Η ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ -- Ανθολόγιον εκ του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Οι μεν άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι υπόσχονται, δεν τελειώνουν βεβαίως τας υποσχέσεις των, διότι ή μετανοούν ή δύναμιν δεν έχουν εις το να εκπληρώσουν την υπόσχεσίν των. Συ δε, Θεάνθρωπε Ιησού Χριστέ, η αληθινή των επαγγελιών επαγγελία και η υπόσχεσις των υποσχέσεων, υπεσχέθης εις τους αγίους Σου Μαθητάς προ της Αναστάσεώς Σου να στείλης εις τούτους το Παράκλητον Πνεύμα. Εις αυτούς έλεγες, «Συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω· εάν γαρ μη απέλθω, ο Παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς». (Ιω. στ: 7). Και πάλιν· «Και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα». (Ιω. ιδ: 16). Και πάλιν· «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος, ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός». (Ιω. ιε:26). Και πάλιν· «Και ιδού εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του Πατρός μου εφ’ υμάς» (Λουκ. κδ: 49) ήτοι το Πνεύμα το Άγιον. Καθώς λοιπόν με τον λόγον υπεσχέθης, Κύριε, να στείλης το Πνεύμα Σου το Άγιον, ούτω σήμερον με το έργον ετελείωσας την υπόσχεσίν σου. Και πέμψας το Παράκλητον Πνεύμα, δι’ αυτού έλαμψας εις τον Κόσμον το φως της θεογνωσίας και της πίστεως της Αγίας Τριάδος.

Το δάκρυ για τη Μακεδονία -- του Στέλιου Παπαθεμελή*

H φωτογραφία που επιλέξαμε είναι ομιλούσα (28-4-1992). Απεικονίζει την κοφτερή και καυτή δήλωση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική»! Βγαλμένη εκ του περισσεύματος της καρδίας του πολιτικού ανδρός η δήλωση εκείνη επισφραγίζεται με το δάκρυ το οποίο κατεγράφη ως ιστορικό. Κορύφωση της ατράνταχτης πεποίθησής του ότι ουδείς δικαιούται να εκχωρήσει τα όσια και τα ιερά του Ελληνισμού και μάλιστα «αγγαλλομένω ποδί» στους κατ’επάγγελμα παραχαράκτες της ιστορίας μας. Έχοντας ο πρόεδρος βιώσει παιδιόθεν την επιβουλή γειτόνων που λεηλατούσαν τότε την Μακεδονία, είναι ένα δάκρυ επιβεβαίωσης της ατράνταχτης πίστης του ότι η Μακεδονία δεν εκποιείται, δεν τεμαχίζεται και η ιστορία της είναι άρρηκτα δεμένη, δηλαδή ταυτίζεται συνολικά και απόλυτα με τον αιώνιο Ελληνισμό.  Νωρίτερα στις 13-4-1992 οι πολιτική αρχηγοί υπό την προεδρία του διαμόρφωσαν και διακήρυξαν «urbi et orbi» την εθνική θέση: «ονομασία χωρίς τον όρο Μακεδονία ή παράγωγα».

Pentecost Hymns -- Ύμνοι της Πεντηκοστής

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 27 Μαΐου 2018

ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. Ελλαδίου ιερομάρτυρος, Θεράποντος και Αλυπίου των μαρτύρων, Ιωάννου ομολογητού του Ρώσου (1730).

Εἶναι ἄγνωστο ἀπὸ ποῦ καταγόταν καὶ πότε ἄθλησε ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἑλλάδιος. Ἀφοῦ διέπερεψε στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν εὐσέβεια, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ κατέστη Ἐπίσκοπος. Γιὰ τὴν ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ δράση του συνελήφθη, καὶ, ἀφοῦ ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ὑποβλήθηκε σὲ σειρὰ σκληρῶν βασανιστηρίων. Ρίχθηκε στὴν πυρά, ἀλλὰ μὲ τὴν Θεία Δύναμη ἐξῆλθε ἀβλαβής.

Ορθοδοξία και Οικουμενισμός -- του αειμνήστου Ανδρέου Θεοδώρου Καθ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο Οικουμενισμός υπ’ αμφοτέρας αυτού τας όψεις αποτελεί θλιβεράν εκκοσμίκευσιν του Χριστιανισμού. Ζων και αναστρεφόμενος εις ένα κόσμον, ο οποίος ουσιαστικώς κατέλυσε πάσαν έννοιαν αυθεντίας και αρχής και απώλεσε πάσαν μεταφυσικήν αίσθησιν της μυστηριακής ιερότητος του βίου, περιστέλλων ασφυκτικώς την ανθρωπίνην ύπαρξιν εντός των φυσικών ορίων της παρούσης ζωής, ήρχισεν από τινος χρόνου επικινδύνως να συσχηματίζεται προς το πνεύμα τούτο του αιώνος, αμβλύνων πάσαν έννοιαν θείας και ανθρωπίνης αυθεντίας και αποβάλλων βαθμηδόν την αίσθησιν της μυστηριακής δομής της χριστιανικής υπάρξεως και ζωής. Ο σύγχρονος Οικουμενισμός, οσημέραι εκκοσμικευόμενος, τείνει να υποβαθμίση το απόλυτον και αποκλειστικόν μεγαλείον του Χριστιανισμού, ως της μόνης εξ αποκαλύψεως θείας θρησκείας, ούτω δε να μειώση και την αποκλειστικότητα του λυτρωτικού χαρακτήρος αυτού.

Οἱ ὑποσχέσεις τῶν ἀνθρώπων καί οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ - π. ΑΘ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ (Τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς)

Μητρ. κ. Σεραφείμ: ὁ Οἰκουμενισμός προχωρεῖ ἀκάθεκτα στήν καταστροφή τῆς Πίστεως

Ποιό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Σιωνισμοῦ; Τό λένε οἱ ἴδιοι : Νά καταστρέψουν τήν πίστη καί νά δημιουργήσουν ἄλλη θρησκεία.

«Ὁ Βασιλιάς τῶν Ἰουδαίων», γράφουν, «θά εἶναι ὁ ἀληθής Πάπας τῆς Οἰκουμένης, ὁ Πατριάρχης τῆς Διεθνοῦς Ἐκκλησίας» . Ἀλλά, γι’αὐτήν τήν Διεθνῆ Ἐκκλησία, ὡς γνωστόν, ἀγωνίζεται καί ὁ Οἰκουμενισμός. Διότι, μέ τό ἑνωτικό πρόβλημα, πού ἔχει δημιουργήσει, προχωρεῖ ἀκάθεκτα στήν καταστροφή τῆς Πίστεως, στήν ἐκθεμελίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν δημιουργία μιᾶς «παγκοσμίου Ἐκκλησίας» καί μιᾶς παγκοσμίου Θρησκείας.