Μέ αυτά : «Νά μετατρέψουμε τήν αδυναμία σέ δύναμη» κλπ., η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, καί όχι μόνον, περιμένει μέ προσευχές, μετάνοιες, κομποσχοίνια, λιβάνια καί κεριά, όλα αυτά κατ΄ οίκον εννοείται, νά ενισχύσουμε τήν Εκκλησία μέ ... τούς σφραγισμένους Ιερούς Ναούς. Μπράβο τους !
Ξεχνάνε, όμως, ότι «οι τής Εκκλησίας τής αληθείας εστί» καί η αλήθεια, εν προκειμένω, λέει ότι ο νέος Μωσαϊκός Νόμος εδράζεται στό πολιτικό Δίκαιο, που τώρα έγινε καί επιστημονικό Δίκαιο πρός μεγάλην έκλπηξη όλων. Όχι όμως καί τών μελών τής Διαρκούς, αλλά καί σύνολης τής Διοικούσας τήν Εκκλησία Ιεραρχίας. Γιατί ; Επειδή αυτό λέει η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα !
ΒΕΒΗΛΩΣΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ -- Γράφει ο κ. Μάριος Πηλαβάκης
Οἱ βάρβαροι καὶ ἀπολίτιστοι Τοῦρκοι ἐβεβήλωσαν μὲ τὸν χειρότερον τρόπον τὰς ἱερὰς μονὰς καὶ ἐκκλησίας τῶν κατεχομένων περιοχῶν τῆς Κύπρου ἐπιβεβαιώνοντας διαχρονικῶς αὐτά, ποὺ ἔγραφεν ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς διὰ τὴν κατάληψιν τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς τὸ 1430: «Ἐχόρευσε καθʼ ἱερῶν βάρβαρος ἐναγής, ἠλάλαξεν ἐπὶ θυσιαστηρίων ἀψαύστων λυσσῶδες στόμα καὶ βέβηλον» (Ἀκάθαρτος βάρβαρος χόρευσε ἐπάνω εἰς ἅγια ἱερά λυσσασμένον δὲ καὶ βέβηλον στόμα ἐκραύγαζε δυνατὰ εἰς τὰ θυσιαστήρια, τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται νὰ ἀγγίσῃ). (ἉγίουΜάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Μητροπολίτου Ἐφέσου, Ἑάλω Θεσσαλονίκῃ, Θρῆνος γιὰ τὴν ἅλωση τοῦ 1430, Ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, Ἀθήνα, 1997, σ.42). Οὕτω μεταξὺ τῶν πολλῶν ἐγκλημάτων, ποὺ διέπραξαν οἱ Τοῦρκοι, μετέτρεψαν εἰς κοιτῶνα καὶ τὸ πάνσεπτον ἱερὸν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριωτίσσης, συνεχίζοντας τὸ λατινικὸν ἔγκλημα τῆς καύσεως τῶν 13 ὁσιομαρτύρων τῆς ἰδίας Μονῆς τὸ 1231. Παρόμοιαν ὅμως βεβήλωσιν ἱεροῦ διέπραξαν καὶ οἱ παπικοὶ εἰς τὴν Πάφον, καὶ μάλιστα μὲ τὰς θερμὰς εὐλογίας τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως, μετατρέποντας τὸ ἱερὸν τῆς μοναδικῆς ἐν Κύπρῳ ἐκκλησίας τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς («προστατευόμενον» ἀρχαιολογικὸν μνημεῖον!) εἰς ἀποθήκην (ἴδε φωτογραφίας εἰς τὴν ἱστοσελίδα μας www.markoseugenikos.gr)! Οὕτω συνεχίζουν «οἱ τοῦ Ἀντιχρίστου πρόδρομοι» κατὰ τὸν βυζαντινὸν ἱστορικὸν Νικήταν Χωνιάτην, τὴν παράδοσιν τῶν ἐγκληματιῶν σταυροφόρων τῆς Δ´ Σταυροφορίας, οἱ ὁποῖοι καταλαμβάνοντας τὸ 1204 τὴν Κωνσταντινούπολιν εἰσῆλθον εἰς τὸ ἱερὸν τῆς ἁγίας Σοφίας καὶ ἔχυσαν τὸ Αἷμα καὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ ἔδαφος:
Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και θαυματουργός ΛΑΖΑΡΟΣ, ο εν τω Γαλλησίω όρει ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.
Λάζαρος ο τρισμακάριστος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Μικράς Ασίας, από χωρίον τι ευρισκόμενον πλησίον της Μαγνησίας, γεννηθείς εν έτει 967. Οι γονείς του ωνομάζοντο Νικήτας και Ειρήνη, αμφότεροι ευγενείς, θεοσεβείς και ενάρετοι. Καθ’ ον χρόνον εγεννάτο ο Όσιος, εξαπέστειλεν ο Θεός από τον ουρανόν φως θείον, το οποίον επλήρωσεν όλον τον πατρικόν του οίκον, όπερ εφανέρωσεν, ότι το βρέφος, το οποίον εγεννάτο, έμελλε να γίνη υιός φωτός και δοχείον της θείας ελλάμψεως. Ταύτην την έλλαμψιν φοβηθείσαι αι συνηθροισμέναι εκεί γυναίκες εξήλθον του οίκου, έμεινε δε μόνη η μήτηρ.
Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση
Εμείς οι απλοί πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, ζούμε την δραματική αντινομία μέσα εις την Εκκλησία μας. Zούμε αφ΄ ενός την καθαρότητα, την αγιότητα, την πνευματική ανάταση, τη λυτρωτική φορά προς τα άνω που μας χαρίζει η Μητέρα Εκκλησία με τους λειτουργικούς θησαυρούς Της και τους αξίους εκπροσώπους Της, οι οποίοι ευρίσκονται εις την θέση των με το Ορθόδοξο και Πατερικό ήθος εις «τύπον Χριστού», και αφ΄ ετέρου αντικρίζουμε έντονα και την αθλιότητα της οικουμενιστικής αιρέσεως και φραγκοπαποδουλικής υποταγής. Όλα αυτά, γνωστά από τις παλαιές εποχές της εκκλησιαστικής ιστορίας, έχουν αποκτήσει εις τις ημέρες μας επικίνδυνον έκταση. Εκείνο όμως που προκαλεί εις τας ψυχάς των πιστών πνιγμό και αίσθημα βαθέως και πυκνού σκότους αδιεξόδου είναι η έλλειψη αντιδράσεως εκ μέρους του υγιούς τμήματος της Εκκλησίας μας. Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση διότι το μέγεθος της συντελουμένης προδοσίας της Πίστεώς μας πολλές φορές είναι σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται απίστευτη, έστω κι΄ αν αποκαλύπτεται μόλις ένα μέρος της!
Η Εκκλησία στα Έσχατα Χρόνια. -- Γέρων Θεοδώρητος Μαύρος (+2007)
....Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. 'Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι' αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.
----------------------------
Φοβερόν κείμενον! Ἤθελα νά διαλέξω τό καλύτερον ἀπόσπασμα καί νά τό σχολιάσω, ἀλλά δέν τά κατάφερα, διότι ἡ κάθε ἀράδα εἶναι κι ἕν ἀριστούργημα!
Ἀντί μνημοσύνου:
Εἶχα τήν εὐλογίαν νά γνωρίσω προσωπικῶς τόν π. Θεοδώρητον, νά ἐπικοινωνῶ σχεδόν καθημερινῶς μαζί του καί νά διαβάσω σχεδόν ὅλα τά βιβλία καί ἄρθρα του. Τό Ὀρθόδοξον Πνεῦμά του καί ὁ Ὀρθόδοξος λόγος του μέ εἵλκυαν, ἴσως ἐπειδή συνωδεύοντο ἀπό τήν ἀγάπην, τήν ἁπλότητα, τήν γλυκύτητα, τήν ἐπιείκειαν, ἀλλ' ἐνίοτε καί τήν αὐστηρότητα, ὅταν τό ἀπαιτοῦσεν ἡ περίστασις. Ἤτο μεγάλη εὐλογία διά τήν χώραν νά ἔχῃ ἕν τοιοῦτον πνευματικόν ἀνάστημα, ἀλλ' ὅπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε, αὐτή τόν περιεφρόνησε καί τόν ἀπεμόνωσε! Διότι ἁπλούστατα, ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, ἡ Ἑλλάς ἔπαυσε νά εἶναι Ὀρθόδοξος! Δυστυχῶς, ἀκόμη καί αὐτοί οἱ τοῦ π.ἑ. τόν πολεμοῦν ἐπειδή ἀνεβίωσε τήν Κολλυβαδικήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τοῦ «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» καί τῆς συχνῆς Θείας Μεταλήψεως. Ἤδη συμπληρώνονται 13 ἔτη ἀπό τήν κοίμησιν τοῦ π. Θεοδωρήτου, ἡ ὁποία ἔχει ἀφήσει τεράστιον κενόν εἰς τήν πνευματικήν ζωήν τοῦ τόπου. Ἄραγε θά τοῦ κάνῃ κάποιος μνημόσυνον; Ὁ γράφων πιστεύει ὅτι ἐκεῖνος χαίρεται καί ἀγαλλιᾶ κοντά εἰς τούς ἀγαπημένους του Ἁγίους Πατέρας. Αἰωνία του ἡ μνήμη!
Αυτά γράφει ο Μ. Βασίλειος, 16 αιώνες πριν….
Τα δόγματα των Πατέρων έχουν καταφρονηθεί, οι Αποστολικές Παραδόσεις έχουν εξουθενωθεί, στις Εκκλησίες έχουν ισχύ εφευρήματα νεωτέρων ανθρώπων. Οι άνθρωποι τώρα πλέον τεχνολογούν, δεν θεολογούν, η σοφία του κόσμου έχει απωθήσει το καύχημα του Σταυρού και κατέχει πλέον τα πρωτεία. Ποιμένες εξορίζονται και εισάγονται στη θέση τους λύκοι βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού. Οι ευκτήριοι οίκοι είναι ερημωμένοι από εκκλησιαζόμενους, οι ερημίες είναι γεμάτες από οδυρόμενους. Οι πρεσβύτεροι οδύρονται συγκρίνοντας τα παλιά με τα παρόντα, οι νέοι είναι ελεεινότεροι, διότι δεν γνωρίζουν ποια αγαθά έχουν στερηθεί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)