Υπάρχουν χριστιανοί, ποὺ ἀντιμετωπίζουν σοβαρὰ προβλήματα καὶ θέλουν νὰ καταφύγουν σὲ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτά. Ἀναζητοῦν τὴ λύση ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, ξεχνώντας ὅτι ὁ Χριστὸς πολλὲς φορὲς ἔλεγε ὅτι ἡ πίστη σώζει. Ἡ φράση του «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» ἦταν ἀποκαλυπτική. Τὸ θαῦμα γινόταν, γιατὶ προϋπῆρχε ἡ πίστη καὶ ἡ καλὴ προαίρεση. Ἐναγωνίως θέλουν νὰ ἀναθέσουν τὴν ὑπόθεσή τους στὸ Θεὸ μέσῳ κάποιου ἄλλου. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ θυμίζει τοὺς παραβάτες τοῦ ποινικοῦ κώδικα, οἱ ὁποῖοι ἀναθέτουν σὲ κάποιον καλὸν δικηγόρο νὰ τοὺς ὑπερασπιστεῖ καὶ νὰ τοὺς ἀπαλλάξει. Οἱ ἴδιοι παραμένουν ἀπρόθυμοι νὰ βιώσουν τὸ πρόβλημά τους πνευματικὰ καὶ ἀναποφάσιστοι νὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρό. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Θεὸ μέσῳ τῆς μετανοίας του καὶ τῆς προσευχῆς του. Οἱ ἄλλοι εἶναι ἀπὸ ἔξω καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀντικαταστήσουν οὔτε τὸ Θεό, οὔτε τὸν ἴδιο.
Διαφάνεια ή ψευδαίσθηση; -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθ. Παν. Αθηνών
Η διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως, σαν στόχος της πνευματικής μας ζωής, αποκτάται, όπως γνωρίζουμε, με την εργασία της νήψεως και της εγρηγόρσεως.
Ίσως,
θα έλεγε κανείς, ότι η διαφάνεια αυτή είναι μια αδιάλειπτη νηπτική λειτουργία
και ποτέ μια ποιότητα πνευματικής ζωής σε σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα
αυτοσυνειδησίας. Διαφάνεια και νήψη, σαν όροι πνευματικής ζωής, δεν διαφέρουν
ουσιαστικά. Κι οι δυο όροι δηλώνουν μια προσπάθεια πνευματικής διαύγειας. Ίσως
η μόνη διαφορά να βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς τείνουμε να εννοούμε τη
διαφάνεια σαν καρπό της νήψεως. Σ’ αυτή την περίπτωση η νήψη είναι η οδός που
μας οδηγεί στο φωτεινό χώρο της πνευματικής ζωής που λέγεται διαφάνεια της
χριστιανικής μας συνειδήσεως! Αυτό πάλι σημαίνει ότι, αν η νήψη δεν είναι
αυθεντική, δεν φθάνουμε ποτέ στην αυθεντική διαφάνεια της χριστιανικής μας
συνειδήσεως. Αν δεν γνωρίζουμε να νήφουμε αυθεντικά, η αυτοσυνειδησία μας δεν
είναι διαφανής «εν Χριστώ Ιησού», αλλά μια ψευδαίσθηση που συντηρεί απλώς ένα
χριστιανικό προσωπείο!
Την ψευδαίσθηση αυτή βιώνουμε όλοι εμείς οι χριστιανοί που… ξεχνούμε το διάβολο!
Φώτης Κόντογλου για τον Άγιο Νικολαο
Τη θυμωμένη θάλασσα δεν τη δαμάζει πια με την τρίαινα ο άγριος Ποσειδώνας, που τον έπλασε η μυθολογία, αλλά ο πιο ήμερος και ο πιο γλυκύτερος γέροντας, ο άγιος Νικόλαος, που δεν κρατά καμάκια και κοντάρια, αλλά που βλογά τα μελανιασμένα κύματα δίχως να τα φοβερίζει και κείνα ησυχάζουνε και μαλακώνουνε, σα να τους ρίχνει κάποιο λάδι ουράνιο. Η φυσιογνωμία του διατηρήθηκε από εικόνα σε εικόνα ίσαμε σήμερα στην τέχνη της εκκλησίας μας, γλυκειά, ταπεινή, πονετικιά, παραηγορητικιά, όλο πραότητα, όλο αγάπη, ειρηνική, απλή, αληθινή "εικόνα πραότητητος", όμοια με του Χριστού, που είπε "μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία". Το κεφάλι του είνε φαλακρό με άσπρα τσουλούφια, με μικρό πρόσωπο, με ήμερα μάτια και κόκκινα μάγουλα, με σεμνό μουστάκι και με κοντά στρογγυλά γένεια, "γέρων στρογγυλογένης", με χαμηλούς ώμους, με ταπεινό σχήμα, σαν να παρακαλεί εμάς εκείνος κι΄ όχι να τον πρακαλούμε εμείς.
Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, ο Όσιος Πίωρ εν ειρήνη τελειούται.
Πίωρ ο Όσιος ήτο από την Αίγυπτον. Νέος έτι ων ηρνήθη τον κόσμον, και εξελθών εκ της οικογενείας του έκαμεν απόφασιν (από άμετρον έρωτα και αγάπην την οποίαν είχε προς τον Θεόν) να μη ίδη εις την παρούσαν ζωήν κανένα συγγενή. Aφού δε παρήλθον πεντήκοντα έτη είχεν αδελφήν γερόντισσαν, η οποία μαθούσα πως ζη ο αδελφός της αββάς Πίωρ, ηθέλησεν επιμόνως να τον ίδη. Και επειδή δεν ήτο δυνατόν να υπάγη αυτή εκεί όπου ησκήτευεν ο Όσιος, παρεκάλεσε του τόπου τον Αρχιεπίσκοπον και έγραψεν εις τους Οσίους πατέρας εις την σκήτην, να παρακινήσουν τον αββάν Πίωρ να έλθη να ίδη την αδελφήν του.
«Ναί, έχεις δίκιο» -- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
«Ναί, έχεις δίκιο»
Off The Record (εκτός κειμένου φωτογραφίας)
Αθέατος ωτακουστής, παρακείμενος τών δύο συνομιλητών, μού
μετέφερε τόν διάλογο που ακολούθησε μεταξύ τού σοφού γέροντα καί τού επισκέπτη.
Σάς τόν μεταφέρω.
- Επισκέπτης : Δηλαδή, μού λές ότι είμαι ηλίθιος ;
- Σοφός γέροντας : Άν δέν ήσουν, θά σκεφτόσουν ότι
υπάρχουν καί άλλοι θάνατοι. Εσύ αυτό δέν τό σκέφτεσαι. Μόνο ο covid σημαίνει γιά σένα θάνατος. Προτιμάς λοιπόν νά μήν
πεθάνεις από κορονοϊό, τά άλλα δέν τά υπολογίζεις
Αδιαφορείς άν πεθάνεις από Alzhaimer, κατάκοιτος σέ ένα κρεββάτι, γεμάτος κατακλίσεις,
τρώγοντας στό τέλος καί τά κόπρανά σου.
Αδιαφορείς, άν πεθάνεις μέ βαρειά καρδιακή καί
αναπνευστική ανεπάρκεια, κατάκοιτος πάλι μέ κατακλίσεις.
Αδιαφορείς, άν πεθάνεις από εγκεφαλικό, που θά σέ φέρει
κι αυτό στήν ίδια κατάσταση.
Έλα όμως πού έχεις καί τόν καρκίνο. Σέ κόβουν κάθε λίγο
γιά νά σέ απαλλάξουν από μεταστάσεις, σέ φουσκώνουν μέ χημειοθεραπείες, κάνεις
καί ακτινοβολίες. Ταλαιπωρήσε γιά χρόνια, αλλά κι αυτό δέν τό σκέφτεσαι. Μόνο ο
κορονοϊός σέ τρομάζει καί θέλεις νά φυλαχτείς από μιά αρρώστια, πού σέ
τελειώνει σύντομα.
