Oρθόδοξος Τύπος : O Πατριάρχης εργάζεται εις βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας
Σήμερον πού ὁ Οἰκουμενικός
Πατριάρχης διακηρύσσει: Ἕνας Χριστός, πολλαί αἱ σώζουσαι Ἐκκλησίαι του, πολλαί
αἱ πίστεις κ.λπ τό Ἅγιον Ὄρος σιωπᾶ, πρός μεγάλην ἔκπληξιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Τήν ἔκκλησιν,
ὅμως, διά ἀντίδρασιν ὁ «Ο.Τ.» δέν τήν ἀπευθύνει μόνον πρός τούς Καθηγουμένους
καί τούς μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά πρός ὅλους τούς Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν
Μονῶν τῆς Χώρας. Διότι ἀπό τήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν
καθιερώθη καί ἠνδρώθη ὁ μοναχισμός εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, οἱ
μοναχοί ἦσαν μεταξύ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι πρωταγωνίστησαν εἰς τούς ἀντιαιρετικούς ἀγῶνας.
Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου πρωταγωνίστησαν εἰς μέν τήν Ἔφεσον ὁ Ἅγιος
Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, εἰς δέ τήν Κωνσταντινούπολιν ὁ ἔγκλειστος μοναχός Ἅγιος
Δαλμάτιος. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ προεξῆρχεν ὁ μοναχός Ἅγιος
Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας προεμάχετο καί ὁ
μοναχός Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἐναντίον τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως
ἐξηγέρθη πρῶτος ὁ μοναχός Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῶν
Παπικῶν Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου τήν μάχην ἔδωσεν ὁ μοναχός, ἀργότερον
Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Σήμερον ἡ
παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατευθύνει τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον
δέν ἀναγνωρίζει αἱρέσεις, ἐνῶ «βαπτίζει» κανονικάς, σωζούσας καί κατεχούσας τήν
Ἀλήθειαν ὅλας τάς αἱρετικάς Ἐκκλησίας. Ἐξισώνει τό Οἰκουμενικόν
Πατριαρχεῖον τήν Ἀλήθειαν τῆς πίστεώς μας (τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων
καί τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας) μέ τό ψεῦδος καί τήν πλάνην
τοῦ διαβόλου. Μοναδική ἐλπίς διά νά ἀνατραπῆ αὕτη ἡ πολιτική εἶναι ἡ καθολική ἀντίδρασις
τόσον τῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅσον καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν ὁλοκλήρου τῆς
Χώρας. Ἡ Ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας δέν ἠμπορεῖ νά ἰσοπεδώνεται ἀπό ἕνα
Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος δέν πιστεύει εἰς Ἱερούς Κανόνας, ἀπαγγέλλει ὑποκριτικῶς τό
Σύμβολον τῆς Πίστεως, τό ὁποῖον κηρύσσει Μίαν Ἐκκλησίαν (ἐνῶ αὐτός πολλάς) καί ἐργάζεται
εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
“O.T.” αρ. φύλ. 1988.
Kαθαρές σοφιστείες του διαβόλου
Aυτή την εποχή όπως η σημερινή, που η κρίση έχει και έκταση και βάθος, η αποκλειστική σωτηρία μας είναι η Αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά, είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν' αποκοιμίζονται οι πιστοί, κι' οι υπηρέτες του διαβόλου οικουμενιστές να δρουν ανενόχλητοι!
«Προκόπτοντες ουδέποτε καταλήξομεν, ου κατά τον παρόντα, ου κατά τον μέλλοντα αιώνα, φωτί φως προσλαμβάνοντες»
(Aγ. Ιω. Κλίμακος, Λόγ. ΚΣΤ΄, σ.141-142).
