Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

2. Με ρωτάει ο αγαπητός Misha: 
«εξέτασες λοιπόν και είδες πως τα λείψανα των προαναφερθέντων πατέρων και μαρτύρων δεν ευωδιάζουν, δεν έχουν σημεία αφθαρσίας και δεν έχουν θεραπεύσει ανίατες ασθένειες, δαιμονιζομενους κλπ;;;; 
τόσο για τους γεροντάδες μας όσο και για τους υπολοίπους αγίους που προανέφερα τα στοιχεία είναι πάρα πολλά...»! 

Θα μου επιτρέψει ο φίλος Misha να απαντήσω τα εξής: 

α. Αν δεν κάνω λάθος, έχουν αναφερθεί στη θεματική αυτή ενότητα τα ονόματα 4 καθ’ όλα σεβαστά σε μένα προσώπων, του π. Παϊσίου, του π. Πορφυρίου, του π. Ιακώβου Τσαλίκη και του π. Εφραίμ (Κατουνακιώτη). 
Ο Misha τους αποκαλεί «γεροντάδες μας». Προφανώς εννοεί τον εαυτό του. 
Ο αδελφός Misha γνώρισε τα πρόσωπα αυτά, τα οποία αποκαλεί «γεροντάδες» και θεωρεί μάλιστα «μάρτυρες»; Εγώ, τουλάχιστον, δεν γνωρίζω να μαρτύρησε κάποιος τους. Ίσως, εγώ να μην είμαι επαρκώς πληροφορημένος και να έχει δίκηο ο αδελφός! Ας μας είπει, λοιπόν, ο καλός αδελφός, που μαρτύρησαν τα πρόσωπα αυτά. 

Εξομολογείσθε τω Κυρίω~Ψαλμός ΡΛΕ'.135 -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου 2017

Χαραλάμπους ιερομάρτυρος, Αναστασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος ἦταν ἱερεὺς στὴ Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ἔζησε ἐπὶ αὐτοκρατορίας τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου (193 – 211 μ.Χ.). Ὅταν τὸ ἔτος 198 μ.Χ. ὁ Σέβηρος ἐξαπέλυσε ἀπηνὴ διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ὁ ἔπαρχος τῆς Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τὸν Ἅγιο καὶ τοῦ ζήτησε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ὅμως ὁ Ἅγιος ὄχι μόνο δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, ἀλλὰ ἀντίθετα ὁμολόγησε στὸν ἔπαρχο τὴν προσήλωσή του στὸν Χριστὸ καὶ δήλωσε μὲ παρρησία ὅτι σὲ ὁποιοδήποτε βασανιστήριο καὶ νὰ ὑποβληθεῖ δὲν πρόκειται νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

τῶν θλιβομένων Χαρά!

Θησαυρὲ ζωῆς ἀκηράτου, νεφέλη φέρουσα τὴν οὐράνιον δρόσον τοῖς ἐπὶ γῆς, λαμπὰς τοῦ ἀπροσίτου φωτός, κλίμαξ ἡ μετάρσιος, δι’ ἧς οἱ ἐπουράνιοι Ἄγγελοι πρὸς ἡμᾶς κατεφοίτησαν, τῶν χειμαζομένων λιμήν, τῶν θλιβομένων χαρά, τῶν ἀδικουμένων προστάτις, τῶν πενθούντων παράκλησις, τῶν ἀβοηθήτων ἡ βοήθεια, τῶν ἀσθενούντων ἡ ῥῶσις, τῶν καταπονουμένων ἡ ἀντίληψις, τῶν τυφλῶν βακτηρία, τῶν πεπλανημένων σωτήριος ὁδηγός, τῶν ἐν ἀνάγκαις ἐπίκουρος ἀσφαλής.

***

Ο   Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "τῶν θλιβομένων Χαρά!":

Σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης, Κριτού δικαίου δυσώπησις, οσμή της  Χριστού ευωδίας....ποιος μπορεί να πει άραγε σήμερα αυτό που είπε η Παναγία:  Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρί μου, ότι έπέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού"...

Καλώς έγραψε ο Πλάτων "η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως"

ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑΣ* -- Τοῦ Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν

Τὸ θέμα εἶναι τεράστιο καὶ ἀναγκαστικὰ θὰ περιοριστῶ σὲ κάποιες δειγματοληπτικὲς ἐπισημάνσεις γιὰ τὴν κατανόηση τῆς πολυπλοκότητάς του. Μὲ τὴν παθολογία ὅμως τῆς ἱστοριογραφίας συνδέονται προβλήματα, ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν σύγχρονη πραγματικότητα καὶ τὴν περαιτέρω πορεία τοῦ Ἔθνους. Διότι οἱ συχνοὶ πειραματισμοὶ στὸ χῶρο τῆς ἱστοριογραφίας, διοχετεύονται στὴν ἐκπαίδευση μὲ

