The Confession of Faith against Ecumenism:

1) We maintain, irremovably and without alteration, everything that the Councils and the Fathers have instituted; 2) We proclaim that Roman Catholicism is a womb of heresies and fallacies; 3) The same things apply to an even greater degree to Protestantism, which as the offspring of Papism has inherited many heresies, but has also added many more; 4) The only way that our communion with heretics can be restored is if they renounce their delusion and repent, so that there may be a true union and peace: a union with the Truth, and not with delusion and heresy; 5) As long as the heterodox continue to remain in their errors, we avoid communion with them, especially in common prayer; 6) Up until the beginning of the 20th century, the Church has steadfastly and immutably maintained a dismissive and condemnatory stance towards all heresies; 7) This inter-Christian syncretism has now expanded into an inter-religious syncretism, which equates all the religions with the unique knowledge of and reverence for God and a Christ-like way of life – all revealed from on high by Christ; 8) We believe and confess that salvation is possible in Christ alone. The religions of the world, but also the various heresies, lead man to perdition; 9) There are of course collective responsibilities also, and chiefly in the ecumenist mindset of our hierarchs and theologians, towards the Orthodox body of the faithful and their individual flocks.

--------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Unless we get rid of the pseudo-bishops who nowadays govern the Church of Christ, such statements, which are correct, are void of content.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ. -- Ηλία Μηνιάτου, (Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων).

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. δ: 19). 

Κάτω εις τα παραθαλάσια της Γαλιλαίας άνοιξε, τέλος πάντων, το μέγα σχολείον της ουρανίου διδασκαλίας ο θείος Διδάσκαλος, ο εκ του ουρανού καταβάς. Εδώ άρχισε το πρώτον να λαλήση επί της γης ο Θεάνθρωπος Λόγος, και να κάμη το πρώτον κήρυγμα της μετανοίας και Βασιλείας των ουρανών, ο παρά του ουρανίου Πατρός προς ανθρώπους πεμφθείς μέγας Απόστολος: «ανεχώρησεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν, και από τότε ήρξατο κηρύσσειν και λέγειν: μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών». Και τούτο είναι εκείνο το μέγα φως, περί του οποίου επροφήτευσεν ο Ησαΐας, πως έμελλε να ανατείλη εις τον λαόν τον καθήμενον εν σκότει και σκιά θανάτου, δηλαδή η σωτήριος λάμψις του Ευαγγελίου, όπου έμελλε να φωτίση και να ζωογονήση με την νέαν χάριν ανθρώπους ποταπούς, οι οποίοι ήσαν οι περί την Γαλιλαίαν Ιουδαίοι, μεμιγμένοι με εθνικούς εσκοτισμένους και νενεκρωμένους εις την ασέβειαν.

Τη Λ΄ (30η) Ιουνίου, η Σύναξις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ των ΔΩΔΕΚΑ, και δήλωσις που και πως έκαστος αυτών εκήρυξε και ετελειώθη.

Τω Λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν, και τω Πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών (Ψαλμ. λβ:6). Ταύτα ο μακαριώτατος Δαβίδ, υπό του Αγίου Πνεύματος ενηχούμενος, τρανώς εδογμάτισεν. Λέγων δηλαδή ότι η Αγία Τριάς είναι των όλων δημιουργός. Αύτη είναι η προάναρχος αρχή, η εν τρισί προσώποις μία θεότης, η πάντων βασιλεύουσα, η οποία εφιλοξενήθη επί της γης εις την δρυν του Μαμβρή υπό του προπάτορος Αβραάμ, χωρίς να αφήση τα ουράνια· προεμήνυε δε με την φιλοξενίαν ταύτην την δια σαρκός του Θεού Λόγου επιφάνειαν, και τους σήμερον εορταζομένους Αγίους Αποστόλους, επειδή είπεν εις τον Αβραάμ· «Και ευλογηθήσονται εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης» (Γεν. κβ: 18) και πάλιν· «Και βασιλείς εκ σου εξελεύσονται» (Γεν. ιζ: 6).