Ο ἁγιορείτης μοναχός π. Σάββα πρός τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, : Περιμένουν ὅλοι νά ἀκούσουν τήν φωνή τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

«Ἐκτιμοῦμε μέ πολύ μεγαλύτερη λύπη, ὅτι ἡ πνευματική ἡγεσία τοῦ Ἁγίου Ὄρους τά τελευταῖα ἔτη δέν ἀντιμετωπίζει μέ σθένος καί γενναιότητα ὁμολογητική τά φαινόμενα αὐτά τῆς ἀποστασίας, ὅπως ἔπρατταν παλαιότερα οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες. Ὁ Πατριάρχης ἔχει μετρήσει τίς ἀντιδράσεις μας· καί ἐπειδή εἶναι χλιαρές και πολλές φορές ἀνύπαρκτες, προχωρεῖ χωρίς ἐμπόδια στήν ἕνωση μέ τόν ἀμετανόητο καί παραμένοντα στίς αἱρέσεις του πάπα… Ἐμεῖς ταπεινοί ἱερομόναχοι και μοναχοί, ἐξομολογητικά σᾶς ἀποκαλύπτουμε ὅτι ἔχουμε σκανδαλισθεῖ ἀπό τήν σιωπή καί ἀπραξία τῆς πνευματικῆς μας ἡγεσίας στο Ἅγιον Ὄρος καί μαζί μέ μᾶς και τό ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος και τῆς Οἰκουμένης Ὀρθόδοξο και φιλομόναχο πλήρωμα. Περιμένουν ὅλοι νά ἀκούσουν τήν φωνή τοῦ Ἁγίου Ὄρους».

σ.σ. Αντί να περιμένουν να ακούσουν την φωνή του Αγίου όρους, ας ακούσουν την φωνή του αείμνηστου καθηγητού Ιωάννου Κορναράκη :

Το Περιβόλι της Παναγίας
αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.


«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)


Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθoδόξου Παραδόσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

 

Τροπάριον.

 

Ζητείς παρ΄ εμού γνώναι Παρθένε, τον τρόπον συλλήψεως της σης; Αλλ΄ ούτος ανερμήνευτος· το Πνεύμα δε το Άγιον, δημιουργώ δυνάμει σοι, επισκιάσαν εργάσεται.

 

Ερμηνεία.

 

