Ο νυν πατριάρχης Βαρθολομαίος ειναι σάπιος καρπός του Αθηναγόρα!

http://katanixis.blogspot.gr/

Οι οικουμενισταί είναι ψεύτες  και αθεόφοβοι. Ο π. Αυγουστίνος έπαυσε το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα το 1970-72, μαζί με δύο άλλους μητροπολίτας, τον Παραμυθίας Παύλο, και τον Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο, και μαζί με όλο σχεδόν το Άγιον Όρος και δεν ανακάλεσε ποτέ την απόφασή του, ούτε ποτέ ζήτησε συγνώμη για την Πατερική γραμμή που ακολουθούσε. Ο πατριάρχης Αθηναγόρας πέθανε αμετανόητος, αφού  προχωρούσε ολοταχώς για την ένωση με τον αμετανόητο πάπα. Και ο νυν πατριάρχης Βαρθολομαίος ειναι σάπιος καρπός εκείνου. Εστάλη, τότε ως διάκονος, για να σπουδάσει στην Ρώμη και έγινε χειρότερος στην αποστασία απ” αυτόν. Ειναι εκπρόσωπος όχι της Ορθοδοξίας αλλά της πανθρησκείας, γι’αυτό ο π. Αυγουστίνος, αν και γέροντας, σκεφτόταν να παύσει και το δικό του μνημόσυνο. Δεν βρήκε όμως μητροπολίτας έτοιμους για θυσίες, γι” αυτό δεν προχώρησε στην διακοπή του μνημοσύνου του Βαρθολομαίου.

Ο πατριάρχης Αθηναγόρας σκεφτόταν να τιμωρήσει τους τρεις Ορθόδοξους Μητροπολίτας αλλά δεν πρόλαβε. Ο Γέροντας όταν ύστερα από πολλά χρόνια πήγε για πρώτη και τελευταία φορά στην Κωνσταντινούπολη το 1987, ως εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου τα κόκκαλά του Αθηναγόρα είχαν λιώσει. Πατριάρχης ήτο ο Δημήτριος, που ήταν πιο ήπιων τόνων. Υπάρχει και ομιλία του Γέροντος με θέμα· «Οι αναμνήσεις μου απο την Κωνσταντινούπολη». Αν ο π. Αυγουστίνος ανακαλούσε την παύσει του μνημοσύνου και ζητούσε συγνώμη, το πρώτο που θα έλεγε στην ομιλία του θα ήταν αυτό. Ο Προικοννήσου Ιωσήφ ήρθε απεσταλμένος από τον Βαρθολομαίο για να πει το ψέμμα αυτό.

«Αγιε» Προικονήσου· αν θέλεις να πάρεις προαγωγή από τον Βαρθολομαίο, ακολούθησε άλλη οδό και μη γελοιοποιείσαι! Πήγαινε να φιλήσεις το χέρι του Πάπα, κάνε και μερικές κολοτούμπες στους μασόνους και άφησέ μας ήσυχους. Εσύ και η Ρεπούση ταιριάζετε στην διαστρέβλωση την ιστορίας, πάτε να συνεταιριστείτε μαζί της για να πάρετε μεγαλύτερα γαλόνια από τα αφεντικά σας!!!  Αλλά να ξέρεις ότι ο Γέροντας δεν θα σας αφήσει σε χλωρό κλαρί με τα κηρύγματα που άφησε στα χέρια των ορθοδόξων.

Διαμαρτυρίες για το ψέμα του Προικοννήσου

Ενας από τους διαμαρτυρόμενους στην αίθουσα ήτο ο π. Ελευθέριος Παλαμάς, ιερέας της Μητροπόλεως Φλωρίνης. Σηκώθηκε όρθιος και με δυνατή φωνή είπε·

• Όσοι είστε από τη Φλώρινα να ξέρετε ότι ο π. Αυγουστίνος δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για τον Αθηναγόρα. Αυτό είναι ψέμα. Εμείς κοντά του μεγαλώσαμε και τον ξέρουμε. Αυτά τα ψέματα να τα πει σε άλλους που δεν ξέρουν τον Γέροντα.

Ο Γόρτυνος Ιερεμίας συνεχάρη στο τέλος τον π. Ελευθέριο και έφυγε για την Μητρόπολή του την νύκτα διαμαρτυρόμενος που κουβάλησαν στην Φλώρινα Οικουμενιστάς.

