Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

«Φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». Προσευχή Αγ. Γρ. Παλαμά.

Η Ι. Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, κατ΄ επαινετήν πρωτοβουλίαν  του προκαθημένου αυτής Προέδρου, απεφάσισεν όπως το τρέχον έτος, αφιερωθή εις την μνήμην του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά, κατ΄ αναφαίρετον δικαίωμα και καθήκον. Η εκδήλωσις του εορτασμού του «έτους Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά», θα γίνη δι΄ ομιλιών εις Εκκλησίας, διαλέξεων, άρθρων και μελετών, επί της μεγάλης μορφής του αγίου τούτου της ορθοδόξου Θεολογίας, συνεπικουρούσης και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βυζαντινής μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης. Ευστοχωτάτη και λίαν ωφέλιμος η ιδέα του εορτασμού, η οποία αποβλέπει, μαζί με την απόδοσιν της οφειλομένης τιμής εις τον μέγιστον μυστικόν Θεολόγον της Βυζαντινής περιόδου, και εις την συνειδητοποίησιν των εριτίμων θησαυρών της Ορθοδόξου Θεολογίας, την οποίαν συνεπύκνωσεν εν εαυτώ, ως ο τελευταίος μέγας Θεολόγος της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Δια την σημερινήν εποχήν, η προβολή της Θεολογίας του αγίου Γρηγορίου, δημιουργεί ένα προβληματισμόν δια την εκπροσωπούσαν σήμερον την Θεολογίαν τάξιν και αυτομάτως συνιστά εν Ορθόδοξον αίτημα και ένα ορθόδοξον σκοπόν. Το αίτημα ως αφετηρίας της Θεολογίας και τον σκοπόν, ως οικείωσιν των επαγγελιών του Ι. Ευαγγελίου. Διότι, ομολογουμένως, η πορεία της Θεολογίας μας σήμερον, πόρρω απέχει από του να είναι ορθόδοξος, τόσον κατά την εφαρμογήν των Ορθοδόξων αιτημάτων, όσον και δια την ενατένισιν και εξάντλησιν των δυνατοτήτων του ανθρώπου της Χάριτος, μέχρις αυτής της θεώσεως, η οποία αποτελεί επηγγελμένον και υποχρεωτικόν αγαθόν.

G) The Crucifixion (η ομιλία γίνεται στα ελληνικά)

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Την αγριωπόν, ακρατώς γαυρουμένην, Άσεμνα βακχεύουσαν εξοιστρουμένου, Κόσμου καθείλες, πανσθενώς αμαρτίαν· Ους είλκυσε, πριν σήμερον των αρκύων, Σώζεις δε σαρκωθείς, εκών ευεργέτα.

Ερμηνεία.

