Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν "Ώστε ός αν εσθίη τον άρτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου. δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω, ο γαρ εσθίων και πίνων κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει μη διακρίνων το σώμα. δια τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί" (1 Κορ. 11:28-30). Με άλλα λόγια πρέπει κανείς να δοκιμάση τον εαυτόν του αν είναι στην κατάστασιν φωτισμού, και επομένως μέλος του σώματος του Χριστού και ναός του Αγίου Πνεύματος, με τουλάχιστον τα "γένη γλωσσών," δηλαδή την νοεράν προσευχήν. Άλλως εσθίει τον άρτον και πίνει το ποτήριον του Κυρίου αναξίως (Κορ. 11:27). Εν τοιαύτη περιπτώσει ευρίσκεται μεταξύ ή των "ασθενών" ή των "αρρώστων" ή των πνευματικώς "κοιμωμένων (νεκρών)" (1 Κορ. 11:30), δηλαδή μη μετέχων εις την πρώτην ανάστασιν του έσω ανθρώπου. Ο τοιούτος μετέχει εις την Θείαν Ευχαριστίαν ουχί αξίως, αλλά εις κατάκριμα. Δεν πρέπει κανείς να χρησιμοποιεί το δείπνον της αγάπης (πού τότε συνόδευε κάθε ευχαριστιακήν σύναξιν) ως ευκαιρίαν να τρώη και να πίνη. Τούτο κάμνει κανείς στο σπίτι του (1 Κορ. 11:21-22,34). "ει δε εαυτούς διεκρίνομεν (δηλαδή δια της νοεράς προσευχής), ουκ εκρινόμεθα, κρινόμενοι δε υπό του Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη σύν τω κόσμω κατακριθώμεν" (1 Κορ. 11:31-32). Εις τον φωτισμόν και εις τον δοξασμόν κρινόμενοι οι φωτισθέντες και οι θεωθέντες εκπαιδεύονται εντός του πνεύματός των από τον ίδιον τον Χριστόν. Την θεραπείαν αυτήν περιγράφει εν συνεχεία ο Απόστολος Παύλος στην 1 Κορ. 12-15:11 όπως είδαμεν.

Συνεχίζεται.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕ.

 Αντιγράφω από το «Προοίμιον περί προσευχής» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορεί-

του: 

« Όποιος ζητεί (από τον Θεόν) πρέπει να ζητή όχι ζητήματα

ασύμφορα και κοσμικά και πρόξενα των ηδονών του, αλλά ζητή-

ματα κατά Θεόν, συμφέροντα και σωτηριώδη, καθώς ο αυτός Αδελ-

φόθεος ονειδίζων λέγει: “αιτείται και ου λαμβάνετε, διότι κακώς

αιτείσθε, ίνα εν ταις ηδοναίς υμών δαπανήσητε”». 

Προσοχή, λοιπόν στο τι ζητούμε από τον Θεόν.

Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον. Ψαλμός ΡΒ΄. 102

Μη κατοικήσετε ποτέ μαζί με αιρετικούς

O Αββάς Χομαί, λίγο πριν κοιμηθή εν Κυρίω, άφησε στα πνευματικά του τέκνα  τις ακόλουθες συμβουλές, που πάντοτε είναι αληθινές και απαραίτητες για λαϊκούς και κληρικούς, λέγοντας:

"Μη κατοικήσετε ποτέ μαζί με αιρετικούς, μήτε να συνάψετε σχέσεις με άρχοντες, μήτε να είναι τα χέρια σας απλωμένα στο να συνάζετε, αλλά μάλλον απλωμένα στο να δίνετε".

Saint Athanasios the Great.

