ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΤΟΥ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ Η ΚΩΜΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΙΞΤΟΥ Ε'

Πρεσβύτερος Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος

Στις 18 Ιουλίου 1870 στην τετάρτη συνεδρία της Α' Βατικανείου συνόδου -θεωρουμένης εικοστής οικουμενικής για τους Ρωμαιοκαθολικούς- κατόπιν μακράς ιστορικής κυοφο­ρίας, αλλά και εν μέσω αντιδρά­σεων, κατά τη διάρκεια της συνόδου, ο πάπας Πίος Θ' ανέγνωσε το διάταγμα Pastor aeternus, με το οποίο ανεγνώριζε ως αλήθεια πίστεως αποκαλυφθείσα από τον Θεό, το αλάθητο του εαυτού του, όλων των προκατόχων του και των διαδόχων του.

Βεβαίως, για την ορθόδοξη θε­ολογία, το αλάθητο του επισκόπου Ρώμης ανήκει στο χώρο της παπικής μυθολογίας. Όχι μόνο στερείται των γνωρισμάτων του δόγματος, αλλά αποτελεί ταυτοχρόνως αυθαίρετη και βλάφημη οικειοποίηση γνωρίσματος και ιδιότητος του θεανθρωπίνου σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.

Αψευδής μάρτυρας των ανωτέρω, είναι η ετυμηγορία της εκκλησιαστικής ιστορίας. Ένα από τα πολλά παραδείγματα για το πόσο αλάθητοι υπήρξαν οι προκάτοχοι του Πίου Θ' είναι και η κωμική περίπτωση του πάπα Σίξτου Ε' (1585-1590) και η υπ' αυτού έκδοση της Vulgata το 1590.

Ο πάπας Σίξτος Ε', ορμώμενος από την απόφαση της εν Τριδέντω συνόδου, όπου η Vulgata ανεγνωρίσθη ως αυθεντικό κείμενο για τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, εξέδωσε και κυκλοφόρησε μία νέα έκδοσή της γνωστή στην ιστορία ως έκδοσις Sixtina. Στο παπικό δεκρετάλιο με το οποίο ανήγγειλε την έκδοση ο πάπας Σίξτος Ε', ανέφερε ότι, το εν λόγω κείμενο θα ήταν το μοναδικό αυθεντικό κείμενο, και αυτό γιατί το κείμενο είχε διορθώσει «δια της ιδίας χειρός στηριζομένης επί της εξουσίας της αφθονίας της αποστολικής δυνάμεως». Ώριζε επίσης, ότι κάθε άλλη έκδοση των Αγ. Γραφών στερούνταν αξίας και ότι όποιος επιχειρήσει να μετατρέψει το νέο κείμενο ήταν αυτομάτως αφορισμένος.

Δύο χρόνια αργότερα ο πάπας Κλήμης Η' (1592-1605) θα αποσύρει την έκδοση του Σίξτου Ε' γιατί ήταν γεμάτη πλάνες και σφάλματα «μεταφράσεως, εκφράσεως, και διδασκαλίας». Μάλιστα ο Ιησουίτης καρδινάλιος Ροβέρτος Βελλαρμίνος, ένας από τους μεγαλύτερους παπικούς θεολόγους μέχρι σήμερα, άγιος των Ρωμαιοκαθολικών και δεινός υποστηρικτής του παπικού πρωτείου, χαρακτήριζε το κείμενο του Σίξτου Ε' «ως λαβύρινθο πλανών παντός είδους».

Ο ίδιος ο Βελλαρμίνος μάλιστα αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, ότι είχε ζητήσει από τον πάπα Γρηγόριο ΙΔ' (1590-1591) να προστατεύσει την φήμη του Σίξ­του Ε' από τη χλεύη. Πώς; Επανεκδίδοντας διορθωμένη την έκδοση του 1590 με την προσθήκη ενός προλόγου του Βελλαρμίνου με τον οποίο θα εξηγούσε στους πιστούς, ότι ένοχοι των λαθών δεν ήταν ο Σίξτος Ε' αλλά «οι τυπογράφοι και άλλα πρόσωπα».

Το γεγονός αυτό καθ' εαυτό αλλά και οι θέσεις του Βελλαρμί­νου είναι αποκαλυπτικά για το πόσο αλάθητος υπήρξε ο πάπας Σίξτος Ε' ως προκάτοχος του Πίου Θ'. Ως τελικό σχόλιο στο μικρό άρθρο αυτό, για το τί αποδεικνύει και η περίπτωση του Σίξ­του Ε' σε σχέση με το αλάθητο του Ρώμης, θα θέλαμε να αναφέρουμε την άποψη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Χρυσάνθου Νοταρά (1707-1731). Αποδεικνύει «τους νεωτερισμούς της δυτικής εκκλησίας, και την νυνί του συναδέλφου (ίν' ούτω είπω) Ρώμης καινήν και πρόσφατον αμόναρχον μοναρχίαν και εναμάρτητον αναμαρτησίαν, ας τινας οι τε Ανατολικοί οι τε Δυτικοί άγιοι πατέρες ούτε εγίνωσκον, ούτε εφαντάσθησαν ως ούσας νεωτερικά και αλλόκοτα σπέρματα, και εφευρέματα εις την δυτικήν εκκλησίαν, σπαρέντα και φυτευθέντα υπό γνώμης υπερηφάνου, και διεφθαρμένης οιήσεως, και δια την πολυκαιρίαν ριζωθέντα, και καρπούς σαπρούς ποιήσαντα».

A contemporary miracle of the Theotokos in the field of foreign missions providing numerous teachings.

Nina, a girl of about ten years old, was the third child of a family which lived in Western Kasai (Congo). Her two older siblings, two boys, had left this world very early on, making Nina the only daughter and only child.  Nina was born of a mother who retained deep religious interest, even to the point that she had embraced a protestant sect and even became a 'pastoress' (i.e. type of priest).

As would be expected, Nina would go with her mother to the congregation of protestants. Still, the good reputation of the Orthodox Mission school brought the girl to the Orthodox school's desks.

Mας απομένει η ταπείνωση

Επειδή εμείς είμαστε πεσμένοι πολύ χαμηλά ή δεν έχουμε υψωθεί στα όρια της ευαγγελικής διδασκαλίας, ανυποψίαστοι για την ασύλληπτη συμφορά, καταπληττόμεθα ή και σκανδαλιζόμεθα από την υπόμνηση της αυθεντικής διδαχής του Κυρίου, που με συνέπεια εσάρκωσαν στον εαυτό τους οι Άγιοι του Θεού. Αν από ραθυμία δεν τους φθάνουμε, αντί να νοθεύουμε το λόγο του Θεού, μας απομένει η ταπείνωση και ο κλαυθμός, σαν έσχατο μέσο διασώσεώς μας από το ψέμα και την υποκρισία της ψυχής μας.

Κόλαση αφόρητη!

Περισσότερα από ένα δισεκατομμύρια πλάσματα του Θεού, απόγονοι της Άγαρ, πλέουν μέσα στο ερεβώδες σκότος του Κορανίου, που ετεχνούργησεν ο σατανάς δια μέσου ενός επιληπτικού καμηλέρη, νεκρά, άταφα, πτώματα! Αληθινή συμφορά για ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, από τον έκτον αιώνα μέχρι σήμερα που, αντί να αναγεννηθούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, να λάμψουν με τη χάρη του βαπτίσματος, να αγιασθούν και να καταστούν «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», γεννώνται στο σκότος, ζουν στο ζόφο της αγνωσίας, χωρίς πνευματική ζωή, νεκρωμένοι και πορεύονται για τα αιώνια κτηνώδη πιλάφια και τα φιλήδονα ουρί! Κόλαση αφόρητη!

H μόνη οδός σωτηρίας μας

Είναι απαραίτητον να αντιληφθώμεν ότι η αγία Εκκλησία μας, είναι Εκκλησία πιστών του Σταυρού. Ο Σταυρός, ως σταύρωσίς μας εν τω κόσμω, είναι η μόνη οδός σωτηρίας μας. Σταυρός  είναι θλίψις δια Χριστόν, είναι πόνοι και δάκρυα. Εάν δεν θλιβώμεν δια τον Χριστόν, θα θλιβώμεν από τον σατανάν και από τα πάθη μας. Είναι και αυτός ένας άλλος σταυρός, με την διαφοράν, ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γλυκύς, πνευματικός, αγιαστικός, ζωοποιός. Με συνέπειαν την αιωνίαν ζωήν και την άληκτον χαράν. Ο άλλος σταυρός είναι φρικτός, άπελπις, νεκροποιός και με συνέπειαν τον αιώνιον θάνατον και τον «ακοίμητον σκώληκα». Θα είμεθα απείρως δυστυχείς, απείρως ελεεινοί, εάν δεν αγαπήσωμεν τον Σταυρωθέντα Χριστόν, εάν δεν άρωμεν με χαράν τον Σταυρόν μας και αν δεν ζήσωμεν ως εσταυρωμένοι.

Η διπλή πίστη

Η πίστη, σύμφωνα με τα θεοπαράδοτα λόγια, είναι διπλή. Η μία είναι η γενική πίστη όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, στην οποία από την αρχή βαπτιστήκαμε και στην οποία είθε να πεθάνομε. Την άλλη πίστη την έχουν σπάνιοι, εκείνοι δηλαδή που με την εκπλήρωση όλων των θεοποιών εντολών επανήλθον στο κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση κι έτσι απέκτησαν με το φως της θείας χάρης το να στηρίζουν όλη τους την ελπίδα στον Κύριο, και μάλιστα τόσο πολύ, ώστε – τι μεγαλείο! – να μην αμφιβάλλουν διόλου τον καιρό της προσευχής στα αιτήματά τους προς τον Θεό, αλλά να ζητούν με πίστη και να λαμβάνουν έτσι αμέσως ό,τι είναι συμφέρον, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου. Έτσι οι μακάριοι αυτοί με έργα καθαρά απέκτησαν τη βέβαιη πίστη, επειδή απέρριψαν κάθε γνώση και διάκριση και αμφισβήτηση και δισταγμό και καταβυθίστηκαν εξ ολοκλήρου μέσα στη θεία μέθη της πίστεως και της ελπίδος και της αγάπης στο Θεό και υπέστησαν τη θεία και μακάρια αλλοίωση που είναι, κατά τον μακάριο Δαβίδ, έργο της δεξιάς του Υψίστου.