Θα Νικήσουμε! -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Με μύριους τρόπους επιβεβαιώνεται η ανάσταση του Χριστού. Όχι μόνο με τις ευαγγελικές διηγήσεις για το κενό μνήμα ούτε μόνο με τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις του Αναστημένου, που μπαίνοντας στη φυσική διάσταση προκαλούσε· «ψηλαφήσατέ με και ίδετε…» (Λουκ. 24: 39). Μαρτυρείται επίσης προφητικά η διαχρονική δύναμη και η νίκη της ανά τους αιώνες. Στην Αποκάλυψη, το κατεξοχήν προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης, ο Κύριος μεταφέροντας «τον μαθητήν ον ηγάπα» (Ιω. 19: 26) στην υπερκόσμια διάσταση, «εν πνεύματι» (1: 10), του παρουσιάζει συμβολικά το μέλλον της Εκκλησίας και του κόσμου όλου. Μ΄ αυτή την εμπειρία ο Ιωάννης – που στο Ευαγγέλιό του θα καταγράψει τη μαρτυρία του Προδρόμου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1: 29) – Τον βλέπει στην Αποκάλυψη με τη συμβολική μορφή του αρνίου, που είναι «εστηκός ως εσφαγμένον» (5,6). Κι είναι ακριβώς αυτή η εικόνα το σύμβολο του τελικού θριάμβου της Εκκλησίας κατά την ηρωϊκή προέλασή της στην κονίστρα της ιστορίας και η εγγύηση για τη νίκη του κάθε χριστιανού. Υπάρχει πλάσμα πιο αδύναμο από ένα αρνάκι; Δεν έχει κέρατα δυνατά ούτε δόντια κοφτερά ή νύχια ή, έστω, φτερά κι έτσι αδυνατεί όχι μόνο να βλάψει αλλά και να αμυνθεί από τις επιβουλές των εχθρών. Επιβάλλεται, όμως, με την αθωότητα, με την υπομονή και την ταπεινοσύνη του. Επιπλέον αυτό το αρνάκι είναι και σφαγμένο, άψυχο, νεκρό. Αυθόρμητα η σκέψη ανατρέχει στον «άφωνον αμνόν» του Ησαϊα (53,7), που θα θυσιασθεί χωρίς να φέρει την παραμικρή αντίρρηση. Κι όμως, -- παράδοξο! – το σφαγμένο αρνάκι είναι «εστηκός». Στέκει ολόρθο, ζωντανό και δυνατό. Είναι το ίδιο που σε άλλο σημείο της Αποκαλύψεως το βλέπει ο Ιωάννης ως λιοντάρι δυνατό, πανίσχυρο.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ

Resurrection Matins Ode 9 Chanted by monks of IM Vatopaidi -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2016

Ιλαρίωνος του νέου ηγουμένου της μονής των Δαλμάτων, Αττάλου του θαυματουργού, Μιχαήλ νεομάρτυρος (1771).

Ὁ Ὅσιος Ἱλαρίων, ὁ Νέος, ἐγεννήθηκε τὸ 775 μ.Χ., στὴν Καππαδοκία, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους, τὸν Πέτρο, προμηθευτὴ τοῦ ἄρτου τῶν ἀνακτόρων, καὶ τὴν Θεοδοσία, παρὰ τῶν ὁποίων ἔτυχεν ἐπιμελοῦς καὶ θεσεβοῦς μορφώσεως. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν, ὑπὸ θείου ζήλου κινούμενος, ἐγκατέλειψε τὰ ἐγκόσμια, μεταβὰς δὲ στὴ μονὴ τοῦ Ξηροκαμπίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐκάρη μοναχός. Στὴ συνέχεια μετέβη στὴ μονὴ τῶν Δαλμάτων, ὅπου ἔγινε μεγαλόσχημος καὶ ἀργότερα ἐχειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ἐκτιμώμενος καὶ ἀγαπώμενος ἀπὸ ὅλους τοὺς συμμοναστές του γιὰ τὶς μεγάλες ἀρετές του. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς, ὁ Ἱλαρίων ἐγκατέλειψε κρυφὰ αὐτὴν καὶ κατέφυγε στὴ μονὴ τῶν Καθαρῶν, γενόμενος δεκτὸς μὲ μεγάλο σεβασμὸ ἀπὸ τοὺς μοναχούς.

