Στις μέρες μας, που τόσος λόγος γίνεται για την περίφημη «νέα τάξη πραγμάτων» και την πολυθρύλητη «νέα εποχή», προγραμματίζεται και ποικιλοτρόπως επιδιώκεται η επικράτηση μιάς «νέας εκκλησίας». Ονομάζω έτσι το μοντέλο προς το οποίο προσανατολίζονται οι οικουμενιστικές προσπάθειες. Με έμφαση τονίζουν οι οικουμενιστές τα καλά και συμφέροντα που επαγγέλλεται το εν λόγω μοντέλο. Και πολλά από τα επιχειρήματά τους παρουσιάζονται εύλογα, εντυπωσιακά και δελεαστικά. Κατ΄ αρχήν, το επιταχυνόμενο άνοιγμα της κοινωνίας, η αναπόφευκτη και εν πολλοίς ευεργετική προσέγγιση λαών, πολιτισμών και ιδεών, που προωθεί η αμφιλεγόμενη αλλά σταθερά κυριαρχούσα παγκοσμιοποίηση, το αίσθημα ανασφάλειας, που υποθάλπει η προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία μας, καλλιεργούν ένα φρόνημα ανεπάρκειας. Εξάλλου, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των μικτών γάμων, στο εξωτερικό αλλά και εδώ στην πατρίδα μας, πιέζει να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των διαφόρων ομολογιών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ.
ΟΠΟΙΑΝ ΧΑΡΑΝ ΚΑΙ ΔΟΞΑΝ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΣΤΙΣ ΧΑΛΙΝΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟΠΟΝ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣ
«Ταύτα ειπών, έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού» (Ιωάν. θ: 6).
Άξιος, ναι, ελέους, άξιος ευσπλαγχνίας ο τυφλός, επειδή άνθρωπος άνευ οφθαλμών τι άλλο είναι παρά ο κόσμος άνευ ηλίου; Καθώς δε τούτο το παν απομένει ενταφιασμένον μέσα εις εν βαθύ σκότος απόντος του ηλίου, τον ίδιον τρόπον ο εστερημένος τους οφθαλμούς κείται ως νεκρός μέσα εις το ίδιον σώμα, ως εις μίαν φυλακήν σκοτεινήν και ζοφεράν. Ακούει μεν ότι λάμπει το φως του ηλίου επάνω εις το πρόσωπον της γης, αλλά ποτέ δεν ηξιώθη να ίδη τοιαύτην λαμπρότητα. Τι άλλο βαρύτερον από του να έχη τις μίαν αφεγγή και αδιάκοπον νύκτα εις όλον το διάστημα της ζωής του; Τι δυστυχέστερον από του να οσφραίνηται πάντα όσα άνθη γεννά η γη και οφθαλμούς να μη έχη να τα ίδη;
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Τη Κυριακή έκτη από του Πάσχα, το εις τον εκ γενετής ΤΥΦΛΟΝ εορτάζομεν θαύμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Το εξαίσιον τούτο και παράδοξον θαύμα, όπερ ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εποίησεν εις τον εκ γενετής Τυφλόν και του οποίου την ανάμνησιν ποιούμεθα σήμερον, εγένετο και τούτο επί υγρού ως το του Παραλύτου και το της Σαμαρείτιδος, έχει δε η περί αυτού ιστορία ως εξής: Φεύγων ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός από το Ιερόν δια να αποσυρθή από εκείνους, οίτινες ώρμησαν να τον λιθοβολήσουν, επειδή είπεν εις τους Ιουδαίους ότι είναι Υιός Θεού και αρχαιότερος από τον Αβραάμ, καθώς είπομεν εις την Τετάρτην της Μεσοπεντηκοστής, συνήντησε καθ’ οδόν άνθρωπον τινα, όστις ήτο εκ γενετής τυφλός. Βλέποντες δε οι Μαθηταί του, ότι με προσοχήν έβλεπε τον ρηθέντα Τυφλόν, έλαβον εκ τούτου αφορμήν να τον ερωτήσουν από ποίαν αιτίαν εγεννήθη ούτος ο άνθρωπος τυφλός, τάχα από αμαρτίας ιδικάς του ή από αμαρτίας των γονέων του;
Τη ΣΤ΄ (6η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ιλαρίωνος του νέου, Ηγουμένου της Μονής των Δαλμάτων.
Ιλαρίων, ο Όσιος πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Νικηφόρου του Πατρικίου εν έτει ωβ΄ (802) και Σταυρακίου, Μιχαήλ Ραγκαβέ και Λέοντος Αρμενίου του εικονομάχου. Κατήγετο δε εκ Καππαδοκίας, πατέρα μεν έχων Πέτρον καλούμενον, μητέρα δε Θεοδοσίαν. Ο πατήρ αυτού ήτο γνωστός εις τον βασιλέα, επειδή αυτός εχορήγει τον άρτον της βασιλικής τραπάζης. Αφού δε ο Όσιος εγεννήθη και απεγαλακτίσθη, εστάλη εις σχολείον δια να μάθη επιμελώς τα ιερά γράμματα. Ότε δε έφθασεν εις την ηλικίαν των είκοσι χρόνων, εγκαταλείψας ευαγγελικώς πατέρα, μητέρα, οικίαν, πλούτον και πάντα τον κόσμον, εγένετο Μοναχός εις το εν Κωνσταντινουπόλει Μοναστήριον, το καλούμενον του Ξηροκηπίου. Κατόπιν αναχωρήσας εκείθεν, μετέβη εις το Μοναστήριον του Δαλμάτου και εκεί έλαβε το μέγα και αγγελικόν σχήμα, ήτοι εγένετο μεγαλόσχημος.
Θεολογικοὶ διάλογοι «ἐπὶ ἴσοις ὅροις»: τέχνασµα τοῦ διαβόλου!
Οἱ Οικουμενιστές ἔχουν ἀναγάγει τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους µὲ τοὺς αἱρετικούς, σὲ προσχήµατα, γιὰ νὰ ἐνταθοῦν καὶ ἑδραιωθοῦν οἱ σχέσεις µας, ὡς Ὀρθοδόξων, µὲ αὐτούς. Ἔχει ἀποδειχτεῖ πὼς οἱ διάλογοι δὲν γίνονται πιὰ γιὰ νὰ πειστοῦν οἱ αἱρετικοὶ συνοµιλητές µας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ «γιὰ νὰ τὰ βροῦµε», ἤτοι: νὰ καταλάβουµε ὅτι «ἡ ἀλήθεια βρίσκεται κάπου στὴ µέση» καὶ νὰ ἑνωθοῦµε! Ὄντως δαιµονικὴ ἀντίληψη καὶ πρακτική! Αὐτὸ ἐπισηµαίνει καὶ ὁ ἀγωνιστὴς καθηγητὴς π. Θεόδωρος Ζήσης: «Οἱ διεξαγόµενοι σήµερα Διάλογοι “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” ἀποτελοῦν τέχνασµα τοῦ Διαβόλου, ποὺ ἐπιθυµεῖ νὰ ἐξισώσει τὴν ἀλήθεια µὲ τὸ ψεῦδος, τὴν Ὀρθοδοξία µὲ τὴν αἵρεση. Τὸ “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” σηµαίνει ὅτι ἀποδέχονται οἱ διαλεγόµενοι ὅτι µπορεῖ νὰ ἔχουν τὴν ἀλήθεια καὶ οἱ δύο πλευρές· δὲν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια ἀποκλειστικὰ στὴ µία πλευρά. Καὶ µόνον ἡ ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ ὅρου σηµαίνει ὅτι ἀµφιβάλλουµε γιὰ τὸ ἂν ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες ἔχουν καὶ διδάσκουν τὴν ἀλήθεια. Ἂν στὴν “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” συζήτηση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, λόγω ρητορικῆς δεινότητος τῶν αἱρετικῶν, ὑψηλοτέρου µορφωτικοῦ ἐπιπέδου, διαλεκτικῆς ἱκανότητος ὑπερισχύσουν τῶν ἀσθενεστέρων εἰς αὐτὰ Ὀρθοδόξων ἢ τοὺς ἐξαναγκάσουν µὲ διαφόρους τρόπους, ὅπως ἔγινε στὴν Φερράρα-Φλωρεντία, νὰ δεχθοῦν τὰ τῶν αἱρετικῶν, αὐτὸ σηµαίνει ὅτι βρέθηκε ἡ ἀλήθεια;»!
Ἀπάντηση στήν δήλωση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου Β´
Λυπᾶμαι γιά τά ὅσα λέχθηκαν (καί βιντεοσκοπήθηκαν) ἀπό τό στόμα ἑνός Ἀρχιερέως τήν ὥραν, μάλιστα, τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι δηλαδή: στά «ἱερά τζαμιά λατρεύεται ὁ θεός» καί ὅτι «ἀναπέμπονται ἀπ᾽ αὐτά ἅγιες προσευχές». Αὐτή ἡ δήλωση ἀποτελεῖ προσβολή στή μνήμη ὅλων ἐκείνων πού σφαγιάστηκαν ἀνελέητα ἀπό τό Ἰσλάμ χάριν τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τους πρός τόν Χριστό. Ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ὁ Ἕνας καί Μοναδικός Ἀληθινός Θεός. Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί. Οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν εἶναι κατασκευάσματα τοῦ ἀνθρώπου, τῆς φιλοσοφικῆς σκέψεως, τῶν κοσμικῶν ὀργανισμῶν καί σωματείων, καί ἑπομένως ψευδεῖς θεοί καί κατά συνέπεια ἀποτελοῦν σύγχρονα εἴδωλα. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὁμολογοῦμε Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα. Τήν Ἁγία Τριάδα ὁμολογοῦμεν καί κηρύττομεν ὡς τὸν Μόνον Ἀληθινόν Θεόν. Σεβόμαστε τήν θρησκευτική ἐλευθερία, ἀλλά δέν ἰσοπεδώνουμε τά πάντα. Ἐξ ἄλλου, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι «ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία». Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί, πού κατέσφαξαν τόσους Χριστιανούς, νά προσφέρουν λατρεία θεάρεστον πρός τόν Θεόν; Προτρέπομεν λοιπόν μετάνοια καί ἀνάκληση τῶν ἀνωτέρω δηλώσεων.
Ὁ
Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων [τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας].
Κάλυμνος
25.01.2020
The Holy Hieromartyr Dorotheus, Bishop of Tyre
Saint Dorotheus became Bishop of Tyre in Phoenicia about the end of the third century. During the persecution of Diocletian and Maximian, about the year 303, he fled to Odyssopolis in Thrace to preserve his life, and after the death of the tyrants he returned to Tyre. He lived until the reign of Julian the Apostate (361-363), from whose persecution he again fled to Odyssopolis (or, according to Theophylact of Bulgaria, Edessa), but was found by Julian's men and slain in great torments, at the age of 107, in 361. He was very learned, and has left behind writings in both Latin and Greek relating the lives of the holy Prophets, Apostles, and other Saints.