Τούτο το Τροπάριον λέγεται εκ προσώπου του Αγγέλου προς την Παρθένον, και είναι ερανισμένον από τον Ευαγγελιστήν Λουκάν· όταν γαρ η Παρθένος εζήτει να μάθη τον τρόπον, με τον οποίον έχει να συλλάβη τον Θεόν Λόγον, ο Αρχάγγελος δεν είχε που να καταφύγη, πάρεξ εις το Πνεύμα το Άγιον· όθεν είπεν εις αυτήν: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α: 35). Λέγει λοιπόν ο Μελωδός· εσύ μεν, ω Αειπάρθενε Μαριάμ, ζητείς και επιθυμείς να μάθης από εμέ με ποίον τρόπον έχεις να συλλάβης τον Μονογενή Υιόν και Λόγον του Πατρός· ήξευρε όμως ότι ο τρόπος, όπου ζητείς, της ιδικής σου συλλήψεως είναι ανερμήνευτος, και γλώσσα ούτε ανθρώπου, ούτε Αγγέλου δεν εμπορεί να το εξηγήση, αλλά το Πνεύμα το Άγιον επισκιάσαν εσέ, και πανταχόθεν σκεπάσαν και περικυκλώσαν, θέλει ενεργήσει με την δημιουργικήν αυτού δύναμιν την ιδικήν σου σύλληψιν: ήτοι το να συλλάβης εσύ τον Υιόν του Θεού εν τη κοιλία σου. Και ο μεν Μελωδός ούτως άλλαξε τα ανωτέρω λόγια του Ευαγγελίου βιαζόμενος δια το μέλος των Τροπαρίων· η δε ερμηνεία αυτών είναι τοιαύτη κατά τον Ιερόν Θεοφύλακτον· «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, γόνιμον παρασκευάζον την μήτραν σου, και δημιουργούν την σάρκα τω ομοουσίω Λόγω· δύναμις δε υψίστου επισκιάσει σοι: ήτοι ο Υιός του Θεού· επειδή, κατά τον Παύλον, ο Χριστός είναι Θεού δύναμις (α΄ Κορ. α: 24)· αυτός επισκεπάσει σε και πάντοθέν σε περικυκλώσει. Ως γαρ όρνις επισκιάζει τα νοσσία εαυτής, όλα ταις πτέρυξι περιλαμβάνουσα· ούτω και η του Θεού δύναμις όλην περιέλαβε την Παρθένον, και τούτό εστι το επισκιάσαι». Ο δε μέγας Αθανάσιος ούτως ερμηνεύει το ρητόν: «Η επέλευσις του Πνεύματος εγένετο εν πάσι τοις ουσιωδώς προσούσιν αυτώ κατά την θεαρχίαν, χάριν εμποιούν προς το εν πάσι χαίρειν την Παρθένον, προς αγιασμόν της σαρκός αυτής, και προς το δύνασθαι φέρειν το σωτήριον κύημα· και ούτως ακολούθως εν αυτή ου δυνάμει και ενεργεία, αλλά καθ΄ όλον το πλήρωμα της Θεότητος αυτή η αρχίθεος και υπεράρχιος του Υιού του Θεού υπόστασις εσαρκώθη και ενηνθρώπησε». Τα αυτά σχεδόν λέγει και ο Δαμασκηνός Ιωάννης· «Μετά ουν την συγκατάθεσιν της αγίας Παρθένου Πνεύμα Άγιον επήλθεν επ΄ αυτήν, καθαίρον αυτήν, και δύναμιν δεκτικήν της του Λόγου Θεότητος παρέχον, άμα δε και γεννητικήν· και τότε επεσκίασεν επ΄ αυτήν η του Θεού του υψίστου ενυπόστατος σοφία και δύναμις, ο Υιός του Θεού» (Βιβλ. γ΄ κεφ. μθ΄). Και Γρηγόριος ο Παλαμάς, «Αγία μεν γαρ ει συ, φησί, και κεχαριτωμένη, Παρθένε· Πνεύμα δε πάλιν Άγιον επελεύσεται επί σε, δι΄ αγιασμού προσθήκης υψηλοτέρας ετοιμάζον και προκαταρτίζον την εν σοι θεουργίαν, και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι, συνεπιρρωννύσά τε άμα, και δια της εν σοι επισκιάσεως και συναφείας εαυτή μορφούσα την ανθρωπότητα». Τι δε θέλει να ειπή ότι με δημιουργικήν δύναμιν ειργάσατο το Πνεύμα το Άγιον την σύλληψιν της Παρθένου; Άκουσον προσεκτικώς· έστι γαρ βαθύ το νόημα. Ο μέγας Βασίλειος ερμηνεύων τον λόγον εκείνον όπου είπεν ο Άγγελος εις τον Μνήστορα Ιωσήφ· «Ιωσήφ Υιός Δαβίδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου· το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου» (Ματθ. α: 20), ούτω λέγει· «Το εκ τινος, ή δημιουργικώς λέγεται (κατά το, Εις Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα· πάντα γαρ εκ του Θεού δημιουργικώς εκτίσθησαν κατά την ουσίαν και δύναμιν και ενέργειαν), ή γεννητικώς (ώσπερ ο Υιός εγεννήθη εκ του Πατρός, κατά το, Εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε· πρόσθες και εκπορευτικώς, ως το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται εκ του αυτού Πατρός), ή φυσικώς, ως η ενέργεια ημών εξ ημών, ή ως το απαύγασμα του Ηλίου εξ αυτού, ή μάλλον και καθαρώτερον ειπείν, ως η ενέργεια εκ του ενεργούντος· πάσα γαρ θεία ενέργεια εκ του Θεού πρόεισιν». Είτα συμπεραίνει ο Άγιος και λέγει ότι το σώμα του Κυρίου δημιουργικώς εκτίσθη εν τη Παρθένω υπό του Αγίου Πνεύματος, και ούτε γεννητικώς, ούτε φυσικώς· «Ει τοίνυν το υπερκόσμιον σώμα Χριστού εκ Πνεύματός εστιν Αγίου, ου δυνατόν γέννημα αυτού υπάρχειν· ότι το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ εστί, και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος Πνεύμα εστιν· ουδ΄ αυ πάλιν εξ αυτού, ως ενέργεια αυτού· ότι επί απλής και ασωμάτου φύσεως τον αυτόν της ουσίας λόγον επιδέχεται η ενέργεια (κατά το άκτιστον δηλαδή και συναϊδιον). Υπολείπεται άρα εξ αυτού είναι, ως κτίσμα αυτού» (Λόγ.  ε΄ κατ΄ Ευνομίου). Και ο Δαμασκηνός Ιωάννης λέγει: «ο Υιός του Θεού συνέπηξεν εαυτώ εκ των αγνών και καθαρωτάτων της Παρθένου αιμάτων σάρκα εμψυχωμένην ψυχή λογική τε και νοερά, απαρχήν του ημετέρου φυράματος, ου σπερματικώς, αλλά δημιουργικώς δια του Αγίου Πνεύματος»· και πάλιν: «ο Χριστός αυτός εαυτόν έχρισε, χρίων μεν ως Θεός το σώμα τη Θεότητι αυτού· χριόμενος δε ως άνθρωπος· αυτός γαρ εστι τούτο κακείνο· χρίσις δε η Θεότης της ανθρωπότητος» (Βιβλ. κεφ. ν΄ κατά Μονοφυσιτών). Αλλά και Κύριλλος ο Αλεξανδρείας ερμηνεύων εκείνο το του Ησαϊου: «Και προσήλθε προς την Προφήτιν, και εν γαστρί έλαβε και έτεκεν άρσεν», λέγει: «Ότι γαρ εξ Αγίου Πνεύματος το Πανάγιον εκείνο διεπήγνυτο σώμα το ενωθέν τω Λόγω, πως αν ενδοιάσειέ τις; Ουκούν η του Πνεύματος ενέργεια, δι΄ ης το εν τη αγία Παρθένω διεπλάττετο σώμα, τω της συνόδου σχήματι πλαγίως κατεσημαίνετο· απαρχή γαρ γέγονε και κατά τούτο Χριστός των ηγιασμένων εν Πνεύματι, οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλά εκ Θεού εγεννήθησαν. Γεννητός ουν Πνεύματος κατά γε την σάρκα και προ των άλλων αυτός, ίνα και ημείς δι΄ αυτόν εν τούτοις». Με δημιουργικήν λοιπόν ενέργειαν το Πνεύμα το Άγιον έκτισε το Δεσποτικόν και θεοϋπόστατον σώμα του Κυρίου, με την οποίαν έκτισε και τα πάντα, τουτέστιν όχι με την τάξιν την φυσικήν, κατά την οποίαν δια σποράς γεννώνται τα των ανθρώπων σώματα αλληλοδιαδόχως. Τι δε εκ τούτου συμπεραίνομεν; Ότι επειδή εις τα έξω μία είναι η ενέργεια της Αγίας Τριάδος Πατρός Υιού και Αγίου Πνεύματος, κατά το κοινόν αξίωμα των θεολογούντων· άρα και το Δεσποτικόν σώμα του Κυρίου, ου μόνον