Ο Εδέσσης Ιωήλ συνένοχος στο ψέμα και μέγας κόλακας του πατριάρχη Βαρθολομαίου, συνεχάρη για την ομιλία του, τον ψεύτη ομιλητή.

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Πραγματικά μεγάλη είναι ή φιλανθρωπία πού έδειξε ο Θεός στον Κάιν. Μεγαλύτερη όμως είναι αυτή πού ακολουθεί: Θυμήσου την εποχή του Νώε. Αμάρτησαν οι γίγαντες και απλώθηκε στην γη υπερβολική παρανομία. Τιμωρία της θα ήταν ο κατακλυσμός. Μ' αυτόν απειλεί ο Θεός. Τον εξαπολύει όμως έπειτα από εκατό ολόκληρα χρόνια! 
Βλέπεις το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού; Αυτό πού πραγματοποίησε έπειτα από εκατό χρόνια, δεν μπορούσε να το πραγματοποίηση αμέσως; Παράτεινε όμως τόσο πολύ τον καιρό της τιμωρίας για να δώσει χρόνο μετανοίας. Εάν μετανοούσαν οι αμαρτωλοί, ο Θεός δεν θα εξαπέλυε την τρομερή δίκαιη τιμωρία. 

Monks of Simono Petra Monastery

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 27 Αυγούστου 2013 (ώρα Ελλάδος).

Ποιμένος οσ., Φανουρίου μάρτ., Ανθούσης.

Μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἀδέλφια του, ἔκαναν μικρὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα σὲ μία μικρὴ σκήτη στὴν Αἴγυπτο. Ἡγούμενος αὐτῆς τῆς ἀδελφότητας ἦταν ὁ Ποιμήν, ποὺ εἶχε ὅλα τὰ προσόντα πραγματικοῦ ποιμένας ψυχῶν. Ἡ φήμη του εἶχε φθάσει σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ πολὺς κόσμος ἐρχόταν νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν συμβουλευθεῖ. Αὐτός, ὅμως, δεχόταν μόνο τοὺς μικροὺς καὶ ταπεινούς. Ὅσοι ἔρχονταν ἀπὸ περιέργεια, δὲν τοὺς δεχόταν, ἔστω καὶ ἂν ἦταν ἄρχοντες.

Κάποτε ἕνας ἀπ' αὐτοὺς θύμωσε ποὺ δὲν τὸν δέχθηκε. Καὶ ἐπειδὴ ἦταν δικαστής, συνέλαβε τὸν μοναχογιὸ τῆς ἀδελφῆς του Ὁσίου, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι τώρα θὰ ἐρχόταν ὁ ἴδιος ὁ Ποιμὴν σὲ αὐτόν. Ὁ Ὅσιος, ὅμως, ἔγραψε πρὸς αὐτόν: «Ἐξέτασον τὸν ἀνεψιόν μου κατὰ τοὺς νόμους. Εἶναι ἔνοχος; Τιμώρησέ τον. Ἐὰν ὅμως δὲν εἶναι, κᾶμε ὅπως θέλεις». Ὁ δικαστὴς θαύμασε τὰ γραφόμενα τοῦ Ὁσίου καὶ ἀμέσως ἀπέλυσε τὸν ἀνεψιό του.
Ὅλα αὐτά βέβαια, τὰ κατάφερνε ὁ Ποιμήν, διότι καλλιεργοῦσε τὸ θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, τὴν ταπεινοφροσύνη. Συχνὰ μάλιστα ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπείνωσιν, ὅσην ἀπὸ τὸν ἀέρα τὸν ὁποῖον εἰσπνέει. Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς». Ὁ Ὅσιος Ποιμὴν πέθανε εἰρηνικά, προκόπτοντας σὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ἀρετές.

Οικουμενισμός : η έσχατη αίρεση.

Άγιος Νεκτάριος «Ο Άγιος της Συγγνώμης»

Όσοι αγαπάμε πολύ ή λίγο τον άγιο μας Νεκτάριο θα χαρούμε, ασφαλώς, με μια είδηση που έφτασε τις μέρες αυτές εδώ στην Αθήνα από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Έκαμε ιερά σύνοδο στις 15 Ιανουαρίου 1998, ημέρα κατά την οποία ο άγιος Νεκτάριος είχε χειροτονηθεί εις επίσκοπο, πριν 109 έτη, το 1889. Και πήρε απόφαση διά της οποίας ακύρωσε την απόφαση εκείνη του πατριάρχου Αλεξανδρείας Σωφρονίου, βάσει της οποίας ο άγιος Νεκτάριος εκηρύσσετο ανεπιθύμητος στην Εκκλησία της Αλεξανδρείας και ηδύνατο να υπάγει οπού ήθελε, έκτος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.

