ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ -- «Αθωνικά άνθη»

Ο Ιησούς είναι κοινή περιουσία, ως Θεός και άνθρωπος, της Ορθοδοξίας, του Καθολικισμού, του Προτεσταντισμού και όλων των αιρετικών ομάδων των δύο τελευταίων. Αλλά το φως Του, το αϊδιον και άκτιστον, είναι κτήμα και θησαυρός αναφαίρετος μόνον της Ορθοδοξίας. Ο Καθολικισμός το ηρνήθη ως θείαν ενέργειαν, παρούσαν εν τη Εκκλησία, ο Προτεσταντισμός το ηγνόησεν, αι άλλαι αιρετικαί μικροομάδες ουδέποτε το είδον. Η Ορθοδοξία ελλάμπεται εξ αυτού, ανεχωνεύθη μετ’ αυτού, ζη με αυτό. Και εντεύθεν η αβυσσαλέα ειδοποιός διαφορά—συν ταις άλλαις—της παμφώτου αγίας Εκκλησίας μας με τας αιρετιζούσας…

Εάν ανατρέξωμεν εις τα μέσα του δεκάτου τετάρτου αιώνος, θα ίδωμεν το χάσμα, όπερ διήνοιξε το σχίσμα, να ευρύνεται, να γίνεται βαθύτερον και να συνειδητοποιήται μία ιστορική και θεολογική τομή μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Και ούτως η μεν Ανατολική Εκκλησία ευρίσκεται εν μυστική συναφεία και μεθέξει με το άγιον φως της Θεότητος του Ιησού, η δε Δυτική, ως αρνούμενη την κατ’ ενέργειαν άμεσον σχέσιν με τον Θεόν, ενεπλάκη «ταις του βίου πραγματείαις» και εγένετο εις εγκόσμιος οργανισμός, μόλις διακρινόμενος από τον «εν τω πονηρώ κείμενον» κόσμον…

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Παράκληση - Mount Athos • Paraklesis -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 2 Αυγούστου 2016

Ανακομηδή λειψάνων Στεφάνου πρωτομάτρυρος.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη στὰ χρόνια ποὺ οἱ μεγάλοι διωγμοὶ τῶν πρώτων χριστιανῶν εἶχαν κοπάσει καὶ αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος.

Τότε, ὁ Ἅγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεῖς φορὲς σὲ κάποιον εὐσεβῆγέροντα ἱερέα, τὸ Λουκιανό, καὶ τοῦ ἀποκάλυψε τὸν τόπο, ὅπουἦταν κρυμμένο τὸ λείψανό του. Αὐτὸς ἀμέσως τὸ ἀνέφερε στὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἰωάννη, ποὺ μὲ τὴ σειρὰ του πῆγε στὸν ὑποδεικνυόμενο τόπο καὶ πράγματι βρῆκε τὸ Ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Κατὰ τὴν εὕρεση ἔγινε μεγάλος σεισμός, καὶ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου πλημμύρισε εὐωδία τοὺς παρευρισκόμενους στὸν τόπο ἐκεῖνο.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ:

Μὴ ζητῆς νὰ λέγης πολλὰ στὴν προσευχή σου, γιὰ νὰ μὴ διασκορπισθῆ ὁ νοῦς σου, ἀναζητώντας λόγια. Ἕνας λόγος τελωνικὸς ἐξιλέωσε τὸν Θεὸ καὶ ἕνας λόγος πίστεως ἔσωσε τὸν ληστή.

Καλώς έγραψε ο Πλάτων "η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως"

Τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Μέ ἁπλᾶ λόγια: Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

Αυτά ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998:

«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

Θεός καί κόσμος -- Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη,Θεολόγου