ὅλες τὶς αὐτονόητες συνέπειες. Βέβαια, ἀπὸ τὸν Λουκιανὸ τὸν Σαμοσατέα (±117–180 μ.Χ.) καὶ τὸ ἔργο του «Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν» μέχρι σήμερα, τὸ θέμα ἔχει μελετηθεῖ ἐπανειλημμένα σὲ μελέτες καὶ συνέδρια καὶ ἡ ἀποκτηθεῖσα γνώση καὶ πείρα εἶναι σημαντική. Ὑπάρχουν ὅμως συγκεκριμένα αἴτια, ὥστε ἡ ὑπάρχουσα δυσλειτουργία νὰ παρατείνεται. Πρέπει νὰ λεχθεῖ προοιμιακὰ ὅτι ἡ ἱστοριογραφία εἶναι αὐτόνομο πεδίο τῆς γνώσης, ποὺ ἀποσκοπεῖ βασικὰ στὴν ἑρμηνεία τῆς πραγματικότητας καὶ τὴν κατανόησή της μέσα ἀπὸ τὴν ἔρευνα τῶν πηγῶν.

Η Παναγία των Λιθινών

Στην Κρήτη, στο χωριό Λιθίνες της επαρχίας Σητείας, υπάρχει ένας αρχαίος ναός της Παναγίας, που πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Στο τέμπλο του ξεχωρίζει η εικόνα της « Παναγίας των Λιθινών », πλαισιωμένη με αναρίθμητα αφιερώματα, γιατί είναι πολύ θαυματουργή. 
Η εκκλησία έχει μεγάλη αυλή και ξενώνα. Συχνά οι κάτοικοι περνούν από το προαύλιο της εκκλησίας,

Η ΨΥΧΟΚΟΡΗ -- του Αλέξ. Παπαδιαμάντη

Παρεπίδημος ἤμην τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἰς τοὺς λόφους τῆς Δεξαμενῆς, εἰς τοῦ Λυκαβηττοῦ τὰ κράσπεδα. Μεγάλη πελατεία ὑπῆρχε, συντυχίαι αἰσθηματικαὶ ἐγίνοντο, ὡς καὶ ὁμιλίαι σοβαραί, γύρω εἰς τὰς πρασιὰς καὶ τοὺς καλαμῶνας. Σοβαροὶ ἄνδρες, ὑποστράτηγοι, δικηγόροι, καθηγηταί, ἐσχημάτιζον κύκλους εἰς τὴν σκιὰν τῶν λευκῶν, καὶ συνεζήτουν ἐμβριθῶς τὰ νέα τῆς ἡμέρας. Ζωηροὶ νέοι ἐθορύβουν, ἐμυκτήριζον, διεκωμῴδουν πτωχοὺς καὶ πλάνητας δυστυχεῖς, τοὺς ὁποίους ἐφαντάζοντο μωροτέρους τῶν ἑαυτῶν των. Σφηκιὰ λούστρων ἐβόμβει ἀνὰ τὰς πλατείας, τοὺς δρομίσκους καὶ τὰς βρύσεις. Τὸ Λουστραρχεῖόν των ἦτο ἐγκαθιδρυμένον ὀλίγον παραπάνω πρὸς βορρᾶν, εἰς μακρὸν ἰσόγειον οἴκημα, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐνοικιάσει πρὸ χρόνων ἐλθὼν ἀπὸ τὸ κέντρον τοῦ Μορέως ὁ λούστραρχος ὁ ἀνδραποδιστής των.

“Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ, πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου”.

Η περιπέτεια του άσωτου υιού, ο οποίος όμως στο τέλος αποτόλμησε την μεγάλη ανάβαση μέσω της οποίας κατέκτησε τη σωτηρία, μάς δίνει τη δυνατότητα να αποκομίσουμε πνευματικά μηνύματα, ως οδοδείκτες μιας πορείας που μπορεί να μας ανεβάσει και εμάς στην αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα.

Η πτώση

Ο μικρός υιός της παραβολής έτρεφε τη ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να μπει σε τροχιά ελευθερίας με την απομάκρυνσή του από την αγάπη του πατέρα του, η οποία τον περιέβαλλε τόσο στοργικά αλλά και σωτήρια.

Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν!

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας   Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Κ’ἐνῷ κάηκαν ὅλα, ἔµεινε ἀνέγγιχτο ἀπὸ τὴ φωτιὰ τὸ ψαθὶ τοῦ ἀδελφοῦ!

«Ἐζοῦσε σ’ ἕνα κοινόβιο κάποιος µοναχός, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε πάνω του ὅλα τὰ βάρη τῶν ἀδελφῶν· κ’ ἔφτανε νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του ἀκόµη καὶ γιὰ τὸ ἁµάρτηµα τῆς πορνείας. Μερικοί, ὅµως, ἀπὸ τοὺς µοναχούς, µὴ γνωρίζοντας τὴν ἐνάρετη τακτικὴ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ἄρχισαν νὰ γογγύζουν καὶ νὰ τὸν κατηγοροῦν, λέγοντας: -Πόσα ἔργα κακὰ ἔκαµε τοῦτος ὁ ἀδελφός, ποὺ δὲν κάνει βέβαια καὶ καµµιὰ ἐργασία! Ὁ ἡγούµενος, ὡστόσο, ποὺ ἐγνώριζε καλὰ τὴν ἐνάρετη ζωή τοῦ ἀδελφοῦ, εἶπε στοὺς ἄλλους µοναχούς: