Έκπτωτος άνθρωπος --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω.

Η έννοια της μνήμης και του παρελθόντος εις την σημερινή κοινωνία την οποία βιώνουμε έχει εκλείψει ολοσχερώς, δοθέντος ότι ο σημερινός έκπτωτος σύγχρονος αλλοτριωμένος άνθρωπος καθίσταται φορέας του μηδενισμού, (εθνικού, κοινωνικού και πολιτικού) ενστερνιζόμενος το δόγμα του «γαιά πυρί μυχθήτω» υπό την έννοια, ότι η μόνα αξία εις την ζωή είναι η καθοιονδήποτε τρόπο επιβίωσή, δίχως οντολογική πυξίδα.

Το αφήγημα του υπερδύναμου δήθεν ανθρώπου, είναι εξ ορισμού αλυσιτελές, την στιγμή την οποία ο άνθρωπος καθίσταται εν τη γενέσει του ατελές και θνησιγενές ον, ανεξαρτήτως ότι ως δημιούργημα του Θεού, συνιστά κατ’ εικόνα πρόσωπο και εναπόκειται εις την δυνητική του ευχέρεια η κατάκτηση του καθ’ ομοίωση προς τον Δημιουργό του, τον Πλάστη του.

Οικουμενισμός: το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώ εν τόπω αγίω!

 

Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕ ΑΙΡΕΤΚΟΥΣ --- Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ομ. καθηγητού του Α.Π.Θ.

Το πρόβλημα  τῆς συμπροσευχῆς με τους αἱρετικούς ἀπασχολεῖ σοβαρά τις τελευταῖες δεκαετίες το ὀρθόδοξο πλήρωμα, διότι ἔχουν πληθυνθῆ οἱ παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι με ἀναμφισβήτητη σαφήνεια καταδικάζουν τις συμπροσευχές. Ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας ἐπί μακρά σειρά αἰώνων ἐσέβετο καί ἐτηροῦσε την ἱεροκανονική τάξη. Ἀκόμη και ἡ πρωτοστατοῦσα τώρα στις συμπροσευχές και κακόν παράδειγμα δίδουσα Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως δεν τόλμησε ἐπισήμως να ὑποστηρίξει την κατάργηση τῶν Ἱερῶν κανόνων, μολονότι μεμονωμένες φωνές ἰσχυρῶν ἐκπροσώπων της θεωροῦν ἀναχρονιστική την ἐφαρμογή τους. Δυστυχῶς ἡ ἄνευ σοβαρῶν ἐμποδίων πρόοδος τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ και ἡ συνακόλουθη ἄμβλυνση τῆς ὀρθοδόξου εὐαισθησίας ἐπί δεκαετίες, λόγῳ ἀφωνίας και ἀπραξίας τῶν ἐντεταλμένων να φρουροῦν και να φυλάττουν αὐτά, πού παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι και οἱ Ἅγιοι Πατέρες, συνετέλεσαν στην ἐνθάρρυνση τῶν Οἰκουμενιστῶν να ὀργανώνουν «ἑβδομάδες συμπροσευχῆς», με συμμετοχή κληρικῶν και καθηγητῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, να λαμβάνουν μέρος ἀδεῶς στις ἀκολουθίες τῶν  ἑτεροδόξων, μερικοί δε και να ξεπερνοῦν την «κόκκινη γραμμή», πού θέτουν ὁρισμένοι ὡς ἔσχατο ὅριο ἀνοχῆς, και να μετέχουν τῆς ἀτέλεστης και ἀχαρίτω της «ΘείαςΕὐχαριστίας» τῶν ἑτεροδόξων «ἀζυμῖται γινόμενοι».

Τη ΙΕ΄ (15ην) Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΟΝΗΣΙΜΟΥ.

Ονήσιμος ο Άγιος Απόστολος ήτο πρότερον δούλος του Αγίου Αποστόλου Φιλήμονος, όστις κατά τον Θεοδώρητον, κατήγετο από τας Κολοσσάς, προς τον οποίον γράφει χωριστήν επιστολήν ο μακάριος Παύλος. Κλέψας δε ο Ονήσιμος ούτος χρήματα από τον οίκον του Αποστόλου Φιλήμονος, ως τούτο δηλούται από την ρηθείσαν επιστολήν του Παύλου προς τον Φιλήμονα, έφυγε και επήγεν εις την Ρώμην, εκεί δε συναντήσας τον Απόστολον Παύλον, εις τα δεσμά ευρισκόμενον, κατηχήθη από αυτόν την εις Χριστόν πίστιν και βαπτισθείς έγινε και αυτός θαυμάσιος εις την αρετήν. Επειδή δε ο θείος Παύλος δεν έκρινε δίκαιον να λυπήται ο Φιλήμων δια την κλοπήν και την φυγήν του δούλου του τούτου Ονησίμου, απέστειλεν αυτόν εις τον αυθέντην του Φιλήμονα, ομού με την προς αυτόν συστατικήν και παρακλητικήν επιστολήν. Ο δε Φιλήμων, δεξάμενος τον Ονήσιμον ομού μετά της επιστολής, εχάρη και πάλιν απέστειλεν αυτόν οπίσω εις τον Παύλον, τον οποίον και υπηρέτει. Ας ίδωμεν όμως πως ακριβώς περιγράφονται τα κατά τον Άγιον Ονήσιμον εν τω πλατυτέρω αυτού Βίω τον οποίον παραθέτομεν ενταύθα το πρώτον εν μεταφράσει.