Αυτό ήτανε για τον άγιο κεραυνός εν αιθρία. Την ώρα που μεσουρανούσε το άστρο του, την ώρα που το έργο του μεγάλωνε και επεκτεινόταν παντού. Ο άγιος δεν εκάθητο καθόλου. Ήτο ο ποιμήν ο καλός, ο οποίος θυσίαζε, κατά το πρότυπο του Χριστού και τηρουμένων των αναλογιών, την ψυχήν του υπέρ των προβάτων. Βρήκε όλους τους Αιγυπτιώτες έλληνες της Αλεξανδρείας και του Καΐρου, τους γνώρισε, μίλησε μαζί τους, άκουσε τα βάσανά τους, πήρε τις αμαρτίες τους, τους έδειξε δρόμους, τους έδωσε άφεση, τους έβαλε στην Εκκλησία, και όχι μόνον αυτούς. Και όλους όσοι είχαν ανάγκη. Και αυτό εκίνησε το φθόνο και τη ζηλοτυπία των άλλων συγκληρικών. Βλέπετε, κανένας δεν θέλει τον ομότεχνό του. Πώς, το λέει ο Ησίοδος στο “Έργα και ημέραι, “κεραμεύς κεραμεί αεί κοτέει και τέκτων τέκτονι”. Πάντα μισεί και φθονεί και ζηλεύει ο κεραμιδάς τον κεραμιδά και ο μαραγκός το μαραγκό. Γιατί η ζηλοτυπία και ο φθόνος είναι σατανικό πράγμα, αδελφοί μου. Ξεκίνησε από τον πονηρό και εκείνος εζήλεψε τη χαρά και την ειρήνη των πρωτοπλάστων στον επίγειο παράδεισο. Και έκαμε αυτό που γνωρίζουμε και τους έβγαλε. Γι’ αυτόν και από τον φθόνο εισήλθε στον κόσμο η αμαρτία, διά της αμαρτίας ο θάνατος, λέει η Αγία Γραφή.

Εζήλεψαν λοιπόν και εφθόνησαν το έργο του αγίου Νεκταρίου, γιατί τους ήλεγχε. Εκείνοι ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους. Να είναι ήσυχοι, κι ας είναι ο λαός στο σκοτάδι και στην άγνοια, στη φτώχεια και στη μιζέρια και στη δυσκολία. Και σου λέει, τώρα αυτός  μας δίνει τα φώτα του Χριστού και εμείς οφείλουμε να τον ακολουθήσουμε, να τον μιμηθούμε. Να αγαπήσουμε και μεις το λαό και το ποίμνιο και να του αφοσιωθούμε. Και δεν το άντεξαν οι καημένοι και τον συκοφάντησαν. Ακόμη και τους φελάχους βοηθούσε ο άγιος Νεκτάριος, που ήσαν παραπεταμένοι και υπηρέτες και βορά του καθενός. Τους φρόντιζε, τούς αγαπούσε, τους ελεούσε και τον αγαπούσαν κι εκείνοι. Κι έλεγαν τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν. Και τον συκοφάντησαν ότι τάχα ήθελε να πάρει το θρόνο του γη­ραιού πατριάρχου Σωφρονίου. Αυτό έπιασε και εξεμάνη ο πατριάρχης, έπαθε κάτι το ανθρώπινο, έκαμε σύνοδο και τον εκήρυξε ανεπιθύμητο. Και ο άγιος τί να κάνει, πού να προσφύγει; παρά μονάχα στο Χριστό και στην Παναγία, και στον άγιο Νικόλαο, στου οποίου το ναό εχειροτονήθη επίσκοπος στο Κάιρο. Και τους παρακαλούσε να του δίνουν δύναμη, υπομονή και προπαντός ανεξικακία, και να τον φυλάνε από τον πονηρό. Γιατί όταν ο πονηρός βρίσκει έδαφος και έρχεται και αλωνίζει στην ψυχή μας. Διαστρέφει τους λογισμούς μας και μας κάνει τάχα τον ενδιαφερόμενο. [...]

