Νήφωνας ο κελλιώτης

Όταν πέθανε ο πατέρας του ο Πορφύρης ήτανε δώδεκα χρονώ. Είδε που φέρανε από το χωράφι τo ξυλιασμένο κορμί, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα. Μαζεύτηκε το χωριό, είπανε πως τον χτύπησε το μουλάρι στα νεφρά. 

Η μάνα του Πορφύρη είχε οχτώ παιδιά. Έκλαψε τον σκοτωμένο μέρες και νύχτες όσο μπορούν να κλάψουν δυό μάτια ανθρώπινα. Ύστερα ήρθε ο παπάς στο σπίτι, να κουβεντιάσουν με τη μάνα για τα παιδιά. Είπανε, να κρατήσει η χήρα τα μισά, τ' άλλα μισά να βρουν αλλού ψωμί. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

O Κοσμάς :

β. Ο δεύτερος τρόπος είναι κατά τα κοσμικά πρότυπα. Είναι ο Οικουμενιστικός τρόπος, με τον οποίο επιδιώκουν οι Προτεστάντες και οι Παπικοί να ενωθούν μεταξύ τους, αλλά και με τους Νεοημερολογίτες. Είναι ο Οικουμενισμός «εξ αριστερών»! Και οι μεν Προτεστάντες δημιούργησαν τον λεγόμενο Προτεστάντικο Οικουμενισμό, οι δε παπικοί τον Παπικό Οικουμενισμό!
Ορισμένοι, θέλουν να γίνει η ένωση των Παρατάξεων του Παλαιού Ημερολογίου σύμφωνα τώρα με τα παραπάνω πρότυπα του Οικουμενισμού! Έτσι, καλλιεργούν ένα νέο είδος Οικουμενισμού, τον Παλαιοημερολογίτικο Οικουμενισμό, σύμφωνα με τον οποίο όλες οι Παρατάξεις του Παλαιού Ημερολογίου είναι το ίδιο πράγμα, όλες είναι «Εκκλησίες του Χριστού» και συνεπώς όλες μπορούν να ενοποιηθούν σε μία Εκκλησία, την «Εκκλησία του Χριστού»! Αυτός είναι ο Οικουμενισμός «εκ δεξιών»! Και τον χαρακτηρίζουμε Οικουμενισμό «εκ δεξιών», γιατί όπως λέγει ο Απ. Παύλος υπάρχει πόλεμος «εξ αριστερών» και πόλεμος «εκ δεξιών». Με τον τρόπο αυτό διαστέλλουμε τα δύο είδη Οικουμενισμού.
Το είδος αυτό του Οικουμενισμού στο χώρο του Παλαιού Ημερολογίου σημαίνει ότι καμία από τις Παρατάξεις του δεν αποτελεί την Εκκλησία του Χριστού. ΄Οσοι, λοιπόν Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύουν ότι ή Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει στο Παλαιό Ημερολόγιο, μπορούν να κάνουν άσχετους "διαλόγους" μεταξύ των Παρατάξεων και να προβαίνουν σε περίεργες "διεργασίες", σαν αυτές που αναφέρει ο Γ. Ζερβός, προκειμένου έτσι να δημιουργήσουν την ανύπαρκτη για αυτούς "Μία Εκκλησία"!

Και τα δύο παραπάνω αυτά είδη του Οικουμενισμού, "αριστερού" και "δεξιού," είναι εξ ίσου επικίνδυνα για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Pascha , Anastasi Hymn - Ode 8 in Greek

Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία...

Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».

πάντα πρυτάνευαν οι έριδες και η φιλαρχία.....

Αν πρέπει να πω την αλήθεια, έμαθα ν’ αποφεύγω τις συντροφιές των Επισκόπων, αφού καμιάς Συνόδου δεν βίωσα το αγαθόν τέλος μήτε ορθή λύση προβλημάτων. Και τούτο γιατί πάντα πρυτάνευαν οι έριδες και η φιλαρχία. Γι’ αυτό κλείσθηκα στον εαυτό μου και βρήκα στη μοναξιά την ασφάλεια της ψυχής μου και την ηρεμία μου 

(Επιστολαί, Γ΄ Προκοπίω: Άγ. Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός).

ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Είναι πρακτική και 
πολύ σημαντική η διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Σι- 
ναϊτου περί συνειδήσεως, όπου μας λέγει: 

«Όταν η συνείδηση παύση να μας ελέγχη για τις αμαρτίες, 
ας προσέξουμε μήπως 
αυτό δεν οφείλεται στην καθαρότητα, αλλά στην κόπωση και την 
άμβλυνση της συνειδήσεως λόγω πλήθους αμαρτιών». 

"εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται".

Η γένεση του παπισμού, δογμα­τικά κατοχυρωμένου, οδήγησε στην εκκόλαψη του ολοκληρωτι­σμού στην Ευρώπη, με τη θεία κα­ταξίωση της βίας. Θεολογική θεμε­λίωση του ολοκληρωτισμού είναι το περίφημο dictatus papae (πα­πικές υπαγορεύσεις) του πάπα Γρηγορίου Ζ' του Ιλδεβράνδη (1073-1085) σε 27 προτάσεις, με τις όποιες ο πάπας αυτοανακηρύσσε­ται απόλυτος κύριος εκκλησίας και πολιτείας («ο μόνος άνθρωπος, του οποίου όλοι οι πρίγκιπες φι­λούν τα πόδια», «έχει τη δυνατότη­τα να καθαιρεί τους αυτοκράτο­ρες», «δεν μπορεί να κριθεί από κα­νέναν» κ.λπ.). Ο «περί περιβολής» (de investitura) αγώνας και όλοι οι μετέπειτα πόλεμοι του παπικού κράτους είναι η εφαρμογή αυτού του πνεύματος. 

Η αυθεντία του Πάπα εξουδετέρωσε την αυθεντία των Οικουμενικών Συνόδων, που μεταβλήθηκαν σε συμβουλευτικά σώματα της παπικής εξουσίας. Ο πάπας μέσω του ήδη από τον με­σαίωνα θεολογουμένου αλαθήτου του (επίσημη δογματοποίηση το 1870), σφετερίσθηκε το αλάθητο των Οικουμενικών Συνόδων. Το πρωτείο εξουσίας και το αλάθητο έδωσαν στον παπικό θεσμό την ανωτάτη εξουσία στον κόσμο. Τα κράτη θεωρήθηκαν φέουδα του πάπα και οι βασιλείς υποτελείς του, σε σημείο που να του φιλούν το πό­δι και να εκτελούν καθήκοντα ιπποκόμου του. 

Το τριώροφο στέμμα του (ως σήμερα) δείχνει την εξου­σία του πάπα στα επίγεια, ουράνια και καταχθόνια (καθαρτήριο, συγχωροχάρτια). 
Βασικοί θεσμοί επιβολής της πα­πικής δύναμης και εξουσίας απέ­βησαν η Ιερά Εξέταση (εσωτερικά) και η Ουνία (αρχή το 1215, εξωτερι­κά), για την διευκόλυνση, του ε­πεκτατισμού. Το 1252 (Ιννοκέντιος Δ') εισάγονται τα βασανιστήρια ως ανακριτική μέθοδος, πρότυπο ό­λων των μεταγενεστέρων ευρω­παϊκών ολοκληρωτισμών. Καρπός αυτού του πνεύματος υπήρξαν οι σταυροφορίες» (η επαναφορά του όρου στα σήμερα συμβαίνον­τα, δείχνει συνέχεια αυτής της συνείδησης), με κορυφαίο απο­τρόπαιο γεγονός την 4η σταυρο­φορία (1204) και την άλωση και καταστροφή της Κωνσταντινούπο­λης. 

Πρωτοπρ. Γ. Μεταλληνός :

Η Ορθοδοξία δεν μπορεί από την φύση της να συγκαλύψει οποι­αδήποτε αδικία και απανθρωπιά, από όπου και αν προέρχεται. 

Δεν συντάσσεται με τους ισχυρούς, αλλά με τους αδικουμένους. 

Είναι ξένη προς κάθε μορφή τρομοκρα­τίας, που την θεωρεί έγκλημα φρικτό και απάνθρωπο. Όταν δεν γίνεται αυτό, ας μη μιλούμε για Ορθοδοξία, αλλά για μια ακόμη παραχάραξή της. Διακηρύσσει, όμως, και την εμπειρία της η Ορθοδοξία, ότι η τρομοκρατία, ο φανατισμός και η βία, δεν πολεμούνται με μανι­φέστα, διακηρύξεις, ή με αντι-βία, και μάλιστα «τυφλή», αλλά μέσα μας. Όχι με εξωτερικές συμφωνίες —έστω και διαθρησκειακές—αλλά με την ένταξη στον τρόπο ζωής και το ήθος των Αγίων μας, που νικά όλες τις εκτροπές της πτώσης και πτωτικότητάς μας. Διαφορετικά, αλλοτριώνεται και η Ορθοδοξία σε μια κοσμική δύναμη και εξουσία. Και υπάρχει πάντα αυτός ο κίν­δυνος για την Ορθοδοξία, όχι των αγίων, αλλά τη δική μας. 

«τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς»

Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος,  ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών; Αληθώς, «τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς», οι μετά των καννιβάλων συγχορεύσαντες και μετά παπαδίνων και δεσποτίνων συνεισοδεύσαντες.

Γιατί τότε εκείνοι και όλοι οι προηγούμενοι μάρτυρες και ομολογητές ομολόγησαν και μαρτύρησαν;

Οργίσθηκε ο ουρανός, και ελυπήθησαν σφόδρα οι Άγιοι Πατέρες με το θέαμα και το άκουσμα όσων έλαβαν χώραν στο Φανάρι κατά την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου 30 Νοεμβρίου. Πρωτοφανή και πρωτάκουστα πράγματα στην δισχιλιετή ιστορία της Εκκλησίας. «Καταπεφρόνηται τα των Πατέρων δόγματα, αποστολικαί παραδόσεις εξουθένηνται, νεωτέρων ανθρώπων εφευρέματα ταις εκκλησίαις εμπολιτεύεται», όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος για ανάλογα φαινόμενα της εποχής του. Όλα έγιναν στην κυριολεξία άνω κάτω. Αντί ο αιρετικός πάπας να κείτεται κάτω, όπως βλέπουμε να παρίστανται οι αιρετικοί στις εικόνες των Αγίων Συνόδων, και να εκβάλλεται από την Θεία Λειτουργία, βάσει του λειτουργικού προστάγματος «τας θύρας, τας θύρας, εν σοφίας πρόσχωμεν» τον ανεβάσαμε σε θρόνο υψηλό, όπου καθόταν συμφορώντας ωμοφόριο, τον εθυμίασαν οι ορθόδοξοι διάκονοι, τον ασπάσθηκε ο πατριάρχης στο «αγαπήσωμεν αλλήλους», απήγγειλε ως πρωεστώς το «Πάτερ ημών», του έψάλησαν «Πολυχρόνιον» από τον χορό των ιεροψαλτών και ειδικά συντεθειμένο τροπάριο από Αγιορείτη υμνογράφο – Κύριε ελέησον!- και του επετράπη να δώση στο εκκλησίασμα την ευλογία του, μάλλον δε τη αλογία του κατά τους ιερούς κανόνες. Επιτρέψαμε να διαιρεθεί η επί γης στρατευομένη Εκκλησία από την εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία των Αγίων και να ενωθεί με εκκλησίες και συνάξεις πονηρευομένων αιρετικών. Προσβάλαμε όλους τους Αγίους μάρτυρες και ομολογητές που αγωνίσθηκαν μέχρι αίματος εναντίον των αιρέσεων, γιατί παρουσιάσαμε ως ανωφελείς και περιττούς τους αγώνες., τα μαρτύρια και την ομολογία τους. Δεν θα λυπούνται οι επί Βέκκου μαρτυρήσαντες όσιοι Αγιορείτες Πατέρες, που αρνήθηκαν να δεχθούν και να μνημονεύσουν τον πάπα, βλέποντας όχι μόνο να απορρίπτουμε το παράδειγμα τους σιωπώντες, αλλά και να κάνουμε τα αντίθετα; Γιατί τότε εκείνοι και όλοι οι προηγούμενοι μάρτυρες και ομολογητές ομολόγησαν και μαρτύρησαν;

THE TENTH OF APRIL The Memory of the Holy Hieromartyr GREGORY V, Patriarch of Constantinople, who died by hanging

Born in 1745 in the bosom of a poor family from Dimitsane in the Peloponnese, Saint Gregory received his earliest education from his uncle who was a hieromonk, and then went to live with him in Smyrna. Becoming a monk in the monastery on the island of Strophades, he completed his theological studies on Patmos. On his return to Smyrna, Metropolitan Procopius, who showed him a fatherly affection, made him archdeacon and then ordained him priest. When Procopius was elevated to the Patriarchate in 1788, he consecrated Gregory to succeed him.

For twelve years, the holy hierarch governed the great and wealthy city of Smyrna, the metropolis of Hellenism in Asia Minor, with wisdom and apostolic zeal. He had several churches rebuilt there, founded schools and organized a system of charity for the underprivileged. In 1797, he was elected Ecumenical Patriarch and immediately undertook to enhance the patriarchal dignity by having the Phanar palace rebuilt. He also founded a publishing house in which he edited books in the vernacular, which contributed greatly to the cultural and spiritual awakening of the Greek people. The holy hierarch was vigilant about the strict observance of the ecclesiastical canons and the moral rectitude of the clergy. In those troubled times, when the Greeks, who had been held under the Ottoman yoke for almost four centuries, were brewing up for a general uprising, the Patriarch, aware of his pastoral responsibilities, exerted himself to temper the warlike spirits while secretly nurturing national feeling.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η αγάπη της αγίας καθολικότητος εν τη Εκκλησία ενώνει, θεανθρωπίνως, τα μέλη της Εκκλησίας μεταξύ των, ώστε όλα ομού και έκαστον προσωπικώς να ζουν την καθολικήν ζωήν της Εκκλησίας. Η δε αγία αυτή αγάπη της καθολικότητος εξαρτάται από την πίστιν των εις τον Χριστόν και από την εν Χριστώ ζωήν των. δι΄ αυτό ο θεόσοφος Απόστολος και ευαγγελίζεται εις τους χριστιανούς: «Ως ουν παρελάβατε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε» (Κολ. 2, 6). Τίποτε να μην αλλάζετε εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν ούτε να του προσθέτετε, όπως είναι Αυτός είναι υπερτέλειος, θείως και ανθρωπίνως. Εμείς οι Απόστολοι τοιούτον Χριστόν Ιησούν και Κύριον, τον Θεάνθρωπον, εκηρύξαμεν και παρεδώσαμεν, τοιούτον εσείς Τον «παρελάβατε». «Εν Αυτώ», λοιπόν, και «περιπατείτε». «Εν Αυτώ» ζήτε και «περιπατείτε», τούτο είναι η εντολή των εντολών. «Εν Αυτώ περιπατείτε», όχι προσαρμόζοντες Αυτόν εις τον εαυτόν σας, αλλά τον εαυτόν σας εις Εκείνον, όχι αλλάσσοντες Αυτόν προς τον εαυτόν σας, αλλά τον εαυτόν σας προς Εκείνον, όχι μεταποιούντες Αυτόν κατ΄ εικόνα σας, αλλά μεταποιούντες τον εαυτόν σας κατ΄ εικόνα Εκείνου. Μόνον οι υπερήφανοι αιρετικοί και άφρονες ψυχοφθόροι μεταποιούν, μεταβάλλουν, αλλάσσουν τον Θεάνθρωπον Χριστόν κατά τας επιθυμίας και αντιλήψεις των. Εκ τούτου και τόσοι «ψευδόχριστοι» εις τον κόσμον και τόσοι ψευδοχριστιανοί. 

Η Έξοδος του Μεσολογγίου 10 Απριλίου 1826. ...

 

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, ως Πανέλληνες, το ηρωικό Μεσολόγγι. 

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη θυσία των γενναίων εκείνων αγωνιστών. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον πεινασμένο ατρόμητο πολεμιστή της Εξόδου του Μεσολογγίου. 

Κι αν κάποιοι προσπαθούν να διαγράψουν την ιστορική αλήθεια και να σβήσουν από τις σελίδες της ιστορίας  πρόσωπα και γεγονότα, θυσίες και ιδέες, η ψυχή του Έλληνα δεν αποκηρύσσει και δεν διαγράφει. 

Ο ουρανός βροντοφωνεί. 

Η πίστη στο Θεό και στην ελευθερία της πατρίδος λάμπει ως αστέρας ύψιστων ιδανικών στο πνευματικό στερέωμα και εμπνέει και καθοδηγεί. Πίστη και ελευθερία γίνονται ένα στο πνεύμα των Ελλήνων του Εικοσιένα. Τη μεγάλη αυγή της ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου οι ελεύθεροι πολιορκημένοι δεν νομίζουν ότι ο θάνατος που τους περιμένει είναι το τέλος της ζωής τους, αλλά πιστεύουν ότι βρίσκονται στο κατώφλι της αιωνιότητος.