«Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και
η χαρά υμών πληρωθή» (Ιω. ΙΕ’.11). «Η γυνή όταν τίκτη,
λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής• όταν θα γεννήση το παιδίον,
ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως, διά την χαράν ότι εγεννήθη
άνθρωπος εις τον κόσμον. Και υμείς ουν λύπην μεν νυν έχετε•
πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία, και την
χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών.» (Ιω. ΙΣΤ’. 20).
Αληθινή κι’ όχι ψεύτικη χαρά νοιώθει μονάχα όποιος έχει
τον Χριστό μέσα του, κ’ είναι ταπεινός, πράος, γεμάτος αγάπη. Αληθινή χαρά έχει
μονάχα εκείνος που ξαναγεννήθηκε στην αληθινή ζωή του Χριστού. Κι’αυτή η
αληθινή χαρά βγαίνει από καρδιά που πονά και θλίβεται για τον Χριστό, και
βρέχεται από το παρηγορητικό δάκρυο το οποίο δεν το γνωρίζουνε οι άλλοι
άνθρωποι, κατά τον άγιο λόγο που είπε το στόμα του Κυρίου : «Μακάριοι οι
πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. Ε’. 4), «Καλότυχοι όσοι είναι
λυπημένοι, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούνε.» Κι’ αλλού λέγει : «Καλότυχοι όσοι
κλαίτε τώρα, γιατί θα γελάσετε.» (Λουκ. ΣΤ’. 21). Όποιος λυπάται και υποφέρνει
για τον Χριστό, πέρνει παρηγοριά ουράνια και ειρήνη αθόλωτη. Παράκληση δεν θα
πει παρακάλεσμα, αλλά παρηγοριά. Γι’ αυτό και το Άγιον Πνεύμα λέγεται
Παράκλητος, δηλαδή Παρηγορητής, επειδή όποιος το πάρει, παρηγοριέται σε κάθε
θλίψη του και βεβαιώνεται και δεν φοβάται τίποτα.