Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Μόνον ο Θεάνθρωπος είναι τέλειος και τετελειωμένος άνθρωπος. Αλλά ταυτοχρόνως: και τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Εδώ η Υπόστασις του Θεού Λόγου είναι ο σπουδαιότερος παράγων. Τούτο ωμολόγησαν σαφώς και ηρμήνευσαν θεοπνεύστως οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου εν Χαλκηδόνι. Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ ο άνθρωπος έφθασεν εις όλας τας τελειότητάς του: δια του Θεού ετελειοποίησε και ωλοκλήρωσε την ψυχήν του και την συνείδησίν του, την βούλησίν του και τον νουν του, την καρδίαν του και το σώμα του, με μίαν λέξιν, ολόκληρον τον εαυτόν του. Και έγινε το σπουδαιότερον και το πλέον αξιαγάπητον θαύμα: ο Θεάνθρωπος άφησε τον Εαυτόν Του εις τον γήϊνον κόσμον μας και εις όλους τους κόσμους, ως Εκκλησίαν, ως σώμα Του, δια να δυνηθή κάθε άνθρωπος να καταστή «σύσσωμος» του σώματος του Θεανθρώπου και ούτω να φθάση εις όλας τας τελειότητάς του (πρβλ. Εφ. 3, 6). Μόνον εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου ημπορεί κάθε ανθρωπίνη ύπαρξις να γίνη αληθινός άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, πλήρης άνθρωπος. Μόνον με τον Θεάνθρωπον εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις» δύναται να φθάση «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 3, 18. 4, 11-16). Εν τω Θεανθρώπω Χριστώ «κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς», δια να ημπορή να πληρωθή καθείς από ημάς εν τη Εκκλησία και δια της Εκκλησίας με το πλήρωμα αυτό της Θεότητος (Κολ. 2, 9-10). Και τούτο είναι δυνατόν να επιτύχη έκαστος εξ ημών μόνον «συν πάσι τοις αγίοις», δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών, προηγουμένης της αγίας πίστεως και της αγίας αγάπης (Εφ. 3, 17-20).                                                                                                                                                      

Διατί ὁ «Καλλικράτης» δημιουργεῖ προϋποθέσεις Κοσσυφοπεδίου εἰς τήν εὐαίσθητον περιοχήν τῆς Θράκης

Κινδύνους διά τήν Θράκην ἐγκυμονεῖ ὁ «Καλλικράτης», ὁ ὁποῖος κατήργησε δήμους καί κοινότητας καί ἑνοποίησεν ἄλλους, μέ ἀποτέλεσμα τήν δημιουργίαν νέων Δήμων, εἰς τούς ὁποίους εἶναι ἔντονον τό μουσουλμανικόν στοιχεῖον, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχωμεν δημογραφικάς ἀλλοιώσεις. Αὐτήν τήν στιγμήν ἡ Θράκη κινδυνεύει νά γίνη νέον Κοσσυφοπέδιον, συμφώνως πρός τόν ἔγκυρον ἀναλυτήν καί συγγραφέα πολιτικῶν βιβλίων κ. Ἐμμανουήλ Κοττάκην, ὁ ὁποῖος διαβλέπων τούς κινδύνους ζητεῖ εἴτε τήν κατάργησιν τοῦ «Καλλικράτη» εἴτε τήν  τροποποίησίν του. Συγκεκριμένως ὁ δημοσιογράφος εἰς ἄρθρον του, εἰς τήν ἐφημερίδα «δημοκρατία» τῆς 12^ης Ὀκτωβρίου ὑπογραμμίζει τά ἀκόλουθα:

«Διάβασα στὸν Τύπο τὸ περιεχόμενο τοῦ νομοσχεδίου γιὰ τὶς ἀλλαγὲς στὸν Καλλικράτη, ἐνῶ παρατήρησα καὶ τὴν κεντροαριστερὴ ἀρθρογραφία ποὺ ἀνάγει τὴ –σωστὴ κατὰ βάση – μεταρρύθμιση Ραγκούση σὲ τοτὲμ, ποὺ δὲν δικαιοῦται νὰ ἀγγίξει κανείς. Μὲ μία διαφορὰ ὅμως: Ὑπάρχουν περιοχὲς τῆς ἐπικράτειας ὅπου γιὰ λόγους μείζονος ἐθνικοῦ συμφέροντος ἐπιβάλλεται ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Καλλικράτη. Ἐπειγόντως. Καὶ ἀναφέρομαι βέβαια στὴ Θράκη, διότι ξέρω καὶ ἀγωνιῶ. Ἡ κυβέρνηση Σαμαρᾶ ὑποχρεοῦται -μὲ κεφαλαῖα γράμματα- νὰ ἐπανεξετάσει τὰ διοικητικά ὅρια, πού χάραξε ὁ Καλλικράτης στοὺς δήμους αὐτῆς τῆς εὐαίσθητης περιφέρειας. Ἡ κυβέρνηση Παπανδρέου (λυπᾶμαι ποὺ θὰ εἶμαι τόσο ἀπόλυτος στὴν ἔκφρασή μου, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καλύτερη) ἔκανε κάτι ποὺ κινεῖται στὰ ὅρια τῆς ἐθνικῆς μειοδοσίας. Γιὰ λόγους ἐσωκομματικῆς σκοπιμότητας ἐπαναχάραξε τὰ ὅρια τῶν δήμων τόσο στὶς ὀρεινὲς πομακικὲς περιοχὲς ὅσο καὶ σὲ ἀμιγῶς χριστιανικὲς περιοχὲς τοῦ κάμπου, μὲ συνέπεια νὰ ἁλωνίζουν σὲ ἀμφότερες ἄνθρωποι τοῦ τουρκικοῦ προξενείου. Στὸ ἄγχος τους νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς μικροκομματικές τους σκοπιμότητες (ἔλεγχος τῆς Περιφέρειας) οἱ τοπάρχες τοῦ ΠΑΣΟΚ ἔφτασαν στὸ ἔσχατο σημεῖο νὰ ἀνταλλάξουν τὴν “τουρκογενῆ ψῆφο” μὲ τὴν παραχώρηση εὐαίσθητων θυλάκων σὲ στρατηγικὰ ἐδάφη τῶν νομῶν. Στὴ Ροδόπη τὸ ἔκαναν στὸν προσφυγικὸ Δῆμο Ἰάσμου. Ἡ χριστιανικὴ πλειονότητα τῆς περιοχῆς κατέστη μειονότητα στὸν τόπο της μετὰ τὴν προσθήκη μειονοτικῶν κοινοτήτων τῆς περιοχῆς στὸ ὄνομα τῆς      πολυπολιτισμικότητας. Τὸ πείραμα ἀπέτυχε παταγωδῶς. Ὁ νέος μουσουλμάνος δήμαρχος Καδῆ συμπεριφέρεται μὲ ρατσισμὸ ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, ἐνῶ καί Τοῦρκος πρόξενος βρίσκεται κάθε τρεῖς καὶ λίγο ἐκεῖ γιὰ νὰ διαλύει καὶ τὴν τελευταία ἀμφιβολία γιὰ τὸ ποιὸς ἔχει τὸ κουμάντο. Τὸ ἴδιο ἔργο παίζεται καὶ στὸν νομὸ Ξάνθης. Τὸ ἴδιο καὶ στὸν ὀρεινὸ ὄγκο. Οἱ Πομάκοι ὑπάγονται πλέον στὴν τουρκογενῆ κοινότητα Ἀρριανῶν, τὴ σφηκοφωλιὰ τοῦ προξενείου. Ἡ κατάσταση θυμίζει ἔντονα Κοσσυφοπέδιο. Αὐτόνομες δομὲς παντοῦ. Στὴν Αὐτοδιοίκηση, στὴ θρησκεία, στὴν ἐκπαίδευση, τελευταῖα καὶ στὴν Ὑγεία. Μόνο δική τους ἀστυνομία δὲν ἔχουν. Ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία μόλις τελευταῖα ἄρχισε νὰ ἀντιδρᾶ μὲ τὴν τοποθέτηση ἔμπειρων διπλωματῶν στὴν περιοχὴ καὶ μὲ τὴν ἀποφασιστικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου γιὰ τοὺς ἰμάμηδες, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Ἡ ἀθηναϊκὴ γραφειοκρατία πρέπει νὰ ἐγκαταλείψει τοὺς ἀργούς της ρυθμοὺς καὶ νὰ ἐπέμβει ἄμεσα. Ἕνα πρῶτο δεῖγμα θὰ εἶναι ἡ ἀναθεώρηση τῶν ὁρίων τοῦ Καλλικράτη. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διακυβεύεται τὸ ἐθνικὸ συμφέρον γιὰ μία χούφτα ψήφους».

