Εάν ήρχετο ο
άγγελος φύλαξ της Ελλάδος εφέτος, αφού περιώδευεν όλας τας πόλεις και τα χωρία
μας, ο άγγελος εκείνος που εγνώρισεν όλας τας φάσεις του εκκλησιαστικού και
εθνικού μας βίου εις όλας τας εποχάς, τι τάχα θα μας έλεγε; Τι θα έβλεπε, τι
εντυπώσεις θα απεκόμιζεν από την Ελλάδα των αρχών του θεία χάριτι ανατέλλοντος … Θα ήτο ικανοποιημένος από την
ελληνικήν κοινωνίαν, από τους βαπτισθέντας εις το όνομα του Χριστού Ορθοδόξους
Χριστιανούς; Ή θα εκάλυπτε με τας πτέρυγάς του το άγιον πρόσωπόν Του από
εντροπήν ή λύπην ή απελπισίαν;… Θα
έβλεπεν ήθη χριστιανικά, ορθόδοξα, αγιότητα ζωής, πίστιν θερμήν, έργα πίστεως;
Θα ήκουε λόγους «άλατι ηρτυμένους», θα έβλεπεν ενδιαφέροντα πνευματικά, πόθους
ουρανίους, θα ανέπνεεν εις ατμόσφαιραν σεμνότητος; Ή θα ευρίσκετο προ
απελπιστικού θεάματος, ευρυτάτης αποχαλινώσεως της ηθικής ζωής, προ αδιαφορίας
δια την πέραν του κόσμου τούτου ζωήν, προ ελλείψεως ιστορικής ευθύνης, ενώπιον
λήθης της υψηλής ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας;… Με άλλους λόγους, εάν ήρχετο εις την
ηγιασμένην και ιστορικώς κατάφορτον από δάφνας Ελλάδα μας, «ο υιός του ανθρώπου
θα εύρισκε την πίστιν»; Ή, τουλάχιστον, εάν δεν δυνάμεθα να παρουσιάσωμεν
πίστιν, ως Έθνος, θα ηδυνάμεθα να επιδείξωμεν κάποιαν παρασκευήν, εγγυωμένην
την συνέχειαν των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, επί των οποίων να στηρίξωμεν
την καλλιέργειαν του θείου άνθους της ορθοδόξου πνευματικής μας πολιτείας και
ζωής;….
O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη, 31 Δεκεμβρίου 2015
Μελάνης οσίας, Ζωτικού ορφανοτρόφου.
Ἔζησε στὰ χρόνια
ποὺ βασιλιὰς ἦταν ὁ Ὀνώριος, δεύτερος γιὸς τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Οἱ γονεῖς
της, εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, τὴν πάντρεψαν σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἀπέκτησε δύο
παιδιά. Ὅμως μεγάλες δοκιμασίες τὴν περίμεναν. Τὴν μητρική της καρδιὰ σπάραξε ὁ
θάνατος τῶν δυὸ παιδιῶν της. Μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ ἐντελῶς ξαφνικά, πέθανε καὶ ὁ
σύζυγός της. Καὶ γιὰ νὰ γεμίσει τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς λύπης, χάνει καὶ τοὺς
γονεῖς της. Οἱ στιγμὲς δύσκολες. Ποιὸς θὰ τὴν παρηγορήσει; Μὰ ποιὸς ἄλλος; Ὁ
Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέει: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ
προσευχῇ προσκαρτεροῦντες». Δηλαδή, ἡ ἀκλόνητη ἐλπίδα σας στὰ μέλλοντα ἀγαθά,
νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ σᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ δείχνετε ὑπομονὴ στὴν θλίψη. Καὶ
νὰ ἐπιμένετε στὴν προσευχή, συνεχίζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ
λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς σας.
Ἔτσι καὶ ἡ
Μελάνη, ἀδιάφορη γιὰ τὶς κοσμικὲς ἀπολαύσεις, ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἐξοχικό της
κτῆμα, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴν μελέτη καὶ τὴν προσευχή. Ἐκεῖ ἐπίσης καλλιγραφοῦσε
ἱερὰ βιβλία καὶ τὰ ἔδινε νὰ τὰ διαβάζουν οἱ πιστοί. Διέθεσε ὅλη της τὴν
περιουσία γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν.