Αυτό είναι το μεγαλείο και αυτό ακριβώς το μεγαλείο έκαμε και ο άγιός μας Νεκτάριος. Συγχώρεσε τους εχθρούς του και ήρθε εδώ στην Αθήνα φτωχός, πικραμένος, αδικημένος, δεν είχε ούτε που να μείνει, δεν είχε τί να φάει, κι όπου πήγαινε τον ακολουθούσε η συκοφαντία, γιατί η συκοφαντία είναι φοβερό πράγμα. Σπάζει κόκαλα, γι’ αυτό όπως έλεγε ο Ισοκράτης, “ευλαβού ή φοβού τας διαβολάς καν ψευδείς ώσι” και ο προφητάναξ Δαυίδ. «Λύτρωσαί με. Κύριε, από συκοφαντίας ανθρώπων και φυλάξω τας εντολάς σου». Ήλθε ο άγιος και υπέφερε τά πάνδεινα, και περισσότερο την κατακραυγή, τα υπονοούμενα των άλλων και τις μισοκουβέντες. Και ήταν και τελείως αθώος! Τουλάχιστον, αν φταίξεις και στα λένε, ε, τότε,  ”σου παίρνουν και τις αμαρτίες”. Και τον άγιο που δεν φταίει; Μα τον άγιο τον ανεβάζουνε στον ουρανό, τον βάνουνε στον Παράδεισο. Και κάποτε σε μια δύσκολη ώρα από κείνες που περνούσε της εξορίας του και της συκοφαντίας του και ενώ ευρίσκετο στην Αθήνα, τον επεσκέφθησαν κάποιοι γνωστοί του που τον αγαπούσαν και τον είδαν να είναι ήρεμος, γαλήνιος, ήσυχος. Του λένε, “Σεβασμιώτατε, γιατί είστε τόσο ήρεμος και ήσυχος και γαλήνιος; Αφού τόσο μεγάλο κακό σας βρήκε. Πώς και είσθε έτσι;” —”Ναι, λέει, αλήθεια είναι αυτό. Αλλά εγώ τα άφησα στον Κύριό μου. “Αν θες εσύ, Κύριε, να με συκοφαντούν και μου φέρονται έτσι, ας είναι έτσι. Αφού εσύ ορίζεις έτσι, ας είναι έτσι. Εγώ αφέθηκα, και τον ευχαριστώ και τον δοξολογώ. Άλλωστε, και φροντίζω τους αδελφούς μου τους ανθρώπους τους πικραμένους και αδικημένους, να τους βοηθήσω και να τους ελαφρώσω το βάρος της θλίψεως και του πόνου και της αδικίας και να εύχομαι γι’ αυτούς και να τους καλοφροντίζω και να τους καλοπαίρνω. Έτσι είπε ο Ιησούς μου στον απόστολό του Πέτρο. Εσύ Πέτρε, όταν πάλι γυρίσεις από την άρνηση, τότε να φροντίζεις τους αδελφούς μου. Για σένα θα εύχομαι εγώ. “Καγώ εδεήθην περί σου” κλπ. Πραγματικά, ο Χριστός μας, ο άκρος αρχιερεύς στο υπερουράνιο θυσιαστήριο στην Εκκλησία των πρωτοτόκων, καθήμενος εκ δεξιών του Θεού και Πατρός προσεύχεται υπέρ ημών εις το διηνεκές.

Επέμβαση του αρχαγγέλου Μιχαήλ σε εγχείρηση

Ένα από τα πολλά θαύματα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο της Λέσβου, με προσωπική παρουσία του, είναι και ή θεραπεία ενός παιδιού, του Βασίλη Καραστήρη από την Αθήνα.
    Ενώ έπαιζε ο μικρός, έπεσε και χτύπησε άσχημα στο κεφάλι. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου διαπίστωσαν πώς είχε μείνει τυφλός και παράλυτος.
    Ό διευθυντής κάλεσε τους γονείς του παιδιού στο γραφείο του και τους είπε:
    - Ή κατάσταση είναι σοβαρή. Χρειάζεται άμεση επέμβαση, αλλά οι ελπίδες επιτυχίας είναι σχεδόν μηδαμινές, μία ως δύο στις εκατό. Πρέπει ν' αποφασίσετε έγκαιρα, Πριν είναι αργά.
    Ή μητέρα ένιωσε να χάνει τον κόσμο. Ό πατέρας ρώτησε:
    - Δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλη ελπίδα, γιατρέ μου;
    - Δυστυχώς, όχι.
    Έσκυψε τότε και υπέγραψε. Το παιδί οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Ενώ το ετοίμαζαν για την εγχείρηση, καθώς διηγήθηκε αργότερα το ίδιο, το σκοτάδι των ματιών του διαλύθηκε, κι ένα φωτεινό όραμα πήρε τη θέση του:
    Βρέθηκε μπροστά σ' ένα ναό με καμάρες, πού ή πρόσοψη του ήταν χτισμένη με κόκκινες πέτρες. Από την ανοιχτή του πόρτα έβγαινε ένα εκτυφλωτικό φως.
    Ό Βασιλάκης πλησίασε στην πόρτα, και τι να δει! Ένα ωραίο παλικάρι, λουσμένο στο φως, είχε απλώσει τα χέρια και τον καλούσε: "Έλα Βασίλη, μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά. Εγώ θα οδηγώ στην εγχείριση το χέρι του γιατρού."
     Το παιδί πλησίασε, γονάτισε μπροστά του, αγκάλιασε τα πόδια του νέου κι ακούμπησε το κεφάλι του στον αριστερό του μηρό. Τότε εκείνος άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το κεφάλι του μικρού.
Πριν χαθεί η οπτασία, τα παιδικά μάτια πρόλαβαν και είδαν στο βάθος του ναού μια εικόνα μαυριδερή με ασημένιες φτερούγες.
     Ή εγχείριση πέτυχε. Ή δράση και οι κινήσεις των μελών επανήλθαν. Οι γιατροί απέδωσαν την επιτυχία σε θαύμα. Ήταν 8 Νοεμβρίου, εορτή των παμμεγίστων Ταξιαρχών.
    Πέρασαν χρόνια. Έγιναν πολλές άλλ' άκαρπες αναζητήσεις. Ώσπου μια μέρα, σε τηλεοπτική παρουσίαση, αναγνώρισε ανέλπιστα και με συγκίνηση ο Βασίλης το ναό της οπτασίας του. Και πήγε προσκυνητής στον Ταξιάρχη, για να προσφέρει τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης του στο σωτήρα της ζωής του.

Του αγίου Ισαάκ του Σύρου :

«Οι ακατάπαυστες δεήσεις στους πειρασμούς» 


 Όπως τα μικρά παιδιά τρομάζουν από τα φοβερά θεάματα, και τρέχουν και πιάνονται από τα φορέματα των γονέων τους, και ζητούν τη βοήθειά τους, έτσι και η ψυχή: όσο στενοχωριέται και θλίβεται από το φόβο των πειρασμών, προστρέχει και κολλάει στο Θεό, και τον παρακαλεί με ακατάπαυστες δεήσεις. Και όσο οι πειρασμοί πέφτουν επάνω της, ο ένας μετά τον άλλο, τόσο και παρακαλεί περισσότερο. Αλλά όταν σταματήσουν και ξαναβρεί την ανάπαυσή της, συνήθως χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα και απομακρύνεται από το Θεό.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ερωτευμένος με την Ευρώπην ο Ρώσσος στοχαστής Χέρτσεν έζησε πολύν καιρόν εις αυτήν. Προς το τέλος όμως της ζωής του, προ εκατόν και πλέον ετών, έγραφεν: «Αρκετόν καιρόν εμελετούσαμε τον σητόβρωτον οργανισμόν της Ευρώπης, παντού, εις όλα τα επίπεδα είδομεν τον δάκτυλον του θανάτου… Η Ευρώπη πορεύεται προς φοβερόν κατακλυσμόν. Αι πολιτικαί επαναστάσεις κρημνίζονται από το βάρος της αδυναμίας των, εξετέλεσαν μεγάλα έργα, δεν εξεπλήρωσαν όμως τον σκοπόν των, εκρήμνισαν την πίστιν, αλλά δεν επέτυχον την ελευθερίαν, ήναψαν εις τας καρδίας πόθους, τους οποίους δεν ηδύναντο να εκπληρώσουν… Πρώτος εγώ λιποψυχώ και φοβούμαι εμπρός εις την σκοτεινήν νύκτα, η οποία έρχεται. Χαίρε, μελλοθάνατε κόσμε, αντίο Ευρώπη!...»                                                       