Γράμμα από τη Μόροβα

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του: 
« Αδελφέ μου Νίκο, 
Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. 
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκεται ακίνητη. 
- Τις ει; 
Μιλιά. 
Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: 
- Τις ει; 
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ! 
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν- Μόροβας. 
Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχθεί πίσω και τα καινούργια … κοιμόνταν! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε».

Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου 1844-1929 :

Όπου πολιτεύεται δυστυχώς το νέον κήρυγμα κατά μίμησιν του Ευρωπαϊκού συρμού και αποδοκιμάζονται αι διατάξεις της Εκκλησίας και αποκαλούνται ως απλοί  τύποι οι θεσμοί της νηστείας και των λοιπών  εκκλησιαστικών τελετών, βλέπομεν μετά βαθείας λύπης ότι εγενικεύθη η διαφθορά, οι νέοι και νεάνιδες  εξευρωπαϊσθησαν, η  αιδώς και το σέβας προς τους  γονείς εξέλιπεν, η  αθεοφοβία αδιάντροπη οδεύει, τα πάθη της σαρκός ακατάσχετα  και διατί όχι; Αφού η αναιδής γύμνωσις του γυναικείου φύλου, προκαλεί   επισήμως τον οίστρον και την ακολασίαν;….

POLYELEOS: PSALM 135 (Tone V) - Monks of Simono Petra Monastery

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Ανακλήσεις αμαρτωλών από την κόλαση στον παράδεισο κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο (video 2013)

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Oὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Αὐτὰ γράφονται ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν ἱστορικῶν ὄντως στιγμῶν ποὺ ζοῦμε, ἀπὸ τὶς  ἀρνητικὲς καὶ καταστροφικὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐνέργειες καὶ ἐκδηλώσεις. Ἐν πλήρει συνειδήσει ἐπίσης τῶν  εὐθυνῶν καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῆς μας τῆς στάσεως. Προτιμοῦμε νὰ διωκόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα, παρὰ νὰ μένουμε σιωπηλοὶ καὶ ἀφωνότεροι ἰχθύος μπροστὰ στὴν ἐμφανῆ κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Ἁγίους, παρὰ νὰ ἔχουμε τὴν φιλία καὶ τὴν συμπάθεια τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων». Πολλοί πλέον «διαπιστώνουν ὅτι κινδυνεύει πλέον ἡ ἀκεραιότητα τῆς ἀλήθειας, ὅτι οἱ μνημονευόμενοι στὴ Θ. Λειτουργία ἐπίσκοποι, ὡς ἐγγυητὲς τῆς ἐν τῇ πίστει ἑνότητος δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, δὲν εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν Ἁγίους, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους»

Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού;

Όταν η πίστης κινδυνεύει, είμαστε όλοι υπεύθυνοι, αν σιωπήσουμε και δειλιάσουμε, όπως έλεγε ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Ιδιαίτερα O μοναχός δεν πρέπει να επιτρέπει την παραμικρή καινοτομία σε θέματα πίστεως, κατά τον αυτόν “Άγιο Πατέρα και μεγάλο μοναστικό ηγέτη, οργανωτή του μοναχικού βίου και Γέροντα όλων μας”. Δεν φοβήθηκε τις απειλές και τους διωγμούς των εικονομάχων αυτοκρατόρων και πατριαρχών αλλά μέσα στην Κωνσταντινούπολη, στον περίβολο, της Μεγάλης Ιεράς Μονής Στουδίου, οργάνωσε λιτανεία με λαμπαδηφορία χιλίων μοναχών, που κρατούσαν τις απαγορευμένες άγιες εικόνες στα χέρια τους. Δέκα χιλιάδες μοναχούς της Παλαιστίνης συγκέντρωσαν παλαιότερα στα Ιεροσόλυμα οι Άγιοι Σάββας Ηγιασμένος και Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης, και άλλοι μέγιστοι μοναχικοί ηγέτες, και έσωσαν την Ορθοδοξία από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Ποιος θα σώσει τώρα την Εκκλησία από την παναίρεση  του Οικουμενισμού και την δολιότητα του Παπισμού;  

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

«Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος!  Τις  με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7, 24).

Ουδείς, ουδείς πλην του Θεανθρώπου. Διότι ο Θεάνθρωπος Χριστός, νικήσας τον θάνατον δια της αναστάσεως, κατέλυσε «το σώμα του θανάτου» ως οντολογικήν πραγματικότητα (πρβλ. Αποκ. 20, 14. 10), ελύτρωσε το ανθρώπινον γένος εκ του θανάτου, του εχάρισε την αιωνίαν Ζωήν, την αιωνίαν Αλήθειαν, την αιωνίαν Αγάπην, την αιωνίαν Δικαιοσύνην, την αιωνίαν Χαράν και όλα τα άλλα αιώνια Θεία Αγαθά, τα οποία μόνον ο Θεός της Αγάπης και της Φιλανθρωπίας δύναται να χαρίση. Και ούτως έλυσεν όλον το πρόβλημα του ανθρώπου, ολόκληρον το παμπρόβλημα του ανθρώπου. Πράγματι, αφ΄ ότου ο Θεός έγινεν άνθρωπος, εφανερώθη ως Θεάνθρωπος και δια του σώματός Του – της Εκκλησίας – παρέμεινεν ως Θεάνθρωπος εις τον επίγειον κόσμον, έγινεν Αυτός άπαξ δια παντός η υψίστη παναξία και το υπέρτατον κριτήριον του ανθρωπίνου γένους, Αυτός ο Μόνος Αληθινός Θεός και ο Μόνος Αληθινός Άνθρωπος, ο Μόνος Τέλειος Θεός και ο Μόνος Τέλειος Άνθρωπος. Ως τοιούτος, Αυτός είναι η μόνη υψίστη παναξία και το μόνον έσχατον κριτήριον αυτού του ανθρώπου εις την ψυχοσωματικήν του οντότητα και την θεανθρωπίνην του δυνατότητα, και παντός ό,τι είναι ανθρώπινον και του ανθρώπου. Μόνον εν τω Θεανθρώπω είδεν ο άνθρωπος δια πρώτην φοράν τον εαυτόν του τέλειον και αιώνιον. Και εγνώρισε τον εαυτόν του εις όλας τας διαστάσεις του. Εντεύθεν η νέα αξιολογική και γνωσιολογική καθολική αρχή του ανθρωπίνου γένους: «μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος». Αλλά το «μέτρον πάντων άνθρωπος» εξακολουθεί να βασιλεύη και να κυριαρχή, ως επί το πλείστον ferro ignique, εις τον ειδωλολατρικόν και πολυθεϊστικόν εξωχριστιανικόν κόσμον. Δια τούτο ο θεοσοφώτατος γνώστης του ανθρώπου και του Θεανθρώπου, ο Απόστολος Παύλος, συνοψίζει όλας τας φιλοσοφίας του ανθρωπίνου γένους εις δύο: εις την φιλοσοφίαν κατ΄ άνθρωπον και εις την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον (Κολ. 2, 8).