Η ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Η ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ -- Αθωνικά άνθη

«Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον,… όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». «Χαίρετε Πατέρων ο μελισσών, οι τα εαυτών σώματα κατατήξαντες… τον νουν θείω έρωτι επτερώσατε…». Από την Υμνογραφίαν.

Η Αγία Πεντηκοστή είναι και αυτή «εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων». Καθότι το Πνεύμα το άγιον, επιδημήσαν τοις αγραμμάτοις μαθηταίς, εθεμελίωσε και συνεκρότησε την παγκόσμιον χριστιανικήν Εκκλησίαν πεντήκοντα ημέρας μετά την ένδοξον του Κυρίου Ανάστασιν. Είναι, επομένως, η γενέθλιος ημέρα της αγίας Εκκλησίας μας και η «Μητρόπολις των εορτών», ως καλεί αυτήν ο θείος Χρυσόστομος. Διότι «σήμερον αι δια του πυρός πηγαί της Χάριτος εξέβλυσαν και φλοξ διατρέχουσα, τας αύρας αφίησι του Πνεύματος». Κατά τον Υμνογράφον άγιον Κοσμάν τον Αγιοπολίτην, η Πεντηκοστή είναι «η μεθέορτος και τελευταία εορτή… επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμίας…», κλείουσα τρόπον τινά τον κύκλον των διαφόρων φάσεων και γεγονότων της θείας του Χριστού επί γης παρουσίας. «Εν ταύτη (γαρ) το πυρ του Παρακλήτου ευθύς, κατέβη επί γης ώσπερ εν είδει γλωσσών…», όπερ Πνεύμα «πάντα χορηγεί, βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί, αγραμμάτους εδίδαξε σοφίαν, αλιείς θεολόγους ανέδειξε και όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας».

«εἰ ὁ σατανᾶς τὸν σατανᾶν ἐκβάλλει, ἐφ' ἑαυτὸν ἐμερίσθη· πῶς οὖν σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ;» -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Kyprianos Christodoulides (από ιστοσελίδα κοινωνικού Δικτύου

                    «Εθνομιμιδιακή Φιλοσοφική Κοινότητα» 

«Όπως έχει αναφέρει ο Ρότζερ Σκρούτον βασικό χαρακτηριστικό της αριστεράς,κυρίως βέβαια της εγελιανής-μαρξιστικής της οπτικής, είναι η ολιστική θέαση των πραγμάτων. Αυτό ουσιαστικά είναι κληροδότημα που το διακατέχει από την εγελιανή διαλεκτική, όπου η εξήγηση του επιμέρους έρχεται έπειτα από την ερμηνεία του Όλου.»

Σύμφωνα μέ αυτόν τόν συλλογισμό τίθενται δύο ερωτήματα :

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΑΣ ΑΝΑΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝΑΣ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Νικηφόρου του Θεοτόκη                                                           

Πάσαι αι του Χριστού Εκκλησίαι δια πολλών επαίνων έστεφον τον αξιεπαινετώτατον Ευαγγελιστήν Λουκάν, επειδή συνέγραψε το άγιον του Κυρίου Ιησού Ευαγγέλιον. Μαρτυρεί τούτο λαμπρά τη φωνή ο ένδοξος Απόστολος Παύλος εις την προς Κορινθίους δευτέραν επιστολήν αυτού, λέγων περί του Λουκά· «Ου ο έπαινος εν τω Ευαγγελίω δια πασών των Εκκλησιών» (Β΄ Κορινθ. η: 18). Αφ’ ότου δε συνέγραψεν ο πανσέβαστος και τας Πράξεις των Αποστόλων και παρέδωκεν αυτάς εις το κοινόν, πάσαι αι του Θεού Εκκλησίαι υμνολογούν αυτόν όχι μόνον δια την συγγραφήν του Ιερού Ευαγγελίου, αλλά και δια την σύνθεσιν των Πράξεων.

Ο Εσπερινός της Πεντηκοστής

ΤΗ ΚΗΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ εορτάζομεν, προσέτι δε και την του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΝ                                                                                              

Την εορτήν ταύτην της Αγίας Πεντηκοστής εορτάζομεν σήμερον εις ανάμνησιν της εν τω κόσμω επιδημίας του Παναγίου Πνεύματος γενομένης πεντήκοντα ημέρας μετά την εκ νεκρών Ανάστασιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, καθ’ ην εξεπληρώθη η υπόσχεσις Αυτού προς τους Μαθητάς Του και έλαβε πέρας η ελπίς και η τελείωσις αυτών. Εορτάζομεν προσέτι την Αγίαν Πεντηκοστήν προς τιμήν του εβδομαδικού αριθμού, διότι, καθώς οι Εβραίοι αριθμούντες επτά εβδομάδας από του Πάσχα την ιδικήν των Πεντηκοστήν εορτάζουσιν, επειδή ότε επληρώθησαν πεντήκοντα ημέραι από το Πάσχα έλαβον τον Νόμον, ούτω και ημείς την από του Πάσχα Πεντηκοστήν εορτάζομεν καθότι αντί του Νόμου το Πανάγιον Πνεύμα εν αυτή τη Πεντηκοστή ημέρα ελάβομεν, νομοθετούν και οδηγούν ημάς εις πάσαν αλήθειαν και τα αρέσκοντα τω Θεώ διατάττον.

