Ἀρχίζοντας ὁ πιστός τό κάθε ἔργο του ἔχει ἅγια συνήθεια νά κάνει τόν σταυρό του. Ἀναθέτει ἔτσι ὅλες τίς φροντίδες στόν Κύριο, δηλώνοντας ὅτι ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη του καί στήν δύναμή του. Ἀρχίζοντας καί ἡ Ἐκκλησία το ἔργο της κάθε χρόνο, βάζοντας ἀρχή ἀπό τόν μήνα Σεπτέμβριο, κάνει σύσσωμη τόν σταυρό της γιορτάζοντας πανηγυρικά τήν Ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ὅλο τόν μήνα -καθώς ἡ γιορτή εἶναι στά μέσα τοῦ μηνός- καλούμαστε - προεόρτια, ἑόρτια καί μεθεόρτια- νά ὑψώσουμε τήν καρδιά καί τον νοῦ μας στόν ὑψωμένο σταυρό τοῦ Κυρίου καί νά ζητήσουμε τον ἁγιασμό πού ἀπορρέει ἀπό αὐτόν, τό ἔλεος καί τήν χάρη. Εἶναι μία ἀγαθή εὐκαιρία, πού μᾶς χαρίζει ὅ,τι πιό πολύ χρειαζόμαστε τώρα πού ἐπαναλαμβάνουμε ὕστερα ἀπό τίς διακοπές τοῦ καλοκαιριοῦ τίς ἐργασίες μας, τώρα πού ξαναμπαίνουμε στόν μόχθο τῆς βιοπάλης καί ἡ ἀγωνία τῆς ἐπιβιώσεως μᾶς σφίγγει τά σωθικά. Χρειαζόμαστε αὐτή τήν ὥρα ἕνα δυνατό χέρι νά μᾶς στηρίξει· κι εἶναι τό παντοδύναμο χέρι τοῦ ἐσταυρωμένου Θεοῦ. Χρειαζόμαστε μία θερμή ἀγκαλιά νά μᾶς κρατήσει· κι εἶναι ἡ ὁλόθερμη ἀγκαλιά τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ.
«Εν τω ονόματι του Ιησού…» -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών
Είναι αλήθεια ότι ή πρώτη σύλληψη, από το λογοκρατούμενο πνεύμα μας, της λειτουργίας της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού είναι συνήθως μια διαφάνεια νοησιαρχική. Τη διαδικασία της επικλήσεως συλλαμβάνουμε ως καθαρή νοητική λειτουργία. Αλλά αν βιώνουμε έναν ορισμένο βαθμό αγιοπνευματικής εμπειρίας, το πνεύμα μας, καθώς ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί την εικόνα της λειτουργίας της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού, δεν υποδέχεται μια παράσταση της διανοίας αλλά μια άγιοπνευματική «Θεία Λειτουργία», στην οποία εκφράζεται συνοπτικά όλη η δυναμική λυτρωτική παρουσία της ζωής του Κυρίου. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού δεν είναι μια τυπική (μηχανική – ψυχολογική) επανάληψη προβολής νοητικών διαφανειών στην οθόνη του πνεύματός μας. Είναι αναμφιβόλως η έκχυση της συνολικής δυναμικής του σωτηριολογικού Του έργου στην καθολική μας ύπαρξη.
Τη Ι΄ (10η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΑΠΕΛΛΟΥ, ΛΟΥΚΑ και ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ.
Απελλής ο Απόστολος ούτος είναι άλλος και άλλος ο Απελλής εκείνος, όστις έγινεν Επίσκοπος της εν Θράκη Ηρακλείας και εορτάζεται κατά την τριακοστήν πρώτην του Οκτωβρίου μετά Στάχυος, Αμπλίου, Ουρβανού, Ναρκίσσου και Αριστοβούλου. Τούτον δε τον Απελλήν αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εν τη προς Ρωμαίους επιστολή λέγων· «Ασπάσασθε Απελλήν τον δόκιμον εν Χριστώ» (ιστ: 10)· ούτος λοιπόν γενόμενος της Σμύρνης φωστήρ και τω Χριστώ οσίως δουλεύσας, προς Αυτόν εξεδήμησεν. Ο δε Λουκάς ούτος είναι άλλος από τον Ευαγγελιστήν· αναφέρει δε και αυτόν ο Απ. Παύλος εν τη προς Τιμόθεον επιστολή λέγων· «Λουκάς εστι μόνος μετ’ εμού» (Β΄ Τιμ. δ: 11)· ούτος λοιπόν γενόμενος πρώτος Επίσκοπος της εν Συρία Λαοδικείας και καλώς ποιμάνας το λογικόν αυτού ποίμνιον, απήλθε προς Κύριον. Και ο Κλήμης δε ούτος άλλος είναι από τον Κλήμεντα τον Ρώμης Επίσκοπον· τούτον δε αναφέρει ο ίδιος Απ. Παύλος εν τη προς Φιλιππησίους Επιστολή λέγων· «Εν τω Ευαγγελίω συνήθλησάν μοι μετά και Κλήμεντος και των λοιπών συνεργών μου» (δ: 3)· ούτος λοιπόν γενόμενος Επίσκοπος των Σάρδεων, και τα στίγματα του Χριστού εν τη σαρκί περιφέρων, προς Αυτόν εξεδήμησεν.
