ΖΩΝΤΑΣ μέσα στὴ λεγόμενη χριστιανική μας κοινωνία, πολλὲς φορὲς ψάχνω νὰ βρῶ ἕνα χριστιανό. Ψάχνω ἐπίμονα καὶ ἀγωνιωδῶς. Ἴσως κάποιος θὰ μοῦ πεῖ: «Ὅλοι γύρω σου εἶναι χριστιανοί καὶ σύ ψάχνεις; Μήπως ὑπερβάλλεις; Μήπως κρίνεις τοὺς ἄλλους σκληρά; Μήπως βάζεις ὡς μέτρο σύγκρισης τὴ δική σου πνευματικότητα, ἡ ὁποία ἐνδεχομένως νὰ εἶναι φανταστικὴ καὶ ὄχι πραγματική;». Ἀπαντῶ. Ζητῶ τὸν ἀληθινὸ χριστιανό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ὅμοιος μὲ μένα. Αὐτὸν ποὺ χαίρεται τὴν πίστη του καὶ πρόθυμα θυσιάζει τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Αὐτὸν ποὺ ταπεινὰ μοιράζει τοὺς πνευματικούς του καρπούς. Τὸν ἄνθρωπο ποὺ κατέχει, ὡς τὸν πολυτιμότερο θησαυρό, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἀρνεῖται νὰ βάλει νερὸ στὸ κρασί του. Ἀναζητῶ τὸν ἠθικὸ ἄνθρωπο, ποὺ δὲν ἀμελεῖ στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ στὴν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων του. Αὐτὸν ποὺ ἔχει ὡς κύριο ἔργο του τὴν προσευχή. Ἀνυπομονῶ νὰ τὸν συναντήσω, γιατὶ εἶναι ἀξιοθαύμαστος. Ἡσυχάζει προσευχόμενος, κοιμᾶται προσευχόμενος, ὁδηγεῖ, ἐργάζεται καὶ ἀξιοποιεῖ τὸ χρόνο του προσευχόμενος.
Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ -- Αλ. Παπαδιαμάντη
Ἡ σελήνη ἐπρόβαλλε, μόλις ἀρχίσασα νὰ φθίνῃ τρίτην νύκτα μετὰ τὸ ὁλογέμισμά της, εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ βουνοῦ, κ᾽ ἐκείνη, ἀσπροφορεμένη, μετὰ τόσους στεναγμοὺς καὶ τόσα περιπαθῆ ᾄσματα, ἔκραξε:
― Νὰ ἔμβαινα σὲ μιὰ βαρκούλα, τώρα-δά… ἔτσι μοῦ φαίνεται…
νὰ φτάναμε πέρα!
Κ᾽ ἐδείκνυε μὲ τὴν χεῖρά της πέραν τοῦ λιμένος.
Ὁ Μαθιὸς δὲν παρετήρησεν ἴσως ὅτι αὐτὴ εἶχε τρέψει τὸν
λόγον εἰς τὸν πληθυντικόν, εἰς τὸ τέλος τῆς εὐχῆς της. Ἀλλ᾽ αὐθορμήτως, χωρὶς νὰ
τὸ σκεφθῇ, ἀπήντησε:
― Μπορῶ νὰ ρίξω ἐκείνη τὴ βάρκα στὸ γιαλό… Τί λές, δοκιμάζουμε;
ΛΟΓΟΣ Εις τον Μέγαν Ιεράρχην ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ τον Αρεοπαγίτην
(Του εν Αγίοις Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Β΄ του Κυπρίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως).
Η πρόθεσίς μου να ομιλήσω είναι δικαιολογημένη· το έργον όμως της ομιλίας τολμηρόν, διότι έχει σκοπόν να επαινέση τον εκλεκτόν Διονύσιον· και πόσον πράγματι είναι μεγάλον το μέγεθος της υποθέσεως της ομιλίας, είναι αρκετόν να καταδείξη ευθύς εξ αρχής το ίδιον το όνομα του σήμερον ευφημουμένου, ενδόξου και σεβαστού από τους πρώτους χρόνους Αγίου. Αλλ’ ο λόγος φοβηθείς περισσότερον τας συνεπείας της αμελείας περί την εκτέλεσιν του καθήκοντος, παρά την δυσκολίαν των οφειλομένων εις τον Άγιον επαίνων, και επικαλούμενος τον Θεόν ηγεμόνα και βοηθόν του, προχωρεί ήδη, δια της φωνής του ομιλούντος, εις την εξύμνησιν και έξαρσιν του δικαίου Διονυσίου. Και τούτο διότι ήθελε θεωρηθή αισχρόν και τελείως ξένον προς τα αισθήματα του ανθρωπισμού, εάν, δια μεν τους φυσικούς μας πατέρας υπάρχη νόμος, όστις επιβάλλει να αποδίδωμεν εις αυτούς πάσαν δυνατήν τιμήν και ευγνωμοσύνην πάντοτε, ενώ δια τους αρχηγούς της ευσεβείας, οι οποίοι εφρόντισαν να μας αφήσουν προς μελέτην και ωφέλειαν ουράνια και ζωογόνα συγγράμματα, να μη εσπεύδομεν ούτε δια λόγου να εκδηλώσωμεν την ευγνωμοσύνην μας, εξυμνούντες ούτω την εις ημάς γενομένην παρ’ εκείνων χάριν· η τοιαύτη μάλιστα έκφρασις της εξυμνούσης την χάριν ευγνωμοσύνης συνιστά σημαντικώτερον καθήκον παρ’ ό,τι η έκτισις του οφειλομένου σεβασμού προς τους φυσικούς πατέρας.