Τη Ζ΄ (7η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΟΔΟΤΟΥ του εν Αγκύρα.

Θεόδοτος ο άγιος Ιερομάρτυς διέμενεν εν Αγκύρα της Γαλατίας. Διαβληθείς δε εις τον ηγεμόνα Θεότεκνον, ότι εξαγαγών εκ της λίμνης τα σώματα των αγίων Παρθένων, τα οποία ερρίφθησαν εντός αυτής, έθαψεν αυτά, ωδηγήθη ενώπιόν του. Και επειδή είπε παρρησία ότι αυτός μεν είναι ιδιώτης και ταπεινός, ως προς την πίστιν όμως και την ομολογίαν του Χριστού είναι ανώτερος και ισχυρότερος των κοσμικών βασιλέων, εδάρη βαναύσως και κατόπιν κρεμασθείς επί ξύλου, εξεσχίσθη εις τας πλευράς. Τέλος απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβεν, ο μακάριος, του μαρτυρίου τον στέφανον.

Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά

Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».

ΛΟΓΟΣ ΕΤΕΡΟΣ ΕΙΣ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΑΣ

ΟΤΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΧΡΕΩΣΤΟΥΣΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΝΑ ΚΛΑΙΟΥΣΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΓΕΛΩΣΙ ΚΑΙ ΠΩΣ                                                 

Ζήτημα σοφόν αλλά και αξιέπαινον εφύτρωσεν ανάμεσα εις τους μαθητάς του Δημοκρίτου και του Ηρακλείτου, ποίον άραγε από τα δύο να είναι οικειότερον εις τον άνθρωπον, το γελάν ή το κλαίειν; Οι μαθηταί του Δημοκρίτου διϊσχυρίζοντο με κάθε είδους τρόπον να αποδείξωσιν, ότι το γελάν αρμόζει περισσότερον εις τον άνθρωπον, και εστήριζον την γνώμην των επάνω εις τους εξής δύο συλλογισμούς· πρώτον ότι οικειότερον εις τον άνθρωπον είναι εκείνο το οποίον μεταχειρίζονται οι φιλόσοφοι εις τον ορισμόν της ουσίας του ανθρώπου, επειδή δε το γελαστικόν περιλαμβάνεται εις τον όρον του ανθρώπου ως αχώριστον ίδιον αυτού, άρα το γελάν είναι οικειότερον εις τον άνθρωπον παρά το κλαίειν. Όθεν γελαστικόν λέγεται ο άνθρωπος, και όχι κλαυστικόν.

Τότε και ..... Τώρα !

Ο μακάριος Ανατόλιος Πατριάρχης Κων/πόλεως καθήρεσε τον κακόδοξον μονοφυσίτην Διόσκορον, το δε όνομα του αοιδίμου αγιωτάτου Φλαβιανού, του Πατριάρχου Κων/πόλεως, τον οποίον ο Διόσκορος καθήρεσε παραλόγως και εθανάτωσεν εις την εν Εφέσω ληστρικήν Σύνοδον, συνηρίθμησεν εις τα δίπτυχα μετά των άλλων αοιδίμων Πατριαρχών, επειδή ο άγιος Φλαβιανός καθηρέθη παραλόγως από τον Διόσκορον εις την ρηθείσαν εν Εφέσω ληστρικήν Σύνοδον. Ούτος ενήργησεν ίνα και το τίμιον λείψανον του Αγίου Φλαβιανού ανακομισθή και αποθησαυρισθή εις τον Ναόν των Αγίων Αποστόλων. Όχι δε μόνον τούτο έπραξεν, αλλά και δι΄ εγκυκλίων επιστολών εξέθεσε τα της Ορθοδόξου πίστεως, και απέστειλε ταύτας προς τους εις πάσαν πόλιν Επισκόπους, παρακινών αυτούς να αναθεματίσωσι τους πρώτους και αρχηγούς της αιρέσεως, ήτοι τον Νεστόριον, τον Ευτυχή και τον Διόσκορον και όλους εκείνους όσοι εδογμάτιζον ότι έπαθε σύγχυσιν ή τροπήν η θεία φύσις επί της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.