Σύγχρονο θαύμα του Αγίου Νικολάου

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Άκουσα αυτήν την ιστορία από τον ιερομόναχο Θεοφύλακτο ένα μοναχό από το μοναστήρι των Σπηλαίων Pskov κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980. Του την διηγήθηκε ένας πιστός υψηλόβαθμος στρατιωτικός αξιωματούχος του ναυτικού και ήταν η αφορμή για να επιστρέψει στην πίστη. Στη νεότητά του ήταν καπετάνιος μιας τορπιλάκατου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μια μέρα το καράβι βγήκε εκτός πορείας. Οι μετεωρολογικές προβλέψεις ήταν καλές και τίποτα δεν ανέφερε κάτι ανησυχητικό. Την ίδια στιγμή στον ορίζοντα πρόβαλε αρχικά το πρώτο μαύρο σύννεφο το οποίο άρχισε να εξαπλώνεται γρήγορα.Ένας άνεμος άρχισε να φυσσάει που προοδευτικά δυνάμωνε. Ξέσπασε μια καταιγίδα. Τεράστια κύμματα άρχισαν να χτυπούν το καράβι. Άρχισε να παίρνει κλίση από τα αριστερά προς τα δεξιά. Το νερό εισέβαλε στη μηχανή. Το πλοίο θα έμενε χωρίς μηχανή.Θα ήταν ακυβέρνητο. Αυτό θα ήταν μοιραίο για όλους.

Η εξαπάτηση των πιστών (Συνεχίζεται).

Είναι λυπηρόν ότι και αυτή η Ορθόδοξος εν τω διαλεχθέντι εν Ρόδω Διαλόγω αντιπροσωπεία υιοθέτησεν εμμέσως τας μετά των παπικών λειτουργικάς συμπροσευχάς και ασπασμούς. Ιδού το σχετικόν απόσπασμα του κοινού ανακοινωθέντος:
« Κατά τας εργασίας επρυτάνευσε πνεύμα περισυλλογής και ελευθέρας συζητήσεως. Όλα τα μέλη της Μικτής Επιτροπής διαπίστωσαν ότι κάθε εμβάθυνσις σκέψεως επί της πνευματικής κληρονομίας της Εκκλησίας θα παρέμεινε στείρα, αν δεν συνωδεύετο από ζώσαν εμπειρίαν της κληρονομίας ταύτης, και ούτως έδωσαν μείζονα έμφασιν εις την προσευχήν. Οι πλέον κατάλληλοι ναοί της Ρόδου ήσαν χώροι μιάς πανηγυρικής Ρκαθολικής λειτουργίας το εσπέρας του Σαββάτου και μιάς πανηγυρικής Ορθοδόξου λειτουργίας την πρωΐαν της Κυριακής. Αι λειτουργία αύται ετελέσθησαν αμοιβαίως υπό των μελών της Επιτροπής παρουσία των αδελφών της άλλης πλευράς» .


Κατά την ταπεινή ημών γνώμην δικαιολογείται σοβαρωτάτη ανησυχία δια τους εξής λόγους:

Κατά την διεξαγωγήν του διαλόγου και έπʼ ευκαιρία αυτού, καθιερούνται λειτουργικαί πράξεις, δημιουργούσαι Kανονικάς συνεπείας και προάγουσαι την de facto ένωσιν. Οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι, πλην της αξιεπαίνου διαμαρτυρίας των εκπροσώπων της Ελλαδικής Εκκλησίας, δεν διεχώρισαν υπευθύνως την στάσιν των εις τα ζητήματα αυτά.

Οι παπικοί επέβαλον την παρουσίαν των Ουνιτών. Η ασθενής διαμαρτυρία των Ορθοδόξων ουδόλως ελήφθη υπʼ όψιν υπό των παπικών. Τώρα, συζητούμεν με τους Ουνίτας, τους εξωμότας της Ορθοδοξίας.

Ο διάλογος διεξάγεται ερήμην της Ιεραρχίας και του Ορθοδόξου πληρώματος. Ως ανέγραψε ο Τύπος, τα πρακτικά θα τηρηθούν μυστικά.

