Υπέστησαν τη θεία και μακάρια αλλοίωση που είναι, κατά τον μακάριο Δαβίδ, έργο της δεξιάς του Υψίστου.

Η πίστη, σύμφωνα με τα θεοπαράδοτα λόγια, είναι διπλή. Η μία είναι η γενική πίστη όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, στην οποία από την αρχή βαπτιστήκαμε και στην οποία είθε να πεθάνομε. Την άλλη πίστη την έχουν σπάνιοι, εκείνοι δηλαδή που με την εκπλήρωση όλων των θεοποιών εντολών επανήλθον στο κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση κι έτσι απέκτησαν με το φως της θείας χάρης το να στηρίζουν όλη τους την ελπίδα στον Κύριο, και μάλιστα τόσο πολύ, ώστε – τι μεγαλείο! – να μην αμφιβάλλουν διόλου τον καιρό της προσευχής στα αιτήματά τους προς τον Θεό, αλλά να ζητούν με πίστη και να λαμβάνουν έτσι αμέσως ό,τι είναι συμφέρον, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου. Έτσι οι μακάριοι αυτοί με έργα καθαρά απέκτησαν τη βέβαιη πίστη, επειδή απέρριψαν κάθε γνώση και διάκριση και αμφισβήτηση και δισταγμό και καταβυθίστηκαν εξ ολοκλήρου μέσα στη θεία μέθη της πίστεως και της ελπίδος και της αγάπης στο Θεό και υπέστησαν τη θεία και μακάρια αλλοίωση που είναι, κατά τον μακάριο Δαβίδ, έργο της δεξιάς του Υψίστου.

0 γεροντισμός πολλών συγχρόνων κληρικών

Δυστυχώς δεν πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο. Πολλοί κληρικοί μας, από τους οποίους αρκετοί μάλιστα με χαρίσματα και ικανότητες, ζηλώνουν πολύ ενωρίς δόξαν γέροντος. Νεώτατοι στην ηλικία, ανώριμοι ακόμη ως προσωπικότητες, άπειροι ως ποιμένες, χωρίς ποτέ οι ίδιοι να έχουν ουσιαστικά μαθητεύσει ή να έχουν υποταγεί σε άλλον έμπειρο πνευματικό πατέρα, αυτοδιαφημίζονται -ή μεθοδεύουν εντέχνως την προβολή τους μέσω του περιβάλλοντός των -ως νέοι Βαρσανούφιοι, ως χαρισματούχοι παιδαριογέροντες. Περιάγουν, κατά τον λόγο του Κυρίου μας, «την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον» (Ματθ. 23, 15), να αγρεύσουν δηλαδή οπαδούς. Ασκούν μια συνθλιπτική καταπίεση, στις συνειδήσεις των άνθρώπων εν ονόματι τάχα της οφειλομένης «τυφλής» υπακοής στον γέροντα. Καλλιεργούν μιαν αρρωστημένη προσκόλληση στο πρόσωπό τους.

Δυστυχώς  ευθύνη για το φαινόμενο αυτό έχουν και οι επίσκοποί μας. οι επίσκοποι εκείνοι που χειροτονούν ταχύτατα καί αναθέτουν την πνευματική πατρότητα αβασάνιστα στους ανωρίμους αυτούς κληρικούς.

Είναι πολύ σοφές οι επισημάνσεις που κάνει ο προσφάτως κοιμηθείς πνευματέμφορος πράγματι γέροντας Παΐσιος σε μία από τις επιστολές του που είδαν το φως της δημοσιότητας προσφάτως, μετά την κοίμησή του. Αναφέρεται στο πρόσωπο του γέροντος που καλείται να επιλέξει ένας υποψήφιος μοναχός. Ωστόσο, βοηθάει κι εμάς τους εν τω κόσμω σε ό,τι αφορά την επιλογή πνευματικοϋ πατέρα.