Ομολόγια Πιστέως των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Ἀποδέχομαι καὶ τιμῶ τὰς ἁγίας καὶ Οἱκουμενικὰς Ἑπτὰ Συνόδους, καὶ τὰ ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια Δόγματα παρὰ τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὔς κατὰ καιρὸν ἔθετο τὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καὶ διέπειν, καὶ πάντων τῶν ἐναρέτων καὶ Μακαρίων Πατέρων τὰ τε Δόγματα καὶ Πονήματα ἀσπάζομαι ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίλητον, σωτηρίας θεμέλιον· καὶ οὕς ἡ Καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται, ἀποδέχομαι· καὶ οὕς ἀποτρέπεται, ἀποστρέφομαι. Ἀποβάλλομαι δὲ καὶ παντελῶς ἀποτρέπομαι τὰς ἀπὸ Σίμωνος τοῦ Μάγου καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν πεπτωκότας καὶ δόξας υἱοθετήσαντας καὶ φθοροποιὰ δόγματα ἐφευρόντας καὶ τὴν τῶν Ἁγίων Παράδοσιν ἀθετήσαντας καὶ τὸν πικρὸν τὸν ζιζανίων σπόρον συναμεῖξαι τῆ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀρούρα τολμήσαντας αὐτούς τε ἀναθεματίζω καὶ πάντας τοὺς ἐπομένοις αὐτοῖς, καὶ ὡς λύμην τῆς κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησίας διαπτύω καὶ τῶ ἀναθέματι καθυποβάλω.

ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ -- ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

  Πως εις την σωτήριον ταπεινοφροσύνην καταβησόμεθα, τον ολέθριον όγκον της υπερηφανείας καταλιπόντες; Εάν δια πάντων ασκώμεν το τοιούτο και μηδέν παρορώμεν ως ου παρά τούτο βλαβησόμενοι. Τοις γαρ επιτηδεύμασιν ομοιούται η ψυχή και, προς α πράττει, τυπούται και προς ταύτα σχηματίζεται. Έστω σοι και σχήμα, και ιμάτιον, και βάδισμα, και καθέδρα, και τροφής κατάστασις, και στρωμνής Παρασκευή, και οίκος, και τα εν οίκω σκεύη πάντα προς ευτέλειαν ησκημένα· και λόγος, και ωδή, και η του πλησίον έντευξις, και ταύτα προς μετριότητα μάλλον, ή προς όγκον οράτω. Μη μοι κόμπους εν λόγω σοφιστικούς, μηδέ εν ωδαίς ηδυφωνίας υπερβαλλούσας, μηδέ διαλέξεις υπερηφάνους και βαρείας· αλλ΄ εν άπασιν υφαίρει του μεγέθους· χρηστός προς τον φίλον, ήπιος προς τον οικέτην, ανεξίκακος προς τους θρασείς, φιλάνθρωπος προς τους ταπεινούς, παρηγορών κακουμένους, επισκεπτόμενος τους εν οδύναις, μηδένα καθ΄ άπαξ υπερορών, γλυκύς εν προσηγορία, φαιδρός εν αποκρίσει, δεξιός, ευπρόσιτος άπασι, μήτε σεαυτού διεξιών εγκώμια, μηδέ ετέρους λέγειν παρασκευάζων, μηδέ λόγον άσεμνον αποδεχόμενος, επικαλύπτων όσα δυνατόν των σεαυτού πλεονεκτημάτων· επί δε τοις αμαρτήμασι κατηγορών σεαυτού και μη τους ετέρων ελέγχους αναμένων, ίνα γένη κατά τον δίκαιον τον εαυτού κατήγορον εν πρωτολογία, ίνα ης, κατά τον Ιώβ, ος ου διετράπη πολυοχλίαν πόλεως, επ΄ αυτών εξαγορεύσαι το ίδιον πταίσμα. Μη βαρύς εν επιτημήσεσι γίνου, μηδέ ταχέως, μηδέ εμπαθώς εξελέγχων (αύθαδες γαρ το τοιούτον), μηδέ επί μικροίς καταδικάζων, ως ακριβοδίκαιος αυτός υπάρχων.

