Λόγος στὴν Φωτοφόρο καὶ Ἁγία Ἀνάσταση -- Ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νύσσης

 1. «Εἶναι δοξασμένος ὁ Θεός» (Λουκ. α´ 68). Ἂς ποῦμε ἐπαινετικὰ λόγια σήμερα στὸ Μονογενῆ Θεό, τὸν δημιουργὸ τῶν οὐρανίων πραγμάτων, Αὐτὸν ποὺ ἔσκυψε στὶς μυστικὲς ἐκτάσεις τῆς γῆς καὶ μὲ τὶς φωτεινὲς ἀκτῖνες Του φώτισε ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ἂς ποῦμε ὕμνους σήμερα γιὰ τὴν Ταφὴ τοῦ Μονογενῆ, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Νικητῆ, τὴ χαρὰ τοῦ κόσμου, τὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἐθνῶν (Ἰωάν. ιστ´ 20, Λουκ. β´ 10). Ἂς ὑμνήσουμε σήμερα αὐτὸν ποὺ φόρεσε τὴν ἁμαρτία (Β´ Κορ. ε´ 21). Ἂς ποῦμε εὔφημα λόγια σήμερα στὸ Θεὸ Λόγο, ποὺ ντρόπιασε τὴ σοφία τοῦ κόσμου (Α´ Κορ. α´ 20) ἐπιβεβαίωσε τὴν πρόρρηση τῶν Προφητῶν, συγκέντρωσε τὸν ὅμιλο τῶν Ἀποστόλων, διέδωσε τὴν πρόσκληση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ Χάρη τοῦ Πνεύματος. Διότι νὰ ἡ ἀπόδειξη, ἐμεῖς, ποὺ κάποτε ἤμασταν ξένοι ἀπὸ τὴ βαθειὰ γνώση τοῦ Θεοῦ (Ἐφ. β´ 13,19), γνωρίσαμε τὸν Θεὸ καὶ ἐκπληρώθηκε τὸ γραμμένο, «θὰ θυμηθοῦν καὶ θὰ στραφοῦν στὸν Κύριο ὅσοι κατοικοῦν στὶς ἄκρες της γῆς καὶ θὰ πέσουν νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλες οἱ φυλὲς τῶν ἐθνῶν» (Ψαλμ. κα´ 28).

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

2. Επισημάναμε και άλλη φορά, ότι οι οπαδοί του Νέου Ημερολογίου έχουν μιά «μανία» για αγιοποιήσεις. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. 

α. Σε παπική απομίμηση! 
Ο σκοπός της Ορθοδοξίας είναι να γεννάει αγίους! Να βοηθάει τους ανθρώπους να πετύχουν τη σωτηρία τους! Αυτό το έκανε και θα το κάνει πάντα. Ο Θεός, μερικούς από αυτούς που σώζονται, τους φανερώνει ως αγίους στην Εκκλησία Του. Θέλει οι πιστοί να τους τιμούν. Τους αγίους δεν τους κάνουν οι άνθρωποι. Τους φανερώνει ο Θεός. Αυτός τους αναδεικνύει και επιβάλει στην Εκκλησία Του. Αυτή είναι η Παράδοση της Ορθοδοξίας. 
Οι παπικοί, επειδή είναι ξεκομμένοι από την Παράδοση της Ορθοδοξίας, αγιοποιούν όποιο πρόσωπο αυτοί θέλουν! Δεν αναμένουν να τους φανερώσει ο Θεός. Ούτε καν τους ενδιαφέρει αυτό, δηλ. το τι θέλει ο Θεός! Μόνο ο προηγούμενος πάπας, ο Ιωάννης Παύλος Β΄, αγιοποίησε 1340 παπικούς! 
Οι οπαδοί του Νέου Ημερολογίου, αφότου το 1924 φράγκεψαν και ενώθηκαν με τον παπισμό, μιμούνται τους παπικούς και στο ζήτημα των αγιοποιήσεων. Τόσο το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όσο και τα άλλα Πατριαρχεία και Εκκλησίες, άρχισαν χωρίς θεολογικά κριτήρια τις αθρόες τους αγιοποιήσεις. 
Η Κωνσταντινούπολη έχει ήδη «αγιοποιήσει» περί τα σαράντα πέντε άτομα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ορισμένοι από αυτούς δεν ήταν και δεν είναι πραγματικοί άγιοι και περίμεναν τον Αθηναγόρα, ή τον Βαρθολομαίο να τους κάνουν αγίους! Ο Βαρθολομαίος ετοιμάζεται ήδη να προβεί σύντομα στην επίσημη «αγιοποίηση» και άλλων, όπως του π. Παϊσίου, του π. Πορφυρίου, του π. Σωφρονίου Ζαχάρωφ κτλ. 
Η Ρωσία έχει προβεί σε ανεξέλεγκτο αριθμό προσώπων, μεταξύ των οποίων και του αγιογράφου Ρουμπλιώφ, που είναι ο δημιουργός της περίφημης εικόνας της φιλοξενίας του Αβραάμ! 
Η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος αγιοποίησε τον Εθνομάρτυρα, αλλά μασόνο, επίσκοπο Σμύρνης Χρυσόστομο κτλ. 