«Επεδίωξε όσο μπορείς: α) Ο Γέροντάς σου να είναι πνευματικός άνθρωπος, με αρετές, και περισσότερο πρακτικός παρά δάσκαλος μόνον: Καλό είναι, αν έχει γίνει από μούτσος καπετάνιος, για να μην εφαρμόζη σε ξένες πλάτες όλη την καλογερική που έμαθε διαβάζοντας, ή να έχει εκ φύσεως μεγάλη αγάπη με διάκριση, για να πονάη τα παιδιά του και να μη θέλη να τα στείλη στον Παράδεισο αμέσως, με τον τρόπο του Διοκλητιανοϋ...

Πολύ βοηθάει ακόμη τον υποτακτικό, εάν στην ηλικία ο Γέροντάς του είναι τουλάχιστον δεχαοχτώ με είκοσι χρόνια μεγαλύτερός του, διότι αυτό φέρνει και ένα φυσιολογικό σεβασμό στον υποτακτικό.

β) Ο Γέροντας να ζη απλοποιημένη ζωή, χωρίς φροντίδες και κοσμικές μέριμνες περιττές, και να μην αποβλέπη καθόλου σε δικά του συμφέροντα, αλλά να αποβλέπη στο συμφέρον της ψυχής του υποτακτικού και γενικά στο συμφέρον της Μητέρας μας Εκκλησίας» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, Εκδ. Ι.Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης o Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1994, σ. 43).

Οι Οικουμενιστές, επικριτές και κατήγοροι της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας.

Οι Οικουμενιστές συμμιγέντες, αφομοιώθησαν με την διεστραμμένην «θεολογικήν» σκέψη της Δύσεως, η οποία τους κατέστησε ου μόνον απειθείς, αλλά και επικριτάς και κατηγόρους της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας, ανατρέποντες ούτω θεμελιωδώς την υπόστασιν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Η αποξένωσις και διάβρωσίς των απέτεκε το απόβλητον εξάμβλωμα και απαράδεκτον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πεπλανημένον και κακόδοξον φρόνημα, ότι άπασαι αι «χριστιανικαί» ομολογίαι είναι και θεωρούνται «ΑΔΕΛΦΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ» πράγμα το οποίον τυγχάνει θεμελιώδης αρχή και κατευθυντήριος γραμμή του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, (Π.Σ.Ε) το πιστεύω του οποίου τυγχάνει η πεπλανημένη «θεωρία των κλάδων».

Φλορόφσκυ: «πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας…

Η έννοια της ενότητος της Εκκλησίας, εν όψει της σημερινής εκκλησιαστικής κρισιμότητος και αποστασίας, ευρίσκει την υπόστασίν της εις την συμφωνίαν και σύμπραξιν πάντων των υγειώς σκεπτομένων και φρονούντων πιστών. Τούτο πολύ ορθώς τονίζει ο Ρώσος θεολόγος  Είναι δυνατόν (συνεχίζει) να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού και να καταλήξη η Εκκλησία εις το περιθώριον της ιστορίας ή να αποσυρθή εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ΄επανάληψιν εις την ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλιν», χωρίς, βεβαίως εκ τούτου να απωλέση την «καθόλικότητά» Της, η οποία δύναται να διασωθή ακόμη «ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί, εν μέσω αυτών» και ούτω το «μικρόν ποίμνιον», να διατηρήση την «εσωτερικήν ολότητα και ακεραιότητα της ζωής της Εκκλησίας», δηλαδή, «την Ορθοδοξίαν και την Αλήθειαν» Αυτής.

Είπεν ο αββάς Νείλος:

"Αν θέλεις να προσευχηθείς σωστά, να μη πικράνεις καμιά ψυχή, γιατί αλλιώς άδικα κοπιάζεις". 

Είπε πάλι: 
" Μη θέλεις να έρχονται τα πράγματα όπως σε συμφέρει, αλλά όπως είναι αρεστό στο Θεό. Έτσι θα είσαι την ώρα της προσευχής γεμάτος γαλήνη και χαρούμενος" 

Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος : Aπό την Ανάσταση του Χριστού μας κι εξής, την αναχώρηση από αυτήν τη ζωή, δεν τη λέμε πια θάνατο, αλλά κοίμηση και ύπνο.

Πολλά σημεία της Παλαιάς Διαθήκης θα βρεις που αναφέρουν την αναχώρηση από τούτη τη ζωή ως θάνατο ή άδη. Από τότε όμως που ο Χριστός και Θεός μας προσέφερε τον Εαυτό Του για θυσία, και από τότε που έγινε η Ανάσταση, έβγαλε αυτές τι λέξεις και έφερε καινούρια και παράξενη κατάσταση στη ζωή μας. Γιατί από τότε, από την Ανάστασή Του κι εξής, την αναχώρηση από αυτήν τη ζωή, δεν τη λέμε πια θάνατο, αλλά κοίμηση και ύπνο. Αλλα όμως, πώς μπορούμε να το αποδείξουμε αυτό ,ακουσε προσεκτικά τι λέει ο ίδιος ο Χριστός, «Ο φίλος μας ο Λάζαρος κοιμήθηκε, αλλά πηγαίνω για να τον ξυπνήσω». Όσο είναι δηλαδή εύκολο για μάς να ξυπνήσουμε και να σηκώσουμε όρθιο κάποιον που κοιμάται, τόσο εύκολο είναι και στον Κύριο όλων μας να αναστήσει νεκρό. Αλλά επειδή τα λόγια Του ήταν πρωτάκουστα και ασυνήθιστα, δεν τα κατανόησαν σωστά ούτε οι μαθητές Του, μέχρις ότου τα είπε πιο ξεκάθαρα, από συγκατάβαση για την αδυναμία τους, για να Τον κατανοήσουν. Και ο διδάσκαλος ολόκληρης της οικουμένης, ο μακάριος Παύλος, γράφοντας προς τους Θεσσαλονικείς λέει: «Δε θέλω να αγνοείται τι συμβαίνει με κείνους που κοιμήθηκαν, για να μη λυπάστε όπως και οι άλλοι που δεν έχουν ελπίδα». Και σε άλλο σημείο πάλι: «αραγε και κείνοι που κοιμήθηκαν με πίστη και ελπίδα στο Θεό χάθηκαν;». Και πάλι: «Εμείς οι ζωντανοί, που απομείναμε εδώ, δε θα προφθάσουμε εκείνους που κοιμήθηκαν». Και σε άλλο σημείο ακόμη: «Όπως πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι να πιστεύουμε ότι ο Θεός θα πάρει μαζί του εκείνους που κοιμήθηκαν». 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Θεανθρωποποιούμενος δια της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία, ο άνθρωπος επαναφέρει τον εαυτόν του εις το προπτωτικόν θεοειδές (Βλ. Νεκρώσιμον Ακολουθίαν : «…εις το καθ΄ ομοίωσιν επανάγαγε»), συμπληρών αυτό υπερεκπερισσού με το θείον κάλλος της εξαισίας χριστοειδείας (Γαλ. 4, 19. 3, 27. Ρωμ. 8, 29). Άνευ του Θεανθρώπου και εκτός του Θεανθρώπου ο άνθρωπος πάντοτε διατρέχει τον κίνδυνον να καταστή διαβολοειδής, διότι η αμαρτία είναι ταυτοχρόνως και δύναμις και εικών του διαβόλου, και δουλεύων εκτός του Θεανθρώπου εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος εκουσίως καταντά διαβολοειδής, γίνεται οικείος του διαβόλου: «Ο ποιών την αμαρτίαν εκ του διαβόλου εστί» (Α΄ Ιωάνν. 3,8). Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι ο κύριος σκοπός του διαβόλου είναι να στερήση τον άνθρωπον του θεοειδούς, να τον αποθεανθρωποποιήση, να τον α-θεώση και ούτω να τον μεταβάλη εις ένα ον όμοιον προς τον εαυτόν του. Ο ουμανιστικός ανθρωποκεντρισμός είναι κατ΄ ουσίαν διαβολοκεντρισμός, διότι και οι δύο θέλουν ένα πράγμα: να ανήκουν μόνον εις τον εαυτόν των, να είναι μόνον εις τον εαυτόν των, δια τον εαυτόν των. Τοιουτοτρόπως όμως εις την πραγματικότητα μεταφέρουν εαυτούς εις το βασίλειον του «δευτέρου θανάτου», όπου ουκ έστι Θεός ούτε τι του Θεού (Αποκ. 21, 8. 20, 14). Ό,τι ελέχθη μέχρις εδώ δεν είναι άλλο τι παρά ο ευαγγελικός, ο αποστολικός, ο αγιοπατερικός, ο ορθόδοξος θεανθρωπισμός (θεουμανισμός, θεοχομινισμός).

Συνεχίζεται.  

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΑΥΛΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ «CORPUS CHRISTI»

του Νικολάου Πανταζή, Μελβούρνη Αυστραλία

            Κόπτονται, οι κατά πάντα ύποπτοι και ανώμαλοι συντελεστές, αλλά και αναίσχυντοι, στυγνοί εκτελεστές της απεχθούς, άκρας βλασφημίας, ότι οι σαχλές και ανίερες παραστάσεις τους τελικώς «ολοκληρώνονται». Κλείνει η διάτρητη και κατάπτυστη αυλαία. «Το παραμύθι πάει, τελείωσε».

            Δηλαδή μας κάνουν τη χάρι και μας αφήνουν ησύχους, λες και είμαστε εμείς οι παράλογοι ταραξίες και φωνάζουμε και χτυπιόμαστε για το τίποτα. Φαντασία μου πλανεύτρα, λάθος κατάλαβες, τα παρεξήγησες τα καϋμενα, τ΄απογυμνωμένα παιδάρια· ένας ασήμαντος θεατρινισμός και μια «καλλιτεχνική» σαπουνόφουσκα και θιασώτικη «πουρδίτσα», τίποτα περισσότερο...

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Αυτοί με τα χαρίσματα εις το χωρίον Α' Κορ. 12,4-10 (εις τα οποία χαρίσματα συμπεριλαμβάνονται αι "διακονίαι" και τα "ενεργήματα" απαριθμούμενα εις αυτό, καθώς είναι σαφές εις το χωρίον Α' Κορ. 12,28-31) και αυτοί με τα χαρίσματα εις αυτούς τους τελευταίους στίχους, είναι όλοι μέλη του κλήρου καταγεγραμμένοι συμφώνως προς τας πνευματικάς των δωρεάς, αλλά όχι αυστηρώς με την λειτουργικήν των δραστηριότητα ή χειροτονίαν. Ούτοι εκλήθησαν κατ' ευθείαν υπό του Θεού, ο Οποίος δίδει την δωρεάν της προσευχής δια γλώσσης, μετά από κατάλληλον προετοιμασίαν υπό πνευματικού πατρός. Ο Παύλος λέγει ότι οι Κορίνθιοι ημπορεί να έχουν πολλούς διδασκάλους εν Χριστώ, αλλ' όχι πολλούς πατέρας: "Εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του Ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα".  Εν τούτοις, ο Παύλος ευχαριστεί τον Θεόν, διότι δεν εβάπτισε κανένα από τους Κορινθίους εκτός ολίγων. Τούτο σημαίνει ότι ο Παύλος εγέννησεν αυτούς εις την περιοχήν των χαρισμάτων, εκ των οποίων το θεμέλιον είναι να ομιλή τις ή να προσεύχηται εν γλώσσαις. Με άλλα λόγια, τα χαρίσματα είναι καρποί του βαπτίσματος εν Αγίω Πνεύματι και σημείον ότι έχει γίνει κάποιος μέλος του Σώματος του Χριστού. "Και γαρ εν ενί Πνεύματι ημείς πάντες εις έν σώμα εβαπτίσθημεν... Και πάντες εις έν Πνεύμα εποτίσθημεν".  Αυτό είναι εμφανώς το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Από όλα, όσα έπονται, το Σώμα του Χριστού περιλαμβάνει μόνον εκείνους, οι οποίοι εβαπτίσθησαν ούτως.

Συνεχίζεται.