Ἐλευθερία ἀπὸ τὴν δουλεία καὶ δουλικὴ ἐλευθερία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

«Ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ» (Ρωμ. 6, 22). Ἡ ἀναφορὰ τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου στὴν ἐλευθερία ἔχει γίνει πληθωρική. Διότι ὑπάρχουν σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο εὔλογες ἀφορµές γι᾽ αὐτό. Ἡ ἐξάπλωση τυραννικῶν καθεστώτων, ἡ συχνὴ καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων, ἡ κοινωνικὴ καταπίεση καὶ ἀδικία προκαλοῦν ἀντιδράσεις, ἀπελευθερωτικὰ κινήµατα, διακηρύξεις, ἀγῶνες καὶ θυσίες γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ὁ Ἀπ. Παῦλος µᾶς βοηθεῖ νὰ προσεγγίσουµε (Ρωµ. 6, 18-22) µὲ τὸν «νοῦν» τοῦ Χριστοῦ τὸ νόηµα τῆς ἐλευθερίας.

 Ἡ κατὰ Χριστὸν ἐλευθερία                                                                         

Πῶς νοεῖ ὁ Χριστιανισµός, ὡς Ὀρθοδοξία τὴν ἐλευθερία; Πῶς ζεῖ ὁ πιστὸς στὸν Χριστὸ ἄνθρωπος τὴν ἐλευθερία; Ὁ Θεὸς τίµησε τὸν ἄνθρωπο µὲ τὸ «αὐτεξούσιο», µὲ δυνατότητα δηλαδὴ «αὐτοδιαθέσεως», ποὺ συνίσταται στὴν δυνατότητα ἐκλογῆς. Ἡ ἐλευθερία µας ὅµως δὲν εἶναι ἀπόλυτη αὐτονοµία, ἀσυδοσία. Συνοδεύθηκε ἀπαρχῆς µὲ κάποια θεϊκὴ προειδοποίηση: «Ὅποια ὅµως µέρα φᾶτε ἀπ᾽ αὐτὸ (δηλ, τὸ δένδρο «τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν»), θὰ πεθάνετε» (Γεν. β´ 17). Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι αὐτοδηµιούργητος, γιὰ νὰ µπορεῖ ἀπόλυτα νὰ αὐτοορίζεται. Οὔτε εἶναι αὐτοζωή, γιὰ νὰ ζεῖ ἀφ᾽ ἑαυτοῦ του. Ἡ ζωὴ µας εἶναι δῶρο Θεοῦ. Ὑπάρχουµε καὶ ζοῦµε κατὰ χάρη, καὶ βιολογικά, ἀλλὰ κυρίως πνευµατικά.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ του Αγιορείτου και σοφωτάτου της Εκκλησίας διδασκάλου.

Η αρετή είναι όντως μέγα και ουράνιον πράγμα, ως έχον πηγήν και αρχήν τον Θεόν, και ως τιμώσα και δοξάζουσα τους φίλους και εργάτας αυτής. Δι’ αυτής ετιμήθησαν οι Άγιοι Προφήται, εμεγαλύνθησαν οι θεηγόροι Απόστολοι, ηνδραγάθησαν οι καλλίνικοι Μάρτυρες, ελαμπρύνθησαν οι θεοειδείς Ιεράρχαι και ωκειώθησαν τω Θεώ οι απ’ αιώνος θεοφόροι Πατέρες. Δια της αρετής ειργάσαντο «ξένα και παράδοξα» εν τω κόσμω οι αγαπήσαντες ολοψύχως τον Θεόν Άγιοι και ανεδείχθησαν πολύφωτοι φωστήρες, «λόγον ζωής επέχοντες» και φαίνοντες «από ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών», προς φωτισμόν «των εν σκότει και σκιά θανάτου» κατά την θείαν ρήσιν και προς σωτηρίαν ψυχών αιώνιον. Η αρετή αναδεικνύει τον άνθρωπον μακάριον, Άγγελον επίγειον, πλήρη θείου φωτός, σιωπώντα και λαλούντα και ορώμενον, έμψυχον στηλογραφίαν παντός καλού και λυσιτελούς, κληρονόμον Θεού, συγκληρονόμον Χριστού. Της αρετής φίλος γνήσιος και αληθής εργάτης και μυσταγωγός και υποφήτης «έργω και λόγω» υπήρξε και ο θεοφόρος Νικόδημος, ο μέγας της Εκκλησίας και πολύσοφος διδάσκαλος, το θαύμα των εν Άθω μοναστών, ο φαεινός εωσφόρος της ουρανίου σοφίας και της εν Χριστώ ζωής, ο εν εσχάτοις λάμψας καιροίς και καταφωτίζων της οικουμένης τα πέρατα δια των θεοσόφων αυτού συγγραμμάτων· η εύηχος σάλπιξ του Αγίου Πνεύματος· η μελίρρυτος και σοφωτάτη γλώσσα, η εν «δυνάμει λόγου» διατρανούσα και αναπτύσσουσα τα ρήματα της αιωνίου ζωής και τα των Πατέρων συνεπτυγμένα νοήματα· της ασκητικής ζωής ο πρακτικώτατος υφηγητής· των πνευματικών αναβάσεων ο θεοειδής μυστογράφος και των εν αυταίς ελλάμψεων ο θείος εκφάντωρ· της Ορθοδόξου Εκκλησίας «ο στύλος και το εδραίωμα» και το εξαίρετον καύχημα, και πάσης αιρετικής και κακοφώνου διδαχής ο ισχυρότατος καθαιρέτης· ο πολυειδώς και πολυτρόπως δοξάσας τον Θεόν, και επαξίως παρά Θεού δοξασθείς. «Τους δοξάζοντάς με δοξάσω», λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Τέρμα τα λόγια, έργα!

Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

Τα ρεβύθια της μάγισσας

Στην εποχή μας η μαγεία έχει περικοσμηθεί με πολλά εύηχα επίθετα, για να εξαπατά ευκολώτερα τους αφελείς. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι υπό οποιαδήποτε συγκάλυψη κι αν ασκείται η μαγεία, είναι ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιεί ο διάβολος για να πλανέψει τον άνθρωπο, να τον απομακρύνει από τον Θεό και να τον συντρίψει σωματικά και ψυχικά. 

Ας δούμε αυτή την αλήθεια στο επόμενο περιστατικό: Κάποια γυναίκα, παντρεμένη στην Αθήνα, δεν ζούσε αρμονικά με τον σύζυγό της, γιατί εκείνος την απατούσε. Της συνέστησαν τότε μια μάγισσα, που θα της έλυνε τάχα το πρόβλημα. Αυτή της διάβασε κάτι μαγικά και της έδωσε εννιά ρεβύθια να τα έχει στο σπίτι της. 
Από τότε όμως είχε συνεχώς στον ύπνο της εφιάλτες. Έβλεπε διαρκώς έναν αγριάνθρωπο με απαίσια όψη, που απειλούσε να τη σκοτώσει. 
Πέρασε καιρός. Κάποια μέρα, ενώ βάδιζε μπροστά από τον ιερό ναό της Καπνικαρέας στην Αθήνα, είδε που πουλούσαν εικόνες της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας ( αντίγραφα της θαυματουργής εικόνας, που φυλάσσεται στο ομώνυμο μοναστήρι της, κοντά στη Δράμα ) . 
Αγόρασε μία εικόνα και προσευχόταν στην Παναγία, παρακαλώντας τη να μην ξαναδεί πια αυτόν τον νυκτερινό εφιάλτη. Το βράδυ όμως ο αγριάνθρωπος ξαναφάνηκε στον ύπνο της. Εκείνη τότε βάζει τις φωνές : 
- Παναγία μου, βοήθησέ με και σώσε με! Την ίδια στιγμή βλέπει να παρουσιάζεται μια γυναίκα με ένα παιδί στην αγκαλιά. Τρομοκρατημένη της φωνάζει: 
- Φύγε ! Κι εσύ κακός άνθρωπος είσαι! Ο αγριάνθρωπος στο μεταξύ, μόλις είδε τη γυναίκα με το μωρό – που δεν ήταν άλλη από την Παναγία- εξαφανίστηκε αμέσως. Τότε η Θεοτόκος μπήκε στο δωμάτιό της και της είπε: 
- Εγώ δεν είμαι κακός άνθρωπος. Είμαι η Παναγία. Αυτός έρχεται εδώ και σε τρομάζει, επειδή έχεις τα ρεβύθια. Πέταξε τα και δεν θα ξαναέρθει. Όταν ξυπνήσεις κοίταξε στο εικονοστάσι και θα δεις την εικόνα μου. Πραγματικά, όταν ξύπνησε είδε την εικόνα της Παναγίας στο εικονοστάσι, όπου της είχε βάλει την προηγούμενη μέρα. Πέταξε αμέσως τα ρεβύθια κι ο εφιάλτης σταμάτησε. Φυσικά, δεν έφταιγαν τα ρεβύθια το πρόβλημά της, αλλά το γεγονός ότι τα είχε στο δωμάτιό της κάνοντας υπακοή και δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη μάγισσα, στο όργανο του σατανά. Έτσι αρνιόταν τον Χριστό, τον " λύοντα τα έργα του διαβόλου ". Αυτό όμως έδινε δικαιώματα στον σατανά, και του έλυνε τα χέρια για να την τρομοκρατεί.

Τη ΙΒ΄ (13η) Ιουλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΟΛΙΝΔΟΥΧ της εκ Περσίδος, της μετονομασθείσης ΜΑΡΙΑΣ.

Μαρία η ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, η πρώην ονομαζομένη Γολινδούχ, κατήγετο εκ της Περσίας, έχουσα άνδρα αρχιμάγον, κατά τους χρόνους Χοσρόου μεν του βασιλέως Περσών, Μαυρικίου δε του βασιλέως Ρωμαίων εν έτει φπδ΄ (584). Ελθούσα δε εις έκτασιν, βλέπει Άγγελον Θεού, όστις έδειξεν εις αυτήν τόπον σκοτεινόν και πλήρη πυρός, εντός του οποίου είδε τους προγόνους της, οι οποίοι ελάτρευσαν τα είδωλα. Έδειξε δε εις αυτήν και άλλον τόπον φωτεινόν, εντός του οποίου ηυφραίνοντο και εχόρευον οι του Χριστού λάτραι· θέλουσα δε και αυτή να εισέλθη εντός του φωτεινού εκείνου τόπου, ημποδίζετο υπό του φαινομένου Αγγέλου, όστις έλεγεν εις αυτήν, ότι εις τον τόπον εκείνον δεν δύνανται να εισέλθουν οι άπιστοι. Ευθύς λοιπόν, μετά την οπτασίαν εκείνην, συνελθούσα εις εαυτήν η μακαρία, επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη, μετονομασθείσα Μαρία.

Synaxis of Archangel Gabriel

It is believed that the Synaxis of the Archangel Gabriel was transferred to this day from March 26 so that it could be celebrated more festively than in the period of the Great Fast; and, in fact, all the miracles of the Archangel are celebrated on this feast day, which has been listed here in the church books since the ninth century.