Εἶπαν πώς ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται· δέν ἀνακαλύπτεται. Ὀρθό μήπως εἶναι τό συναμφότερο; Γιατί, ἐάν ἀποκαλύπτεται μόνο, κατά κάποιο τρόπο, ὑποβιβάζεται ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐάν πάλι, ἀνακαλύπτεται καί δέν ἀποκαλύπτεται, ὑποβιβάζεται ἡ θεία ἐνέργεια καί δύναμη. Ὁ ἄνθρωπος γιά πάντα, ἀναζητάει μέ δίψα, τό Θεό. Εἶναι στή φύση του. Μέ τόση σφοδρότητα Τόν ἀναζητάει, ὥστε, ἄν ἤτανε δυνατό, —σάν τήν περίπτωση τοῦ Μωϋσῆ— νά τόν ἰδεῖ μέ τά μάτια τοῦ σώματος. Πρᾶγμα ἀδύνατο. Ὡστόσο, ἔκαμε αἰσθητή τήν παρουσία Του μέ ἄλλη ὑπερφυσική ἐνέργεια. Ὁ μέγας ἀπόστολος, ὁ Παῦλος, στήν περίφημη δημηγορία του στόν Ἄρειο Πάγο, δίδαξε πώς ὁ Θεός, πού ἔπλασε τόν κόσμο καί ὅλα τά ἔθνη, ἔθεσε σκοπό «ζητεῖν τόν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτόν καί εὔροιεν, καί γε οὐ μακράν ἀπό ἑνός ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα» (Πράξ. ΙΖ΄ 27). Μέ τόσο πόθο ἀναζητούσανε οἱ ἄνθρωποι τό Θεό, ὥστε, ἄν ἤτανε δυνατό καί μέ μόνη καί τή φιλοσοφία τους, νά Τόν κάνουνε πιό αἰσθητό. Ἡ σχέση Θεοῦ καί κόσμου, ἀποτελεῖ τόν πυρήνα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Καί ὁ πρώτιστος σκοπός τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἦταν ἡ ἀναζήτηση καί ἡ ἀνεύρεση τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ ἀφοῦ ἡ ἰδέα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἔμφυτη στόν ἄνθρωπο, γιατί νά Τόν ἀναζητήσει; Ἁπλούστατα, γιατί πολλοί παράγοντες  —ἰδιαίτερα ἡ ἁμαρτία— σκοτίζουν τον νοῦν καί τή συνείδηση καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται «ἀδόκιμος», ἀκόμα καί ἄθεος. Κατά τόν Παῦλο: «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καί ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία»(Ρωμ. Α΄ 21).

Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού;

Όταν η πίστης κινδυνεύει, είμαστε όλοι υπεύθυνοι, αν σιωπήσουμε και δειλιάσουμε, όπως έλεγε ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Ιδιαίτερα O μοναχός δεν πρέπει να επιτρέπει την παραμικρή καινοτομία σε θέματα πίστεως, κατά τον αυτόν “Άγιο Πατέρα και μεγάλο μοναστικό ηγέτη, οργανωτή του μοναχικού βίου και Γέροντα όλων μας”. Δεν φοβήθηκε τις απειλές και τους διωγμούς των εικονομάχων αυτοκρατόρων και πατριαρχών αλλά μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στον περίβολο, της Μεγάλης Ιεράς Μονής Στουδίου, οργάνωσε λιτανεία με λαμπαδηφορία χιλίων μοναχών, που κρατούσαν τις απαγορευμένες άγιες εικόνες στα χέρια τους. Δέκα χιλιάδες μοναχούς της Παλαιστίνης συγκέντρωσαν παλαιότερα στα Ιεροσόλυμα οι Άγιοι Σάββας Ηγιασμένος και Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης, και άλλοι μέγιστοι μοναχικοί ηγέτες, και έσωσαν την Ορθοδοξία από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού;                                                                  

ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ TV

«Ἕλλησί τε καὶ βαρβάροις,

σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμί»

(Ρωμ. 1, 14)

(Δηλαδὴ τόσον ἔναντι τῶν διαπαιδαγωγημένων Ἑλλήνων, ὅσον και γιὰ τοὺς ἀμόρφωτους - τοὺς βάρβαρους,

ἔχω καθῆκον ὅλους νὰ τοὺς διαφωτίζω)

1.8.2016

Παρ᾿ ὅλον ὅτι τὰ ἔχουμε τονίσει κατὰ κόρον καὶ διευκρινίσει τὴν ἀληθινὴ ἱστορία τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους, ἐν τούτοις, ὅταν μᾶς καλοῦν ἔγκυρα καὶ ἔγκριτα Μ.Μ.Ε., δίδουμε τὶς συνεντεύξεις μας καὶ ἀναπτύσσουμε τὴν πραγματικὴ ἱστορία τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους γιὰ νὰ διαφωτίσουμε τοὺς πάντες.

Μία τέτοια συνέντευξι ἔδωσε ὁ Πρόεδρος τῶν φορέων μας :

Πάντοτε είχε το πλήρωμα της χάριτος η Παρθένος, και προ της συλλήψεως, και εν τη συλλήψει, και μετά την σύλληψιν.

Είχε το πλήρωμα της χάριτος προ της συλλήψεως· διότι αν ο Πρόδρομος Ιωάννης εχαριτώθη έτι εκ κοιλίας Μητρός του, κατά τον λόγον του Αγγέλου, ον είπε «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται (ο Ιωάννης δηλ.) έτι εκ κοιλίας Μητρός αυτού» (Λουκ. α: 15)·  πόσω μάλλον ήτον χαριτωμένη η Θεοτόκος η μέλλουσα γεννήσαι Αυτόν τον Υιόν του Θεού; διο και εν τω εις τα Εισόδια Τροπαρίω της Θεοτόκου γέγραπται «Τα ουράνια πάντα εξέστησαν ορώντα το Πνεύμα το Άγιον εν σοι σκηνώσαν». Όθεν και ο Γαβριήλ ευαγγελίσας αυτήν, κεχαριτωμένην ωνόμασεν, ειπών· «Χαίρε κεχαριτωμένη»· τούτον δε τον λόγον είπε προ του να συλλάβη η Παρθένος τον Κύριον. Είχε το πλήρωμα της χάριτος εν τη συλλήψει· διότι, επελθόντος του Αγίου Πνεύματος επ΄ αυτήν, συνέλαβεν αυτή τον Θεόν Λόγον εν τη αχράντω κοιλία της. Είχε δε μετά την σύλληψιν το πλήρωμα της χάριτος· διότι σύσσωμος ανήλθεν εις Ουρανόν ως Μήτηρ του Θεού Λόγου μετά τον θάνατόν της προς τον Μονογενή Υιόν Της.