Καὶ ἀφοῦ
ἐπισκέφθηκε πολλοὺς τόπους βοηθώντας τοὺς πάσχοντες, κατέληξε στὴν Ἱερουσαλήμ,
ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ πλευρίτιδα.
Ὁ δὲ Σ.
Εὐστρατιάδης γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν Ἁγία αὐτή: «...Αὐτὴ ἣν ἐπὶ τῆς βασιλείας
Ὀνωρίου (395 – 423), Ρωμαία πλούσια καὶ ἐκ γένους περιφανοῦς καὶ ἐνδόξου.
Συζευχθεῖσα παρὰ τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀπεσύρθη μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρὸς καὶ
τῶν δύο αὐτῆς τέκνων εἰς ἐν προάστειον τῆς Ρώμης, ἐπιμελουμένη τῶν πτωχῶν,
ὑποδεχόμενη τοὺς ξένους, ἐπισκεπτόμενη τοὺς ἐξόριστους καὶ ἐν φυλακαὶς καὶ
θεραπεύουσα τοὺς νοσοῦντας. Μετὰ τὴν ἐκποίησιν τῶν κτημάτων αὐτῆς καὶ διανομὴν
τῶν προσόντων εἰς μονὰς καὶ ἐκκλησίας, διὰ τῆς Ἀφρικῆς καὶ Ἀλεξανδρείας
κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐνεκλείσθη εἰς πενιχρὸν κελλίον ἐκεῖ ἔκτισε καὶ μονὴν
εἰς ἣν συνήγαγεν ἐνενήκοντα παρθένους, ἐξ ἰδίων διὰ τὴν διατροφὴν αὐτῶν
δαπανώσα, μικρὸν ἀσθενήσασα ἐκ πλευρίτιδας, μετέλαβε τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκ
τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου Ἐλευθερουπόλεως καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ".
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Ἀπὸ τὶς ὄντως θεµελιώδεις αὐτὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ κανονικὲς ἀρχὲς προκύπτουν ἐνδιαφέροντα συµπεράσµατα.
Ἐν πρώτοις ὅτι πρέπει νὰ προσκληθοῦν ὅλοι
οἱ ἐπίσκοποι, ἀκόµη καὶ ἂν γιὰ προσωπικοὺς ἢ ἄλλους, ἐκτὸς τῆς θελήσεως τους,
λόγους δὲν ἠµπορέσουν νὰ παραστοῦν στὴν Σύνοδο. Ἡ µὴ πρόσκληση ὅλων τῶν
ἐπισκόπων, ὅπως ἀποφασίσθηκε νὰ γίνει στὴν µέλλουσα Σύνοδο, παραβιάζει
θεµελιώδη ἐκκλησιολογικὴ καὶ κανονικὴ ἀρχή, καὶ αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς
λόγους ποὺ ὑποβιβάσθηκε ἡ Σύνοδος ἀπὸ Οἰκουµενικὴ σὲ ἁπλῆ Πανορθόδοξη.
Παραµένει βέβαια τὸ ἐρώτηµα γιὰ παραβίαση ἄλλης ἐκκλησιολογικῆς ἀρχῆς: Ποιός
ἀποφάσισε αὐτὴν τὴν ἀλλαγή; Ἕνας πρῶτος χωρὶς ἴσους;
π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος
∆ὲν µᾶς φτάνει ποὺ ὁ πάπας µᾶς θεωρεῖ ἐλλειµµατικούς,
µὲ ἐλλατωµένη ἐκκλησιαστικότητα, ἐπειδὴ δὲνἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς
προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός τουστὰ περὶ ἐλλιποῦς
ἐκκλησιαστικότητος, ἀφοῦ µᾶς διδάσκει ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν µποροῦµε νὰσυγκαλέσουµε
Οἰκουµενικὴ Σύνοδο. Εἶπε ἢ ἔγραψε ποτὲ πρὸς τοὺς φίλους του Παπικοὺς ὅτι ὅλες οἱσύνοδοι
ποὺ συνεκάλεσε ὁ πάπας µετὰ τὴν Ζ´ ὡς οἰκουµενικές, καὶ ἔχουν ξεπεράσει τὶς εἴκοσι,
δὲνεἶναι οἰκουµενικές, γιατὶ ἀπουσιάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι; Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἔλεγε,
ποιός θὰ ἄκουγε τὴν γνώµητου; Ὁ πάπας σφετερίζεται, κλέβει τὸ δικαίωµα τῆς Μιᾶς,
Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςκαὶ συγκαλεῖ Οἰκουµενικὲς Συνόδους, καὶ ἡ οἰκοδέσποινα Ἐκκλησία
δὲν δεσπόζει
εἰς
τὰ
τοῦ
οἴκου
της,ἀµφισβητοῦν τὰ δικαιώµατά της οἱ ἀξιωµατοῦχοι της καὶ τὰ παιδιά της;
Ποιός καί γιατί ἄλλαξε τόν οἰκουµενικό χαρακτήρα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου; Γράφει ὁ πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁµότιµος Καθηγητής Α.Π.Θ.