Τα θέματα του Διαλόγου δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως αντορθόδοξα. Είναι όμως πρωτάκουστον εις την ιστορίαν της Εκκλησίας να συζητούνται τα ενούντα τους Ορθοδόξους και παπικούς και όχι τα διαφοροποιούντα, ήτοι αι αιρέσεις» 

St. Justin (Popovich) :The Hidden Conscience Of Orthodoxy

Contemporary ecumenism is built on supposition, on a human supposition, that the Church is not one, but many. The Church cannot be divided. From the Church it is possible only to fall away. In truth, the Church is an organism of the God-man, His Body, His Personality, and thus the Church is One, in all worlds. Contemporary ecumenism offers false christ, false messiahs and false prophets. Contemporary ecumenism is clearly secular, communistic and papal, because these share with ecumenism a high regard for the "social", temporal and worldly. For contemporary ecumenism the God-man does not occupy the center, from where we must look first of all for the Kingdom of God and His Righteousness. True unity is not possible through "dialogue", but only by repentance before the God-man and His Body, the Church. Without the God-man Christ, the so-called churches are the abode of Satan (Rev.B:9).

Το όραμα της ηγουμένης

Παλαιό χειρόγραφο μας πληροφορεί για την ακόλουθη εμφάνιση της Παναγίας στη μονή της Χρυσαφίτισσας. 
Ήταν Δεκαπενταύγουστος και η αδελφότητα αγρυπνούσε στην εκκλησία. Κάποια στιγμή η ενάρετη ηγουμένη Μάρθα είδε σε όραμα τη Θεοτόκο Μαρία. Ήταν καθισμένη σε θρόνο και κοίταζε την ηγουμένη με συμπάθεια και γλυκύτητα. Κι εκείνη έκλαιγε από τη χαρά της σε όλη τη διάρκεια της αγρυπνίας. 
Προς το τέλος της δοξολογίας οι μοναχές άρχισαν να ψάλλουν με δυνατές φωνές. Τότε όμως η Παναγία εξαφανίστηκε. 
- Αχ, τι κάνατε! Φώναξε η γερόντισσα στενοχωρημένη. 
Η αγρυπνία τελείωσε και οι μοναχές ρώτησαν με απορία την ηγουμένη τι της συνέβη. 
- Στη διάρκεια της αγρυπνίας, αποκρίθηκε εκείνη, είχα την ξεχωριστή τιμή να βλέπω σε όραμα την Υπεραγία Θεοτόκο. Μόλις όμως στη δοξολογία δυναμώσατε τις φωνές, η Παναγία εξαφανίστηκε. Άλλη φορά λοιπόν να ψάλλετε ήσυχα, με ταπεινή φωνή και καρδιά συντετριμμένη. Μπροστά σε ένα θνητό βασιλιά καθένας στέκεται ταπεινός, προσεκτικός και φοβισμένος. Αν δεν κρατήσει τέτοια στάση, μπορεί να θυμώσει ο βασιλιάς και να τον διώξει. Καταλαβαίνετε τώρα πόσο προσεκτικές πρέπει να στεκόμαστε μπροστά στον ουράνιο Βασιλιά, για να μην Τον παρενοχλήσουμε και μας τιμωρήσει.

Christ is Risen!

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 26 Μαΐου 2014

Κάρπου και Αλφαίου εκ των 70 αποστόλων, Συνεσίου επισκόπου Καρπασέων Κύπρου, Αλεξάνδου νεομάρτυρος (Θεσσαλονικέως 1794).

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Κάρπος ἔζησε τὸν 1^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Τρωάδα τοῦ Ἑλλησπόντου. Φιλοξένησε στὴν οἰκία του τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ ἔγινε βοηθὸς αὐτοῦ στὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ κομιστὴς τῶν ἐπιστολῶν ποὺ ἔστειλε ὁ Παῦλος πρὸς τὶς Ἐκκλησίες.