Οι τρεις αυτοί πατέρες θεμελιώνουν θεολογικά τρία συγχρόνως σημεία

Αν, η κάθε εποχή έχει το δικό της πλούτο, είναι αναμφισβήτητο ότι μετά τον 5^ο αι., ο κατ΄ εξοχήν «θεομητορικός» αιώνας είναι ο 14^ος, κατά τον οποίον ηχούν οι δογματικές φωνές Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχ/που Θες/νίκης, Νικολάου Καβάσιλα και Θεοφάνους  του Νικαέως. Οι τρεις αυτοί πατέρες θεμελιώνουν θεολογικά τρία συγχρόνως σημεία: α) Την απόλυτα προσωπική αγιότητα της Θεοτόκου και την εσχατολογική τοποθέτησή Της μετά την Αγία Τριάδα, β) τη θεμελιώδη Χριστολογική σημασία Της, και γ) την εντελώς κεντρική θέση Της στην Οικονομία της σωτηρίας, δηλ. τον ενεργητικό ρόλο Tης στο μυστήριο της Σαρκώσεως και την εις τους αιώνες παραμονή Της στο κέντρο του μυστηρίου της Εκκλησίας.

Οι στρατιές των αποδομητών

Θλίψη και αποτροπιασμό προκαλεί η εισβολή αναρχικών στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας. Οι εισβολείς διέκοψαν τη θεία λειτουργία και πέταξαν φυλλάδια εντός και εκτός του ναού, επειδή εκκενώθηκαν από τις Αρχές χώροι που είχαν καταλάβει - στους οποίους είχαν εγκαταστήσει και μετανάστες!

Σε μια επίδειξη σφοδρού αντιχριστιανικού πνεύματος, οι βέβηλοι ήρθαν σε αντιπαράθεση με τους απλούς πιστούς, που είχαν πάει στην εκκλησία και ήθελαν να παρακολουθήσουν απερίσπαστοι τη θεία λειτουργία, χωρίς να ασχημονούν δίπλα τους άνθρωποι γεμάτοι μίσος και φανατισμό, που αρέσκονται να μολύνουν τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας.

Τά ἀνυποψίαστα Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος - π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ (ΣΤ΄ Ματθαίου)

Η φωνή ενός Προφήτου -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού του ΑΠΘ

Ιδιάζουσα πολεμική κατά της Πίστεως παρουσιάζεται στις μέρες μας. Οργανωμένες φωνές διαβάλλουν και προσβάλλουν την Παλαιά Διαθήκη θέλοντας να την βγάλουν και να την αποβάλουν από την ζωή μας, ως δήθεν εβραϊκό βιβλίο. Λόγοι δικαιοσύνης, λοιπόν, επιβάλλουν ν΄ ακούσουμε και μια φωνή αυτού του βιβλίου «εκ των ένδον». Την αφορμή μας δίνει ο προφήτης Ιωνάς, ο έκτος στη σειρά των μικρών προφητών, τον οποίο τιμά και προβάλλει η Εκκλησία μας  ως έναν σοφό και θεόπνευστο δάσκαλο. Ως φανατικός Εβραίος ο Ιωνάς είχε τη νοοτροπία του χαϊδεμένου παιδιού του Θεού. Δεν μπορούσε να ανεχθεί το ενδιαφέρον του Θεού για ανθρώπους, που δεν ανήκουν στον περιούσιο λαό του, τον ιουδαϊκό. Γι΄ αυτό αδιαφόρησε για την θεϊκή εντολή να κηρύξει στη πρωτεύουσα της Ασσυρίας Νινευή. Έσπευσε ν΄ απομακρυνθεί προς την άλλη άκρη του γνωστού τότε κόσμου, στη πόλη Θαρσίς. Αλλά ο Θεός εμπόδισε αυτό το ταξίδι. Νικημένος από την αντίσταση του Θεού, ο προφήτης σωφρονίζεται και επιτέλους, υπακούει στο θείο θέλημα. Κηρύττει στη Νινευή. Οι Νινευίτες μετανοούν και σώζονται.