 In the half-century after the First Ecumenical Council held in Nicea in 325, if there was one man whom the Arians feared and hated more intensely than any other, as being able to lay bare the whole error of their teaching, and to marshal, even from exile or hiding, the beleaguered forces of the Orthodox, it was Saint Athanasios the Great. This blazing lamp of Orthodoxy, which imperial power and heretics' plots could not quench when he shone upon the lampstand, nor find when he was hid by the people and monks of Egypt, was born in Alexandria about the year 296. He received an excellent training in Greek letters and especially in the sacred Scriptures, of which he shows an exceptional knowledge in his writings. Even as a young man he had a remarkable depth of theological understanding; he was only about twenty years old when he wrote his treatise "On the Incarnation." Saint Alexander, the Archbishop of Alexandria, brought him up in piety, ordained him his deacon, and after deposing Arius for his blasphemy against the Divinity of the Son of God, took Athanasios to the First Council in Nicea in 325. Saint Athanasios was to spend the remainder of his life laboring in defense of this Holy Council. In 326, before his death, Alexander appointed Athanasios his successor.

“Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς... ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”

Η αυριανή  ευαγγελική περικοπή μας φέρνει ενώπιον μιας πραγματικότητας η οποία μαστίζει και τον σημερινό άνθρωπο.  Είναι το φαινόμενο της αχαριστίας το οποίο χαράσσει αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων και κυρίως απομακρύνει από την αγάπη του Θεού.    Έχουμε συγκεκριμένα την περίπτωση των δέκα λεπρών.  Η αρρώστεια τους απομάκρυνε από τα σπίτια τους και τους αποξένωσε από οικείους, συγγενείς, φίλους και τους οδηγούσε στην έρημο της παγερής μοναξιάς.    Οι δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις περίμεναν τη στιγμή εκείνη που θα απαλλάσσονταν από την τρομερή κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει.  Και ακριβώς από τη στιγμή που περιέπεσε στην αντίληψή τους ότι μπορούσαν να πλησιάσουν το Χριστό ο οποίος θεράπευε θαυματουργικά διάφορες ασθένειες και μάλιστα ανίατες, γεννήθηκε μέσα τους μια ζωντανή ελπίδα.    Όταν λοιπόν έφθασε η είδηση ότι ο Χριστός θα περνούσε από την περιοχή τους, θέλησαν να εκμεταλευτούν την ευκαιρία και όταν αυτή τους προσφέρθηκε άρχισαν να φωνάζουν δυνατά:  “Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς”  Η προσφώνηση “επιστάτα” μαρτυρούσε ότι αναγνώριζαν τη θεότητα του Κυρίου.

Η θεραπεία

Ο Χριστός όπως και σε άλλες περιπτώσεις που συναντούσε την πίστη των ανθρώπων, ανταποκρίθηκε αμέσως στο αίτημά τους και τους υπέδειξε να μεταβούν στους Ιερείς που τότε ήταν αρμόδιοι για θέματα υγείας για να δείξουν τα σώματά τους και να τύχουν θεραπείας.  Στο δρόμο που πήγαιναν αντιλήφθηκαν ότι ήταν τελείως καλά και η λέπρα είχε εξαφανισθεί από τα σώματά τους.  Καθαρίστηκαν και αποκαταστάθηκε πλήρως η υγεία τους.    Το πιο φυσικό μετά από αυτό το θαύμα ήταν να τρέξουν όλοι να ευχαριστήσουν τον Κύριο.  Όμως μόνο ο ένας το έπραξε.  Μόνο αυτός ένοιωσε την ανάγκη να επιστρέψει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του.  Το περιστατικό των δέκα λεπρών βλέπουμε να επαναλαμβάνεται συχνά στην καθημερινή μας ζωή.  Από το Θεό όλοι μας παίρνουμε άπειρες δωρεές και ευεργεσίες.  Μάλιστα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πολύ κατηγορηματικός στην περίπτωση αυτή, επισημαίνοντας ότι τίποτε δεν έχουμε που να μην το έχουμε λάβει ως δωρεά από τον Πανάγαθο Θεό.  Όλα όσα διαθέτουμε ως ικανότητες είναι θείες δωρεές.    Αγαπητοί αδελφοί,  έχοντας υπ΄ όψιν τη Χρυσοστομική αυτή ρήση, θα πρέπει να θεωρούμε ως καθήκον και χρέος μας να ευχαριστούμε, να δοξολογούμε και να δοξάζουμε τον Πανάγαθο Θεό για όσα μας προσφέρει καθημερινά.  Η ευχαριστία αυτή δεν περιορίζεται σε μια τυποποιημένη εκφορά λόγων, αλλά πρέπει να πηγάζει εκ βάθους καρδίας και να εκφράζει μια ολοκληρωμένη στάση που θα πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος στη ζωή του.  Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μιμηθούμε το παράδειγμα του ενός λεπρού που επέστρεψε και ευχαρίστησε τον Κύριο.  Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο αν στη ζωή μας όλα όσα έχουμε και διαθέτουμε, τα αναφέρουμε ευχαριστιακά προς τον Κύριο και Θεό μας.  Μόνο έτσι μπορούν να αποκτούν αξία και τα οποιαδήποτε υλικά αγαθά στα χέρια μας, αλλά και εμείς ως υπάρξεις να απογειωνόμαστε σε ύψη πνευματικά που μας δείχνει και το ισχυρό παράδειγμα που κατέλειπε σ΄ εμάς η στρατιά των αγίων που κοσμούν το οικοδόμημα της Εκκλησίας μας.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

Constantine Cavarnos: “Orthodox Tradition and Modernism”

The Orthodox always regarded the unchanging persistance of the Orthodox Church in Sacred Tradition as her boast. On the contrary, the heterodox--with exceptions, especially in recent times--regarded this persistance as a sign of decline, as a sign of deficiency in her inner life. In particular, the Protestants hurled the reproof that the Orthodox Church is “dead” and likened her to a “petrified mummy.” This demonstrates the ignorance which the heterodox customarily have about the true essence of Christianity, and shows to what degree they confuse the revealed faith with the different worldly systems, with the different human contrivances and creations. Since in the crafts and the sciences there is a continuous development and perfection, they think the same thing ought to happen in the Christian religion, that here too there should be a continuous revision, change, and replacement of the old by the new--in a word, “modernization.” Looking at Christianity rationalistically, they misunderstand its revelatory character and demote it to the level of the systems which the mind of man has formed on the basis of reason and observations of the five senses.”, 

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

 Το χάρισμα της διερμηνείας

Εις κάποιον σημείον της ιστορίας της μεταποστολικής Εκκλησίας το χάρισμα της συγχρόνου μεταφοράς των προσευχών και ψαλμών από την καρδίαν εις την διάνοιαν δια την μεγαλόφωνον απαγγελίαν αυτών προς όφελος των ιδιωτών αντικατεστάθη με γραπτά αναγιγνωσκόμενα κείμενα με καθορισμένα σημεία εις τα οποία οι ιδιώται (λαϊκοί) απαντούσαν με το "αμήν," "Κύριε ελέησον," κ.τ.λ. Επίσης η προσευχή της καρδίας συντομεύθη εις μικράν φράσιν (π.χ. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν) ή εις ρητόν Ψαλμού (παράδοσις της Αιγύπτου την οποίαν μετέφερε εις την Δύσιν ο Άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός). Κατά τα άλλα τα χαρίσματα της 1 Κορ. 12:28 παρέμειναν τα ίδια.

Ο Ρωμαίος ιστορικός των Φράγκων Γρηγόριος Επίσκοπος Τουρώνης περιγράφει τα φαινόμενα και του φωτισμού και του δοξασμού. Αλλά μη γνωρίζων τί είναι, τα περιγράφει ωσάν θαύματα και με τρόπον συγκεχυμένον. Οι Φράγκοι συνέχισαν την σύγχυσιν ταύτην και τελικά εταύτισαν τον φωτισμόν και τον δοξασμόν με τον Νεο-Πλατωνικόν μυστικισμόν του Αυγουστίνου, τον οποίον ορθώς απέριψαν ορισμένοι Διαμαρτυρόμενοι, αφού δια τους Πατέρας αποτελεί φαινόμενον δαιμονικόν.

Συνεχίζεται.