Pascha , Anastasi Hymn - Ode 8 in Greek

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 18 Απριλίου 2017

Τρίτη Διακαινισίμου. Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Ιωάννου του οσίου, Κοσμά επισκόπου Χαλκηδόνος και Αθανασίας, μάρτυρος Σάββα του Γότθου, Ιωάννου νεομάρτυρος, του εξ Ιωαννίνων (1526).

Οἱ Ἅγιοι Ραφαήλ ὁ Ἱερομάρτυρας, Νικόλαος ὁ Ὁσιομάρτυρας καὶ Εἰρήνη ἡ Παρθενομάρτυς, συγκαταλέγονται στὴ χορεία τῶν Νεοφανῶν Ἁγίων καὶ μάλιστα ἐκείνων ποὺ μαρτύρησαν σχεδὸν ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικὰ μὲ τὸν βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οἱ πρῶτες πληροφορίες γιὰ τὴν ὕπαρξη τῶν Ἁγίων ἱστοροῦνται μὲ θαυματουργικὸ καὶ ἀποκαλυπτικὸ τρόπο ἀπὸ τὸ ἔτος 1959. Ἀπὸ μία ἀνασκαφὴ ποὺ ἔγινε στὴ Θερμὴ τῆς Λέσβου, ἀνακαλύφθηκε ὁ τάφος ἑνὸς ἀγνώστου προσώπου, ποὺ ὅπως ἀποκαλύφθηκε σὲ συνεχὴ ὁράματα, ἀνῆκε στὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Ραφαήλ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ὁσιομάρτυρα Νικόλαο καὶ τὴν Ἁγία Εἰρήνη.

Οι δύο λόγοι του Νεστορίου

Ο αββάς Κυριακός ( 5ος- 6ος αι. ) ήταν πρεσβύτερος στη λαύρα του Καλαμώνος, κοντά στον ποταμό Ιορδάνη. Κάποτε διηγήθηκε τα εξής: 
« Μια νύχτα είδα στον ύπνο μου να στέκουν έξω από το κελί μου μια πορφυροντυμένη γυναίκα με σεμνή εμφάνιση και δυο άνδρες ιεροπρεπείς και σεβάσμιοι. Κατάλαβα πως η γυναίκα ήταν η ίδια η Υπεραγία Θεοτόκος, ενώ από τους άνδρες ο ένας ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και ο άλλος ο Τίμιος Πρόδρομος.

Η ΧΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ.

H διδασκαλία αυτή στην «Β/ Εκατοντάδα κεφαλαίων» του Αγίου Νικήτα του Στηθάτου,  μας λέγει: «Σε κάθε αγωνιστή, που αθλεί σύμφωνα με τους κανόνες (Β/ Τιμ. Β/ 5) και προχωρεί προς το μέσον και φθάνει στην ωριμότητα και την τελειότητα, η οποία έχει μέτρον της τον Χριστόν ( Εφεσ. Δ/ 13), η αποκατάσταση στην μέλλουσα ζωή,  μετά την απόθεση του σώματος, γίνεται γνωστή και φανερή με πληροφορία και ενέργεια του Πνεύματος. Η χαρά είναι αιώνια μέσα σε αιώνιο φως, η μακαριότητα δηλαδή της ουράνιας κατοικίας. Και χαρά δίχως τέλος αγκαλιάζει τις καρδιές εκείνων, που αγωνίζονται εδώ σύμφωνα με τους κανόνες, και τους γλυκοφιλεί η ευφροσύνη του Αγίου Πνεύματος, η οποία κατά τον λόγον του Κυρίου δεν θα αφαιρεθή από αυτούς (Ιω. ΙΣΤ/ 22)»

Ο Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "π.Νικόλαος Μανώλης, Αντιστεκόμαστε στους αφηνιασμέ...":

Ας δούμε τι κατάσταση έχουμε:

Ποια η διαφορά της κρατούσας εκκλησίας από τους αποτειχισμένους και τους ΓΟΧ;

1.Οι Οικουμενιστές της κρατούσας εκκλησίας λένε: εμείς είμαστε η εκκλησία.

2.Οι αποτειχισμένοι λένε: εμείς κόψαμε από εσάς επειδή είστε αιρετικοί, αλλά εσείς οι οικουμενιστές είστε η εκκλησία.

3.Οι ΓΟΧ λένε: εμείς είμαστε η εκκλησία, αλλά εσείς οι οικουμενιστές έχετε έγκυρα μυστήρια και άγιο Πνεύμα.

***

Ο telemaxos doumanis άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ο Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σ...":

ΑΓΑΠΗΤΕ  Ανώνυμε : ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! 