το Πνεύμα το Άγιον έκτισε και εδημιούργησεν εκ των παναχράντων αιμάτων της Παρθένου, αλλά και ο Πατήρ και ο Υιός, ταυτόν ειπείν, όλη η Αγία Τριάς, και ο μεν Πατήρ ευδόκησε την σάρκωσιν του Υιού του, ο Υιός δε αυτούργησεν αυτήν, το δε Πνεύμα το Άγιον ετελετούργησε. Φέρουσι δε εις τούτο μερικοί το παράδειγμα των τριών ανθρώπων, από τους οποίους, ο ένας μεν ενδύεται ένα φόρεμα, συνεργούσι δε και οι άλλοι δύο εις το να το φορέση· όθεν και ο σοφός Ψελλός εις την εορτήν πανηγυρίζων λέγει: «Επειδή εν της θείας και πρώτης Τριάδος τετέλεκε το Μυστήριον, ο μόνος Υιός, φημί, του Πατρός, συνεργούσι τούτω ώσπερ ο Πατήρ και το Πνεύμα»· και Ιωάννης ο Γεωμέτρης: «Μόνον δε τον Υιόν μόνη τη του Υιού κεκράσθαι σαρκί ως προς τας υποστάσεις ομολογήσομεν· ου μην ουδέ πάλιν, ώσπερ υποστατικώς ο Υιός μόνος, ούτω και ενεργητικώς, αλλ΄ ευδοκία μεν του Πατρός, συνεργεία δε του Πνεύματος την πρόσληψιν απεργάζεται· και ούτω μοι πάλιν η Τριάς ενουμένη γνωρίζεται, και ο εις Θεός πριν διαιρεθήναι συνάγεται». Όρα δε πως και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εν τη συλλήψει της Θεοτόκου εφανέρωσε την Αγίαν Τριάδα, ύψιστον μεν ονομάζων τον Πατέρα, δύναμιν δε τον Υιόν, και Πνεύμα το Πνεύμα το Άγιον, ως ερμηνεύει ο Θεοφύλακτος. Λέγει δε και ο Ιερός Αυγουστίνος εν τω Ε΄ του Β΄ περί Τριάδος: «Η της Μαρίας σύλληψις και ο τόκος, ενέργεια της Τριάδος εστίν, ης δημιουργούσης τα πάντα δημιουργείται» (παρά τω Γ΄ Λόγω του Βρυεννίου εις τον Ευαγγελισμόν, ου η αρχή «Η Βασίλισσα των Αγγέλων»). Καθώς λοιπόν η Αγία Τριάς με κοινήν συθμβουλήν έπλασε τον πρώτον άνθρωπον τον Αδάμ από την αδάμαν: ήτοι από την παρθένον γην (τούτο γαρ δηλοί εβραϊκώς το του Αδάμ όνομα), ούτως έκτισε και τον νέον Αδάμ από την Παρθένον γην: ήτοι από την παρθενικήν κοιλίαν της Θεοτόκου, και δι΄ αυτού ενήργησε του συντριβέντος Αδάμ την ανάπλασιν· όθεν ο Νύσσης Γρηγόριος πανηγυρίζων εις τον Ευαγγελισμόν, άριστα θεολογεί: «Οίδε τι εργάσεται το Πνεύμα το Άγιον· οίδεν ο Υιός πως εαυτώ κατασκευάζει το πνευματικόν οικητήριον· αυτός, ως βούλεται, περιβάλλεται την του δούλου μορφήν· οίδεν ο Πατήρ την του Μονογενούς ενανθρώπησιν· όπου γαρ το Πνεύμα το Άγιον, εκεί και ο Υιός, και όπου ο Υιός, εκεί και ο Πατήρ· αχώριστος η Τριάς, αμέριστος η Τριάς, αδιαίρετος η Τριάς. Επειδή δε η σύλληψις της Παρθένου έγινε δημιουργικώς: ήτοι με δημιουργικήν δύναμιν του Αγίου Πνεύματος, ή μάλλον ειπείν της Αγίας Τριάδος, ως είπομεν, και όχι σπερματικώς: ήτοι κατά την τάξιν και ακολουθίαν της φύσεως· δια τούτο εξ ανάγκης ακολουθεί ότι η άρρητος σύλληψις αύτη υπερέβαινε τους όρους της των ανθρώπων φύσεως· η μεν γαρ φύσις τέσσαρα πράγματα χρειάζεται εις την του εμβρύου τελείωσιν, κατά τον σοφόν Κορέσσιον, σύλληψιν, εξεικονισμόν ή ειδοποίησιν, κίνησιν, και τελείωσιν· και η μεν σύλληψις αποτελείται εξ αμφοτέρου σπέρματος εις εξ ή επτά ημέρας· η δε ειδοποίησις ή εξεικονισμός μόρφωσίς εστι πάντων των μελών του σώματος, εις μεν τα άρρενα εν ημέραις τριάκοντα ή τριακονταπέντε, εις δε τα θήλεα εν ημέραις τεσσαράκοντα· η δε κίνησις του εμβρύου γίνεται εις μεν τα αρσενικά εν μηνί τρισί, εις δε τα θηλυκά εν μηνί τέσσαρσιν· η δε τελείωσις, κατά την οποίαν δύναται να ζη το έμβρυον, μέχρι της γεννήσεως φθάνει. Τούτων δε πάντων των φυσικών παρακολουθημάτων ανωτέρα ήτον η εκ των παρθενικών αιμάτων σύλληψις του Κυρίου· καθότι, ως λέγουσι πολλοί Θεολόγοι, άμα ταύτα εγένοντο, υποστατική ένωσις, πρόσληψις, σύμπηξις, σύλληψις, ειδοποίησις, θέωσις· τοιαύτη γαρ έπρεπε να είναι η υπό του Θεού Λόγου προσληφθείσα φύσις ημών· διο και λέγεται το αξίωμα τούτο παρά τω Δαμασκηνώ Ιωάννη «Άμα σαρξ, άμα Θεού Λόγου σαρξ» (Βιβλ. γ΄ κεφ. μθ΄ του θεολογικού) και παρά τω Σωφρονίω Ιεροσολύμων πανηγυρίζοντι εις την εορτήν και λέγοντι «Άμα γαρ σαρξ έμψυχος λογική, άμα Θεού Λόγου σαρξ· εν εαυτώ γαρ την υπόστασιν (ήτοι το είναι) ου προ αυτού την σύστασιν έσχηκεν, ούτέ τινος ετέρου σαρξ των καθ΄ ημάς ανθρώπων γέγονε πώποτε, και τότε τω Θεώ Λόγω συνέδραμεν, αλλ΄ εν αυτώ το είναι σαρξ έμψυχος λογική, και Θεού Λόγου σαρξ έμψυχος λογική, εκ παρθενικών και αχράντων αιμάτων ληφθείσα της αχράντου Παρθένου κεκλήρωκεν». Όθεν και ο μέγας Βασίλειος, ερμηνεύων το «Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου» είπεν· «Εντεύθεν δήλον, ως ου κατά την κοινήν φύσιν της σαρκός η σύστασις εγένετο τω Κυρίω· ευθύς γαρ τέλειον ην τη σαρκί το κυοφορούμενον, ου ταις κατά μικρόν διαπλάσεσι μορφωθέν, ως δηλοί τα ρήματα· ου γαρ είρηται το κυηθέν (ήτοι το εγγαστρωθέν αμορφώτως), αλλά το γεννηθέν» (μεμορφωμένον δηλαδή) (λόγω εις την Χριστού Γέννησιν). Το αυτό λέγει και ο Δαμασκηνός: «Ου ταις κατά μικρόν προσθήκαις απαρτιζομένου του σχήματος, αλλ΄ υφ΄ εν τελειωθέντος» (Βιβλ. γ΄ κεφ. μθ΄). Εναντιοφάνεια δε και απορία ευρίσκεται μεταξύ του Βασιλείου και του Ιερού Θεοφυλάκτου και άλλων, ων εις εστί και Ιωάννης ο Ζωναράς· καθότι ο Θεοφύλακτος ερμηνεύων τον λόγον, ον είπεν ο Γαβριήλ προς την Παρθένον, «Διο και το γεννώμενον εκ σου Άγιον», λέγει: «Το κατά μέρος εν τη μήτρα σου αυξανόμενον, και ουκ ευθύς τέλειον υπάρξαν»· αλλά και ο Χρυσορρήμων το αυτό λέγει ούτω: «Και πως γίνεται άνθρωπος; Εις μήτραν κυοφορείται, αύξεται κατά μικρόν, και έρχεται την οδόν της ηλικίας της εμής. Τις; Η Οικονομία, ουχ η Θεότης· η του δούλου μορφή, ουχ η του Δεσπότου· η σαρξ η εμή, ουχ η ουσία εκείνου αύξεται κατά μικρόν και μίγνυται ανθρώποις» (Λόγω ότε της εκκλησίας έξω Ευτρόπιος ευρέθη, τόμω Ε΄). συμβιβάζεται δε η εναντιοφάνεια αύτη, κατά το εμοί δοκούν, εάν νοήσωμεν ότι ευθύς μεν εξεικονίσθη κατά τα μέλη το θεοϋπόστατον βρέφος εν τη κοιλία της Παρθένου, ως λέγει ο Βασίλειος, ουχί δε και τα εξεικονισθέντα μέλη αυξήνθησαν παρευθύς, και έγιναν τέλεια, ως τα του εννεαμηνιαίου βρέφους· ει γαρ τούτο εγένετο, ευθύς ήθελεν εξογκωθή η κοιλία της Παρθένου, και ακολούθως ευθύς ήθελε γεννηθή το βρέφος· το οποίον ήτον απρεπές. Ολίγον κατ΄ ολίγον λοιπόν αύξαναν τα εξεικονισθέντα μέλη, έως όπου έγινε το βρέφος εννέα μηνών και εγεννήθη, ως λέγει ο Ιερός Θεοφύλακτος και οι άλλοι.

Ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 21 Νοεμβρίου 2014

Τα εισόδια της Θεοτόκου.

Ἡ εὐσεβὴς Ἄννα σύζυγος τοῦ Ἰωακείμ, πέρασε τὴν ζωή της χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τεκνοποιήσει, καθὼς ἦταν στείρα. Μαζὶ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ προσευχόταν θερμὰ στὸν Θεὸ νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ φέρει στὸν κόσμο ἕνα παιδί, μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ἀφιέρωνε τὸ τέκνο της σὲ Αὐτόν.

Πράγματι, ὁ Πανάγαθος Θεὸς ὄχι μόνο τῆς χάρισε ἕνα παιδί, ἀλλὰ τὴν ἀξίωσε νὰ φέρει στὸν κόσμο τὴν γυναίκα ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Μεσσία, τὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ὅταν ἡ Παναγία ἔγινε τριῶν χρόνων, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, κρατώντας τὴν ὑπόσχεσή τους, τὴν ὁδήγησαν στὸ Ναὸ καὶ τὴν παρέδωσαν στὸν ἀρχιερέα Ζαχαρία. Ὁ ἀρχιερέας παρέλαβε τὴν Παρθένο Μαρία καὶ τὴν ὁδήγησε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου δὲν ἔμπαινε κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἐπειδὴ γνώριζε ἔπειτα ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ τὸ μελλοντικὸ ρόλο τῆς Ἁγίας κόρης στὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Κυρίου.
Στὰ ἐνδότερά του Ναοῦ ἡ Παρθένος Μαρία ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ προμήθευε τὴν Παναγία μὲ τροφὴ οὐράνια. Ἐξῆλθε ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ Θείου Εὐαγγελισμοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις· ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς, μεγαλοφώνως βοήσωμεν· χαῖρε τῆς οἰκονομίας, τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσης.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνευματι θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ. Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.

Μεγαλυνάριον.
Ἔνδον τῶν ἀδύτων, ἐν τῷ Ναῷ, ἡ τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐκλεχθεῖσα πρὸ γενεῶν, ἀφιερωθεῖσα, τὴν οἴκησιν ποιεῖται, ἡ Πάναγνος Παρθένος, ἣν μεγαλύνομεν.

ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ... ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ... ΛΑΜΠΑΔΗΦΟΡΟΙ ΠΑΡΘΕΝΟΙ... ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ ΑΓΙΑΣ... ΕΠΟΥΡΑΝΙΩ ΤΡΑΦΕΙΣΑΙ. ΣΤΙΧΗΡΑ ΠΡΟΣΟΜΙΑ ΤΩΝ ΑΙΝΩΝ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ. ΗΧΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου.

Φαιδρά και παράδοξος η παρούσα πανήγυρις. Αι εορταί και πανηγύρεις των άλλων Αγίων ωφέλιμοι είναι και άγιαι, αλλά η εορτή της Υπερευλογημένης ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της Οποίας την εν τω Ναώ Είσοδον εορτάζομεν, είναι τιμιωτέρα και θαυμασιωτέρα. Καθόσον οι άλλοι μεν Άγιοι είναι και ονομάζονται δούλοι Χριστού, η δε Υπεραγία Θεοτόκος είναι Μήτηρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και Δέσποινα και Βασίλισσα του κόσμου όλου.

Χαίρε, λοιπόν, Βασίλισσα του κόσμου και των ανθρώπων.  Χαίρε Παναγία Θεοτόκε, η Μήτηρ του μεγάλου Βασιλέως Χριστού.  Χαίρε των Προφητών το κήρυγμα και εκπλήρωσις των λόγων των.

Σεις δε παρθένοι λαμπαδηφόροι, εξάρξατε και προπορεύεσθε έμπροσθεν της αμιάντου Παρθένου και θεόπαιδος. Άσατε Αυτή εν αινέσει. Ψάλατε Αυτή εν κιθάρα, αλαλάξατε Αυτή μετ’ ωδής πνευματικής, μεγαλύνατε εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω.

