PG 3,512D – 513A. Δεν σχολιάζω τις αντιφάσεις του αγαπητού επιστολογράφου ούτε και τον αστήρικτο συλλογισμό – απορία του ιδίου: «Έτσι, ο Πέτρος, ως κορυφή των θεολόγων είναι πάνω από τον Ιωάννη, τον Παύλο κλπ. Αλλά τότε γιατί το ¨στόμα του Χριστού¨ είναι ο Παύλος και όχι ο Πέτρος, κατά τον ιερό Χρυσόστομο;».

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ~ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΛΕΙΣΤΩΝ

 

Γαλλικό σχολείο και Ισλάμ

της Σώτης Τριανταφύλλου

Στη Γαλλία, τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, απελευθερώθηκε ο δημόσιος λόγος.

Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η αιφνίδια ρήξη της πολυετούς σιωπής θα διαρκέσει και τι αντίκτυπο θα έχει στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις. Πάντως, φαίνεται να συμφωνούμε όλοι, σχεδόν όλοι, ότι στην Ευρώπη το κοινωνικό σώμα και οι θεσμοί διαβρώνονται όλο και βαθύτερα από την ισλαμική στρατηγική.

Οι παρεμβάσεις των ισλαμιστών γονέων στο σχολείο, η εξαίρεση των παιδιών τους από τους κανονισμούς, ο εκφοβισμός του διδακτικού προσωπικού είναι μέρος της τακτικής για τη μετατροπή του λαϊκού, δημόσιου σχολείου σε κάτι που να μοιάζει με κορανικό. Την ιδέα αυτή μοιράζονται πολλοί φιλήσυχοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι θα ήθελαν να προστατεύονται τα παιδιά τους από «την εισβολή και την πολιτιστική αλλοτρίωση» ώστε να αναπτύσσεται «η μουσουλμανική τους προσωπικότητα», όπως υπαγορεύει η Ισλαμική Οργάνωση για την Παιδεία, τις Επιστήμες και τον Πολιτισμό (Isesco).

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

 

Τη ΙΓ΄ (13η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.

Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο μέγας φωστήρ και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος, κατήγετο από την μεγαλόπολιν Αντιόχειαν, εγεννήθη τω τνδ΄ (354) έτει, υιός ων γονέων πατρός μεν Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Ανθούσης, οίτινες ήσαν αμφότεροι πλούσιοι ειδωλολάτραι πρότερον· όταν δε εγέννησαν τον Άγιον εβαπτίσθησαν και εγένοντο Χριστιανοί. Από τοιούτους γονείς γεννηθείς ο Άγιος, ότε ήτο παιδίον, εδείκνυεν οποίος θέλει καταστή εις το ύστερον· δεκαοκταετής δε γενόμενος, εβαπτίσθη δια χειρός του Αγίου Μελετίου, του τότε Πατριάρχου Αντιοχείας. Ευθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του πολλήν αγάπην και έρωτα είχεν ο Άγιος ούτος εις τους λόγους και τα μαθήματα. Δεν παρήλθε πολύς καιρός και ο μεν πατήρ του απέθανεν, η δε μήτηρ του έμεινε χήρα, νέα δε ούσα εικοσαετής, μόνον τον Άγιον είχε προς παρηγορίαν. Όθεν ανέτρεφεν αυτόν με μεγάλην επιμέλειαν και παρέδωκεν αυτόν προς μαθητείαν εις Λιβάνιον τον σοφιστήν και Ανδραγάθιον τον φιλόσοφον, διο εις ολίγον καιρόν διήλθεν όλην την σοφίαν των Ελλήνων και των Χριστιανών και έγινεν άκρος κατά την λογικήν και ρυτορικήν τέχνην και πάσαν επιστήμην.

Ο λαὸς τὸ ἀπαίτησε καὶ πάλι δυναμικὰ καὶ πολλάκις.