Ἀφοῦ περιόδευσε πολλὲς πόλεις καὶ κήρυξε μὲ ἱερὸ ζῆλο τὸ Εὐαγγέλιο, ἐγκαταστάθηκε ἀπὸ τὸν Παῦλο Ἐπίσκοπος Βεροίας τῆς Θράκης, ὅπου καὶ κοιμήθηκε ἀγωνιζόμενος μέχρι τὴν τελευταία του πνοὴ ὑπὲρ τῆς διαδόσεως τοῦ θείου λόγου.
Δεν γνωρίζουμε γιὰ ποιὸν ἀκριβῶς Ἀλφαῖο πρόκειται. Κατ’ ἄλλους πρόκειται γιὰ τὸν Ἰάκωβο τὸν Ἀλφαῖο, ἕναν ἀπὸ τοὺς Δώδεκα Ἀποστόλους καὶ ἀδελφὸ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, καὶ κατ’ ἄλλους, τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ πιθανότερο, γιὰ τὸν Ἀλφαῖο ἢ τὸν Κλεόπα, σύζυγο τῆς Μαρίας, συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποῖος κατανάλωσε τὸ βίο του, μὲ τὴ σύζυγο καὶ τὰ τέκνα του, ἐργαζόμενος ὑπὲρ τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου.

Τι άραγε συμβαίνει;;

Τι εκ των δύο συνέβη; Ο Πάπας προσεχώρησεν εις την Ορθοδοξίαν ή Υμείς εις τον Παπισμόν; Εάν το πρώτον, αναγγείλατε τούτο, ίνα πάντες φαιδρώς πανηγυρίσωμεν και μετ΄ αλλήλων χορεύσωμεν. Εάν το δεύτερον, ομιλήσατε μετ΄ ειλικρινείας και ευθύτητος, ίνα βεβαιωθώμεν ότι, μετά της παλαιάς, απώλετο και η νέα Ρώμη και κατεπόθη υπό της αιρέσεως. Εάν δε ουδέν εκ τούτων συνέβη, αλλά και Υμείς και ο Πάπας μένετε εν τοις οικείοις έκαστος όροις, τότε πως ερμηνεύονται αι προεκτεθείσαι ενέργειαι Υμών; Πως είνε δυνατόν ο αιρετικός Πάπας να είνε ο πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανωσύνης και Υμείς ο δεύτερος; Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης; Πως δ΄ ακόμη είνε δυνατόν να αίρωνται αι κανονικαί της Εκκλησίας ποιναί, όταν το αντικείμενον αυτών (η αίρεσις)  ου μόνον εξακολουθή να υπάρχη, αλλά και αισίως αύξεται και μεγεθύνεται και γαυριά; Και εάν δεν υπήρχον αφορισμοί κατά των Παπικών δια τας υπ΄ αυτών αποτολμηθείσας αλλοιώσεις εν τη Πίστει, θα έδει ούτοι να εκφωνηθώσιν σήμερον από κοινής των Ορθοδόξων Εκκλησιών ψήφου, υπεικουσών εις ρητάς και σαφείς των Ιερών Κανόνων επιταγάς. Πως λοιπόν και διατί, υπάρχοντες, αίρονται;

Προδότης ή σχιζοφρενής ο Βαρθολομαίος;;;;

