Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

Το φράγκεμα του Πατριαρχείου της Ρώμης

 1. Οι Φράγκοι έβαλαν στο στόχαστρό τους να επιβάλλουν τις κακοδοξίες τους κατ’ αρχήν, σ’ όλους τους σκλαβωμένους Ρωμηούς στη Δύση. Αυτό βέβαια, δεν το έκαναν για λόγους θρησκευτικούς. Το έκαναν για λόγους πολιτικούς. Ήθελαν έτσι, να τους αποκόψουν από την Κωνσταντινούπολη. Έπρεπε, οι σκλαβωμένοι σ’ αυτούς Ρωμηοί, να πάψουν να ταυτίζουν τον εαυτό τους με τον αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Οι Φράγκοι, φοβούνταν μήπως ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως αναλάβει καμιά εκστρατεία για την απελευθέρωσή τους. Αυτό είχε κάνει παληότερα ο Ιουστινιανός (527 –565), με το θρυλικό Βελισάριο, όταν εκστράτευσε στη Δύση κι’ ελευθέρωσε πολλές επαρχίες. Κατάστρωσαν, λοιπόν, τα σχέδιά τους, χωρίς να βιάζονται. Να τι έκαναν:

α. Κατ’ αρχάς, όπως είπαμε πιο πάνω, έδιωξαν ή έσφαξαν τους Ρωμαίους επισκόπους, ηγουμένους και προϊσταμένους των μεγάλων ενοριών. Στη θέση τους διόρισαν δικούς τους, Φράγκους. Αυτοί, παλιάνθρωποι κι’ αγράμματοι όπως ήταν, προπαγάνδιζαν την φράγκικη θεολογία, ως τη μόνη Ορθόδοξη, και γι’ αυτό έλεγαν ότι είναι καλύτερη απ’ την πατερική! Ύστερα, επειδή δεν μπορούσαν αμέσως να τοποθετήσουν οριστικά στο παπικό θρόνο Φράγκο Πάπα, επειδή το ποίμνιο ήταν Ρωμαίοι πιστοί, δηλ. Ορθόδοξοι, φρόντιζαν να εκλέγονται για μια μεταβατική περίοδο, από τον 8 ο μέχρι αρχές του 11 ου αιώνα, Πάπες Ρωμαίοι μεν, αλλά συνεργάσιμοι μαζί τους, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό 22 . Είναι οι λεγόμενοι Φραγκόφιλοι Πάπες! 

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν

 

Τη ΙΕ΄ (15η) Μαρτίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΜΑΝΟΥΗΛ ο Κρής, ο εν Χίω μαρτυρήσας εν έτει 1792, ξίφει σφαγιασθείς τελειούται.

Μανουήλ ο του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ Σφακίων της νήσου Κρήτης, γεννηθείς εκ γονέων Χριστιανών. Νέος δε την ηλικίαν ηχμαλωτίσθη από τους Τούρκους, οίτινες υπέταξαν τα Σφακία, μετά την επανάστασιν του έτους αψο΄ (1770). Βλέποντες δε αυτόν οι Αγαρηνοί επιτήδειον εις την υπηρεσίαν των, ετούρκευσαν αυτόν δια της βίας και περιέταμον κατά την συνήθειάν των. Όμως ο ευλογημένος Μανουήλ, ως θεοσεβής, έκαμε πάντα δυνατόν τρόπον και φυγών εκείθεν ήλθεν εις την νήσον Μύκονον, όπου εξομολογηθείς την αμαρτίαν του και τον πρέποντα κανόνα ποιήσας προθύμως και μυρωθείς, εγένετο πάλιν Χριστιανός. Μετά δε χρόνον ικανόν έλαβε νόμιμον γυναίκα εντοπίαν, εκ της οποίας απέκτησεν εξ τέκνα. Αντιληφθείς δε ότι αύτη επρόδιδε την τιμήν της και εμοιχεύετο με άλλον, φοβηθείς τον Θεόν, δεν την εκακοποίησεν, ουδέ την εθεάτρισεν, αλλά παραλαβών τα τέκνα του ανεχώρησεν από την οικίαν της, ενοικιάσας άλλην οικίαν όπου εκάθητο μετά των τέκνων του ησυχάζων.