Τῶν ἐν ἀνάγκαις ἐπίκουρος ἀσφαλής!
Θησαυρὲ ζωῆς ἀκηράτου, νεφέλη φέρουσα τὴν οὐράνιον δρόσον τοῖς ἐπὶ γῆς, λαμπὰς τοῦ ἀπροσίτου φωτός, κλίμαξ ἡ μετάρσιος, δι’ ἧς οἱ ἐπουράνιοι Ἄγγελοι πρὸς ἡμᾶς κατεφοίτησαν, τῶν χειμαζομένων λιμήν, τῶν θλιβομένων χαρά, τῶν ἀδικουμένων προστάτις, τῶν πενθούντων παράκλησις, τῶν ἀβοηθήτων ἡ βοήθεια, τῶν ἀσθενούντων ἡ ῥῶσις, τῶν καταπονουμένων ἡ ἀντίληψις, τῶν τυφλῶν βακτηρία, τῶν πεπλανημένων σωτήριος ὁδηγός, τῶν ἐν ἀνάγκαις ἐπίκουρος ἀσφαλής.
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: «Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες.
Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια από συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήση κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ’ Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το «Άγιο» Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρη η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι’ αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω».
-----------------------------------
Η οργή του Θεού πλέον έχει αρχίσει να περιβάλει όλη την υφήλιο....Η αδιαφορία όχι μόνο του λαού αλλά και του κλήρου πλέον για πολλά ζητήματα που ενδιαφέρουν τον Θεό αρχίζει να φαίνεται..
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μίλησε και είπε ότι οι Τούρκοι θα φύγουν αλλά θα ξαναέρθουν έως τα εξαμίλια και βλέπουμε σήμερα την Τουρκία να βγάζει το ερευνητικό Oruc Reic στα ελληνικά νερά και να πλησιάζει πλέον όλο και περισσότερο προς το Καστελόριζο και τα 6 ναυτικά μίλια τα οποία και οι Τούρκοι αποδέχονται ως μόνο δικαίωμά μας στα νερά Αιγαίου και νοτιοανατολικής Μεσογείου...
Πλέον έχουμε καθημερινά σχεδόν θερμά επεισόδια και όχι μόνο προκλήσεις όπως λένε τα κανάλια και οδηγούμαστε προς την πλήρη ελληνοτουρκική σύγκρουση σε σύντομο χρόνο με αφορμή εκτός των άλλων και του νομίμου δικαιώματός μας για άμυνα στα νησιά μας! Οι προπαρασκευαστικές ψυχολογικές και προπολεμικές επιχειρήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από την πλευρά της γείτονος....
Επομένως η αλλαγή και το ξεκίνημα του 3ΠΠ είναι πολύ κοντά και αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα...Τα δάκρυα πλέον είναι η μόνη επιλογή για τον άνθρωπο...
Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου :
–Κύριε, είναι πολύ οδυνηρός ο τρόπος, που διαλέγεις μερικές φορές, για να μας επισκεφθείς, κι εμείς είμαστε τόσο αφιλόξενοι για το Πνεύμα σου το Άγιο! Εσύ, που ζητάς τη συντροφιά μας, άναψε μέσα μας τη φωτιά της δικής σου αναζήτησης! Πυρπόλησε την καρδιά μας με την αγάπη σου, φλόγισέ την με την παρουσία σου και μάθε μας να ξεχύνουμε την ψυχή μας μπροστά σου όχι μόνο όταν οι θλίψεις μας συντρίβουν, αλλά πάντοτε, καθώς η λαχτάρα της συνάντησής Σου και η αγωνία της σωτηρίας μας θα κάμπτει τα γόνατά μας.
Πως αρνούμεθα τον Χριστόν;
Η άρνησις γίνεται κατά δύο τρόπους· γίνεται και με λόγον, γίνεται και με έργον· με λόγον μεν γίνεται η άρνησις, όταν είπωμεν, ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, καθώς το λέγουσιν οι ασεβέστατοι Εβραίοι και οι Αγαρηνοί και όταν ομολογήσωμεν τα ενάντια, από όσα μας παρέδωκεν ο Χριστός, οι θείοι Απόστολοι και αι επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, καθώς ομολογούσιν οι αιρετικοί πάντες. Με έργα δε γίνεται η άρνησις, όταν πράττωμεν τα εναντία από όσα μας εδίδαξεν ο Χριστός εις το άγιον Ευαγγέλιον, καθώς και οι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας· αλλά και όταν δεν ομοιάζουν τα έργα μας με εκείνα, τα οποία μας παρήγγειλεν ο Χριστός να πράττωμεν. Και ημείς λοιπόν, αν και με τον λόγον μας δεν αρνούμεθα τον Χριστόν, αλλά τον ομολογούμεν Θεόν αληθινόν, με τα έργα μας όμως τα κακά, τα οποία πράττομεν, όλως διόλου τον αρνούμεθα, καθώς το λέγει και ο θείος Παύλος εις την προς Τίτον επιστολήν εν Κεφ. α΄ 19: