Η ΠΕΠΟΙΚΙΛΜΕΝΗ -- Aλεξ. Παπαδιαμάντη

Εἶχα τάξιμον νὰ ὑπάγω στὴν Κεχριάν, νὰ ψάλω τὸ «Πεποικιλμένη», εἰς τὰ Ἐννιάμερα, τὴν 23 Αὐγούστου. Ἀπὸ δέκα χρόνων δὲν εἶχα ἐπισκεφθῆ τὴν Παναγίαν τὴν Κεχριάν. Δέκα χρόνια εἶχα ν᾿ ἀσπασθῶ τὴν σεβασμίαν παλαιὰν Εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως, ὁποὺ εἶναι ζωγραφισμένοι, ἐπάνω εἰς δύο ὑπερῷα, ἔνθεν καὶ ἔνθεν, ὁ ἱερὸς Κοσμᾶς (αὐτὸς ὁ θεσπέσιος ποιητὴς τῆς Πεποικιλμένης) καὶ ὁ θεῖος Δαμασκηνός, τείνοντες δύο τόμους κάτω πρὸς τὴν σύνθεσιν τῆς Εἰκόνος, ἐφ᾿ ὧν εἶναι γεγραμμένα δύο τροπάρια, τὸ «Γυναῖκά σε θνητήν, ἀλλ᾿ ὑπερφυῶς καὶ Μητέρα Θεοῦ», καὶ τὸ «Ἀξίως ὡς ἔμψυχόν σε οὐρανὸν ὑπεδέξαντο…» Καὶ δὲν εἶχα ἀγναντέψει οὔτε μακρόθεν τὸν περικαλλῆ θόλον τοῦ σεμνοῦ ναΐσκου, ὅπου ἀστράπτει εἰς τὸν ἥλιον ὅλος πεποικιλμένος ἀπὸ τὰ ὡραῖα παλαιὰ πινάκια, τὰ ἐγκολλημένα εἰς τὸ κτίριον ὡς ὄστρακα μαργαριτοφόρα.

Καὶ παρημέλησα τὸ τάξιμόν μου, καὶ δὲν ἀπεφάσιζα νὰ ὑπάγω. Ἐνύκτωσε, κ᾿ ἐκαθόμουν ἔξωθεν τοῦ μαγαζείου τοῦ ἀγαπητοῦ νεαροῦ φίλου μου, τοῦ Κωστῆ τοῦ Τσαμασφύρου, πολλὰ ρεμβάζων, καὶ οὐδὲν σκεπτόμενος. Ὁ Κωστάκης μοῦ ἔφερε ποτήριον ρακίου, νὰ μὲ κεράσῃ, καὶ μοῦ εἶπε:

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΕΙΣ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΑΣ

ΟΤΙ ΣΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΩΣΑΝ ΕΙΣ ΠΗΛΟΝ                           

«Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι έρχεται ώρα και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. ε: 25).                                                                                                                                               

Επειδή και το ανθρώπινον γένος έχασεν ως αχάριστος δούλος του ουρανίου Πατρός την πρώτην κληρονομίαν, της οποίας ένα από τα χαρίσματα ήτο και ένας σταλαγμός σοφίας από το αχανές πέλαγος της σοφίας του Θεού, με το οποίον ηδύνατο να προγνωρίζη τα πράγματα καθώς είναι η ύπαρξίς των και η φύσις των, όχι μόνον όσα υποπίπτουσιν εις τα σωματικά αισθητήρια, αλλά και τ’ άλλα όσα έρχονται εις τον νουν· επειδή, λέγω, και έχασε τοιούτον θησαυρόν ο άνθρωπος, μόλις και μετά βίας γνωρίζει και καταπείθεται εις εκείνα όπου βλέπει με τους οφθαλμούς του. Δια τούτο και ο θεόπτης Μωϋσής, βλέπων μακρόθεν την βάτον, ήτις εκαίετο και δεν κατεκαίετο, και μη δυνάμενος να καταλάβη του Μυστηρίου εκείνου την δύναμιν και έννοιαν, έλεγε· «Παρελθών όψομαι το όραμα το μέγα τούτο» (Έξοδ. γ:3). Και ανίσως ο Μωϋσής ο θεόπτης, ο καθαρώτατος νους, όστις είχε τας αισθήσεις ελευθερωμένας από της κοσμικής ταύτης ματαιότητος τους καπνούς και τα σύννεφα, μακρόθεν δεν ηδύνατο να καταλάβη εκείνα όπου έβλεπε, τι θέλομεν γίνει ημείς, τους οποίους έχει κυριευμένους η απάτη και το ψεύδος τούτου του φθαρτού κόσμου; Τούτο βέβαια πάσχομεν, όπερ λέγει το άγιον Ευαγγέλιον· «Ώτα έχουσι και ουκ ακούουσιν, οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται» (Μάρκ. η: 18), τούτο αληθεύει περισσότερον εις ημάς παρά εις άλλους.

Τη ΙΗ΄ (18η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΕΟΝΤΙΟΥ και των συν αυτώ ΥΠΑΤΙΟΥ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ.

Λεόντιος ο Άγιος κατήγετο μεν από την Ελλάδα, έζησε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουεσπασιανού, εν έτει ο΄ (70). Και επειδή είχεν ανδρείαν και ρώμην φυσικήν, η οποία ηυξήθη με την ηλικίαν του σώματος, συνηριθμήθη εις τα στρατιωτικά τάγματα. Φανείς δε εις τον πόλεμον ανδρείος και πολλάς νίκας κατορθώσας, προς τούτοις δε φημισθείς ότι είχε σύνεσιν και λογισμόν φρόνιμον, δια ταύτα όλα ετιμήθη με την στολήν της στρατηγικής αξίας, και με τα άλλα σημεία αυτής· έγεινε δηλαδή αρχιστράτηγος. Ούτος λοιπόν ευρισκόμενος εις την εν Αφρική Τρίπολιν, έδιδεν εις τους πτωχούς από τα βασιλικά σιτηρέσια, και γνησίως και καθαρώς ελάτρευε τον Χριστόν. Μαθών δε περί αυτού Αδριανός ο ηγεμών της Φοινίκης απέστειλεν εις τον Άγιον τον τριβούνον Ύπατον, ομού με άλλους δύο στρατιώτας, εις εκ των οποίων ωνομάζετο Θεόδουλος.

Ο τυφλός και παράλυτος

Κάποτε ο διονυσιάτης μοναχός Άνθιμος επισκέφθηκε στο νοσοκομείο της μονής του ένα νεόκουρο μοναχό που είχε αρρωστήσει. Για να τον παρηγορήσει, του διηγήθηκε μια προσωπική του εμπειρία: 

" Έχε, αδελφέ μου, την ελπίδα σου στην Παναγία μας. Την μεγάλη ιατρό και προστάτιδα των μοναχών. Άκουσε μια δική μου περιπέτεια, για να θαυμάσεις την κραταιά Tης προστασία. 

Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είκοσι πέντε χρονών και μάλιστα νεόκουρος, αρρώστησα βαριά. Είχα γίνει ένα πτώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν γνωρίζω τι αρρώστια ήταν, ρευματισμοί ή κάτι άλλο, πάντως ένοιωθα μεγάλη αδυναμία σε όλο το σώμα. Για να περπατήσω χρησιμοποιούσα δεκανίκια. Σαν να μην έφθανε αυτό, θάμπωσαν και τα μάτια μου και διέκρινα με δυσκολία μπροστά μου. 

Eίναι δυνατόν αυτοί οι Ιούδες να έχουν σχέση με την Εκκλησία του Χριστού;

Από τὴν   παγκόσμιο συνάντηση  «Θρησκειῶν καὶ Πολιτισμῶν» που έγινε στην Κύπρο, μὲ σκοπὸ τὴν Εἰρήνην εἰς τὸν πλανήτη.

Ὁ Μητροπολίτης Θυατείρων   

O Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖ στὴ συνάντηση τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο  Κωνσταντινουπόλεως, στὴ δική του ὁμιλία, ἀφοῦ μετέφερε τὶς εὐχὲς καὶ τοὺς χαιρετισμοὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, συνεχάρη τοὺς διοργανωτὲς καὶ τοὺς εὐχήθηκε κάθε ἐπιτυχία. “Ἦταν πράγματι μία ἐπιτυχία”, συμπλήρωσε. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γρηγόριος εἶπε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἀμέσως μετὰ τὸ Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισαν νὰ προσπαθοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, “γιατί ἡ Ἐκκλησία δυστυχῶς σήμερα εἶναι διαιρεμένη καὶ ἀφοῦ εἶναι διαιρεμένη ἔχουμε οἱ Χριστιανοὶ ὑποχρέωση νὰ τὴν ἑνώσουμε”. Ἀνέφερε, ἐπίσης, ὅτι ὁ διάλογος εἶναι τὸ σπουδαιότερο, τὸ ἱερότατο, τὸ καλύτερο μέσο μὲ τὸ ὁποῖο οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἐπανενωθοῦν καὶ θὰ ἀποτελέσουν τὴν μία Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Σημείωσε ὅτι χωρὶς μία νέα Πεντηκοστὴ δὲν θὰ μπορέσει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπανενώσει τὸν ἑαυτό της!

Isaurus the Holy Martyr & his Companions of Athens

The holy Martyr Isaurus, a deacon, and Basil and Innocent were from Athens. In the reign of Numerian (283-284), they came to Apollonia (most likely, the city in Illyricum); there encountering Felix, Peregrinus, and Hermias hidden in a cave, they strengthened them in their Faith. Betrayed to Tripontius the Proconsul, all but Isaurus and Innocent were beheaded; these last two Tripontius gave over to his son, Apollonius, who tormented them, and then had them beheaded.