Διδασκαλία προτρεπτική περί νηστείας, λεχθείσα παρά του εν Μοναχοίς ελαχίστου Δαμασκηνού του Υποδιακόνου και Στουδίτου τη Κυριακή εσπέρας της Τυροφάγου.

Συνήθειαν έχουν οι βασιλείς, ευλογημένοι Χριστιανοί, όταν πρόκειται να στείλουν στρατιώτας εις πόλεμον, να έρχωνται πρώτον προς αυτούς, να τους παρακινούν και να τους καθοδηγούν, και με τους λόγους των να προσπαθούν να τους κάμουν να καταφρονούν τον θάνατον· μετά της καθοδηγήσεως δε εκείνης υπόσχονται προς αυτούς και πλούσια χαρίσματα και δωρήματα. Το αυτό λοιπόν κάμνω και εγώ σήμερον, υπακούων εις τον Προφήτην Ησαϊαν, όστις λέγει· «Παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου, λέγει ο Θεός. Ιερείς λαλήσατε εις την καρδίαν Ιερουσαλήμ» (Ησ. μ: 1 – 2). Τούτο δε πράττω επειδή μέλλομεν και ημείς να έλθωμεν εις πόλεμον κατά του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Όθεν αναγκαίον είναι να παρακινηθώμεν και ημείς με λόγους και διδαχάς και να λάβωμεν θάρρος. Όπως δε οι παλαισταί αλείφονται με το έλαιον, δια να μη νικώνται ευκόλως, το αυτό πρέπει να πράξωμεν και ημείς, να αλείψωμεν δηλαδή την ψυχήν μας με λόγον Θεού και με καθοδήγησιν, δια να μη δυνηθή ο κακός πολεμιστής διάβολος να μας νικήση.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ.

Και εποίησε Κύριος ο Θεός τω Αδάμ και τη γυναικί αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς (Γεν. γ: 21).                                                  

Άξιον αληθώς θαύματος και άξιον απορίας είναι το πως τα πατρικά εκείνα και φιλάνθρωπα σπλάγχνα του ουρανίου Πατρός εψυχράνθησαν τόσον γρήγορα. Πως η μεγαλόδωρος εκείνη χειρ του Παντοδυνάμου φαίνεται τόσον πτωχή, τόσον σμικρολόγος, εις τον ηγαπημένον του Πρωτόπλαστον Αδάμ; Που είναι, Θεέ μου, εκείνα τα θερμότατά σου σπλάγχνα; Που είναι εκείνη η πλουσιοπάροχος δεξιά, δι’ ης εδημιούργησας από ένα πηλόν τούτον τον Αδάμ, εχειροτόνησας ένα μονάρχην του παντός, στολίσας αυτόν με παν είδος αρετής, και στεφανώσας με κάθε τελειότητα σοφίας και γνώσεως; Πως τώρα εις την δυστυχίαν του, εις τον κρημνισμόν του, η μεγαλόδωρος δεξιά σου φαίνεται τόσον πτωχή, ώστε δεν ευρέθη άλλο να σκεπάση την γύμνωσιν του ηγαπημένου σου Πρωτοπλάστου Αδάμ, παρά ένα δέρμα νεκρόν, καταφρονεμένον, πτωχόν, αντί της πρώτης πορφύρας, αντί της πρώτης βασιλικής στολής;

ΛΟΓΟΣ ΚΟΙΝΗ ΓΛΩΣΣΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑΝ ΤΟΥ ΑΔΑΜ.

