Στα Λαγκάδια, ο
Παπουλάκος μίλησε μέσα στην εκκλησιά, αφού πρώτα ο παπα-Στέφανος έψαλε
δοξολογία.
–Χριστιανοί,
τους είπε. Είμαι αμαρτωλός σαν και σας και κανένας δεν είναι άγιος. Τα κρίματά
μας ξεπερνάνε και την άμμο της θάλασσας κι ούτε καν υποψιαζόμαστε κάθε φορά που
θα κολαστούμε. Για τούτο ένας δρόμος μας μένει προς σωτηρία: Ο λόγος του
Χριστού. Τα Βαγγέλια, οι Ψαλμοί, το Χτοήχι. Σε τούτα τα βιβλία είναι μαζωμένη
όλη η σοφία του κόσμου, όλη η αλάθευτη γνώση, κι αυτά μονάχα μπορούν ν΄
αποκριθούν στον άνθρωπο, που ρωτά και που διψά να μάθει. Όξω απ΄ αυτά, γνώση κι
αλήθεια δεν υπάρχουν. Να τα μάθετε λοιπόν γράμματα τα παιδιά σας, αλλά να τα
μάθετε γράμματα του Θεού κι όχι γράμματα του διαβόλου. Υπάρχουνε δυό λογιώ
γράμματα, αδέλφια μου, συνέχισε ο Παπουλάκος. Τα Θεοτικά γράμματα και τα΄ άθεα
γράμματα. Ο πατέρας του Έθνους, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας ορμήνεψε να
μαθαίνουμε γράμματα, αλλά μας δίδαξε ν΄ ακονίζουμε το μυαλό μας στο ακόνι του
Χριστού. Με τα ίδια ψηφιά που είναι γραμμένα τα δαιμονικά βιβλία, με τα ίδια
και πιο μεγάλα κι ευκολοδιάβαστα, είναι γραμμένα και τα΄ αγιοτικά. Γιατί λοιπόν
να μη μάθει τα ψηφιά το παιδί στα κιτάπια που φώτισεν ο Κύριος παρά να τα μάθει
στις φυλλάδες του διαβόλου; Γιατί, μαζί με τα ψηφιά και τους κανόνες, να μη
συνηθίσει το μυαλό του παιδιού και στον τρόπο που πρέπει να συλλογάται ο
Χριστιανός; Γιατί πρέπει να μεταλλάξουμε τα ψηφιά σε ζιζάνια, βαλμένα στανικά
για να σκανταλίσουν το πνέμα του; Γιατί να μην αρματώσουμε τα παιδιά μας με τα΄
άρματα του Χριστού, αλλά τα φορτώνουμε με τα σύνεργα του διαβόλου; Τ΄ άθεα
γράμματα είναι η ρίζα κάθε συφοράς, χριστιανοί μου. Σ΄ αυτά έχουνε θεμελιωθεί
όλου του κόσμου οι συμφορές. Αυτά πασχίζουν να σβύσουν από τα μάτια μας την
άγια όψη του Χριστού μας κι αυτά μας μαθαίνουμε πως χρεία μας είναι το μίσος κι
ο φτόνος κι όχι η αγάπη κι η ελεημοσύνη. Μιλιούνα άνθρωποι πλανήθηκαν απ΄ αυτή
την ξεγελάστρα μάθηση, κι ακουμπήσαν απάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι.
Δεν το κατάφεραν όμως. Τους ξύπνησαν τα ουρλιάσματα του πολέμου και του
αφανισμού. Το τέλος, και το δικό τους και των παιδιών τους και των παιδιών των
παιδιών τους, στάθηκε πιο φοβερό. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας,
που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού,
που στέλνει ολόϊσα στην κόλαση και θα μεταλλάξει και τούτη τη γης σε κόλαση. Το
ίδιο κρίμα που σκότωσε τον Αδάμ και την Εύα, το ίδιο φουντώνει, σαν φαρμακερή
σπορά, σ΄ όλους τους καιρούς και σ΄ όλους τους τόπους. Το ίδιο φίδι σέρνεται
στα πόδια μας, οι ίδιες γητειές θαμπώνουν το φως μας, τα ίδια λόγια ξεσηκώνουν
το νου μας και κοιμίζουν την ψυχή μας. Αυτά τα άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε
και το δέντρο της λευτεριάς, που πότισαν με το αίμα τους οι ήρωες του γένους.
Τ΄ άθεα γράμματα
παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους
ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ΄ άθεα
γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τα΄ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.
Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που
πορπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτεί πως δε μπορεί να πορπατήσει στον
ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε κι ότι δεν ξέρουμε μεις να συγυρίσουμε το σπίτι, που με
το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν
πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας
αποκόψουνε από το Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων
αφεντάδων, πούναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί και κείνα που
σεβάστηκεν ο Τούρκος, τ΄ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε.
Αφανίζουνε μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε
τ΄ άγια δισκοπότηρα και τα πουλάνε γι΄ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες.
Αρπάζουνε τ΄ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους,
που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ΄ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του
γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουμε στα παιδιά μας; Κι΄ αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι
γραμματισμένοι και στιφτούνε σαν το λεμόνι, δε θα πετύχουν να γράψουν μιάν
αράδα που ν΄ αξίζει μια γραμμή απ΄ τα βαγγέλια. Αλλά τι λέω μιάν αράδα; Ούτε
μια λέξη που να μοιάζει με μια του Θεοτικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί
μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή και τα όσα λέει το χτίσμα δε γίνεται
να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουμε στα παιδιά μας απ΄ τ΄ άγια
συναξάρια το πώς ζήσανε οι άγιοι της Χριστιανοσύνης και το πώς μαρτυρήσανε για
την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουμε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί
δυο λογιώ είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμάνη ιστορία.
Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε
να πιστέψουμε πως η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω
απ΄ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια
που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ΄ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους
αρχαίους, κι εγώ ο ταπεινός κι αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας,
σας λέω πως κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παληκαριά, σε μεγαλείο και σε δόξα
τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε
για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιάν Ελλάδα του Χριστού κι όχι
για μιάν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο. Διώξτε απ΄ το χωριό σας τ΄ άθεα
γράμματα. Σφαλίστε το στόμα τ΄ αντίχριστου και σπρώξτε τα παιδιά σας στη μάθηση
του λόγου του Θεού. Μάθετέ τους τ΄ αγιωτικά γράμματα για να δει ο τόπος την
αληθινή προκοπή και να χαρεί τη λευτεριά του. Διαφορετικά μαύρες μέρες θα
ξημερώσουνε και δρολάπια κι αρρώστειες και συφορές και το χυμένο αίμα θα βάψει
πάλι τις πολιτείες και τα χωριά, τα βουνά και τους κάμπους και τα πέλαγα…