Άδειασεν ο ουρανός, διότι ο Θεός δεν είναι μέσα του. Άδειασεν η γη, διότι δεν έχει επάνω της αθάνατη ψυχή. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έκαμε τους δούλους του νεκροταφείον. Και αυτός ο ίδιος έγινε νεκροταφείον. «Θέλω να πάω εις την Ευρώπην», δηλώνει ο Ντοστογιέφσκι, «και γνωρίζω ότι μεταβαίνω εις νεκροταφείον…».                                                                                                                                                                      

Ανθέλληνες εδώ και εκατό χρόνια

Κωνσταντίνος Χολέβας

Οσο κι αν προσπαθούν οι σειρήνες του διεθνισμού και της πολυπολιτισμικότητας να μας πείσουν ότι με τον «Ευρωπαίο» πρωθυπουργό Εντι Ράμα θα βελτιωθούν οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, η πραγματικότητα είναι σκληρή και δυσάρεστη. Τα γεγονότα εναντίον των Ελλήνων ορθοδόξων στην Πρεμετή είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Θυμίζω την υποστήριξη και των δύο μεγάλων αλβανικών κομμάτων προς τα αιτήματα των Τσάμηδων, οι οποίοι ουσιαστικά διεκδικούν τη Θεσπρωτία. Θυμίζω τη δολοφονία προ τριών ετών του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα, απλώς και μόνο επειδή μιλούσε ελληνικά. Θυμίζω και τις ύπουλες δημοτικές και δικαστικές αποφάσεις εις βάρος ελληνικών περιουσιών.

Πρόκειται για ακόμη μία σελίδα στον μακρύ κατάλογο του αλβανικού ανθελληνισμού. Το γειτονικό κράτος ιδρύθηκε προ ακριβώς 100 ετών, με τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων. Η Ελλάς είχε απελευθερώσει και τη Βόρειο Ηπειρο, αλλά αναγκάστηκε να αποσύρει τον στρατό της για να κατασκευαστεί κράτος αλβανικό. Ηταν επιθυμία της Ιταλίας και της τότε Αυστρουγγαρίας, που ήθελαν ένα δορυφορικό κρατίδιο το οποίο θα ελέγχει την είσοδο της Αδριατικής.

Η ιδεολογία του νέου κράτους βασίστηκε στην καταπίεση των Βορειοηπειρωτών και στον τουρκαλβανισμό, όπως επιτυχώς έγραψε ο αείμνηστος Αλέξης Κύρου στο βιβλίο του «Ελληνική εξωτερική πολιτική». Το 1940 η Αλβανία με χαρά προσέφερε το έδαφός της για να μας επιτεθεί ο Μουσολίνι. Μετά την επιβολή του κομμουνισμού ο Χότζα και ο Αλία καταπίεσαν με φρικτό τρόπο κάθε ελληνική και ορθόδοξη φωνή. Σήμερα ο ανθελληνισμός συνεχίζεται με άλλα μέσα.

Ας μη μένουμε στα λόγια. Ας μη συρρικνωθεί δραματικά ο βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, όπως συνέβη με τους Κωνσταντινουπολίτες. Απαιτούνται πρακτικά μέτρα:

1) Να δηλώσουμε παντοιοτρόπως ότι η πορεία της Αλβανίας προς την Ε.Ε. θα εξαρτάται από τον σεβασμό των ελευθεριών του ελληνικού και ορθοδόξου πληθυσμού.

2) Να συστήσουμε διακομματικό παρατηρητήριο στη Βουλή για να παρακολουθεί λεπτομερώς τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Αλβανία.

3) Να ενισχύει η Ελλάς όλα τα ιδιωτικά ελληνικά σχολεία και φροντιστήρια στην Αλβανία.

4) Να τονίσουμε ότι η ανακίνηση ζητήματος Τσαμουριάς θα μας οδηγήσει σε απαίτηση για εφαρμογή μερικής αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου (Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, 1914).

5) Να αγκαλιάσουν οι ελληνικές διπλωματικές Αρχές τους βλαχόφωνους Ελληνες της Β. Ηπείρου.

Επιτέλους, απαιτούνται πυγμή και αποφασιστικότητα.

Κήρυγμα π. Θεοδώρου Ζήση - Του Αγίου Αποστόλου Τίτου (2013)

http://www.impantokratoros.gr & http://www.katanixis.blogspot.gr

Η αποτείχιση από την σύγχρονη πλάνη (απαντήσεις και ερωτήματα)

Πηγή : http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Στο ιστολόγιο "Ιδιωτική Οδός" δημοσιεύθηκε (σε δύο μέρη) ένα σημαντικότατο άρθρο με τίτλο "Περί της πλάνης της σύγχρονης "αποτείχισης"" του θεολόγου-φιλολόγου Κώστα Νούση.