Ἐπὶ Πατριάρχου, Κων/πόλεως Τιμοθέου τοῦ Α΄ (511–518) ὁ λαὸς τῆς Κων/πόλεως διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με αυτόν καὶ ἔμενε ἀκοινώνητος τῶν Θ. μυστηρίων γιὰ πολλὰ χρόνια, διότι ὁ Πατριάρχης Τιμόθεος δὲν ἤθελε νὰ ἀποδεχθῆ τὴν Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Ὅταν ἀνῆλθε στὸν θρόνο ὁ διάδοχός του, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καππαδόκης (518–520), ὁ λαὸς μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπαίτησε κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λατρείας νὰ ἀναγνωσθεῖ στὰ δίπτυχα ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ κατόπιν νὰ μεταλάβει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ νέου Πατριάρχη.

Ὁ νέος Ὀρθόδοξος Πατριάρχης γιὰ κάποιους λόγους ἐδίσταζε νὰ πραγματοποιήσει τὴν ἀπαίτηση τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ οἱ πιστοὶ ἔμεναν ἀνένδοτοι καὶ ἀπαιτοῦσαν τὸ θέμα νὰ τακτοποιηθεῖ ἀμέσως. Στὴν προσπάθεια τοῦ Πατριάρχη νὰ ἀναβληθεῖ γιὰ λίγο αὐτὴ ἡ ἀναγνώριση, ὁ λαὸς τὸ ἀπαίτησε καὶ πάλι δυναμικὰ καὶ πολλάκις.

Tελικά, μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν σταθερὴ στάση τοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἔντονη διαμαρτυρία, ὑποχρεώθηκε ὁ Πατριάρχης, τὴν ὥρα τῆς μνημονεύσεως κατὰ τὴν Θ. Λειτουργία, νὰ ἀναγνώσει στὰ δίπτυχα τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Τότε σταμάτησε καὶ ἡ ἀκοινωνησία τῶν Θ. Μυστηρίων, ἀφοῦ, μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν Διπτύχων, ἀποκαταστάθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη.

 

(T.L.G., Concilia Oecumenica (ACO): Synodus Constantinopolitana et Hierosolymitana anno 536: Tome 3, page 72, line 4 Ἔκθεσις πίστεως κατὰ ἀποκάλυψιν Γρηγορίου ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας. Καὶ Πρακτικὰ Συνόδων, τόμος Β΄, σελ. 333).

Μας αντιμετωπίζουν ως ζώα και διεξάγουν επάνω μας πειράματα

 Στον Focus FM και στον δημοσιογράφο Στέφανο Δαμιανίδη μίλησε ο Νομικός, πρώην Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, Κωνσταντίνος Βαθιώτης.

«Έχουμε παγκόσμια υγειονομική δικτατορία, ένα πρωτοφανές φαινόμενο» τόνισε προσθέτοντας ότι σε μελέτη του ιδρύματος Ροκφέλερ με τίτλο «Lockstep» που εκδόθηκε το 2010 «φανερώνονται τα σημερινά γεγονότα που είχαν προβλέψει τόσο την επιδημία όσο τις μάσκες αλλά και τις αυταρχικές μεθόδους».

Επιπλέον, αναφέρθηκε «στο περίφημο συμπεριφορικό πείραμα του Σκίνερ με τους σκίουρους, το οποίο απέδειξε ότι εάν χρησιμοποιήσουμε το δίπολο επιβράβευση-τιμωρία μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα ζώα με τον τρόπο που θέλουμε».

«Μας έχουν ξεφτιλίσει. Μας αντιμετωπίζουν ως ζώα, μας το δείχνουν. Είστε οι σκίουροι του Σκίνερ, σας εκπαιδεύαμε χρόνια, σας εθίσαμε στην εργασία, στη διασκέδαση, στο ποτό, στο φαγητό, στην καθημερινή γυμναστική, να μάθετε να λατρεύετε το σώμα σας αλλά να ξεχνάτε την ψυχή σας. Και αφού μας εκπαίδευσαν τόσες δεκαετίες, ήξεραν ότι μόλις μας αφαιρέσουν τις παραδεδομένες ελευθερίες μας, θα κάναμε ό,τι μας ζητούσαν», σημείωσε ο κ. Βαθιώτης.