Ιδού δη Δαβίδ Θεοπάτορ, αίνεσον την εκ φυλής σου αναδειχθείσαν Κόρην, υμνολογών μεγαλοφώνως και λέγων « Άκουσον, θύγατερ και ίδε, και κλίνον το ους σου, και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του Πατρός σου και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου»

Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και εισελεύσεται η Βασίλισσα της δόξης. Είσελθε, Κιβωτέ του Αγιάσματος, προς τον εύσπλαγχνον Δεσπότην. Είσελθε, Πύλη της όντως Ζωής. Είσελθε, Παστάς του Λόγου προς τον Ναόν του Κυρίου. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου, η του κόσμου χαρά και αγαλλίασις. Απόλαυσον Τούτου της ωραιότητος, Όνπερ μετά μικρόν τέξεις ως άνθρωπον.

 Και Συ ω μέγιστε ιεράρχα, Προφήτα και πρεσβύτατε Ζαχαρία, ο μέχρι των Αγίων ως Άγιος διοικών και τας τω Θεώ τω υψίστω θυσίας επιτελών, σχόλασον άρτι το φρικτόν της διακονήσεως έργον, υπούργησον τώρα εις μυστήριον παραδοξότερον, την καθαρωτέραν των Χερουβίμ και ασυγκρίτως υπερενδοξοτέραν των Σεραφίμ, την ουράνιον τράπεζαν του Βασιλέως, το έμψυχον κειμήλιον του Υψίστου, την δακτύλω Θεού ζωγραφηθείσαν θείαν εικόνα, την νέαν της απολυτρώσεως κιβωτόν.  Κατάβηθι από τας βαθμίδας του ιερωτάτου αυτού θρόνου, δια να ανεβάσης εντίμως την ηλιοστάλακτον ταύτην Καθέδραν του μονογενούς Υιού του Θεού.  Έφθασεν η αμόλυντος αύτη σκηνή, η πανάχραντος Μαριάμ, η όντως Αγία και παγκαλλής περιστερά, δια να προετοιμασθή υπό του Πνεύματος του Αγίου ως άλλη λελαμπρυσμένη φωλεά. Δέχου, Ζαχαρία, την Σκηνήν την αμίαντον. Δέχου, ιερεύ, την ακηλίδωτον Παστάδα του Λόγου. Δέχου, Προφήτα, το Θυμιατήριον του αϋλου Φωτός. Δέχου, δίκαιε, το πυρίμορφον Άρμα του Υψίστου. Δέχου, άμεμπτε, την ωραίαν Άμπελον, ήτις βλαστήσει τον Αείζωον Βότρυν. Εισάγαγε Αυτήν εις τα ενδότερα του Ναού του Κυρίου. Πρόσφερε Αυτήν εις τόπον αγιάσματος, ον κατειργάσατο ο Υψιστος εις εαυτού κατοίκησιν. Ανάλαβε Ταύτην, Ζαχαρία, την εκ της προμήτορος Εύας κατάρας ημάς απαλλάξασαν. Αγκάλισαι Αυτήν την εξ αγκαλών του όφεως ημάς αφαρπάσασαν.  Ιδού ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, ιδού το Απαύγασμα του Αγίου Πνεύματος, ιδού ο Παράδεισος της Ζωής, ιδού η Παρθένος και Νύμφη, η άσπιλος και Παρθένος Μαρία, η Οποία εισάγεται παραδόξως εν τω οίκω Κυρίου!

