Μη ξεχνάμε :

Πολλάκις βλέπουμε την φανεράν αμαρτίαν του αδελφού μας, αλλά δεν βλέπουμε την κρυπτήν μετάνοιά του. Μόνον ο Θεός κρίνει τα κρυπτά της καρδίας…

Μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και πανευφήμου Ευφημίας.

Υπέρ Θεού κτανθείσαν άρκτου ταις μύλαις,                                                                                             ευφημίαις σε χρη στέφειν, Ευφημία.                                                                                 
Τη δ΄ εκκαιδεκάτη Ευφημίαν έκτανεν άρκτος.

Ευφημία η πανεύφημος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήκμαζε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος των Ρωμαίων Διοκλητιανού βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄-τε΄(284-305), είναι δε αύτη, ήτις θαυμασίως εκράτυνε τον όρον της εν Χαλκηδόνι συνελθούσης Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου, ρμη΄(148) έτη περίπου από του μαρτυρίου αυτής ήτοι εν έτει υνα΄(451). Αύτη ήτο από την Χαλκηδόνα και ο μεν πατήρ της ωνομάζετο Φιλόφρων και ήτο περιφανής και πλούσιος, συγκλητικός το αξίωμα, η δε μήτηρ της εκαλείτο Θεοδοσιανή, ήτο δε γυνή ευσεβής και συμπαθεστάτη εις τους πτωχούς. Από τοιαύτην όθεν ρίζαν αγαθήν εκβλαστήσασα η καλλίνικος Ευφημία δεν ήργησε να καταστή ονομαστή και πανεύφημος δια την προς Χριστόν πίστιν και ευσέβειαν. Κατά την εποχήν εκείνην, ως είπομεν, εβασίλευε των Ρωμαίων ο Διοκλητιανός, όστις εκίνησε μέγαν διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, ηγεμόνευε δε εις τα μέρη της Ανατολής ο Πρίσκος, έχων συγκάθεδρόν του φιλόσοφόν τινα Απελλιανόν, ο οποίος ήτο και ιερεύς του ψευδωνύμου θεού Άρεως.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Απο την Επιστολή προς Διόγνητον

....Αντιλαμβάνεσαι πόση χαρά θα γευτείς και θα νοιώσεις γι' Αυτόν που σε αγάπησε τόσο; Όταν Τον αγαπήσεις θα γίνεις μιμητής της καλωσύνης Του. Μη θαυμάζεις πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γίνει μιμητής του Θεού! Είναι δυνατόν, αφού Εκείνος το θέλει!  Άλλωστε ευτυχία δεν είναι να τυραννάς τους συνανθρώπους σου και να θέλεις να έχεις περισσότερα από εκείνους· αυτές είναι καταστάσεις με τις οποίες δεν μιμείσαι τον Θεό αλλά αποξενώνεσαι από την μεγαλειότητα του Θεού. Ευτυχία είναι, να αναλαμβάνεις το φορτίο της ανάγκης του πλησίον σου, να θέλεις να μοιράζεσαι τα δικά σου με αυτούς που έχουν λιγώτερα. Αυτός που, όσα έλαβε εκ Θεού, τα μοιράζεται με όσους βρίσκονται σε ανάγκη, γίνεται «Θεός» γι' αυτούς αφού είναι μιμητής του Θεού.....

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants

MHTΡ. AITΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ κ.ΚΟΣΜΑΣ:

"Γνωρίζουμε ότι μία Εκκλησία ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Κύριος. Συνέχεια αυτής της Εκκλησίας αποτελεί η Αγία μας Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία. Άλλη Εκκλησία δεν υπάρχει.Οι παπικοί και οι προτεστάντες δεν αποτελούν εκκλησία, δεν έχουν ιερωσύνη και Θεία Χάρι. Κυριαρχούνται από ανθρωποκεντρισμό και εκκοσμίκευσι, είναι ξένοι από αγιοπνευματική ζωή. Κάθε σχέσι μαζί τους, εφʼ όσον ο πάπας και οι προτεστάντες δεν δέχονται να παραχωρήσουν τη θέσι τους στον Θεάνθρωπο Χριστό, είναι αποστασία και άρνησι της σωτηρίου αληθείας. Επίσης, κάθε σχέσι με τις νεοεποχίτικες ιδέες των οικουμενιστών, που θέλουν να ζυμώσουν με τις διάφορες ψευτοθρησκείες την αμώμητη Ορθοδοξία, είναι αποστασία. Όταν σήμερα παρατηρούμε άμβλυνσι του ορθοδόξου φρονήματος και τάσεις κοινωνίας με όλους τους κακοδόξους αυτούς, ενώ παραμένουν αμετανόητοι, δεν ζούμε την αποστασία από την Ορθόδοξο αλήθεια; "

Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΡΒΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ OΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ :

«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …». 

ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Είναι πρακτική και πολύ σημαντική η διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου περί συνειδήσεως, όπου μας λέγει: 

«Όταν η συνείδηση παύση να μας ελέγχη για τις αμαρτίες, ας προσέξουμε     μήπως αυτό δεν οφείλεται στην καθαρότητα, αλλά στην κόπωση και την 

άμβλυνση της συνειδήσεως λόγω πλήθους αμαρτιών». 

Η ερμηνεία του παρόντος Τροπαρίου αύτη εστί.

Τροπάριον .

Μη την πικρίαν την του ξύλου, εάσας αναιρέσιμον Κύριε, δια Σταυρού τελείως εξήλειψας. Όθεν και ξύλον έλυσέ ποτε, πικρίαν υδάτων Μερράς, προτυπούν του Σταυρού την ενέργειαν· ην πάσαι αι Δυνάμεις, των ουρανών μεγαλύνουσιν.

Ερμηνεία.

Η ερμηνεία του παρόντος Τροπαρίου αύτη εστί. Συ, λέγει, ω Κύριε, δεν αφήκες την πικράν εκείνην γεύσιν του απηγορευμένου ξύλου να είναι αναιρέσιμος: ήγουν φθαρτική και θανατηφόρος της ανθρωπίνης φύσεως· αλλά δια μέσου του Σταυρού τελείως αυτήν εξήλειψας και ηφάνισας. Και όρα σοφίαν του Δεσπότου Χριστού· πως ως πάνσοφος ιατρός με τα εναντία ιατρεύει τα εναντία· η γαρ γεύσις του απηγορευμένου ξύλου εφάνη μεν κατά το σώμα γλυκεία, κατά δε την ψυχήν ήτον πικρά και ανυπόφορος· η δε γεύσις της χολής και της σμύρνης, την οποίαν εποτίσθη επί Σταυρού ο Κύριος, ήτον μεν πικρά κατά την αίσθησιν και το σώμα, γλυκυτάτη δε κατά την ψυχήν και το πνεύμα· καθότι αυτή διέλυσε την πικράν εκείνην γεύσιν του απηγορευμένου ξύλου. Δια τούτο και τον παλαιόν καιρόν, ξύλον εδιάλυσε την πικρίαν του νερού της Μερράς· ίνα προτυπώση την ενέργειαν του ξύλου του Σταυρού, οστις εγλύκανε την πικράν γεύσιν του απηγορευμένου ξύλου, από το οποίον έφαγεν ο Αδάμ· καθώς περί της ιστορίας ταύτης είπομεν εν τη ερμηνεία του Τροπαρίου της τετάρτης Ωδής, του λέγοντος «Πικρογόνους μετέβαλε ξύλω Μωϋσής» και τα εξής. Αλλά και συ, αδελφέ, απέχου από τας σαρκικάς ηδονάς, αι οποίαι φαίνονται μεν γλυκείαι κατά την αίσθησιν και το σώμα, κατά την ψυχήν όμως είναι τη αληθεία πικρότεραι και αυτής της χολής. Όθεν είπεν ο Σολομών περί της πόρνης γυναικός: «Μέλι αποστάζει από χειλέων γυναικός πόρνης, ή προς καιρόν λιπαίνει σον φάρυγγα, ύστερον μέντοι πικρότερον χολής ευρήσεις» (Παρ. ε: 4).

Τα Αρχαία είναι η πιο ζωντανή γλώσσα!