''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''
Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν «Της τιμιωτέρας των Χερουβίμ…», και πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει, ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν Tου, την δόξαν της Μητρός Aυτού. «Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». «Ελπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, γράφει ο Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ, εγώ είμαι σεσωσμένος. Κυρία Θεοτόκε Μαρία, όποιος εις Σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή».
Τη Γ΄ (3η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ του Αρεοπαγίτου.
Διονύσιος ο ουρανομύστης και πάνσοφος εγεννήθη από γονείς ευγενείς και άρχοντας εις την περίφημον πόλιν των Αθηνών, εις την οποίαν οι άνθρωποι ήσαν θερμοί λάτρεις των ειδώλων και σοφώτεροι από τους ανθρώπους όλων των πόλεων του καιρού εκείνου. Εις τας Αθήνας ευρίσκοντο τότε πολλοί φιλόσοφοι, εις από τους οποίους, ο συνετώτερος, ήτο και ο θαυμάσιος Διονύσιος. Ούτος εκ νεότητος εδόθη εις την σπουδήν των γραμμάτων και έμαθεν όλας τας επιστήμας καλώς και όλοι δια την σοφίαν του τον εθαύμαζον, διότι ήτο μάλιστα εκ φύσεως φρόνιμος. Δια τας γνώσεις του λοιπόν ταύτας και δια την σύνεσίν του ως και δια την ευγένειαν του γένους του τον εψήφισαν πρώτιστον κριτήν και δημοκράτην της πόλεως· διότι δεν είχον ένα αρχηγόν οι Αθηναίοι, ούτε εις άλλον ηγεμόνα υπετάσσοντο, αλλ’ είχον πολίτευμα δημοκρατικόν.
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ -- τοῦ Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἡ πατρίδα μας διέρχεται σήμερα μια τρομακτική πολιτική, οἰκονομική καί κοινωνική κρίση, πού στήν πραγματικότητα βέβαια δέν εἶναι παρά ἁπλῶς ἡ πιό ὁρατή πλευρά μιᾶς βαθύτατης πνευματικῆς παρακμῆς, ἡ ὁποία ἔρχεται νά σφραγίσει μία μακρά περίοδο εὐτέλειας, ἱστορικῆς ἀμνησίας, πολιτισμικῆς διάβρωσης καί ἠθικῆς καταρράκωσης. Μιά περίοδο σταδιακῆς ἀποσάθρωσης τῆς ἴδιας μας τῆς συλλογικῆς ἰδιοπροσωπείας και αὐτοσυνειδησίας, κατά τήν ὁποία, ἑκούσια ὑποταγμένοι στά σκύβαλα τοῦ ἀτερμάτιστου εὐδαιμονισμοῦ καί τῆς δυτικότροπης «ἐκσυγχρονιστικῆς» ὑστερίας, πετάξαμε στή χωματερή βιώματα, ἀξίες, παραδόσεις, ἰδανικά καί ὅλα ἀκόμη ὅσα μᾶς διαμόρφωσαν ὡς λαό καί μᾶς κράτησαν ζωντανούς σέ καιρούς χαλεπούς καί δύσβατους, σέ καιρούς ἀνέχειας, ξένης κατοχῆς, διωγμῶν καί δοκιμασίας. Ἡ σταδιακή ἀπονέκρωση τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης καί κυρίως ἡ ἀπώλεια τῆς ζωντανῆς καί βιωματικῆς μας σχέσης μέ τήν Ὀρθοδοξία (πού δέν ἦταν ἁπλῶς μία «θρησκεία», ἀλλά τό ἴδιο το ἐσώτατο ὀξυγόνο τῆς ταυτότητάς μας, ἕνας συνολικός τρόπος ζωῆς, συμπεριφορᾶς καί συναντίληψης τῶν πάντων), γέννησαν ἤδη ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες τά σπέρματα τῆς σύγχρονης ἐθνικῆς μας ψυχασθένειας καί τῆς συλλογικῆς ὑπαρξιακῆς μας σύγχυσης. Στό τέλος αὐτῆς τῆς διαδρομῆς, ἦρθε καί ἡ τραγική ἐπισφράγιση, μέ την περίοδο τῆς λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Ἐδῶ καί 40 περίπου χρόνια ἐπιβλήθηκε σταδιακά στή χώρα μας –καί ἐν ὀνόματι μιᾶς... κάποιας προόδου καί ἑνός... κάποιου ἐκσυγχρονισμοῦ– τό ἀπόλυτο ξεχαρβάλωμα τοῦ παντός: μία πλημμυρίδα ἀσύδοτου πλουτισμοῦ, πλήρους ἀτιμωρησίας, ἑλληνοφοβικῆς ὑστερίας, πολιτιστικῆς ἀσυναρτησίας, πολιτικῆς διαφθορᾶς, ἀδιάντροπης κλεπτοκρατίας, προκλητικῆς ἀναξιοκρατίας, ἐκκλησιαστικῆς ἐκκοσμίκευσης, ἐκποίησης κάθε ἀξίας, εὐτελισμοῦ ὅλων τῶν θεσμῶν.
