Άλλοτε και τώρα.
Διωγμοί Λατίνων.
Υπό π. Παύλου
Μοναχού Αγιοταφίτου.
Περιερχόμενος προ
ετών το Άγιον Όρος, όταν έβλεπον εις την Μονήν του Ζωγράφου το Μνημείον των υπό
των Λατινοφρόνων πυρποληθέντων Αγίων 26 Οσιομαρτύρων και αλλαχού του Όρους τα
επίχειρα της «αγιότητος» του πάπα Ρώμης, ηπόρουν πόθεν ηρύετο τοιαύτην
«εξουσίαν» εις την Ορθόδοξον Ανατολήν ο εωσφόρος της δύσεως. Αλλά δεν παρήλθον
πολλά έτη, δια να έχω… την ευκαιρίαν να λάβω, και μάλιστα κατά τρόπον πολύ
«χειροπιαστόν», λύσιν των αποριών μου και εξήγησιν της ιταμότητος, μεθ΄ ης
αναιδίζεται κατά του Ορθοδόξου λαού, αθεραπεύτως και διαβολικώς φανταζόμενος
κοσμοκρατορίαν και διεκδικών διακυβέρνησιν όχι μόνον της γης αλλά και του
ουρανού! Αφ’ ότου εξέπεσεν ο πάπας από
της πίστεως και μετέβαλε τον χριστιανισμόν εις πολιτικοοικομικόν ανθρωπιστικόν
σύστημα, δεν έπαυσε ποτέ ν’ απαιτή «γην και ύδωρ» (δηλ. υποδούλωσιν) παρά
πάντων των ανθρώπων και των εθνών, μη απαξιών την χρήσιν οιωνδήποτε μέσων,
ακόμη και των προκαλούντων φρίκην. Κατά τούτο δεν διαφέρει από τον σουλτάνον αν
μη είναι πολύ χείρων, ως προς τα χρησιμοποιούμενα μέσα, σατανικώς διεισδύων και
επεμβαίνων και εκεί που δεν έφθασεν εκείνος. Αν παρήρχοντο τρία ή τέσσαρα έτη
και δεν εκήρυσσεν ο σουλτάνος τον πόλεμον οι γενίτσαροι επαναστάτουν και τον
εχαρακτήριζον ως προδότην, μη φροντίζοντα να επιβάλη το ισλάμ εις πάντα τα
έθνη. Και ο πάπας χαρακτηρίζεται ως αμελών το καθήκον του, όταν δεν επιζητή να
εισαγάγη τους πάντας εις την «μάνδραν του». Συνεδύασε κακούργως το ξίφος και
τον σταυρόν, η ιταμότης και η υποκρισία εις την ημερησίαν διάταξιν, αφού «ο
σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Κατά τας περιστάσεις, όλα τα μέσα γίνονται θεμιτά,
αρκεί να προσκομίζουν τω πάπα δούλους. Παρ’ όλην όμως την καταχθόνιον και
τρομεράν και αντίχριστον δράσιν του κατά της Ορθοδοξίας, δεν ηδύνατο να
κατορθώση και «πολλά πράγματα» παρά μόνον όταν ηνοίγοντο ένδοθεν οι Κερκόπορτες
και οι προδόται εκ των έσω καθίσταντο οι καλύτεροι προαγωγοί των σχεδίων του.
Με την πρόφασιν απατηλών ωφελημάτων (όπως γίνεται σήμερον εις πολύ χειροτέραν
κλίμακα και μορφήν) ο παπισμός, δια των λεγομένων «ορθοδόξων», περιεβλήθη την
ανωτέρω «εξουσίαν» δια την κακοποίησιν όχι μόνον του Αγίου Όρους, αλλά και των
άλλων Ορθοδόξων χωρών, της οποίας τ’ αποτελέσματα είναι και σήμερον εμφανή και
των θυμάτων της οποίας εορτάζομεν την μνήμην ως Αγίων. Εις την Κρήτην, εις την
Κύπρον και αλλαχού τόσω τρομερά και αποτρόπαια ήτο η πνευματική πίεσις των
ανδρεικέλων του πάπα επί των ευσεβών χριστιανών, ώστε η επέλευσις των ορδών του
Τουρκεστάν να θεωρηθή ως λύτρωσις. Αν ήτο χείρων εις υλικήν βαναυσότητα ο
ασιάτης βάρβαρος, δεν επέβαλλεν όμως ούτως ιταμώς την πνευματικήν υποδούλωσιν
και άφηνεν εις τον λαόν τουλάχιστον την παρηγορίαν της πίστεώς του. Ενώ ο
πάπας, πλην της δουλείας του σώματος επολέμει να πατήση και την ψυχήν. Δεν
φοβείται κανένα ο πάπας, πλην της Ορθοδοξίας, της μόνης πραγματικής αντιπάλου
του, διότι είναι η μόνη κάτοχος της ορθής πίστεως, διο και επιχειρεί κατ’ αυτής
το τέχνασμα της κερκοτμηθείσης αλώπεκος. Εις την επί του όρους Πενταδακτύλου
κορυφήν Καντάρα εις Κύπρον υπάρχει η μονή των Αγίων Δεκατριών Οσιομαρτύρων, των
οποίων η μνήμη εορτάζεται κατ’ έτος την 19 Μαϊου υπό της Αρχιεπισκοπής εν
λαμπρότητι και κατανύξει, προβαλλομένων των Αγίων ως παράδειγμα ευσεβείας και
αγωνιστικότητος. Ούτοι οι Άγιοι, αφού επί πολλά έτη ησκήτευσαν εις Άγιον Όρος,
(κατ’ άλλους εις τα απέναντι όρη της Μ. Ασίας), εγκατεβίωσαν εις την μονήν
ταύτην. Η φήμη της αγιότητος του βίου των, της σοφίας και της σταθερότητος εις
την Ορθοδοξίαν, ηνώχλει τους τότε κυριάρχους φραγκοπαπιστάς διότι ο
χριστιανικός λαός έτρεχε προς αυτούς και εστηρίζοντο εις την πίστιν, όπερ δεν
συνέφερεν εις τους Λατίνους οι οποίοι με λύσσαν εμάχοντο να ρίψουν τους
χριστιανούς εις τον καιάδα των αιρέσεών των. Κατόπιν προδοσίας ενός λεβαντίνου,
υποχρεώθησαν οι άγιοι να παρουσιασθούν εις τον λατίνον «αρχιεπίσκοπον» εις Λευκωσίαν,
τον οποίον μετά των ομοίων του κατήσχυσαν εις γενομένην συζήτησιν περί των
αζύμων και των λοιπών αιρέσεων, μεθ’ ο εκλείσθησαν εις φοβεράν υπόγειον φυλακήν
με βαρείας αλύσεις εις τας χείρας και τους πόδας, ουδέποτε βλέποντες το φως του
ηλίου. Μετά εν έτος τους παρέστησε πάλιν ενώπιόν του ο «αρχιεπίσκοπος» και τους
ηρώτησεν αν «εσυνετίσθησαν» με την πολυχρόνιον κακουχίαν. Καταισχυνθείς πάλιν
υπό των ηρωϊκών μαρτύρων, τους έρρψεν εις βαθυτέραν και τρομερωτέραν φυλακήν.
Μετά τρία έτη τους εξήγαγε και παρέστησεν ενώπιόν του εις το μέσον της πλατείας
της πόλεως, παρόντος του βασιλέως και πλήθους μεγιστάνων και φραγκοκαλογήρων
και θεατών, τάχα δια να τους εκπλήξη και τους εξήτασεν αν αναγνωρίζουν τον
πάπαν και τα «δόγματά» του, οι δε απεκρίθησαν: «Είπομεν και λέγομεν και δεν θα
παύσωμεν να λέγωμεν, ότι οι των αζύμων μεταλανβάνοντες ένοχοι του αιωνίου πυρός
εισί». Κατόπιν τούτου, αναφθείσης μεγάλης πυράς εις το μέσον της πλατείας, αφού
τους διεπόμπευσαν εις όλην την πόλιν, τους έκαυσαν ζώντας την 19ην
Μαϊου του 1231. Γνωρίζοντες οι παπικοί ότι οι χριστιανοί θα λάβουν τα λείψανά
των δια να τα τιμούν ως μαρτύρων, έσπευσαν και εκουβάλησαν πτώματα ίππων και
χοίρων και ρίψαντες αυτά επί των λειψάνων των Αγίων ήναψαν πάλιν μεγάλην πυράν
δια να καταλυθούν και αναμιχθούν με τα οστά των ζώων, ούτως ώστε να μη
αναγνωρίζωνται! Αυτοί είναι οι «δούλοι του Θεού», μεθ’ ων καλούνται οι
χριστιανοί να συναγελασθούν ή «ενωθούν». Οι άγιοι μόνον δια το ζήτημα των
αζήμων επροτίμησαν και υπέμειναν φοβεράς πολυχρονίους κακουχίας και τον φρικτότερον
των θανάτων. Σήμερον κάτι μεγαλόστομοι «ορθόδοξοι» λέγουν «δεν μας χωρίζει
τίποτε», «δεν βλέπουν λόγον, δια τον οποίον πρέπει να είμεθα χωρισμένοι» και
απορούν διατί τόσους αιώνας να μη έχωμεν «αγάπην». Και εγώ ο αφελής, διηρωτώμην
πόθεν είχεν ο πάπας την εξουσίαν δια την κακοποιόν του δράσιν εις τας
Ορθοδόξους χώρας και Εκκλησίας. Έφθασεν η ρίψις των μελισταλάκτων συνθημάτων
«αγάπης, ειρήνης, ενότητος, κ.λ.π.» δια να σχω δια προσωπικής εμπειρίας την εν
προκειμένω πληροφορίαν εις το πρακτικόν πεδίον και όχι μόνον από την ιστορίαν. Ως
μοι ελέχθη, δια τα γραφόμενά μου εις τον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟΝ» και αλλαχού υπέρ της
Ορθοδοξίας, περί των προδοτών και των παπικών, έσπευσαν οι παπισταί, μάλλον οι
ουνίται, να με «καταγγείλουν» εις τους «ανωτέρους» κ.λ.π. και ένεκεντούτων
αρκετάς ταλαιπωρίας υφίσταμαι…
Τα μοναστήρια μας
εις τους Αγίους Τόπους περιτρέχουν συνεχώς ατελείωτα σμήνη «καλογήρων» και
«καλογραιών» του πάπα, έγιναν «τσιμπούρι» εις τους πατέρας και μοναχούς μας,
αφού «δεν μας χωρίζει τίποτε», αναιδέστατα εισδύουν εις τας Εκκλησίας και τας
Ακολουθίας μας δια να μας… ψάλλουν, τάζουν εις τους μοναχούς μας σφάξιμο,
ηπείλησαν να διαρρήξουν τας Εκκλησίας μας, δια να συνεορτάσωμεν μαζί των,
κυνικώτατα εισχωρούν εις τα σχολεία μας, δια να «κοινωνήσουν» τα παιδία των
ορθοδόξων με τα γελοία πλακούντια των αζύμων των, εντόπιοι ορθόδοξοι γίνονται
φράγκοι, εφ’ όσον «όλοι είμαστε ένα» και εφ’ όσον ούτω έχουν ν’ απολαύσουν τ’
αγαθά του κόσμου τούτου από τον «πλούσιον εν τω κόσμω τούτω» πάπαν, ουδενός
μέσου ορρωδούν να κάμουν χρήσιν μετά το δόλιον άνοιγμα της κερκόπορτας και την
κατάρριψιν του φραγμού του αμπελώνος. Και πότε ταύτα πάντα; Αφ’ ότου η καρδία
«ορθοδόξων» διερράγη από «αγάπη» και τα όψιμα και μελιστάλακτα συνθήματα περί
«ενότητος, ειρήνης, αγάπης, συνεργασίας κ.λ.π.» (τα οποία είναι κοινά και
έμφυτα όχι μόνον εις τους ανθρώπους όλων των φυλών και θρησκειών, αλλά και εις
τα …. ζώα), παραμέρισαν την πίστιν και την αλήθειαν, που είναι ο Θεός, με μόνην
επιδίωξιν την όσω το δυνατόν πληρεστέραν καλοπέρασιν και απόλαυσιν των επιγείων
αγαθών. Το παν ο άνθρωπος. Ο Θεός ολίγον μας ενδιαφέρει! Και ύστερα
κατηγορούμεν τον υλισμόν ότι ετσαλαπάτησε την πνευματικότητα του ανθρώπου. Και
τολμάται το φοβερόν, ότι αυτά γίνονται «εν ονόματι του Θεού»! Λοιπόν μη απορής,
αδελφέ μου, πως και πόθεν αρύεται ο αντίχριστος την ισχύν να πολεμά τους
δούλους του Θεού, όταν «οι έσω» γίνωνται προοδοποιοί του εχθρού και παρέχουν
«γην και ύδωρ», ώστε, ό,τι δεν κατώρθωσαν οι κοκορόφτεροι του Μουσουλίνι, να
νομίζουν ότι θα το επιτύχουν οι κοκορόμυαλοι του πάπα. Όταν ακούης κάτι
αρχιμανδριτάδες και κάτι θεολογίσκους να λέγουν: «να μη τα θέλωμεν όλα δικά
μας» (ωσάν η αλήθεια της Ορθοδοξίας να είναι κανένα παλιοχώραφον του παπού
τους, που μπορούν να πουλούν όπως θέλουν), «να μη είμαστε τόσον φανατικοί»
(ωσάν το να λέγω ότι είμαι και θέλω να μένω Ορθόδοξος ερμηνεύεται ως
φανατισμός) – και τι θα έλεγαν δια τους Αγίους, τους μάρτυρας, τους ομολογητάς,
τον Απ. Παύλον, τον ίδιον Ιησούν Χριστόν, όστις λέγει «εγώ ειμί η αλήθεια»;
-«πρέπει να γίνεται διάλογος δια να επέλθη η ενότης» (ενώ, κατά τον Χρ.
Ανδρούτσον και όλους τους ευσεβείς, δεν υπάρχει θέμα διαλόγου, αλλ’ επιστροφής
των πλανηθέντων), τι παραξενευόμεθα δια την αναίδειαν και ιταμότητα των παπικών
κατά της Ορθοδοξίας; Εθελοτυφλούν και προσποιούνται όσοι βλέπουν αλλαγήν της
νοοτροπίας του παπισμού και ειλικρίνειαν και κατά Θεόν ωφέλειαν εις τας
κινήσεις ταύτας ή κατεπάτησαν την συνείδησιν και την πίστιν των απλώς διότι
«ηγάπησαν τον νυν αιώνα» (Β΄ Τιμ. δ,10). Κύριε, φώτισον αυτούς. Αμήν.