Ανασασμός Ανάνηψης -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η κατάστασις τείνει άκρως επιδεινούμενη και επαληθεύθηκε η πιθανολόγησή μας, ότι ήδη βαίνουμε ολοταχώς προς μία νέα πραγματικότητα, μία δεινή νέα τάξη πραγμάτων, όπου η κανονικότητα, την οποία μέχρι τούδε γνωρίζαμε συνιστά ανυπερθέτως ένα παρελθόν.

Η επανεκκίνηση του κόσμου, παραμένει εις τις βασικές προτεραιότητες της ελίτ των κοσμο-εξουσιαστών οι οποίοι αποβλέπουν προς την αναδιάταξη του κόσμου.

Ήδη αυτό δρομολογούταν επί πολλά έτη, εάν θυμηθούμε την εθνική αποδόμηση, την συκοφάντηση της Εκκλησίας, την παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, την προαγωγή του αφελληνισμού, την επιβολή μία μαρξιστικής παιδείας και νοοτροπίας, διαστρεβλώνοντας άρδην της εθνικής μας ιδιοπροσωπία.

Όπως γράφουν στην δήλωσή τους:

....Πρόκειται για την αποτείχιση ικανού αριθμού, λαϊκών κυρίως, πιστών, οι οποίοι με δήλωσή τους εγνωστοποίησαν την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2011 την αποτείχισή τους «από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εξ’ αιτίας και πάλιν του Οικουμενισμού. Όπως γράφουν στην δήλωσή τους: «Η παναίρεση (κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) του Οικουμενισμού είναι μια κατάσταση υπαρκτή, που οι επίσκοποί μας αρνούνται να εξετάσουν και να καταδικάσουν συνοδικά. Είναι πρωτοφανές γεγονός στην δισχιλιετή ζωή της Εκκλησίας, η Ιεραρχία να σιωπά εν καιρώ αιρέσεως και να συμπορεύεται δεκαετίες με την αίρεση. Ως φυσική συνέπεια έρχεται η ραγδαία επικράτηση του Οικουμενισμού, η οποία αλλοιώνει τα Ορθόδοξα αισθητήρια του λαού, διαγράφοντας από τις συνειδήσεις των χριστιανών - διά καθημερινών λόγων και πράξεών της - την Ορθόδοξη παράδοση και εισάγοντας «νέα» δήθεν «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων… Γνωστοποιούμε λοιπόν την απόφασή μας, να αποτειχιστούμε από τους κατά τόπους αιρετίζοντες επισκόπους και να μην έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, έως ότου καταδικάσουν Συνοδικά με λόγια και με έργα την αίρεση του Οικουμενισμού και τους αιρετικούς, που την υπηρετούν και την προωθούν».

---------------------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

«Είναι πρωτοφανές γεγονός στην δισχιλιετή ζωή της Εκκλησίας, η Ιεραρχία να σιωπά εν καιρώ αιρέσεως και να συμπορεύεται δεκαετίες με την αίρεση».

Σχόλιον: Ὄχι μόνον συμπορεύεται μέ τήν αἵρεσιν, ἀλλά, πέντε ἔτη ἀργότερον (τό 2016), ἡ «ἐκκλησία πονηρευομένων» τῶν Βαρθολομαίων, τῶν Ἱερωνύμων κ.ἄ. ἐπεκύρωσε τήν αἵρεσιν «συνοδικῶς»!!! Συνεπῶς, ἡ ἐν λόγῳ «ἐκκλησία» οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει πλέον μέ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁποία εὑρίσκεται εἰς τούς Ὀρθοδόξως ἀποτειχισμένους. Ὑπάρχουν, βεβαίως, καί οἱ «ἀποτειχισμένοι» οἱ ὁποῖοι εἴτε πολεμοῦν λυσσαλέως τούς Ὀρθοδόξως ἀποτειχισμένους εἴτε κοινωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστάς διά τῆς πλαγίας ὁδοῦ, ἤτοι διά τῆς κοινωνίας των μέ ἁγιορείτας μνημονευτάς, μέ «παραδοσιακούς καί εὐλαβεῖς» ἱερεῖς μνημονευτάς κ.λπ.