Η Θεοτόκος και η Ορθοδοξία --- του αείμνηστου θεολόγου Διον. Μπατιστάτου

Όλως ιδιάζουσαν θέσιν εις το Μυστήριον της ενσάρκου Οικονομίας κατέχει το πρόσωπον της Κυρίας Θεοτόκου. Είναι η «Κεχαριτωμένη» επί την Οποίαν κατήλθε το Πανάγιον Πνεύμα και επεσκίασε «Δύναμις Υψίστου», ώστε τω «Παντεχνήμονι Λόγω σάρκα» να δανείση. Το «μέγα Μυστήριον του τόκου» προεικονίσθη πολυτρόπως εν τη Παλαιά Διαθήκη και διησφαλίσθη δογματικώς από πάσαν αυθαίρετον ερμηνείαν και ασεβή ανερεύνησιν. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, δια των εν Εφέσω και Χαλκηδόνι αγίων Συνόδων, ανεκήρυξεν Αυτήν επισήμως Θεοτόκον. «Ομολογούμεν την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον δια το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και ενανθρωπήσαι, και εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι εαυτώ τον εξ Αυτής ληφθέντα ναόν». Ενωρίτατα δε διεμορφώθη και η σχετική παράδοσις, η οποία κατεπλούτισε την υμνολογίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενέπνευσε λόγους υπερόχους εις τους Πατέρας της Εκκλησίας, διεμόρφωσε τους τύπους της εικονογραφήσεως της Θεοτόκου· προ παντός κατέκτησε τον νουν και τα αισθήματα, την ψυχήν ολόκληρον του Ορθοδόξου λαού. Ο Ορθόδοξος λαός γνωρίζει πλέον εξ αλανθάστου διαισθήσεως, εξ υπαγορεύσεως της ορθοδόξου συνειδήσεώς του, ότι η τον Χριστόν γεννήσασα άνευ σποράς, είναι η Αειπάρθενος Κόρη, η Θεομήτωρ, η Παρθενομήτωρ, η Θεοτόκος, η Παντάνασσα, η Μήτηρ της ζωής. Η συνείδησις όμως περί της υπεροχής αυτής, η μέχρι των βαθμίδων του ηλιομόρφου θρόνου της Τρισυποστάτου Θεότητος προσέγγισις της Θεοτόκου, ως «τα δευτερεία της Τριάδος κατέχουσα», δεν απεξένωσε, συναισθηματικώς, την Θεοτόκον από την ψυχήν του Ορθοδόξου λαού. Διο και εθεώρησε την υπέρ φύσιν και έννοιαν Μητέρα του Θεού, ως κατά Χάριν Μητέρα ιδικήν του. Αυτή δε ακριβώς η προέκτασις του Μυστηρίου της ενσάρκου Οικονομίας εις την ψυχήν των Ορθοδόξων, η σχέσις, δηλαδή, Μητρός – τέκνων αποτελεί μίαν δωρεάν ανυπολογίστου αξίας. Εθεμελιώθη, εν τη Ορθοδοξία η ιερωτέρα συγγένεια Θεού – Θεοτόκου – πιστών η οποία αποβαίνει πηγή τρυφερωτάτης αγάπης δια τον άνθρωπον. Καρπός και πανεύοσμον άνθος της αγάπης αυτής προς την κοινήν Μητέρα Θεού και Ορθοδόξων είναι και η περίοδος του Δεκαπενταυγούστου, Νηστεία, παρακλήσεις, δονούμεναι από τον αγνώτερον θρησκευτικόν λυρισμόν, πίστις και ελπίς εις την ακαταίσχυντον προστασίαν της Θεοτόκου συμπλέκουν μίαν μοναδικήν πραγματικότητα ευσεβείας προς την Θεοτόκον, την οποίαν καταυγάζει, αλλά και πλαισιώνει η πίστις των Ορθοδόξων. Και την μοναδικήν αυτήν πραγματικότητα, με τας τόσον ευεργετικάς συνεπείας δια την ανθρωπίνην ψυχήν· την μοναδικήν αυτήν πραγματικότητα, που ανακουφίζει, οδηγεί, ενισχύει, θεραπεύει τον ταλαίπωρον άνθρωπον από τας πληγάς του πόνου και του προσφέρει την γλυκυτάτην παραμυθίαν της φιλοστόργου συμπαραστάσεως της Μητρός του Θεού, δεν θα την εύρη κανείς πουθενά αλλού εκτός της Ορθοδοξίας. Ούτε η ασεβής υπερβολή του παπισμού, ούτε η βλάσφημος άρνησις του Προτεσταντισμού, περί το πρόσωπον της Κυρίας Θεοτόκου, παρέχουν έδαφος δια την διαμόρφωσιν της ιδιαζούσης αυτής ασεβείας προς την Θεοτόκον. Και αυτό, ακριβώς, το σημείο αποτελεί ένα ανυπέρβλητον σύνορον της Ορθοδοξίας προς την πλάνην και την αίρεσιν· αι περί της Θεοτόκου πεπλανημέναι και αιρετικαί αντιλήψεις των εκτός της Ορθοδοξίας πορευομένων. Εχθρούς του Υιού Της εχαρακτήρισεν η Θεοτόκος τους αιρετικούς· εχθρούς δε της Παναγίας Αυτού Μητρός χαρακτηρίζομεν και ημείς τους περιπλανωμένους εις τα σκότη αρνητάς και υβριστάς του υπερκοσμίου μεγαλείου της Θεοτόκου. Και με τους εχθρούς αυτούς του Υιού και της Παναγίας Μητρός Αυτού ουδεμία σχέσις και επικοινωνία επιτρέπεται.