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξή του εδώ:

focusfm.gr  /  "O.T."

Γυναίκες Φιλέλληνες: μεγάλη η βοήθειά των στον αγώνα της παλιγγενεσίας -- Γράφει ο κ. Παναγιώτης Μυργιώτης, Μαθηματικός

Η μακροχρόνια σκλαβιά των Ελλήνων σε ένα βάρβαρο δυνάστη, απολίτιστο και αιμοχαρή συγκίνησαν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Διαπίστωνε ο τότε κόσμος ότι οι Έλληνες ζούσαν υπόδουλοι και χωρίς στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοί οι οποίοι τόσα πολλά υψηλά ιδεώδη και αξίες είχαν προσφέρει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Έβλεπαν οι περιηγητές που επισκέπτονταν την υπόδουλη Ελλάδα να στενάζει κάτω από ένα απάνθρωπο δυνάστη. Να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του κάθε Έλληνα η κοφτερή χατζάρα του Tούρκου. Εύλογο ήταν να δημιουργηθεί ένα κύμα συμπάθειας και αγάπης προς τον σκλαβωμένο ελληνισμό. Ένα αντίδωρο σεβασμού για την ανεκτίμητη προσφορά του ελληνικού γένους προς την ανθρωπότητα. Το κύμα αγάπης και θαυμασμού των ξένων προς το Ελληνικό πνεύμα μπορεί να γεννήθηκε τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, αλλά υπάρχει ακόμη και σήμερα. Είναι χρήσιμο που υπάρχει, όμως πρέπει και εμείς πρώτοι να σεβαστούμε την πολύτιμη κληρονομιά. Το θέμα μας είναι βέβαια άλλο. Ο φιλελληνισμός και ειδικότερα στα χρόνια προετοιμασίας και στα χρόνια της παλιγγενεσίας.

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ἔγ­γα­μος ἱ­ε­ρε­ύς, μοῦ εἶ­πε:

“Προ­τι­μῶ νὰ καλ­λι­ερ­γῶ τὰ χω­ρά­φι­α μου, ὡς ἁ­πλὸς ἀ­γρό­της, καὶ νὰ κρα­τή­σω τὴν πί­στη μου, πα­ρὰ νὰ συ­νερ­γή­σω στὴν κατεδάφισή της καὶ νὰ πά­ω στὴν κό­λα­ση μα­ζὶ μὲ τὸν πα­τρι­άρ­χη καὶ τοὺς ἐ­πι­σκό­πους”­.­.. Αὐ­τὰ ποὺ εἶ­πε ὁ ὀ­λι­γο­γράμ­μα­τος ἱ­ε­ρεὺς .­..ἐκ­φρά­ζουν τὴν δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νε­ί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας γι­ὰ τὴν στά­ση ὅ­λων τῶν πι­στῶν καὶ τῶν λα­ϊ­κῶν ἀ­πέ­ναν­τι τῶν ἐ­πι­σκό­πων καὶ τῶν πρε­σβυ­τέ­ρων σὲ πε­ρί­πτω­ση ποὺ δὲν ὀρ­θο­το­μοῦν τὸν λό­γο τῆς ἀ­λη­θε­ί­ας, ἀλ­λὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν αἵ­ρε­ση καὶ τὴν πλά­νη».

Reading from the Synaxarion:

 John the Merciful, Patriarch of Alexandria

Saint John was born in 555 on the island of Cyprus in the city of Amathus; his father, Epiphanius, was a ruler of Cyprus. The Saint was consecrated Archbishop of Alexandria in 608. A man of exemplary uprightness, in his zeal for Orthodoxy he strove mightily to fight the many heresies among the Christians in Egypt; but above all, he was famous for his singular generosity, humility, and sympathy towards all, especially the poor. His mercy was so great that the report of it reached the Persian invaders of Jerusalem, who desired to see him because of it. Saint John reposed in 619, at the age of sixty-four.