2ον
4. Πρόσθετες µαρτυρίες περὶ τοῦ ὅτι ἡ Σύνοδος
ἐθεωρεῖτο καὶ συνεκαλεῖτο ὡς Οἰκουµενική
Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐν πρώτοις, στὸν
ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ἀναζωογόνηση τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ σύγκληση τῆς Ἁγίας καὶ
Μεγάλης Συνόδου, κατανοοῦσε τὴν Σύνοδο ὡς Οἰκουµενική, ὅπως τὴν κατανοοῦσαν καὶ
ὅσοι τὸ πρῶτον ἔθεσαν τὸ θέµα κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1920, ὅπως αὐτὸ φαίνεται
στὶς συζητήσεις καὶ στὰ πρακτικὰ τοῦ συγκληθέντος στὴν Κωνσταντινούπολη
«Πανορθοδόξου Συνεδρίου» τοῦ 1923 µὲ πρωτοβουλία τοῦ µασόνου πατριάρχου Μελετίου
∆´ Μεταξάκη, ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε καὶ τὴν θεµατολογία, ποὺ ὡς κακὴ κληρονοµιὰ µᾶς
συνοδεύει µέχρι σήµερα. Εἶχε προταθῆ µάλιστα γιὰ λόγους ἰσχυροῦ συµβολισµοῦ ἡ
προτεινόµενη νέα Οἰκουµενικὴ Σύνοδος νὰ συγκληθῆ τὸ 1925, ὁπότε θὰ ἑορτάζονταν
τὰ 1600 ἔτη ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἀλλὰ λόγῳ µὴ ἐπαρκοῦς
χρόνου αὐτὸ δὲν κατέστη δυνατό. Ἡ ἀναβολὴ ἐπὶ ἓν ἔτος ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ
Μεταξάκη πατριάρχη Βασίλειο Γ´, δηλαδὴ νὰ συγκληθῆ ἡ Σύνοδος τὸ 1926, δὲν
προσέφερε τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν προετοιµασία χρόνο, ὁπότε ἀποφασίσθηκε ἀντὶ
τῆς συνόδου, νὰ συγκληθεῖ µία «Προσύνοδος» καὶ πρὸ αὐτῆς µία «Προκαταρκτικὴ
Ἐπιτροπὴ τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία συνῆλθε πράγµατι τὸ 1930 στὴν
Ἱ. Μονὴ Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους, ὅπου συζητήθηκε καὶ ἕνας πρῶτος κατάλογος
θεµάτων γιὰ τὴν µέλλουσα Σύνοδο. Εἶναι πάντως χαρακτηριστικὸ ὅτι, µολονότι
ἀναγγέλθηκε ἀπὸ τὴν πατριάρχη Φώτιο Β´ ἡ ἐναρκτήρια συνεδρία τῆς «Προσυνόδου»
γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ ἔτους 1932, ἀνεβλήθη καὶ αὐτὴ ἐπ᾽ ἀόριστον.
Ἀναµενόταν πάντως νὰ ἀκολουθήσει ἡ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος, µετὰ τὴν «Προσύνοδο», ἡ
ὁποία θὰ λειτουργοῦσε ὅπως οἱ σηµερινὲς «Προσυνοδικὲς ∆ιασκέψεις». Ἡ Ἐπιτροπὴ
τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θεωροῦσε καὶ τήν «Προσύνοδο» ὡς ἁρµόδια µόνον νὰ µελετήσει τὰ
προταθέντα θέµατα καὶ ὄχι νὰ ἀποφασίσει, «καθὼς τῇ Οἰκουµενικῇ Συνόδῳ µόνῃ
ἀπόκειται ὅπως ἀποφασίσῃ ἐγκύρως καὶ ὑποχρεωτικῶς περὶ πάντων»[8].
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)