Ο πολύς  Αυγουστίνος Μπέα διεκήρυξεν αδιστάκτως και εν αξιεπαίνω ειλικρινεία: «θα ήτο εν τη πράξει μία κακώς νοουμένη αγάπη προς την ενότητα και προς τους διϊσταμένους αδελφούς, εάν τις ήθελε να εγγεννήση εις αυτούς την ελπίδα, ότι δήθεν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θα απήτει παρ΄ αυτών την αναγνώρισιν των «ουσιωδών Δογμάτων», ότι δήθεν θα παρητείτο επί παραδείγματι της υπ΄ αυτών αποδοχής των δογματικών διατάξεων της εν Τριδέντω Συνόδου ή ότι θα εδείκνυε κατανόησιν δι΄ επαναθεώρησιν του δόγματος περί πρωτείου ή περί αλαθήτου του Πάπα. Ό,τι η Εκκλησία άπαξ εξήγγειλεν ως πρότασιν Πίστεως, εξήγγειλεν αυτό υπό την συμπαράστασιν του Αγίου Πνεύματος, ως μίαν παρά του Θεού αποκαλυφθείσαν αλήθειαν, περί της οποίας κατ΄ ουδένα τρόπον έχει αύτη δικαίωμα να ενεργήση άλλως. Ο Κύριος ενεπιστεύθη εις αυτήν την διαφύλαξιν και ερμηνευτικήν ανάπτυξιν της αληθείας της Αποκαλύψεως, αλλά δεν έδωκεν εις αυτήν την εξουσίαν να μεταβάλη τι εις τας αληθείας ταύτας» (Ι. Καρμίρη, «η Β΄ εν Βατικανώ γενική Ρωμαιοκαθολική Σύνοδος…», σελ. 34). Είνε δυνατόν να μη κλαύση τις, όταν προς τας διακηρύξεις ταύτας των παπικών, τας άκρως πεπλανημένας μεν, αλλά πλήρεις συνεπείας, αντιπαραβάλη τας δηλώσεις ηγετών τινων της Ορθοδοξίας, αίτινες, αντί να τονίζωσιν αδιστάκτως την αλήθειαν της Πίστεως ημών και την μοναδικότητα αυτής, αποτελούσι πανάθλια κείμενα, υποτονικά, δειλά, άτολμα, αυτόχρημα μειοδοτικά;

Φώτης Κόντογλου :

«Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοί στήν Παράδοση, ὅσοι δέν ἀρνηθήκαμε τό γάλα πού βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ καταπάνω στήν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτούς πού θέλουνε τήν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρίς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρίς μυρωδιά». 

Η φτωχή μας ανάλυση της συνάντησης Πάπα-Βαρθολομαίου στα Ιεροσόλυμα:

Η επαναβεβαίωση των Παπικών ότι ένα κυρίως τους ενδιαφέρει. Το Πρωτείο και το Αλάθητο του Πάπα. Η ουνία επεκτείνεται να καλύψει όχι μόνο τον Χριστιανικό κόσμο, αλλά όλο τον πλανήτη. Όπως στον Χριστιανικό κόσμο έτσι και στον υπόλοιπο, κάθε θρησκεία κρατά τις «παραδόσεις» της, αλλά αναγνωρίζει και υποτάσσεται στην κοινή θρησκευτική πορεία της ανθρωπότητας κάτω από την μοναδική ηγεσία του Πρώτου και Αλάθητου Πάπα! Άλλωστε το έχουμε δει αυτό επανειλημμένως  να πραγματοποιείται στην Ασίζη.  Το κοινό Ποτήριο θα έλθει αφού θα έχει αμβλυνθεί τόσο πολύ η Πίστη, και συγχρόνως θα έχουν απέλθει στας αιωνίους μονάς και οι τελευταίοι χωριάτες αμόρφωτοι φανατικοί Ορθόδοξοι ταλιμπάνιδες. Δόξα στον μεγάλο «Γέροντα» Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο στους δειλοκάρδιους Αγιορείτες Ηγούμενους και στους «Ορθόδοξους» Αρχιερείς που ακολουθούν την διδασκαλία του : «Υπομονή άχρι καιρού»….

Το «ζουμί» της όλης υπόθεσης:

…United in our intentions, and recalling the example, fifty years ago here in Jerusalem, of Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras, we call upon all Christians, together with believers of every religious tradition and all people of good will, to recognize the urgency of the hour that compels us to seek the reconciliation and unity of the human family, while fully respecting legitimate differences, for the good of all humanity and of future generations.