Ω ευεργέτα, λέγει, Θεέ, συ σαρκωθείς θεληματικώς και γενόμενος άνθρωπος, καθείλες μεν και εκρήμνισες με την πανσθενή δύναμιν της Θεότητός σου την αγρίαν αμαρτίαν, την αμέτρως υπερηφανευομένην και ασέμνως μαινομένην και χορεύουσαν, καθώς οι έξωθεν των Ελλήνων μύθοι λέγουσιν, ότι εχόρευον μαινόμεναι αι Βάκχαι γυναίκες, αι τω Βάκχαι τω Θεώ του οίνου λατρεύουσαι. Πόθεν δε εκρήμνισες την αμαρτίαν; Από τον Κόσμον και τους εν τω Κόσμω ανθρώπους, οι οποίοι μανικώς εκινούντο από αυτήν ως από οίστρον· διότι αυτή εμπήγουσα το κέντρον της εις το γένος των ανθρώπων, έκαμνεν αυτούς να τρέχουν εις βουνά, εις ερημίας, εις κρημνούς και εις άλλους τόπους, τους οποίους ουκ επισκοπεί Κύριος, ουδέ γνώσις, ως είπεν ο Σολομών: «Ο άφοβος αυλισθήσεται εν τόποις, ου ουκ επισκοπείται γνώσις» (Παρ. ιθ: 23). Δια τούτο και ο Θεολόγος Γρηγόριος εν τω εις το Πάσχα λόγω αυτού, σκυθρωπήν και διώκτριαν την αμαρτίαν ωνόμασεν: «Εντεύθεν Αίγυπτον φεύγομεν την σκυθρωπήν και διώκτριαν αμαρτίαν». Όθεν ο Πτωχός Πρόδρομος προσθέτει, ότι εκείνοι όπου πάσχουν από κανέν πάθος, είτε από θυμόν, είτε από επιθυμίαν, αυτοί οιστρηλατούνται, μαίνονται και έξω φρενών γίνονται· άγριοι γαρ γίνονται κατά τους οφθαλμούς· γαυριώνται ακρατήτως κατά των αδελφών των· ορμώσιν αναιδώς· τρέχουσι με μανίαν ως αι Βάκχαι γυναίκες, και πάσχουσιν εκείνα τα ίδια πάθη, όπου πάσχουσι τα βόδια, όταν τα πιάση ο οίστρος. Αρμοδιώτατα δε επαρωμοίασεν ο Μελωδός την αμαρτίαν με τον οίστρον· διότι καθώς αυτός εκμανίζει τα ζώα, και από ήμερα τα καταστήνει άγρια· ούτως η αμαρτία, εισελθούσα εις την καρδίαν των ανθρώπων κάμνει αυτούς αλογωτέρους και θηριωδεστέρους από τα άλογα ζώα και τα θηρία. Την μεν αμαρτίαν λοιπόν (ακολουθεί ο Μελωδός) κατέβαλες και ηφάνισες, Δέσποτα· ημάς δε τους ανθρώπους, τους οποίους η αμαρτία ετράβηξε πρότερον εις τον εαυτόν της και υπέταξε, σήμερον εν τη ημέρα της Γεννήσεώς σου έσωσας από τας παγίδας αυτής και δίκτυα, εις τα οποία είμεθα περιπλεγμένοι.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 1 Απριλίου 2015

Μαρίας οσίας της Αιγυπτίας, Γεροντίου και Βασιλίδου μαρτύρων, Γεωργίου νεομάρτ. (1801).

Τὸν Βίο τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας συνέγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων († 11 Μαρτίου), ὁ ὁποῖος συνέγραψε διάφορα ἀσκητικὰ καὶ ὑμνογραφικὰ κείμενα ποὺ διαποτίζονται ἀπὸ τὸ  πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως.

Ἡ Ὁσία Μαρία γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ (527 – 565 μ.Χ.). Ἀπὸ τὰ δώδεκα χρόνια της πέρασε στὴν Αἴγυπτο μία ζωὴ ἀσωτίας, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν μικρὴ αὐτὴ ἡλικία διέφθειρε τὴν παρθενία της καὶ εἶχε ἀσυγκράτητο καὶ ἀχόρταγο τὸ πάθος τῆς σαρκικῆς μείξεως. Ζώντας αὐτὴν τὴν ζωὴ δὲν εἰσέπραττε χρήματα, ἀλλὰ ἁπλῶς ἱκανοποιοῦσε τὸ πάθος της. Ἡ ἴδια ἐξαγορεύθηκε στὸν Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ὅτι διετέλεσε: «δημόσιον προκείμενη τῆς ἀσωτίας ὑπέκκαυμα, οὐ δόσεώς τινος, μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἕνεκεν», κάνοντας δηλαδὴ τὸ ἔργο της δωρεάν, «ἐκτελοῦσα τὸ ἐν ἐμοὶ καταθύμιον». Καὶ ὅπως τοῦ ἀπεκάλυψε, εἶχε ἀκόρεστη ἐπιθυμία καὶ ἀκατάσχετο ἔρωτα νὰ κυλιέται στὸ βόρβορο ποὺ ἦταν ἡ ζωή της καὶ σκεπτόταν ἔτσι ντροπιάζοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση.

π.Θεόδωρος Ζήσης - «Ο Ελληνορθόδοξος Πολιτισμός και η Υγιής Παγκοσμιοποίηση»

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Ιερά Μητρ. Πειραιώς : Ὁ «πάπας» Φραγκίσκος, διάδοχος τοῦ ἐπιτίμου «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ξεπέρασε κατά πολύ τόν προκάτοχό του καί χρησιμοποίησε ἀσεβέστερο καί βλασφημότερο χαρακτηρισμό.

Διεκήρυξε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνο ἐλλειματική, ἀλλά καί «ἀσθενής», «ἄρρωστη» Ἐκκλησία, διότι δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἀποτελεῖ μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὀμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, καί διότι δέν ἀναγνωρίζει τόν «πάπα» ὡς πρῶτο στήν ἐξουσία Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας.