Όσοι αφήσουν σε τούτη τη ζωή τον Κύριο να τους γεμίσει, όσοι γίνονται κατοικητήριά Tου, στο θάνατο, όταν ο κόσμος και οι αισθήσεις λείψουν εντελώς, ζούν την κοινωνία αυτή με τον Χριστό και το Πνεύμα το Άγιο, άμεσα και ανεμπόδιστα. Εκεί σαββατίζουν. Εκεί γεύονται την τέλεια ησυχαστική εμπειρία τους, σαν συνέχεια της επίγειας, σαν ανώτερη βαθμίδα μιας προκοπής που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση, αλλά ποτέ στον αιώνα δεν θα τελειώσει, αφού ο Θεός είναι άπειρος και η πρόοδος μέσα στη Βασιλεία Του ατελεύτητη. «Προκόπτοντες ουδέποτε καταλήξομεν, ου κατά τον παρόντα, ου κατά τον μέλλοντα αιώνα, φωτί φως προσλαμβάνοντες»
Όσοι αφήσουν σε τούτη τη ζωή τον Κύριο να τους γεμίσει, όσοι γίνονται κατοικητήριά Tου, στο θάνατο, όταν ο κόσμος και οι αισθήσεις λείψουν εντελώς, ζούν την κοινωνία αυτή με τον Χριστό και το Πνεύμα το Άγιο, άμεσα και ανεμπόδιστα. Εκεί σαββατίζουν. Εκεί γεύονται την τέλεια ησυχαστική εμπειρία τους, σαν συνέχεια της επίγειας, σαν ανώτερη βαθμίδα μιας προκοπής που θα ολοκληρωθεί με την Ανάσταση, αλλά ποτέ στον αιώνα δεν θα τελειώσει, αφού ο Θεός είναι άπειρος και η πρόοδος μέσα στη Βασιλεία Του ατελεύτητη. «Προκόπτοντες ουδέποτε καταλήξομεν, ου κατά τον παρόντα, ου κατά τον μέλλοντα αιώνα, φωτί φως προσλαμβάνοντες»
Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)
Ελέχθη προηγουμένως ότι και η αστική κοινωνία (η επιβολή του ατόμου ως
μονάδος) και ο ουμανιστικός κοινωνισμός (η βιαία επιβολή του εγωϊστικού ατόμου
ως ομάδος) έχουν θρησκευτικάς ρίζας. Και πράγματι, επειδή εις την ευρωπαϊκήν
Δύσιν ο Χριστιανισμός μετεβάλλετο βαθμιαίως εις ουμανισμόν, ήτο φυσικόν η
μεταβολή αυτή να έχη τας συνεπείας της εις όλας τας περιοχάς της ανθρωπίνης
ζωής, επομένως και εις την περιοχήν της κοινωνίας. Επί πολύν καιρόν και
επιμόνως εστένευον τον Θεάνθρωπον και εις το τέλος εσμίκρυναν Αυτόν εις
άνθρωπον: εις τον αλάθητον άνθρωπον της Ρώμης και τον όχι ολιγώτερον αλάθητον
άνθρωπον του Βερολίνου. Ούτω πως
ενεφανίσθη αφ΄ ενός μεν ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός (ο
Παπισμός), ο οποίος από τον Χριστόν αφαιρεί τα πάντα, και αφ΄ ετέρου ο δυτικός
χριστιανικο-ουμανιστικός μινιμαλισμός (ο Προτεσταντισμός), ο οποίος από τον
Χριστόν ζητεί το ελάχιστον, συχνάκις δε και τίποτε. Και εις τους δύο ως υψίστη
αξία και ως έσχατον κριτήριον τίθεται ο άνθρωπος εις την θέσιν του Θεανθρώπου
και η ατομοκρατία διαφόρων αποχρώσεων εις την θέσιν της θεανθρωπίνης κοινωνίας.
Επετελέσθη ούτως η θλιβερά «διόρθωσις» του Θεανθρώπου, του έργου Του και της
διδασκαλίας Του!
Τί είναι τό Βάπτισμα καί γιατί βαπτιζόμαστε;
Τό βάπτισμα είναι ή ταυτότητα της ομολογίας τών πιστών χριστιανών, τών γνησίων
υπηκόων τού Θεοϋ, τών πραγματικών πολιτών τής βασιλείας τών ουρανών, τών
μόνιμων μελών τού σώματος τού Χρίστου καί άρα κληρονόμων τής αιώνιας ζωής. Τό
θείο βάπτισμα στην ορθόδοξή του θεώρηση καί μόνο, είναι ή επαναφορά καί
ανάκτηση τής αρχικής μας κατασκευής σάν «κατ' εικόνα καί όμοίωσιν» του
δημιουργού μας καί άρα ή ανάκτηση τής προσωπικότητάς μας.
Αυτή είναι ή θέση, πού αποκαλυπτικά ό Κύριός μας τονίζει ότι «ό πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρκ. 16,16). Είναι ή ομολογιακή επαναφορά τής πρώτης μας αρνήσεως καί άρα απαραίτητο καί επιβεβλημένο καθήκον, γιά τήν ανάκτηση τής φυσικής μας θεοείδειας. Τό βάπτισμα είναι ή καθαίρεση καί κατάργηση τού προπατορικού άμαρτήματος καί όσων ή ποινή καί καταδίκη προκάλεσε στή φύση μας.
