ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΤΣΑ

"Ανθεί και φέρει κι άλλο"......

Η Κυρά της Ρω που έλεγε «Μολών λαβέ» κάθε μέρα στους Τούρκους!

Η ιστορία της Δέσποινας Αχλαδιώτη, που ύψωσε πρώτη φορά τη σημαία το 1929, προτού το νησί δοθεί στην Ελλάδα,και συνέχισε έως τον θάνατό της, έξι δεκαετίες αργότερα

Από τον
Ανδρέα Κούτρα

Το νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης αποτελεί στόχο της Τουρκίας ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. «Το Καστελόριζο ανήκει στην ανατολική Μεσόγειο» έχουν πει οι Τούρκοι και, αν ήταν δυνατόν, θα ήθελαν να το εξαφανίσουν από τον χάρτη, καθώς τους κόβει την έξοδο στα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης και μέχρι την κυπριακή ΑΟΖ. Το ίδιο ισχύει για τη Στρογγύλη και τη Ρω. Σε αυτά τα δύο μικρά νησιά δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι, αλλά στρατιωτική φρουρά. Στη δε τελευταία δεσπόζει ο θρύλος της κυράς της Ρω, της Δέσποινας Αχλαδιώτη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, που με την εμβληματική παρουσία της έστελνε καθημερινά -από το 1943 και επί 40 χρόνια- το μήνυμα στην Τουρκία για την ελληνικότητα του νησιού υψώνοντας τη γαλανόλευκη. Κάτω από τον ιστό της σημαίας ήταν η επιθυμία της να ταφεί και αυτό έγινε πράξη με τιμές εθνικής ηρωίδας στις 13 Μαΐου του 1982.

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ομιλία περί Οικουμενισμού.

Δοξαστικὸν τοῦ Πάσχα --- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 16 Απριλίου 2018

Αγάπης, Ειρήνης, Χιονίας, Χαριέσσης, Νίκης, Γαληνής, Καλλίδος, Νουνεχίας, Βασιλίσσης και Θεοδώρας των παρθενομαρτύρων.

Οἱ Ἁγίες Ἀγάπη, Εἰρήνη καὶ Χιονὶα μαρτύρησαν ἐπὶ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) στὴ Θεσσαλονίκη, τὸ ἔτος 304 μ.Χ. Στὸ Συναξάρι μαρτυρεῖται ὅτι οἱ τρεῖς ἀδελφές, πιθανῶς ἐνεργὰ μέλη μιᾶς ἀδελφότητας νέων Χριστιανῶν μὲ πλούσια βιβλιοθήκη, κατέφυγαν ἀμέσως μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ διωγμοῦ σὲ ὑψηλὸ ὄρος πλησίον τῆς Θεσσαλονίκης, πιθανῶς τὸ Χορτιάτη, ἀφοῦ ἔκρυψαν στὸ σπίτι τους τὰ βιβλία. Ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Χιονία, μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ διοικητοῦ Δουλκιτίου, ρίχθηκαν στὴν πυρά. Ἡ Ἁγία Εἰρήνη κλείσθηκε σὲ πορνεῖο, ἀλλὰ κανένας δὲν τόλμησε νὰ τὴν ἐνοχλήσει. Ὁδηγήθηκε καὶ αὐτὴ στὸν διὰ πυρᾶς θάνατο.

Πέλαγος ἀνεξάντλητον τῶν θείων καὶ ἀπορρήτων χαρισμάτων καὶ δωρεῶν

Ἀκατανόητον θαῦμα, ἀνερμήνευτον ἄκουσμα, μυστηρίου θείου ἀποκεκρυμμένου φανέρωσις, ἀκαταμάχητος προστασία, ἀντίληψις κραταιά, ζωοδόχε πηγή, πέλαγος ἀνεξάντλητον τῶν θείων καὶ ἀπορρήτων χαρισμάτων καὶ δωρεῶν, ὕψος τῶν ἐπουρανίων καὶ ἀσωμάτων Δυνάμεων καὶ τῶν Σεραφεὶμ ὑψηλοτέρα, βάθος τῶν ἀποκρύφων νοημάτων τὸ ἀνεξερεύνητον, ἡ κοινὴ φιλοτιμία τῆς φύσεως, ἁπάντων τῶν καλῶν χορηγία, ἡ μετὰ τὴν Τριάδα πάντων τῶν ποιημάτων Δέσποινα, ἡ μετὰ τὸν Παράκλητον ἄλλος Παράκλητος, καὶ μετὰ τὸν μεσίτην Χριστὸν μεσίτρια τοῦ κόσμου παντός, τὸ ὄχημα ἡλίου τοῦ νοητοῦ, τὸ δοχεῖον τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ τοῦ φωτίζοντος πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, ἡ φέρουσα ἐν ἀγκάλαις τὸν τῷ ῥήματι τὰ πάντα φέροντα·

Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

Μας «Κάλυψε» ο Θωμάς!... -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητοὐ Α.Π.Θ.

Ρεαλιστική η εποχή μας δεν ανέχεται φαντασίες και παραμύθια, έχει καταργήσει τα ταμπού, δέχεται μόνο γεγονότα και δεδομένα. Έτσι θέλει. Καθετί που ξεφεύγει από τους νόμους της φύσης αποτελεί σκάνδαλο και καθετί που δεν εξηγείται με τους νόμους της λογικής συνιστά μωρία. Και το πιο παράδοξο πρόβλημα και η πιο ανεξήγητη ιστορία από όλα όσα συνέβησαν μέσα σ΄ αυτό τον κόσμο και πάνω σ΄ αυτή τη γη είναι, χωρίς άλλο, η Ανάσταση του Χριστού. Πως κάποιος, που έζησε ως άνθρωπος και πέθανε ως θνητός, πως ξαναπήρε τη ζωή, ξαναβρήκε το σώμα του, σηκώθηκε από τον τάφο και ζη; Πως από τότε μέχρι τώρα και για πάντα απολαμβάνει – όχι  μόνο με την ψυχή του αλλά και με το σώμα του άφθαρτο – μια ζωή, που βέβαια δεν είναι, η γνωστή μας ανθρώπινη ζωή, είναι, όμως, ζωή και μάλιστα ανώτερη και ωραιότερη; Τούτο το ερώτημα δίκαια, πράγματι, μπορεί να τυραννά κάθε εποχή τον κάθε άνθρωπο, όταν για πρώτη φορά το αντιμετωπίζει σαν ένα πρωτάκουστο νέο, σαν ένα πρωτόφαντο θαύμα, που αξιώνει ότι αποτελεί ευαγγέλιο, που παρουσιάζεται να δείχνει Θεό.

Διαβάζουμε ἕνα φοβερὸ παράδειγμα φιλαργυρίας καὶ ἴασή της στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Παρθενίου Λαμψάκου.

Κάποτε περνώντας ὁ Ὅσιος ἀπὸ κάποια πόλι, βρῆκε τὸν Μητροπολίτη της πολὺ ἄρρωστο. Ὁ Ὅσιος κατάλαβε τὴν αἰτία τῆς ἀσθενείας του, ἡ ὁποία προερχόταν ἀπὸ τὴν φιλαργυρία καὶ μάλιστα ἀδικοῦσε τοὺς πτωχούς, καὶ τοῦ λέγει. «Γνώριζε ὅτι ἡ θλίψη αὐτὴ προῆλθε σὲ σένα ἀπὸ ψυχικὴ ἀσθένεια καὶ μάλιστα ἐπειδὴ ἀδίκησες πτωχούς. Ἐὰν ἀποδώσης τὸ ἄδικο, θὰ γίνης καλὰ καὶ στὴν ψυχή σου καὶ στὸ σῶμα. Ἐὰν ὅμως περιφρονήσης τὰ λόγια μου, οὔτε τὸ σῶμα θὰ γιατρευτῆ, οὔτε καὶ ἡ ψυχή σου». Πράγματι ὁ Ἀρχιερεὺς μετανόησε γιὰ τὴν ἀδικία ποὺ εἶχε κάνει, ἐξομολογήθηκε καὶ κάλεσε τὸν οἰκονόμο του νὰ φέρη τὸ ταμεῖο του. Τότε ὁ Μητροπολίτης τὸ ἔδωσε στὸν Ἅγιο νὰ τὸ κάνη ὅπως θέλει. Ὁ Ἅγιος ὅμως τοῦ εἶπε τὸ ἑξῆς: «Ἐσὺ πρέπει νὰ τὸ μοιράσης μὲ τὰ ἴδια τὰ χέρια σου». Ἔτσι ἔκανε ὁ Μητροπολίτης, μοίρασε ὅσα εἶχε ἄδικα συγκεντρώσει καὶ θεραπεύτηκε τελείως σωματικὰ καὶ ψυχικά.

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς : διαστρεβλώνεται ἡ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Φωτίου.

...Εἶναι γνωστότατο ὅτι ἐκεῖνος ποὺ προήδρευσε στὴν 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (879-880 μ.Χ.) ἦτο ὁ Πατριάρχης Φώτιος. Ὅπως ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Μέγας καὶ Ἅγιος Φώτιος, δὲν εἶναι ἀρεστὸς στοὺς σημερινοὺς ὀρθοδόξους, ἐπειδὴ τοὺς ὑποδεικνύει ἐκεῖνο ποὺ κοστίζει, κι αὐτοὶ δὲν θέλουν νὰ τὸ πράξουν, δηλαδή τὴν ἄμεσο ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Τοῦτο τὸ συμπέρασμα βγαίνει καθαρό, ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς πράξεις τους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ συγγράμματά τους, ὅπως αὐτὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, «15ος Κανὼν Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ Ἀποτείχισις», ποὺ τὰ ἀποδέχτηκαν καὶ τὸ διένειμαν στὶς Συνάξεις τους, διὰ τοῦ ὁποίου διαστρεβλώνεται ἡ διδασκαλία τοῦ Μεγάλου Φωτίου.

ΤΟ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ -- του Αλέξανδρου Τζούπη

Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα ακόμα θέμα που αφορά την Φάτιμα και καταδεικνύει την σημαντικότητά της για την παπική αίρεση. Στις 8 Μαρτίου 2004 ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος δώρισε ένα κομμάτι από τον ακρογωνιαίο λίθο του τάφου του Αποστόλου Πέτρου (φωτογραφία) για να τοποθετηθεί στην Φάτιμα της Πορτογαλίας στην Νέα Βασιλική της Αγίας Τριάδας που ξεκίνησε να κατασκευάζεται τότε εντός του "ιερού" χώρου της Φάτιμα. Σκοπός αυτής της μεταφοράς είναι η καλύτερη διαφύλαξη της πίστης των παπικών όχι πλέον στην Ρώμη αλλά στην Φάτιμα που γίνεται κατ’ αυτό τον τρόπο κέντρο και οχυρό της πίστης για ολόκληρη την παπική αίρεση.....