Κωνσταντίνος Χολέβας

Ωστε είναι νεκρή γλώσσα τα αρχαία ελληνικά! Το ακούσαμε και αυτό από τους εκπροσώπους της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως. Να κόψουμε κάθε δεσμό με την αρχαιότητα, την Ορθοδοξία, τους ήρωες και τους μάρτυρες. Μακριά από τα σχολεία η πίστη μας, η διαχρονική πορεία του Ελληνισμού, η εθνική συνείδηση! Διακηρύσσουν ξεκάθαρα τι επιδιώκουν. Να παύσουμε να είμαστε Ελληνες. Να μετατραπούμε σε έναν άμορφο πολτό, χωρίς διάθεση αντίστασης σε οποιαδήποτε έξωθεν προερχομένη εντολή, εισβολή και επιβουλή.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡ​ΓΟ ΜΕ ΠΑΠΙΚΟΥΣ του Μητρ. Περγάμου ΖΗΖΙΟΥ​ΛΑ 29 Ιούν 2013

"Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεσθε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι, παρά να συγκεντρώνεσθε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες. Ει’ δ’ άλλως, θα υποστήτε την ίδια κόλασι μ’ αυτούς". 
Άγιος Γερμανός Β΄ Κωνσταντινουπόλεως (1222-1240)


http://agiooros.org/viewtopic.php?f=14&t=8316

Απορρίπτομεν ως «μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα.

Ιδού ποία η σημασία της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ποία η ανύψωσις του ανθρώπου μέχρι θεώσεως. Και αυτή η θέωσις αρχίζει από την ιεράν κολυμβήθραν μόνης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Χωρίς την «συνταφήν» εν τω αγίω ύδατι της κολυμβήθρας, όπου θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος και αναδύεται ο καινός, πεπληρωμένος χάριτος και φωτός, «ενδυόμενος τον Χριστόν» δια του αγίου Χρίσματος, αναγέννησις δεν υπάρχει. Ούτε απαλλαγή ενοχής εκ της προπατορικής αμαρτίας, ούτε μετάδοσις του αγίου Πνεύματος τελείται, ούτε «ενσωμάτωσις» εν τω μυστικώ Σώματι του Χριστού ενεργείται, ούτε σωτηρίας τις αξιούται. Τα μυστηριώδη αυτά τελεσιουργούνται αρρήτως μόνον εν τη Καθολική και Αποστολική Ορθοδόξω Εκκλησία! Δια τούτο φοβούμεθα παν το έξω της Εκκλησίας κείμενον. Και δια τούτο απορρίπτομεν ως «μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα, ως απεφήνατο ο μέγιστος των Κανονολόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εις την Εκκλησίαν ως κοινωνίαν το παρελθόν είναι πάντοτε παρόν, διότι ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Οποίος είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», ζη αδιακόπως εις το θεανθρώπινον σώμα Του με την αυτήν αλήθειαν, με την αυτήν αγιότητα, με το αυτό αγαθόν, με την αυτήν ζωήν, και κάμνει ολόκληρον το παρελθόν διαρκές παρόν. Δια τούτο ο άνθρωπος της ορθοδόξου πίστεως δεν είναι ποτέ μόνος του, αλλά πάντοτε εις κοινωνίαν με όλα τα άλλα μέλη της Εκκλησίας και με όλα τα όντα. Όταν αυτός κάμη κάποιαν σκέψιν, την κάμνει με φόβον και ένθεον τρόμον, διότι γνωρίζει ότι εις την πράξιν του αυτήν συμμετέχουν μυστηριωδώς όλοι οι Άγιοι. Οι Ορθόδοξοι κατά τούτο είναι Ορθόδοξοι: ότι έχουν ακαταπαύστως την αίσθησιν της θεανθρωπίνης καθολικότητος, θερμαινόμενοι με αυτήν και φυλαττόμενοι με προσευχήν και ταπείνωσιν. Δεν κηρύττουν ποτέ τους εαυτούς των, δεν καυχώνται ποτέ δια τον άνθρωπον, δεν ικανοποιούνται ποτέ με τον γυμνόν ανθρωπισμόν και δεν ειδωλοποιούν ποτέ τον ουμανισμόν. Εις όλας τας οδούς των ομολογούν και κηρύττουν τον Θεάνθρωπον, όχι τον άνθρωπον. Διατί; Διότι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος και η ανθρωπίνη κοινωνία χωρίς τον Λόγον ως την άφθαρτον ένωσιν και ενότητά των, τρέχουν ασυγκρατήτως προς την αλογίαν και προς τον ζόφον του μη είναι, ή μάλλον του «φευ είναι».