Διακόσια ἔτη ἀπό τήν ἔναρξη τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως: μία σοβαρή παράλειψη
Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.
Συντονιστής Ἐκπαιδευτικοῦ Ἔργου Θεολόγων Ἀττικῆς
Ἀντιπρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων
Ἑορτάσαμε
ἐφέτος τά διακόσια ἔτη ἀπό τήν ἔναρξη τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, τῆς ἐπαναστάσεως
ἡ ὁποία μᾶς χάρισε τήν ἐλευθερία, τῆς ἐπαναστάσεως ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἡ κορύφωση τοῦ
ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνος τῶν Ἑλλήνων, διότι ὡς γνωστόν ταυτόχρονα μέ τήν ἅλωση τῆς
Κωνσταντινουπόλεως ξεκινᾶ καί ἡ ἐπαναστατική δραστηριότητα. Δέν ἦταν ἡ πρώτη
λοιπόν ἐπανάσταση τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία
μᾶς χάρισε τήν ἐλευθερία, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ καθ΄ ὅλο τό διάστημα τῆς δουλείας
ὁλόκληρη σειρά ἐπαναστάσεων, ἡ ὁποῖες μαρτυροῦν τήν ἄσβεστη δίψα τῶν Ἑλλήνων
γιά τήν ἐλευθερία.
Καμμία λοιπόν σχέση δέν εἶχε ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 μέ τή γαλλική ἐπανάσταση τοῦ 1789, ὅπως θέλησαν κατά καιρούς νά μᾶς πείσουν μερικοί ἀναλφάβητοι. Ποῦ ἦταν ἡ γαλλική ἐπανάσταση τό 1770, ὅταν μέ τήν τότε ἀποτυχημένη ἐπανάσταση αἱματοκυλίσθηκε ὁλόκληρη ἡ Πελοπόννησος; Αὐτό ἀκριβῶς ἐξηγεῖ σαφῶς ὁ ἀρχιστράτηγος τοῦ ἀγῶνος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στά ἀπομνημονεύματά του λέγοντας:
Αφού έκαναν τη ΔΕΘ τους, ποιος… ενδιαφέρεται για Άγιο Δημήτριο και 28 Οκτωβρίου!
Mini lockdown στη Θεσσαλονίκη: Θλιβεροί – Αφού έκαναν τη ΔΕΘ τους, ποιος… ενδιαφέρεται για Άγιο Δημήτριο και 28 Οκτωβρίου!
Για το mini lockdown που αποφασίστηκε
για τη Θεσσαλονίκη, υπήρξε… προεργασία από το πρωί κιόλας. Και ποιοι είναι
καλύτεροι για να φέρνουν τα μαντάτα, παρά οι επιστήμονες που έχουν πιάσει
στασίδι στα κανάλια;
H Ματίνα
Παγώνη, ως μια από τους ειδικούς που πρωτοστατούν εδώ και δύο χρόνια στη
θανατολογία και τη κατατρομοκράτηση των πολιτών, ακολούθησε την προσφιλή της
τακτική και «απαγόρευσε» τους εορτασμούς για την γιορτή του Αγίου Δημητρίου και
τις παρελάσεις!
Η κα Παγώνη φαίνεται πως έχει επιλεκτική ευαισθησία (ή μάλλον αναφυλαξία) στις θρησκευτικές και τις εθνικές εορτές, γιατί δεν την είδαμε να εκφράζει κάποια ανησυχία για τους πολλαπλούς συνωστισμούς που έγιναν με την περιοδεία της Αμάλ (της μαριονέτας) σε όλη την Ελλάδα, ούτε την είδαμε να τολμά να πει πως δεν πρέπει να γίνει η παρέλαση του Pride στη Θεσσαλονίκη.
----------------------------
«ΟΤ»: «ποιος… ενδιαφέρεται για Άγιο Δημήτριο και 28 Οκτωβρίου!"
Σχόλιον: Βεβαίως καί ἐνδιαφέρονται, ἀλλ' ἀπό τήν ἀνάποδη, συμφώνως μέ τήν εὔστοχον διαπίστωσιν τοῦ Ποινικολόγου καί πρώην Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ ΔΠΘ κ. Κωνσταντίνου Βαθιώτου: «Ζοῦμε σ' ἕνα θαυμαστόν ἀνάποδον κόσμον»! Τοὐτέστιν, κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά ματαιωθοῦν οἱ ὡς ἄνω ἑορταστικές ἐκδηλώσεις, καθότι «κυβέρνησις», «ἀντιπολίτευσις» καί «ἱεραρχία» μισοῦν θανασίμως Ἑλλάδα καί Ὀρθοδοξίαν καί ἐργάζονται πυρετωδῶς διά τήν ἄκρως δαιμονικήν παγκοσμιοποίησιν!
Καθιερώνεται ημέρα μνήμης για τα θύματα του Σοβιετικού διωγμού
Ετήσια μνημόσυνα για όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που υπέφεραν στα χέρια των άθεων σοβιετικών αρχών θα πραγματοποιούνται από δω και στο εξής κάθε χρόνο την 30η Οκτωβρίου, σύμφωνα με απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι ιεράρχες υπό την προεδρία του Μακαριώτατου Πατριάρχη Μόσχας κ.κ. Κυρίλλου αποφάσισαν να καθιερώσουν την 30η Οκτωβρίου ως ειδική ημέρα μνήμης για όλους εκείνους που σκοτώθηκαν αναίτια ή φυλακίστηκαν στις διώξεις του 20ού αιώνα, αναφέρει το Patriarchia.ru.
Tρία γνωρίσματα της Εκκλησίας -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Η γιορτή της Πεντηκοστής καθιστά επίκαιρο τον λόγο περί Εκκλησίας, η οποία ούτως ή άλλως βρίσκεται πάντοτε στην επικαιρότητα, αφού Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, ο αιώνιος και αναλλοίωτος Ιησούς Χριστός (Εβρ. 13: 8), και όλοι οι εν αυτώ ζώντες. Κι επειδή ένας είναι ο Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας, εξυπακούεται ότι μία και μοναδική είναι και η Εκκλησία του, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Το σώμα της απαρτίζουμε όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, στο μέτρο που πιστεύουμε και αποδεχόμαστε τον Ιησού Χριστό και ζούμε εν αυτώ την εν Χριστώ ζωή.
Δεν πρόκειται να επιχειρήσω εδώ μία θεολογική ή δογματική ανάλυση της έννοιας της Εκκλησίας. Θέλω απλά και πρακτικά να μοιρασθώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθούν να νιώσουμε τι είναι η Εκκλησία, στην οποία ανήκουμε, τι μας προσφέρει η σχέση μαζί της και πως θα αξιοποιήσουμε την σχέση αυτή. Την δυσκολία θα διασκεδάσει ίσως η προσαρμογή του θέματος σε τρεις εικόνες από την φυσική μας ζωή· τις εικόνες της οικογένειας, του στρατεύματος και του σχολείου. Η Εκκλησία είναι η ιερή οικογένεια του Θεού, όπου ζούμε την αγάπη και την προστασία του· είναι η «καλή στρατεία» (Α΄ Τιμ. 1, 18), όπου δια βίου στρατευόμαστε πειθαρχώντας στα δικά του παραγγέλματα· είναι το θείο σχολείο του, όπου μαθητεύουμε στις σωτήριες αλήθειες. Με την εφαρμογή αυτών των αληθειών θα αξιωθούμε κι εμείς μαζί με όλους τους αγίους να βρεθούμε στην ατέρμονη χαρά της θριαμβεύουσας Εκκλησίας του στον ουρανό. Αλλά ας μελετήσουμε τις τρεις αυτές εικόνες με την σειρά.
The Holy Hieromartyr Cyprian and the Virgin Martyr Justina
Saint Justina who was from Damascus, lived in virginity for the sake of Christ. Saint Cyprian, who was from Antioch, began as an initiate of magic and worshipper of the demons. A certain foolish young man who had been smitten with Justina's beauty hired Cyprian to draw her to love him; when Cyprian had wed every demonic device he knew, and had failed, being repulsed by the power of Christ Whom Justina invoked, he understood the weakness of the demons and came to know the truth. Delivered from demonic delusion, he came to Christ and burned all his books of magic, was baptized, and later ascended the episcopal throne in his country. Later, he and Justina were arrested by the Count of Damascus, and having endured many torments at his hands, they were sent finally to Diocletian in Nicomedia, where they were beheaded about the year 304.