Οὐσιαστικά, ὁ «πάπας» Φραγκίσκος ζητᾶ τελείως ἀπροκάλυπτα τόν τέλειο ἐξουνιτισμό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Νά κρατήσει, δηλ. ὅλα τά ἤθη, τά ἔθιμα, τά δόγματά της κ.ἄ., ἀλλά νά ἀναγνωρίσει καί νά μνημονεύει τόν αἱρεσιάρχη «πάπα». 

Ο θυμός είναι χείμαρος.. που παρασύρει τα πάντα!!! --- του Μεγάλου Βασιλείου

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=10744

«O θυμός είναι κατά κάποιο τρόπο κάποια έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, η οργή δε, είναι η μόνιμη λύπη και διαρκής ορμή προς την ανταπόδοση αυτών που επροκάλεσαν την αδικία, σαν να καλλιεργείται με ζέση η ψυχή προς την εκδίκηση». Tο παρακάτω απόσπασμα όπως και το προηγούμενο, προέρχεται από την ομιλία του M. Bασιλείου σχετικά με το θυμό και την οργή «Kατά οργιζομένων»: «Tο πάθος του θυμού, από τη στιγμή που θα αποβάλει την λογική και εξουσιάσει την ψυχή, αποθηριώνει εξ ολοκλήρου τον άνθρωπο, και δεν του επιτρέπει ούτε άνθρωπος να είναι, αφού δεν έχει πλέον την βοήθεια της λογικής. Διότι, όπως ακριβώς είναι το δηλητήριο στα δηλητηριώδη ζώα, το ίδιο γίνεται ο θυμός σ’ αυτούς που οργίζονται. Λυσσούν όπως ακριβώς τα σκυλιά, επιτίθενται όπως ακριβώς οι σκορπιοί, δαγκάνουν όπως τα φίδια.H Γραφή αυτούς που διακατέχονται από το πάθος τους αποκαλεί με ονομασίες των θηρίων, “σκυλιά άφωνα” (Hσ. 56, 10), φίδια, “γεννήματα εχιδνών” (Mατθ. 3, 7) και άλλα παρόμοια.

Του αειμνήστου Γεωργίου Ζερβού, διευθυντού «Ορθοδόξου Τύπου»:

Η πλειοψηφία των Ιεραρχών μας έχει εκπέσει εις την συνείδησιν του πιστού λαού. Όχι μόνον δια την αφωνίαν της εις ζητήματα απογαλακτισμού του Κράτους από την Ορθοδοξίαν αλλά και κυρίως δια θέματα πίστεως. Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίον «Θεόν» πιστεύουν οι Επίσκοποί του; Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίαν Εκκλησίαν πιστεύουν και υπηρετούν οι Επίσκοποί του, όταν ανέχωνται και σιωπούν δια την καταπάτησιν των Αποστολικών και άλλων Ιερών Κανόνων, οι οποίοι επεκυρώθησαν υπό Οικουμενικών Συνόδων; Πως υπερασπίζονται την Πίστιν, όταν ανατρέπονται τα πάντα και σιωπούν; Ο πιστός λαός διαπιστώνει ότι η πλειοψηφία των Ιεραρχών δεν υπηρετεί την Ορθοδοξίαν. Είτε ευθέως, είτε εμμέσως, είτε σιωπηλώς, εγκρίνει την προδοσίαν της Πίστεως. Υπηρετεί τον Πάπαν της Ανατολής, τον Πάπα των Αθηνών, τον Πάπαν με τα πολλά και πλούσια Εκκλησιαστικά Ιδρύματα νησιωτικής περιφερείας της Ελλάδος, τον Πάπαν της Δύσεως, τον οποίον προσκυνά και τον αναγνωρίζει πλέον ως Αγιώτατον Επίσκοπον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά όχι την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και Πίστιν. Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος συμπεριφέρονται δουλικώς έναντι του Φαναρίου, του Αθηνών και του Πάπα της νησιωτικής Ελλάδος, χειροκροτούντες και προσυπογράφοντες την προσχώρησιν εις την αίρεσιν.

H Πίστις του λαού μας την Μεγάλην Εβδομάδα --- του Φώτη Κόντογλου

«Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που τη Σαρακοστή και τη Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία, ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλίμονο, οι σπουδαγμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουμε, αντί να διδαχθούνε απ΄ αυτούς. Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα πορεύονται μαζί με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Μαζί Του βρίσκονται στο Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγια Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται. Τα μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ΄ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ω! Πόσο αληθινή πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!»

ΟΜΙΛΙΑ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗ,ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ, 2015

http://apotixisis.blogspot.ca/

Oρφανοί εγενήθημεν, ουχ υπάρχει πατήρ. Θρήνοι Ιερεμίου Ε:3.

Ο αναγινώσκων νοείτω. Ματθ. ΚΔ:15.

Στα αρχαία Σόδομα ζούσαν ο δίκαιος Λωτ και η οικογένειά του. Ο μακρόθυμος Θεός μας, επερίμενε την μετατροπή, την αλλαγή της καρδίας των Σοδομιτών, δίδοντάς τους όλα όσα εχρειάζοντο αέρα νερό τροφή….ζωή. Ο Λωτ ήτο γι αυτούς σίγουρο παράδειγμα δικαιοσύνης, ένα πρότυπο για την διόρθωσή τους. Αλλά ματαίως. Το μέτρο της παρανομίας και αμαρτίας ξεχείλισε. Ο Κύριος απεμάκρυνε την οικογένεια του Λωτ και κατέστρεψε δια πυρός την πόλι των Σοδόμων, τοιουτοτρόπως αφήρεσε αυτή τη ζωή που ο ίδιος είχε παραχωρήσει. Σαν τα Σόδομα γίνεται εκείνη η τοπική Εκκλησία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των αιρετικών δογμάτων. Έτσι προς το παρόν ένεκα των δικαίων δούλων Του δεν θα αποσύρει την χάρη του Αγίου Πνεύματος από την Εκκλησία η οποία λοξοδρομεί εις αιρετική ζοφερότητα τόσο προσβλητική εις Αυτόν. Αλλά για πόσο χρονικό διάστημα; Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους; Εάν ο χρόνος για έξοδο όπως του Λωτ έφθασε, τότε τέτοιος χρόνος είναι το τέρμα της περιόδου (που επιτρέπεται για Μετάνοια), είναι ώρα εκτέλεσης της Κρίσεως του Θεού, ώρα της δικαίας οργής, ώρα για την απομάκρυνσι αυτού τούτου του Πνεύματος της Ζωής. Η απομάκρυνσις των αληθινών τέκνων της Εκκλησίας από το κέντρο της αμαρτίας (της αίρεσις) υπηρετεί ως δείκτης του Πνευματικού θανάτου της Ιεραρχίας της Τοπικής Εκκλησίας. Όταν ο Κύριος απομακρύνει όλους τους πιστούς εις Αυτόν—την αληθινήν Εκκλησίαν Του—τότε μόνον θα εγκαταλείψει εντελώς η χάρις του Αγίου Πνεύματος την συγκέντρωσι αυτών που παρέμειναν στην αίρεσι. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την επερχόμενη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί με όλους τους Σοδομίτες. Επίσης έχουμε το παράδειγμα της Νινευή. Οι Νινευίτες μετενόησαν και η κρίσις του Κυρίου ανεβλήθη. Αλλά τα Σόδομα; Ήσαν τα Σόδομα εις θέσιν να μετανοήσουν; Τα Σόδομα στα οποία δεν υπήρχε καν συναίσθησι ανάγκης για μετάνοια;

1)    Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις! Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.

2)    Από όλες τις πλάνες που περιλαμβάνει ο ονομαζόμενος  «οικουμενισμός» η πλέον βασική και εμβριθής είναι η πλάνη του, όσον αφορά αυτήν ταύτην την φύσιν της Εκκλησίας. Είναι εκκλησιολογική αίρεσις. Αντίκειται στην ομολογιακή πίστι του συμβόλου της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, διότι ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

3)    Το ονομαζόμενο  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε Θεωρία των Κλάδων ( ο Οικουμενισμός) ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας Εκκλησίας. Το  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» προσπαθεί να εκπληρώση αυτή τη βασική απόρριψη δια της πολεμικής τακτικής του «Θρησκευτικού πλουραλισμού» (= η αρχή κατά την οποίαν άνθρωποι διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά σε μια κοινωνία διατηρώντας τα ιδιαίτερα γνωρίσματά τους).