 Ερμηνεία:

Ενωμένοι στις προθέσεις μας, και ενθυμούμενοι το παράδειγμα, πριν 50 ετών εδώ στα Ιεροσόλυμα, του Πάπα Παύλου του έκτου και του Πατριάρχη Αθηναγόρα, καλούμε όλους τους Χριστιανούς μαζί με τους πιστούς κάθε θρησκευτικής Παράδοσης και όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, να αναγνωρίσουν την επιτακτική ανάγκη της ώρας που μας αναγκάζει να ζητήσουμε τον συμβιβασμό και την ένωση της παγκόσμιας (ανθρώπινης) οικογένειας, καθόν χρόνον σεβόμεθα πλήρως τις νόμιμες διαφορές, για το καλό της ανθρωπότητος και των μελλοντικών γενεών.

Κοινή Διακήρυξη Οικουμενικού Πατριάρχη και Πάπα Φραγκίσκου----Please find below the full text in English of the Common Declaration of Pope Francis and the Ecumenical Patriarch Bartholomew I:

1. Like our venerable predecessors Pope Paul VI and Ecumenical Patriarch Athenagoras who met here in Jerusalem fifty years ago, we too, Pope Francis and Ecumenical Patriarch Bartholomew, were determined to meet in the Holy Land “where our common Redeemer, Christ our Lord, lived, taught, died, rose again, and ascended into Heaven, whence he sent the Holy Spirit on the infant Church” (Common communiqué of Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras, published after their meeting of 6 January 1964). Our meeting, another encounter of the Bishops of the Churches of Rome and Constantinople founded respectively by the two Brothers the Apostles Peter and Andrew, is a source of profound spiritual joy for us. It presents a providential occasion to reflect on the depth and the authenticity of our existing bonds, themselves the fruit of a grace-filled journey on which the Lord has guided us since that blessed day of fifty years ago.

SUNDAY OF THE BLIND MAN. (John 9:l-38)

By
His Eminence
Panteleimon Metropolitan of Antinoes

    Christ is risen! He is truly risen.

In today's Holy Gospel, as our Lord and Saviour Jesus Christ left the temple of Jerusalem, leaving behind the Jews who wanted to stone Him (John 8:59), He passed by a young "man who was blind from birth" (John 9:l).  

It is very difficult for anyone to describe the world of a blind man.  What can we say?  What words can we find to comfort him?  It is easy for us to find and say nice words, but have we actually considered the unlimited darkness within a blind man's life? 

The man was born blind.  He never saw the light of this world.  He never saw the faces of his beloved parents, relatives and friends.  He never admired the beauty of the fields.  He never could imagine the multitude of the colours of the flowers.  He never looked up to see the stars in heaven.  He was never moved by the light of the moon shining on the calm waters of Tiberias, the sea of Galilee.  He never saw the stream of waters of the river Jordan crossing and watering the land of Israel.  

Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

Σχόλιο του αδελφού μας ιατρού Σωτήριου Ζουρίδη στο ιστολόγιο της "ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ"

sotirio25 Μαΐου 2014 - 3:46 μ.μ.

Χριστός Ανέστη 
Τι "Τι να υποθέσει κανείς;" 
Δεν έχουμε υποθέσεις αλλά βεβαιότητες ! 
Ουδείς κωλύει τον πατριάρχη Βαρθολομαίο στο να μνημονεύει τον Πάπα και να είναι σε εκκλησιαστική κοινωνία και με αυτόν και με τους μονοφυσίτες και με άλλους αιρετικούς . 

Δεν θα πώ : H σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση κατά το «ο σιωπών δοκεί συναινείν». Θα πώ ότι από την στιγμή που τον μνημονεύουν ΕΧΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ. Είναι συνένοχοι.
Αυτοπροσδιορίζονται με την μνημόνευση του παπικού Βαρθολομαίου του αιρεσιάρχη του εχθρού του Θεού. Δεν στρουθοκαμηλίζουν απλά. Αντιδρούν όχι σαν λειτουργοί του Θεού όπως θα όφειλαν αλλά σαν στελέχη μιάς εγχώριας εταιρίας που εξαγοράζεται από την πολυεθνική. Ο Θεός για αυτούς τους χριστοκάπηλους είναι εμπόρευμα. Καπηλεύονται και τον τίτλο του επισκόπου, και την ιεροσύνη, και την μοναχική ακόμα και την χριστιανική ιδιότητα.  Χωρίς μόχθο πλουτίζουν πολιτευόμενοι χωρίς αρχές, χωρίς ήθος, χωρίς θυσία.