Λίγα σού είπα. Φαίνεται όμως ότι έπιασαν τόπο, αυτά που
κάποιοι άλλοι, περισσότερο ηλίθιοι, σέ δίδαξαν. Βλέπεις, τώρα έχετε τήν αξιοπρέπεια
στό θάνατο, τήν ευθανασία ! Είναι κι αυτό, ένα από τά πολλά δικαιώματα πού σάς
έδωσαν μερικοί διάσημοι «ιδανικοί αυτόχειρες» δάσκαλοί σας. Υποτίθεται, ήταν
αυτοί πού νίκησαν τόν φόβο τού θανάτου. Δέν σκέφθηκαν τόν φόβο τού κορονοϊού,
πού σάς κάνει νά σπεύδετε νά εμβολιασθείτε. Σάς έμαθαν νά είσαστε τολμηροί στόν
θάνατο καί σάς έφεραν τώρα τόν τρόμο, επειδή πατέρα τους έχουν τόν ανθρωποκτόνο
διάβολο. Κατάλαβες;
- Επισκέπτης : Ναί έχεις δίκιο.
Τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συρακουσῶν καὶ Ἁγίας Τριάδος Ἀβερκίου :
«Διανύουμε μία τρομερὴ περίοδο. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ἐπειδὴ οἱ δυνάμεις τοῦ παγκόσμιου κακοῦ κερδίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερο ἔδαφος στὸν κόσμο, ἀλλά ἀκόμα περισσότερο, ἐπειδή – τρομερό να το λέει κανείς! – πολλοὶ ὑψηλόβαθμοι ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διεξάγουν μία πραγματικὴ προδοσία τῆς ἱερῆς μας Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ διακηρύσσεται. Σκέφτονται νὰ δημιουργήσουν νέα ἐκκλησία στὴν ὁποία ὄχι μόνο ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ μετέχουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραίοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Μιλᾶνε ἐπίσης καὶ γιὰ κάποιου εἴδους «διάλογο» μὲ τοὺς ἄθεους! Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀντὶ τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, μία ψεύτικη πίστη ἤ, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, μία δαιμονικὴ πίστη καὶ μία ψεύτικη ἐκκλησία, ἑτοιμάζεται νὰ ἀνατείλει. Καὶ εἶναι σὲ αὐτὲς τὶς φοβερὲς στιγμές, ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε στὸ πρόσωπό σας τὸν σταθερὸ καὶ ἀκλόνητο πνευματικὸ ἡγέτη μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐμπνέει ὅλους στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα – τὴν ἱερὴ μάχη – γιὰ τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία ἐναντίον αὐτῆς τῆς ψεύτικης πίστεως καὶ ψεύτικης ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι θέλουμε! .. Καὶ μόνο αὐτό!»
(Ἀπὸ τὸν Χαιρετιστήριο Λόγο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Συρακουσῶν καὶ Ἁγίας Τριάδος Ἀβερκίου πρὸς τὸν Φιλάρετο Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ – 1/14-12-1967).
Tychon the Wonderworker
This Saint was born of pious Christian parents and flourished in the fifth century. Because of his piety and purity of life he was ordained deacon by the Bishop of Amathus, and later was made Bishop of Amathus by the great Epiphanius (see May 12). He worked many signs and wonders and turned many from the worship of idols unto Christ. Once he planted a vine in the ground and it wondrously sprouted and brought forth ripe grapes. After his death, on his annual feast-day on June 16, it being yet early in the season, that vine would be laden with unripe grapes, as is natural; but as the Divine Liturgy began, the grapes would begin to darken, and by the end of it, they would be fully ripened. The third of the Vespers stichera in the Menaion service to Saint Tychon alludes to this yearly miracle.