4)     Η Ορθόδοξος Εκκλησία λαμβάνοντας μέρος στις δραστηριότητες του ως άνω αναφερομένου  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» διακηρύσσει την συμφωνία της με όλες τις διδασκαλίες και δραστηριότητές του. Δι αυτού τούτου του τρόπου γίνεται (η Ορθόδοξος Εκκλησία) μέρος των ψευδών και πλανών του Π.Σ. «Εκκλησιών»  Γίνεται αιρετική στο βαθμό που είναι αυτό τούτο το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».

5)    Αυτή η αίρεσις (του Οικουμενισμού) εισάγεται ακόμη βαθύτερα εις το σώμα της Εκκλησίας δια της συμμετοχής των Ιεραρχών Της, δια των διαφόρων μορφών των λειτουργικών συνεορτασμών, που πραγματοποιούνται υπό των ιδρυμάτων του  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» εις την πορεία των συνηθησμένων δραστηριοτήτων.

Αυτοκτονούμε!!!

Καρφί δεν μας καίγεται με την τελείαν αδιαφορίαν της γενοκτονίας, την οποίαν ενεργεί από αρκετών ετών η Ελλάς εις βάρος της υπάρξεώς της, αλλά και της βαρυτάτης ευθύνης, η οποία βαρύνει Γονείς, μαιευτήρας(=φονείς εν ψυχρώ)  την πολιτείαν εις το πρόσωπον των αδιαφόρων, φιλοχρημάτων εθνοπατέρων, την Εκκλησίαν, η οποία θα ηδύνατο να κηρύξη εν διωγμώ τον ελληνικόν Λαόν από μέρους των εκάστοτε κρατούντων και με αφορισμόν των ανδρογύνων, που επιζητούν και δέχονται την έκτρωσιν.

 Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου, αλλά εκτελείται κάθε μέρα το Έθνος από την αδιαφορία των αρμοδίων για το πρώτο εθνικό πρόβλημα το δημογραφικό.

Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου, αλλά δολοφονούνται κάθε μέρα εκατοντάδες έμβρυα με τις ανεξέλεγκτες εκτρώσεις.

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2014

16.310.000 ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!

Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.

 Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000 μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.

 Και τώρα με την  σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της  αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.

 Αυτοκτονούμε!!!

Κάποιος πήγε και ρώτησε τον Αββά Μωϋσή:

Βλέπω μπροστά μου έναν πειρασμό και δεν μπορώ να τον νικήσω. Τι να κάνω, πάτερ μου; Και ο άγιος Μωϋσής του αποκρίθηκε: Εάν δεν νεκρωθής, όπως αυτοί, που είναι μέσα στον τάφο, δεν μπορείς να νικήσης.

Aνυπακοή στους πλανεμένους Επισκόπους

Υπάρχουν χριστιανοί, καλοπροαίρετοι κατά τα άλλα, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι έχουν εμπιστοσύνη στους επισκόπους και θεωρούν αμαρτία κάθε διαφωνία και αντίδραση σ΄ αυτούς. Μια εσφαλμένη αντίληψη, η οποία έχει αιχμαλωτίσει πολλούς στις μέρες μας, όπου επικρατεί ποικίλη σύγχυση. Χρειάζεται, ωστόσο, στο θέμα αυτό να έχουμε όλοι ξεκαθαρισμένη άποψη. Η υπακοή στους επισκόπους δεν είναι αδιάκριτη και απροϋπόθετη. Δεν πρέπει να υπακούουμε αδιάκριτα σε ό,τι λέγουν και ό,τι αποφασίζουν οι επίσκοποι. Αν αυτό ίσχυε, θα είχε καταλυθή η Ορθόδοξος  πίστις, δεν θα είχαμε αγωνιστάς και ομολογητάς Αγίους. Πόσοι επίσκοποι και πατριάρχες υιοθέτησαν και δίδαξαν αιρέσεις και πόσες σύνοδοι στην ιστορία της Εκκλησίας δεν συνήλθαν, για να υποστηρίξουν πλάνες και παρεκκλίσεις από την υγιαίνουσα διδασκαλία; Έπρεπε το πλήρωμα της Εκκλησίας να κάνει υπακοή και να ακολουθήσει την πλάνη; Δεν θα υπήρχαν τότε τα υγιή δόγματα, όλα θα τα κατέλυον οι αιρετικοί.