Τό βάπτισμά μας στο όνομα τής Παναγίας Τριάδος, τού αληθινού Θεού, μας «εγκεντρίζει» στον ϊδιο κορμό τοΰ Πλάστη μας γιά νά μετέχουμε υποστατικά στίς θείες επαγγελίες. «Σύ Πάτερ έν έμοί κάγώ έν αύτοίς ίνα ώσιν έν καθώς ήμεις έν εσμέν» (Ίω. 17,21). Γινόμαστε κληρονόμοι τού Πατρός καί συγκληρονόμοι τού Υίού αύτού.
'Ασφαλώς δεν θεωρείται αρκετό μόνο τό βάπτισμα χωρίς τή δικαιοπραγία. 'Αλλά πάλι χωρίς τό βάπτισμα καμμιά δικαιοπραγία ή καλοσύνη μπορεί νά μας δικαιώσει. Αυτή είναι ή μόνιμη απαίτηση τού Κυρίου μας, τού πραγματικού μας Σωτήρα, όταν απέστειλε τούς μαθητές Του νά συνεχίσουν τό δικό Του έργο, τή σωτηρία τών ανθρώπων. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υίού καί τού 'Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ένετειλάμην ύμίν» (Ματθ. 28,19).
Μέσω τού Ορθόδοξου Βαπτίσματος στό όνομα τού τριαδικού Θεού, μετέχουμε στή μερίδα τού «κλήρου τών αγίων» καί γινόμαστε «τέκνα τού Θεού». Τόν αγιασμό ή τή μετάδοση τής θείας Χάριτος δέν τόν προκαλούν τά υλικά στοιχεία τού βαπτίσματος, αλλά ή Τριαδική επίκληση, όπως μάς παρέδωσαν οί άγιοι 'Απόστολοι καί οί θεόπνευστοι διδάσκαλοι τής 'Εκκλησίας μας. Βαπτίσματα υπάρχουν διάφορα καί κάθε πλάνη καί αίρεση έχει τό δικό της. Ό Θεός όμως, καί ή αλήθεια είναι Μία καί μόνο οί πραγματικοί πιστοί, οί εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γίνονται μέτοχοι τής Χάριτος καί υιοθεσίας.
Αυτή είναι ή θέση, πού αποκαλυπτικά ό Κύριός μας τονίζει ότι «ό πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρκ. 16,16). Είναι ή ομολογιακή επαναφορά τής πρώτης μας αρνήσεως καί άρα απαραίτητο καί επιβεβλημένο καθήκον, γιά τήν ανάκτηση τής φυσικής μας θεοείδειας. Τό βάπτισμα είναι ή καθαίρεση καί κατάργηση τού προπατορικού άμαρτήματος καί όσων ή ποινή καί καταδίκη προκάλεσε στή φύση μας.
Τό βάπτισμά μας στο όνομα τής Παναγίας Τριάδος, τού αληθινού Θεού, μας «εγκεντρίζει» στον ϊδιο κορμό τοΰ Πλάστη μας γιά νά μετέχουμε υποστατικά στίς θείες επαγγελίες. «Σύ Πάτερ έν έμοί κάγώ έν αύτοίς ίνα ώσιν έν καθώς ήμεις έν εσμέν» (Ίω. 17,21). Γινόμαστε κληρονόμοι τού Πατρός καί συγκληρονόμοι τού Υίού αύτού.
'Ασφαλώς δεν θεωρείται αρκετό μόνο τό βάπτισμα χωρίς τή δικαιοπραγία. 'Αλλά πάλι χωρίς τό βάπτισμα καμμιά δικαιοπραγία ή καλοσύνη μπορεί νά μας δικαιώσει. Αυτή είναι ή μόνιμη απαίτηση τού Κυρίου μας, τού πραγματικού μας Σωτήρα, όταν απέστειλε τούς μαθητές Του νά συνεχίσουν τό δικό Του έργο, τή σωτηρία τών ανθρώπων. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υίού καί τού 'Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ένετειλάμην ύμίν» (Ματθ. 28,19).
Μέσω τού Ορθόδοξου Βαπτίσματος στό όνομα τού τριαδικού Θεού, μετέχουμε στή μερίδα τού «κλήρου τών αγίων» καί γινόμαστε «τέκνα τού Θεού». Τόν αγιασμό ή τή μετάδοση τής θείας Χάριτος δέν τόν προκαλούν τά υλικά στοιχεία τού βαπτίσματος, αλλά ή Τριαδική επίκληση, όπως μάς παρέδωσαν οί άγιοι 'Απόστολοι καί οί θεόπνευστοι διδάσκαλοι τής 'Εκκλησίας μας. Βαπτίσματα υπάρχουν διάφορα καί κάθε πλάνη καί αίρεση έχει τό δικό της. Ό Θεός όμως, καί ή αλήθεια είναι Μία καί μόνο οί πραγματικοί πιστοί, οί εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γίνονται μέτοχοι τής Χάριτος καί υιοθεσίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)