Όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε
΄Ενας μοναχός εξωμολογήθηκε στον Αββά Σισώη:
«΄Επεσα πάτερ. Τι να κάνω;»
«Σήκω», του είπε, με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο άγιος Γέροντας.
«Σηκώθηκα Αββά μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία», ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
«Και τι σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;»
«Ως πότε Αββά» ρώτησε ο αδελφός.
«΄Εως ότου να σε βρή ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε; Μόνο εύχου στο Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.» του εξήγησε ο Αββάς Σισώης.
«΄Επεσα πάτερ. Τι να κάνω;»
«Σήκω», του είπε, με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο άγιος Γέροντας.
«Σηκώθηκα Αββά μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία», ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
«Και τι σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;»
«Ως πότε Αββά» ρώτησε ο αδελφός.
«΄Εως ότου να σε βρή ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε; Μόνο εύχου στο Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.» του εξήγησε ο Αββάς Σισώης.
Το τρακτέρ
Ο σεβαστός ηγούμενος της I. Mονής Σταυροβουνίου Κύπρου αρχιμ. Αθανάσιος, καθώς ο ίδιος
δηλώνει σε σχετικό άρθρο του έχει πολλές φορές ευεργετηθεί στη ζωή του από την
Υπεραγία Θεοτόκο. Το ακόλουθο περιστατικό, ένα ολοφάνερο θαύμα, αποτελεί για
τον ίδιο ένα μικρό δείγμα της αντιλήψεώς Tης:
« Ήταν η 9η Φεβρουαρίου 1960, και ο αείμνηστος Γέροντάς μου Γερμανός, μου έδωσε εντολή να οδηγήσω το τρακτέρ της μονής από το μετόχι μας του αγίου Μοδέστου στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας.
Ήταν η απόδοση της εορτής της Υπαπαντής και καθώς οδηγούσα έψελνα προς τιμήν της Παναγίας: « Ακατάληπτόν εστι το τελούμενόν εν σοι και αγγέλοις και βροτοίς. Μητροπάρθενε Αγνή » και « Θεοτόκε, η ελπίς πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις Σε ».
Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μπροστά σε ένα κατήφορο, το τρακτέρ ξέφυγε από τον έλεγχό μου και αυξήθηκε επικίνδυνα η ταχύτητα. Κάποια βλάβη είχε συμβεί, αλλά κι εγώ δεν ήμουν επιδέξιος οδηγός, ώστε να κάνω τους αναγκαίους χειρισμούς. Τα φρένα δεν λειτουργούσαν, μα ούτε και να αλλάξω ταχύτητα κατόρθωσα. Σε κάθε στιγμή υπήρχε κίνδυνος ανατροπής, με αποτέλεσμα κάποιο σοβαρό τραυματισμό ή και τον ίδιο τον θάνατο.
Αμέσως ανέθεσα « την πάσα ελπίδα μου » στην Υπεραγία Θεοτόκο.
- Παναγία μου, βοήθα με! Παναγία μου, σώσε με! φώναζα με αγωνία.
Το τρακτέρ ολοταχώς κατέφθανε στην όχθη του ποταμού. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα δεν μου απέμεναν παρά λίγες μόνο στιγμές ζωής. Αλλά ω των θαυμάτων σου, Υπερευλογημένη Θεοτόκε ! Το τρακτέρ, αφού έπεσε σε μερικούς θάμνους , σταμάτησε αναπάντεχα στο χείλος ακριβώς του ποταμού και της καταστροφής.
Ευχαρίστησα από τα βάθη της ψυχής μου την Αειπάρθενο, που άκουσε την κραυγή της δεήσεώς μου. Ύστερα κατέβηκα από το μηχάνημα και πήγα πεζός στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας, όπου συνάντησα τον Γέροντά μου.
- Παρά λίγο να σκοτωθώ! του είπα. Το τρακτέρ σταμάτησε την τελευταία στιγμή με τη χάρη της Παναγίας .
Η υπακοή στον Γέροντά μου και η προστασία της Θεοτόκου, που Της έψελνα τα μεγαλυνάρια, με έσωσαν. Κοντά στην όχθη του ποταμού ήταν ένα μεγάλο πεύκο. Σε κάποια στιγμή, του τοποθέτησα μία εικόνα της Παναγίας. Και κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί, σταματούσαμε για λίγο να προσκυνήσουμε».
« Ήταν η 9η Φεβρουαρίου 1960, και ο αείμνηστος Γέροντάς μου Γερμανός, μου έδωσε εντολή να οδηγήσω το τρακτέρ της μονής από το μετόχι μας του αγίου Μοδέστου στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας.
Ήταν η απόδοση της εορτής της Υπαπαντής και καθώς οδηγούσα έψελνα προς τιμήν της Παναγίας: « Ακατάληπτόν εστι το τελούμενόν εν σοι και αγγέλοις και βροτοίς. Μητροπάρθενε Αγνή » και « Θεοτόκε, η ελπίς πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις Σε ».
Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μπροστά σε ένα κατήφορο, το τρακτέρ ξέφυγε από τον έλεγχό μου και αυξήθηκε επικίνδυνα η ταχύτητα. Κάποια βλάβη είχε συμβεί, αλλά κι εγώ δεν ήμουν επιδέξιος οδηγός, ώστε να κάνω τους αναγκαίους χειρισμούς. Τα φρένα δεν λειτουργούσαν, μα ούτε και να αλλάξω ταχύτητα κατόρθωσα. Σε κάθε στιγμή υπήρχε κίνδυνος ανατροπής, με αποτέλεσμα κάποιο σοβαρό τραυματισμό ή και τον ίδιο τον θάνατο.
Αμέσως ανέθεσα « την πάσα ελπίδα μου » στην Υπεραγία Θεοτόκο.
- Παναγία μου, βοήθα με! Παναγία μου, σώσε με! φώναζα με αγωνία.
Το τρακτέρ ολοταχώς κατέφθανε στην όχθη του ποταμού. Σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα δεν μου απέμεναν παρά λίγες μόνο στιγμές ζωής. Αλλά ω των θαυμάτων σου, Υπερευλογημένη Θεοτόκε ! Το τρακτέρ, αφού έπεσε σε μερικούς θάμνους , σταμάτησε αναπάντεχα στο χείλος ακριβώς του ποταμού και της καταστροφής.
Ευχαρίστησα από τα βάθη της ψυχής μου την Αειπάρθενο, που άκουσε την κραυγή της δεήσεώς μου. Ύστερα κατέβηκα από το μηχάνημα και πήγα πεζός στο μετόχι της αγίας Βαρβάρας, όπου συνάντησα τον Γέροντά μου.
- Παρά λίγο να σκοτωθώ! του είπα. Το τρακτέρ σταμάτησε την τελευταία στιγμή με τη χάρη της Παναγίας .
Η υπακοή στον Γέροντά μου και η προστασία της Θεοτόκου, που Της έψελνα τα μεγαλυνάρια, με έσωσαν. Κοντά στην όχθη του ποταμού ήταν ένα μεγάλο πεύκο. Σε κάποια στιγμή, του τοποθέτησα μία εικόνα της Παναγίας. Και κάθε φορά που περνούσαμε από εκεί, σταματούσαμε για λίγο να προσκυνήσουμε».
Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.
42. Εν τη Εκκλησία βιούται συνεχώς όλη η ζωή του Σωτήρος, από την αρχήν έως το τέλος. Έκαστος σωζόμενος ζη οπωσδήποτε αυτήν, διότι εις τούτο ακριβώς έγκειται η σωτηρία. Η βίωσις του Χριστού αποκορυφούται εις την βίωσιν του σωτηριώδους πάθους Του… Διότι η σωτηρία δεν είναι άλλο ειμή η αδιάκοπος ζωή εν τω Σωτήρι, δια του Σωτήρος και χάριν του Σωτήρος… Βεβαίως, «η χαρά της σωτηρίας» αποκορυφούται εις την ανάστασιν, αλλά περνά μέσα από την χαράν του πάθους.
Συνεχίζεται.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ
+ π. Ιωάννης
Σ. Ρωμανίδης
Ο Κύριος της Δόξης και αι Οικουμενικοί Σύνοδοι
Δια τον Χριστόν και τους
αποστόλους η Αγία Γραφή είναι η Παλαιά Διαθήκη εις την οποίαν προσετέθη η Καινή
Διαθήκη. Τα ευαγγέλια του Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά συνετάγησαν ως οδηγούς εις
την κάθαρσιν του έσω ανθρώπου, δηλαδή του πνεύματός του (νοός) εν τη καρδία,
και τα πρώτα στάδια του φωτισμού πρό του βαπτίσματος δι' ύδατος. Εις αυτά ο
Χριστός αποκαλύπεται ως ο ενσαρκωθείς Κύριος της δόξης εις το βάπτισμά του και
την μεταμόρφωσίν του, όταν φανερούται ως η κατά φύσιν πηγή της ακτίστου δόξης,
βασιλείας και θεότητος του Πατρός. Το ευαγγέλιον του Ιωάννου συνετάγη δια τους
ήδη βαπτισθέντας δι' ύδατος ως οδηγόν εις το βάπτισμα του Πνεύματος, δηλαδή τον
φωτισμόν και την προκοπήν της καρδίας (ιδίως Ιων. 13:31-17) ίνα δια της
ανιδιοτελούς αγάπης φθάση εις τον δοξασμόν (Ιων. 17) δια του οποίου θεωρεί τον
εν σαρκί Κύριον της δόξης να δοξάζεται εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν Αυτώ δια του
μυστηρίου του σταυρού (Ιων. 13:31;18-21). Δια τον λόγον αυτόν αυτό του Ιωάννου
καλείται το "πνευματικόν ευαγγέλιον,".Οι υπό των αποστόλων,
προφητών και πατέρων μεμυημένοι εις το σώμα του Χριστού ουδέποτε έμαθον περί
ενσαρκώσεως, βαπτίσματος, μεταμοφώσεως, σταυρώσεως, ταφής, αναλήψεως, γλωσσών
ωσεί πυρός την Πεντηκοστήν όταν η Εκκλησία έγινε το Σώμα του Χριστού, με απλή
μελέτην της Αγίας Γραφής. Την εμελέτον ως μέρος αναπόσπαστον της μυήσεως εις
την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και την ετοιμασίαν δια τον δοξασμόν
της υπό του Κυρίου της δόξης της Παλαιάς Διαθήκης γεννηθέντος σαρκί εκ της
Θεοτόκου.
Συνεχίζεται.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)