Δεν είναι "Αφωνότεροι ιχθύων", οι πλείστοι των ιεραρχών μας
ΟΛΟΙ Μνημονεύουν ! 
ΟΛΟΙ συνεχίζουν να μνημονεύουν τον Παπικό Βαρθολομαίο τον εχθρό του Θεού με σεντορεία φωνή.  Αρα είναι του ιδίου με αυτόν φυράματος.  Μαζί με αυτόν ΕΧΟΥΝ ΑΠΩΛΕΣΕΙ την Χριστιανική εκκλησιαστική τους ιδιότητα και έχουν αυτομολήσει στον Αντίχριστο . 

Και όχι μόνο αυτό ! Ανάμεσά τους θλιβερή φιγούρα η αρχιστρουθοκάμηλος του Πειραιά ! 
Ο Πειραιώς Σεραφείμ που ναι μεν μας λέει μεγάλες αλήθειες προσποιούμενος ότι ορθοδοξεί αλλά εθελοτυφλεί ΜΗ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ και στρουθοκαμιλίζει μη ΟΜΟΛΟΓΩΝΤΑΣ την μνημόνευση του Πάπα και τα κοινά μυστήρια με τους Παπικούς.

Λέει" ...Το τραγελαφικόν όμως για τους Ορθοδόξους οικουμενιστάς είναι ότι ενώ αποδίδουν τίτλους εκκλησιαστικότητας στους πρόδηλα κακοδόξους αιρετικούς δεν τολμούν, συνεπείς προς τις διακηρύξεις τους, την μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία γιατί γνωρίζουν ότι απ’ εκείνης της στιγμής θα απωλέσουν άμεσα την εκκλησιαστική τους ιδιότητα."

Λές ψέματα Πειραιώς Σεραφείμ . Ασύστολα δημόσια και κατ επανάληψη τολμούν την μαζί τους μυστηριακή διακοινωνία και ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ως ΠΡΩΤΟ ως ΠΑΤΕΡΑ τους και ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗ τους .

Τράβα ΠΛΑΝΕ του Πειραιά σήμερα Κυριακή, 25 Μαΐου στην πόλη των Ιεροσολύμων 
να δείς την μυστηριακή διακοινωνία με τους Παπικούς.

Σατραπίσκε του Πειραιά. Αν « τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα εύγε», δεν τα προσφέρει η σατραπεία κι ο μονάρχης Αρταξέρξης, πόσο μάλλον τον έπαινο του Θεού δεν τον προσφέρει η αντίχριστη εσπερία της εγωπάθειας και τού ευδαιμονισμού. Η στενή πύλη δεν χωράει «άμφια και διαδήματα» της βασιλείας του κόσμου τούτου, ούτε προδοτικές φήμες και βλάσφημους πολυχρονισμούς στο Πάπα. Πολύ περισσότερο δεν χωράει Μήδες σατράπες και σατραπίσκους μηδίζοντες.

Σατραπίσκε του Πειραιά το τραγελαφικόν για τους Ορθοδόξους ΑΝΤΙοικουμενιστάς είναι ότι αποδίδουν τίτλους εκκλησιαστικότητας στους πρόδηλα κακοδόξους αιρετικούς του ΠΑΠΙΚΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ και δεν τολμούν, συνεπείς προς τις διακηρύξεις τους, την ΔΙΑΚΟΠΗ της μαζί τους μυστηριακής διακοινωνίας  ΑΝ ΚΑΙ γνωρίζουν ότι απ’ τη στιγμή που μνημονεύουν τον Παπικό Βαρθολομαίο τον αιρεσιάρχη τον εχθρό του Θεού ΕΧΟΥΝ ΑΠΩΛΕΣΕΙ την Χριστιανική εκκλησιαστική τους ιδιότητα και έχουν αυτομολήσει στον Αντίχριστο . 
Όποιος δεν αποτειχίζεται αλλά μένει ενωμένος με τον Παπικό Βαρθολομαίο τον αιρεσιάρχη τον εχθρό του Θεού ΜΕΤΕΧΕΙ των έργων του των πονηρών. ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ με αυτόν σε ότι κάνει ΜΑΖΙ με αυτόν υποδέχεται και μνημονεύει τον πάπα τον ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ . 