Συ δε ου πλεονέκτης; Συ δε ουκ αποστερητής, α προς οικονομίαν εδέξω ταύτα ίδια σεαυτού ποιούμενος;

Μητρ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος για τα κείμενα της εν Κρήτη ληστρικής Συνόδου:

...∆ιαβάζοντας κανείς προσεκτικά τίς λέξεις πού χρησιµοποιοῦνται καταλαβαίνει ὅτι ἐπιδιώκεται νά καλυφθοῦν κάποια θέµατα, ὅπως, δυστυχῶς, γίνεται πολλές φορές µέ τούς νόµους πού ψηφίζονται στά Κοινοβούλια καί εἶναι φωτογραφικοί. Ὑπάρχει µιά ἀσαφής καί συγκεκριµένη πρακτική σέ πολλά ἐκκλησιαστικά θέµατα πού καλύπτονται κάτω ἀπό τίς λέξεις τῶν κειµένων, τά ὁποῖα κάνουν λόγο γιά ἄλλες Ἐκκλησίες.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ:

«Πρέπει νὰ γνωρίζεις ὅτι μέσα στὶς θλίψεις καὶ τὰ παθήματα, στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴ πίστη, εἶναι κρυμμένες οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ ἀπόκτηση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν. Γιατί καὶ τὸ σιτάρι, ποὺ σπέρνεται στὴ γῆ, εἶναι ἀνάγκη πρῶτα νὰ δοθεῖ στὴ σήψη καὶ στὴν ἀτιμία, φαινομενικά, καὶ ἔτσι νὰ ἀπολαύσομε τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸν πολλαπλάσιο καρπό του. Ἂν ὅμως δὲν περνοῦσε ἀπὸ τὴ σήψη ἐκείνη καὶ τὴ φαινομενικὴ ἀτιμία, δὲν θὰ ἔβγαζε καρπό. Αὐτὸ λέει καὶ ὁ Ἀπόστολος: «Πρέπει νὰ περάσουμε πολλὲς θλίψεις γιὰ νὰ μποῦμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Καὶ ὁ Κύριος λέει: «Μὲ τὴν ὑπομονή σας, θὰ σώσετε τὶς ψυχές σας», καί: «στὸν κόσμο θὰ ἔχετε θλίψεις».

«Λόγος περὶ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ» -- Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Βλέπετε αὐτὴ τὴ κοινὴ γιὰ μᾶς ἑορτὴ καὶ εὐφροσύνη, τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐχάρισε μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ ἀνάληψή του στοὺς πιστούς; Ἐπήγασε ἀπὸ θλίψη.
Βλέπετε αὐτὴ τὴ ζωή, μᾶλλον δὲ τὴν ἀθανασία; Ἐπιφάνηκε σὲ μᾶς ἀπὸ θάνατο.
Βλέπετε τὸ οὐράνιο ὕψος, στὸ ὁποῖο ἀνέβηκε κατὰ τὴν ἀνύψωσή του ὁ Κύριος καὶ τὴν ὑπερδεδοξασμένη δόξα ποῦ δοξάσθηκε κατὰ σάρκα; Τὸ πέτυχε μὲ τὴ ταπείνωση καὶ τὴν ἀδοξία. Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος γι᾿ αὐτόν, «ἐταπείνωσε τὸν ἑαυτό του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα σταυρικοῦ θανάτου, γι᾿ αὐτὸ κι᾿ ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε καὶ τοῦ χάρισε ὄνομα ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ὄνομα, ὥστε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ καμφθεῖ κάθε γόνατο ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ νὰ διακηρύξει κάθε γλώσσα ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος σὲ δόξα Θεοῦ Πατρός».(Φιλ. β´ 8-11).
Ἐὰν λοιπὸν ὁ Θεὸς ὑπερύψωσε τὸ Χριστό του γιὰ τὸ λόγο ὅτι ταπεινώθηκε, ὅτι ἀτιμάσθηκε, ὅτι πειράσθηκε, ὅτι ὑπέμεινε ἐπονείδιστο σταυρὸ καὶ θάνατο γιὰ χάρη μας, πῶς θὰ σώσει καὶ θὰ δοξάσει καὶ θὰ ἀνυψώσει ἐμᾶς, ἂν δὲν ἐπιλέξωμε τὴ ταπείνωση, ἂν δὲν δείξουμε τὴ πρὸς τοὺς ὁμοφύλους ἀγάπη, ἂν δὲν ἀνακτήσωμε τὶς ψυχές μας διὰ τῆς ὑπομονῆς τῶν πειρασμῶν, ἂν δὲν ἀκολουθοῦμε διὰ τῆς στενῆς πύλης καὶ ὁδοῦ, ποῦ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή, τὸν σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ᾿ αὐτήν; «διότι, καὶ ὁ Χριστὸς ἔπαθε γιὰ μᾶς, ἀφήνοντάς μας ὑπογραμμὸ (παράδειγμα), γιὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὰ ἴχνη του». (Α´ Πέτρ. β´ 21).

π.Ν. Μανώλης, Αντορθόδοξος-αντισυνοδικός-αντικανονικός ο χαρακτήρ της Μεγ. Συνόδου[ΒΙΝΤΕΟ 2016].