Δαμασκηνού του Στουδίτου Υποδιακόνου                             

Όπως οιοσδήποτε φρόνιμος άνθρωπος, όταν θελήση να υπάγη εις ξένους τόπους δι’ εμπορίαν, δεν κινεί, εάν δεν ερωτήση εμπείρους ανθρώπους περί του κέρδους και της ζημίας την οποίαν θα έχη από την εμπορίαν αυτήν, τοιουτοτρόπως εποίησαν και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ευλογημένοι Χριστιανοί. Επειδή έφθασεν ο καιρός της αγίας Τεσσαρακοστής, της καλής και ψυχωφελούς εμπορίας, και απ’ αύριον μέλλομεν Θεού βοηθεία να την αρχίσωμεν, δεικνύουν εις ημάς σήμερον πόσον μεν καλόν είναι η νηστεία, πόσον δε πάλιν κακόν είναι η πολυφαγία. Επειδή δε από πολλά παραδείγματα έχουν να το αποδείξουν, αφήνουν τα πολλά, και αποδεικνύουν τούτο από την παράβασιν του Πρωτοπλάστου Αδάμ, δια να γνωρίσωμεν και ημείς πόσον κακόν έπαθε δια να μη νηστεύση δι’ ολίγον καιρόν και πόση βλάβη έγινε δια την παράβασιν αυτήν εις όλον το ανθρώπινον γένος. Επειδή λοιπόν, δια να μη φυλάξη ο Αδάμ την νηστείαν, εξεβλήθη από τον Παράδεισον, δια τούτο ημείς, οίτινες επιθυμούμεν να εισέλθωμεν εις αυτόν, ας την κατορθώσωμεν, έχοντες ως παράδειγμα το τι έπαθε ο Αδάμ δια την ακρασίαν του.

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Τη αυτή ημέρα ανάμνησιν ποιούμεθα της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας των Πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας.                                            

Οι θειότατοι και Άγιοι Πατέρες εθέσπισαν να επιτελούμεν κατά την σήμερον, ήτοι τελευταίαν προ της αγίας Τεσσαρακοστής Κυριακήν, την ανάμνησιν της εξορίας των Πρωτοπλάστων από την τρυφήν του Παραδείσου, τρόπον τινά δεικνύοντες εμπράκτως πόσον καλόν και ωφέλιμον πράγμα είναι η νηστεία εις την ανθρωπίνην φύσιν, και πάλιν, εκ του εναντίου, πόσον κακόν και επιζήμιον είναι η αδηφαγία. Παρατρέξαντες λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες, τα κατά μέρος πάντα, άπερ εις όλον τον κόσμον γίνονται, άπειρα σχεδόν όντα, προβάλλουσιν εις όλους παράδειγμα τον Πρωτόπλαστον Αδάμ, σαφώς δεικνύοντες το πόσον κακόν έπαθε, διότι δεν ενήστευσε προς ολίγον, μεταδώσας το κακόν και εις ολόκληρον την ανθρωπίνην φύσιν· και ότι πρώτον παράγγελμα του Θεού προς τους ανθρώπους εδόθη το της νηστείας καλόν, το οποίον επειδή δεν εφύλαξεν εκείνος, αλλ’ υπήκουσεν εις την κοιλίαν του ή αληθέστερον εις τον πλάνον όφιν, από την παρακίνησιν της Εύας, όχι μόνον δεν έγινε θεός, αλλά και εις θάνατον κατεκρίθη, και εις όλον το ανθρώπινον γένος μετέδωκε το κακόν.

Η Θεολογία της Νομικής Επαναστάσεως -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

"... Εἶναι καιρός νά κρημνίσωμεν ἀπό τά νέφη τήν ἡμισέληνον καί νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον, δι᾽ οὗ πάν­το­τε νικῶμεν, λέγω τόν Σταυρόν καί οὕτω νά ἐκδικήσω­μεν τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστην ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν" Ἀλέξανδρος Ὑψη­λάν­της.

 H ζωή μας, κυλάει αφεύκτως και ημείς, καθιστάμεθα, εκόντες άκοντες, έρμαια της φθοράς του αδυσώπητου χρόνου, ανεξαρτήτως ότι εξακολουθούμε και ζούμε, εκ τυχαιότητας, ή ένεκεν αποκλειστικώς της βουλήσεως του Τριαδικού μας Θεού, πλην όμως υπάρχουν ορισμένες στιγμές όπου και δημιουργείται απατηλώς η πεπλανημένη πεποίθηση ότι καθιστάμεθα, άτρωτοι, δυνατοί, ισχυροί.

Πάντοτε Πριν Την Αυγή… Είναι Το Πιο Πυκνό Σκοτάδι -- (Αληθινή Συγκλονιστική Διήγηση)

"Σε μια νύχτα, με πολλά δάκρυα, αγοράζεται ο Παράδεισος..."

Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Ι Α!!!!!
Μ Η Ν Τ Η Ν Π Ρ Ο Σ Π Ε Ρ Α Σ Ε Τ Ε !!!!
(Κι ας είναι μεγαλύτερη απ΄όσο είστε συνηθισμένοι να διαβάζετε... Το τέλος της ιστορίας θα σας αποζημιώσει! Και με το παραπάνω...)

Ημερολόγιο του Ιβάν Στάρτσκωφ, υπολοχαγού Β’ τάγματος του Σοβιετικού στρατού

«…12 Δεκεμβρίου 1941… Βρίσκομαι στο Γενικό Νοσοκομείο κάποιας γερμανικής πόλεως… δεν ξέρω τ’ όνομα της, αφού με μετέφεραν εδώ από το πεδίο μάχης ενώ ήμουν σε κώμα… Η αλήθεια είναι πώς δε θέλω να μάθω τ’ όνομα της… τι μ’ ενδιαφέρει άλλωστε; Εκτός αυτού κανείς δεν έκανε τον κόπο να μου το πει.

Η κατάσταση μου είναι κυριολεκτικά τραγική. Προ τριών μηνών περίπου στη φοβερή μάχη του Λένινγκραντ ηττηθήκαμε από τους Γερμανούς Ναζί, με μεγάλες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Εγώ πληγώθηκα θανάσιμα στα δύο πόδια από έκρηξη χειροβομβίδας και στο αριστερό χέρι από κάποια αδέσποτη σφαίρα.

Με βρήκαν πλημμυρισμένο στο αίμα, ανάμεσα σ’ ένα σωρό νεκρούς συναδέλφους δύο Γερμανοί στρατιώτες, πού μετά τη λήξη της μάχης έψαχναν ανάμεσα στα πτώματα για οτιδήποτε χρήσιμο ή πολύτιμο.

------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὄντως συγκλονιστική διήγησις, μέ κεντρικόν θέμα τό μαλάκωμα τῆς σκληρῆς καρδιᾶς τοῦ Ἰβάν, τό ὁποῖον τόν ὡδήγησε τελικῶς στό Φῶς! Προφανῶς, οἱ προσευχές τῆς μητέρας του καί τοῦ ἀδερφοῦ του Ἀλεξίου (ἤ μᾶλλον π. Χριστοφόρου) ἔσωσαν τόν ἄθεον καί σκληρόν Ἰβάν. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν.

Ο υπαρξιακός χαρακτήρ των Δογμάτων -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πολύς λόγος γίνεται συχνά από θεολογικούς νόες, που στέκονται με σκεπτικισμό ή με έκδηλο αρνητισμό, μπροστά στις έννοιες «παράδοση» και «παρελθόν» της Εκκλησίας, για την ανάγκη μιας αναδείξεως ή προβολής του υπαρξιακού χαρακτήρος των δογμάτων της Εκκλησίας σε κάθε συγκεκριμένη «μεταγενέστερη» από μια «παλαιότερη» εποχή. «Τα δόγματα στην ορθόδοξη Εκκλησία είναι ζωή και συνεπώς πρέπει να έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας, να είναι αποκάλυψη της Αληθείας, δηλαδή φανέρωση καίριων και ακραίων, μεθοριακών καταστάσεων της ύπαρξης»(1). Αλλά ποιος άραγε θα πρέπει να παρουσιάζει στον εκάστοτε «σύγχρονο» κόσμο την αλήθεια, ότι τα δόγματα είναι ζωή και έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας; Η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση είναι συχνά μονολεκτική· η θεολογία. «Η θεολογία έχει καθήκον να ερμηνεύει τα δόγματα, ώστε να φανεί πως και γιατί εξαρτάται από αυτά η ύπαρξή μας»(2). Η τελευταία αυτή υπόδειξη—πρόταση της «θεολογίας», ως ερμηνεύτριας, του «πως και του γιατί» του υπαρξιακού χαρακτήρος των δογμάτων, δεν αποτελεί, σε καμμιά περίπτωση, τη λύση του ζητουμένου, δηλ. της αναδείξεως του χαρακτήρος αυτού σε κάθε εποχή, αν ο όρος θεολογία εκφέρεται αορίστως, χωρίς συγκεκριμένη «υπαρξιακή» ταυτότητα.