Όλοι όσοι μνημονεύετε τον Αρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίο και μένετε ενωμένοι μαζί του δεν αναλογίζεσθε, ότι στο πρόσωπο αυτού του Λυκοποιμένα, μνημονεύετε τον ίδιο τον Πάπα τον Αντίχριστο και ενώνεστε με αυτόν ;


Σωτήριος Ζουρίδης

O αείμνηστος Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης : Θλιβερά διαπίστωσις.

Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και  η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας! 

Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….

Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι. εντός εκτός κι επί τ' αυτά....

Γιατί οι Επίσκοποί μας είναι δειλοί;

Γιατί οι διεφθαρμένοι και με «κουσούρια» ιερείς αντί για καθαίρεση καταλαμβάνουν Επισκοπικά και Πατριαρχικά αξιώματα;
Γιατί οι φύλακες της Ορθοδόξου Πίστεως γίνονται προδότες, παραδίδουν τα οχυρά της Πίστεως για ένα ξεροκόματο στον Πάπα και στην παγκοσμιοποίηση;
Πως μπήκε τόση σαβούρα στην Εκκλησία; 

Ο επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης στις 3—5—1964, μιλώντας για τις σκοτεινές δυνάμεις που προχώρησαν και μέσα στην Εκκλησία έλεγε· 
«…. Επολέμησα την μασονία που έχει θρονιάσει και μέσα στα πατριαρχεία…» 

Η εξαπάτηση των πιστών (Συνεχίζεται).

Την παραθεώρησιν των Ιερών Κανόνων των εκφραζόντων την Ορθόδοξον Εκκλησιολογίαν και εμποδιζόντων τας προς τους παπικούς παραχωρήσεις συνέστησεν εκθύμως και ο πάπας κατά την επίσκεψίν του εις τον Πατριαρχικόν Ναόν του Φαναρίου:
«Δεν πρέπει να φοβούμεθα να αναθεωρήσωμεν, εκατέρωθεν και εν συσκέψει μετʼ αλλήλων, τας κανονικάς εκείνας διατάξεις, αι οποίαι καθιερώθησαν εις καιρούς κατά τους οποίους η συνείδησις της κοινωνίας ημών -
στενής ήδη, καίπερ εισέτι ατελούς –ήτο ακόμη εσκοτισμένη, διατάξεις αι οποίαι ίσως δεν ανταποκρίνονται πλέον προς τα αποτελέσματα του διαλόγου της αγάπης και προς τας διʼ αυτών δημιουργηθείσας δυνατότητας. Είναι σημαντική δια τους πιστούς εκατέρωθεν, η συνειδητοποίησις της επιτευχθείσης προόδου, θα ήτο δε ευκταίον όπως οι υπεύθυνοι του διαλόγου φροντίσουν να εξαγάγουν τα πορίσματα της μελλοντικής προόδου δια την ζωήν των πιστών»