Κάνετε μεγάλο λάθος, από άγνοια ?? να βάζετε όλους τους ΓΟΧ στο ίδιο τσουβάλι!! Ναι υπάρχουν οι δεκατριμερίτες γοχ, Φλωριναίοι, οι έλκοντες χειροτονία ?? από τους οικουμενιστές Ρώσους της διασποράς, υπάρχουν όμως και οι άλλοι Γ.Ο.Χ. οι οποίοι δεν δέχονται και ποτέ δεν δέχθηκαν τα μυστήρια των οικουμενιστών της κρατικής εκκλησίας και των πατριαρχείων , από το 1924 και εδώ, κρατούν δε απαρασάλευτη στάση και θέση σε όσα μας παρέδωσε η Αγία Του Χριστού Εκκλησία.  Αυτός ήταν και ο λόγος του σχίσματος του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη από το Σώμα της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.  Οι οπαδοί του μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο και τακτική της διγλωσσίας.

Η ελληνική ορθόδοξη Ανάσταση -- του Φώτη Κόντογλου

Όλα όσα γίνονται στον κόσμο, γίνονται και ξαναγίνονται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το «ἄφραστον θαῦμα», που αναποδογύρισε τον κόσμο, κ’ έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων. Με την Ανάσταση του Χριστού, μας προσκάλεσε να πιστέψουμε στην αφθαρσία ο Θεός ο «ζωοποιῶν τούς νεκρούς καί καλῶν τά μή ὄντα ὡς ὄντα». Κι’ όπως λέγει πάλι ο Παύλος: «πιστός ὁ καλῶν ὑμάς, ὅς καί ποιήσει». Όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χρίστου, ψέμματα λέγει πως πιστεύει σ’ αυτόν τον βασιλέα της αθανασίας, κατά τον απόστολο Παύλο που λέγει: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν τό κήρυγμα ἡμών, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν».

Η βάση λοιπόν και το θεμέλιον της θρησκείας μας είναι η Ανάσταση του Χριστοῦ. Κι’ η ορθοδοξία που την έχει την Ανάσταση «ἑορτῶν ἑορτήν καί πανήγυριν πανηγύρεων» έχει την αληθινή και την απλή και την ασάλευτη πίστη, και δεν κατάντησε να γίνει ένα κοσμικό ηθικό σύστημα, όπως γίνηκε αλλού, και που κατά δυστυχία σ’ αυτό ξεπέφτει κ’ η δική μας Ορθοδοξία, όσο ολοένα λείπει η πίστη.

π.Νικόλαος Μανώλης, Αντιστεκόμαστε στους αφηνιασμένους Οικουμενιστές & Νεοεποχίτες

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ -- Αλέξ. Παπαδιαμάντη

Ὅπως τὸ διηγοῦνται, ὅσοι τὸ ἔφθασαν, ἐν ἠλικίᾳ ὄντες εἰς Ἀθήνας τῷ 1870, ὁ νεκρὸς τοῦ ἑνὸς τῶν ληστῶν τοῦ Δηλεσίου, κομισθέντων εἰς Ἀθήνας κατὰ Μάιον, εἶχε τὸ πρόσωπον παραδόξως φαιδρὸν καὶ γελαστόν. Τὴν ὥραν ποὺ τοὺς ἐτουφεκοβολοῦσαν τ᾿ ἀποσπάσματα, ἐλλοχεῦον ὄπισθεν πυκνῶν θάμνων καὶ βράχων τὸ παλληκάρι ἐκεῖνο τῆς Ρούμελης, ἴσως διότι τὸ ταμπούρι του τοῦ ἐφαίνετο πολὺ ἀσφαλές, τίς οἶδε τί εἶχε σκεφθῆ, ἢ τί σοβαρὸν εἶδεν, ἢ τί ἀστεῖον ἤκουσε παρά τινος γείτονος συντρόφου του, κ᾿ ἐγέλασεν, ὅπως οἱ ἄνθρωποι γελοῦν. Συγχρόνως, ἐν ἀκαρεῖ, τοῦ ἦλθε τὸ βόλι. Τὸν ηὗρε καίριον εἰς τὸν λαιμόν, καὶ τὸν ἀφῆκεν εἰς τὸν τόπον.

Μετὰ δύο ἡμέρας οἱ σκοτωμένοι, πέντε ἢ ἓξ τὸν ἀριθμόν, ἐκομίζοντο εἰς Ἀθήνας. Εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ νέου ἐκείνου ὅλοι οἱ φρικώδεις περίεργοι εἶδον ἐντυπωμένον, πιστωμένον τὸν γέλωτα. Οὔτ᾿ ἐπρόφθασεν, ὁ εὐτυχὴς ἄνθρωπος, νὰ αἰσθανθῇ τὴν πικρίαν τοῦ βέλους, ἀλλ᾿ ὁ θάνατος τοῦ ἦλθε μυστηριώδης, γλυκύς, πρὸ τῆς ἀλγηδόνος.