Το άρθρο αυτό είναι σημαντικότατο, όπως προείπαμε, διότι βοηθά στο ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Η λέξη "αποτείχιση" πηγάζει από το ρήμα "ἀποτειχίζω" που σημαίνει "χωρίζω (κλείω ἐντὸς ἤ ἐκτός) τι μὲ τεῖχος" (Λεξικόν Επίτομον της Ελληνικής Γλώσσης - Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου - Αθήνα 1839). Έτσι όταν οι ορθόδοξοι μιλούν για αποτείχιση, σε εποχή αιρέσεως, εννοούν τον διαχωρισμό τους από τους αιρετικούς. Η αποτείχιση από τους αιρετικούς, είναι αυτονόητη για όλους τους ορθοδόξους και σε όλες τις εποχές. Ο μόνος που προσπάθησε, όχι απλά να την απαξιώσει, αλλά να της προσδώσει και τελείως διαφορετικό νόημα, παρουσιάζοντάς την ως σχίσμα, ήταν ο κεκοιμημένος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τον οποίο επικαλείται ο κ. Νούσης και ο οποίος έχει διαφημιστεί τόσο όσο ζούσε, όσο και μετά τον θάνατό του ως "νέος Ζωναράς", "μέγας Κανονολόγος" και "γίγας του Κανονικού Δικαίου".

Οι ορθόδοξοι όμως που ποτέ δεν νοιάζονταν για το τί θα πει ο κόσμος, αλλά για το τί λέει ο Θεός μέσω των Αγίων Πατέρων, έχουν διαφορετική άποψη. Παρόλα αυτά εδώ δεν θα αναφερθούμε αναλυτικώς στα γραφόμενα του κ. Νούση (τα οποία άλλωστε ως αντιγραφή των επιχειρημάτων του π. Επιφανίου, έχουν ήδη αναιρεθεί, εδώ και πολλά χρόνια, από τον αείμνηστο π. Θεοδώρητο στα έργα του "Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού" και "Το αντίδοτον" και τα οποία ο κ. Νούσης δυστυχώς αγνοεί όπως φαίνεται), αλλά θα απαντήσουμε στα ερωτήματα που παραθέτει (μιας και το ζητάει), παρακαλώντας τον να δώσει και εκείνος απαντήσεις στα ερωτήματα που κι εμείς θα του θέσουμε (και αυτά επίσης μη ρητορικά).

Γράφει ο κ. Νούσης: "Υπάρχει μια σειρά (ρητορικών μονάχα για εκείνους που θέλουν να κρύβονται από εαυτούς και αλλήλους) ερωτήσεων, που χρήζουν απάντησης εκ μέρους των σημερινών «αντιοικουμενιστών» και εν γένει ζηλωτών". Παραθέτουμε τα ερωτήματα του κ. Νούση με τις ημέτερες απαντήσεις.

ΕΡΩΤΗΜΑ κ. ΝΟΥΣΗ: Μπορεί να τελεστεί Θεία Λειτουργία άνευ μνημονεύσεως του Τοπικού Επισκόπου; Αν ναι, είναι έγκυρη και με ποιες προϋποθέσεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαίως και μπορεί να τελεστεί Θεία Λειτουργία άνευ μνημονεύσεώς του Τοπικού Επισκόπου και να είναι έγκυρη (άλλωστε με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος μεταβάλλεται το ψωμί και το κρασί σε Σώμα και Αίμα Κυρίου και όχι με την μνημόνευση του  Επισκόπου). Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας περίπτωσης είναι ο Τοπικός Επίσκοπος να κηρύττει αίρεση και επομένως ο υφιστάμενος κληρικός του να έχει διακόψει το μνημόσυνο του ονόματός του. Για παράδειγμα, επί πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου οι ορθόδοξοι κληρικοί διέκοψαν το μνημόσυνο του ονόματός του και μάλιστα τιμωρήθηκαν με καθαίρεση. Όταν συνήλθε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος δικαίωσε τους ορθοδόξους ιερείς και τιμώρησε τον εμμένοντα στην πλάνη του αιρετικό Νεστόριο. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more