Είναι χαρακτηριστικόν ότι ο τοιαύτα συνιστών Πάπας εν τη ιδία ομιλία του όχι μόνον ουδεμίαν ποιείται παραχώρησιν εις το Κανονικόν Δίκαιον του παπικού θεσμού, αλλά και απροκαλύπτως και χωρίς εντροπήν ή δισταγμόν διακηρύττει εν τω πανσέπτω Κέντρω της Ορθοδοξίας την εμμονήν του εις τα προκαλέσαντα το σχίσμα αντιχριστιανικά «δόγματα» του πρωτείου και του αλαθήτου, τα υπʼ αυτών θεμελιούμενα εις το δήθεν πρωτείον του Απ. Πέτρου: «Ο Πέτρος, ο αδελφός του Ανδρέου, είναι ο κορυφαίος των Αποστόλων. Χάρις εις την έμπνευσιν του Πατρός, ανεγνώρισε πλήρως τον Χριστόν, τον Υιόν του Θεού του ζώντος, εν τω προσώπω του Ιησού ( πρβλ. Ματθ. 16,16), ένεκα της πίστεως αυτού ταύτης έλαβε το όνομα Πέτρος ίνα η Εκκλησία στηριχθή επί τη Πέτρα ταύτη ( πρβλ. Ματθ. 16, 1). Αντιθέτως εις αυτόν ανετέθη η διασφάλισις της αρμονίας του αποστολικού κηρύγματος. Αδελφός μεταξύ αδελφών, έλαβεν αποστολήν να τους στηρίξη εν τη πίστει (Ιούδα 3).Εν τω πνεύματι τούτω και εμπνεόμενος από τα αισθήματα ταύτα ο διάδοχος του Πέτρου ηθέλησε, κατά την ημέραν ταύτην, να επισκεφθή την Εκκλησίαν, ήτις έχει ως πάτρωνα τον άγιον Ανδρέαν…»

Π. Θεόδωρος Ζήσης - Ερμηνευτικά σχόλια στην Κυριακή της Σαμαρείτιδος κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

ΕΞ ΕΣΠΕΡΙΑΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Ανέγνωσα εις τον «Τύπον» τας απαντήσεις εις τα τρία άρθρα του Καθηγητού κ. Αλιβιζάτου. Ησθάνθην ικανοποίησιν και ανακούφισιν, διότι ητοίμαζα απάντησιν. Δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεσις ο κ. Καθηγητής φρονών τόσον φιλελεύθερα. Το σύνολον σχεδόν των καθηγητών των δύο δυσμοίρων Θεολογικών Σχολών των Πανεπιστημίων μας έτσι φρονούν. Όλαι αι επί μέρους επιστήμαι έχουν κάποιαν συνέπειαν. Οι θεραπεύοντες τας διαφόρους επιστήμας μεταβαίνουν εις Ευρώπην και Αμερικήν δια την καλυτέραν συγκρότησίν των και καλώς ποιούν. Αλλ’ οι Θεολόγοι μας τι θέλουν εις τα Καθολικά και Προτεσταντικά Πανεπιστήμια; Τι θα μάθουν εις αυτά οι Ορθόδοξοι Καθηγηταί; Ιδού αι συνέπειαι της ασυνεπείας. Συνήθως λέγουν ότι μανθάνουν τας θεολογίας των Προτεσταντών και των Καθολικών ως και τον τρόπον σκέψεως, δια να δύνανται να γνωρίζουν σαφέστερον τας διαφοράς μας. Και εντεύθεν να αγαπούν περισσότερον την Ορθοδοξίαν και να την προστατεύουν. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Ίσως η πρόθεσις να είναι καλή. Και είναι καλή. Αλλά δεν δύναται η πρόθεσις να γίνη πραγματικότης. Διότι εισέρχονται εις κλίματα επικίνδυνα χωρίς τα απαραίτητα μέσα αυτοπροστασίας. Πώς να προστατεύση ένας «καθηγητάκος» 22-25 ετών τον εαυτόν του, από τας ισχυράς επιδράσεις της Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής Θεολογίας, όταν, εστερημένος ορθοδόξων κριτηρίων, ευρίσκεται μέσα εις την γοητεύουσαν ατμόσφαιραν του Δυτικού ρασιοναλισμού; Με ποία μέσα να αντιδράση ενώπιον της θαμβούσης ψευδοσοφίας των Ευρωπαίων το χθεσινόν, κομπλεξικόν δια την καταγωγήν του, χωριατόπουλον, που οιστρηλατημένον από το όνειρον να γίνη μέγας Θεολόγος, με γλώσσες και ευρωπαϊκήν σκέψιν, ρουφά ευχαρίστως ό,τι του σερβίρει η Κίρκη της λογοκρατουμένης Θεολογίας;

Ο Όσιος Νήφων και οι Αγγελοι

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=69&t=9542