Παμπόνηρος και άριστος θεατρίνος

Ο Σατανάς—παμπόνηρος και άριστος θεατρίνος—εμφανίζεται ως Άγιος, ως Άγγελος φωτός (Β΄ Κορ. 11, 14), ως ψυχές νεκρών, ως Παναγία, ως Χριστός… Συμβουλεύει ο Σατανάς Εικόνες, θυμιάματα, Ευχέλαιο, δόλωμα για να κερδίση την εμπιστοσύνη. Συμβουλεύει νηστεία, αναφέρει λόγια της Αγίας Γραφής, ψάλλει, μας ξυπνάει την νύχτα για να προσευχηθούμε, ακόμη και μας μαλώνει να μη ακούμε τα λόγια του Σατανά (Ευεργ. Δ΄ ). 

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στὸ «Συμβουλευτικὸν Εγχειρίδιον» για την Παναγίαν Θεοτόκον την «προστασίαν πάντων των Χριστιανών» ότι είναι το καταφύγιον όλων των πονεμένων και δυστυχισμένων αυτού του κόσμου. Και αυτό γίνεται, διότι: 

«Νυν η Θεοτόκος ως Μήτηρ Θεού αμέσως μετά τον Θεόν ούσα και ασυγκρίτως υπερβάσα όχι μόνον ανθρώπους, αλλά και αυτάς τας πρώτας και ανωτάτας τάξεις των αγγέλων, Χερουβίμ και Σεραφίμ, δι᾽ εαυτής διανέμει τον πλούτον όλων των εκ Θεού χαρισμάτων και θείων ελλάμψεων, εις όλους αγγέλους ομού και ανθρώπους, καθώς όλη κοινώς η του Χριστού φρονεί Εκκλησία». 

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς… 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ... ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ...

Πίστη - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Εξέταζα λογικά μαζί σας τα όπλα του Δαυίδ και Γολιάθ, αποδείχνοντας με το λόγο, ότι ο μεν Γολιάθ ήταν περιφραγμένος από παντού με κάποια πλούσια πανοπλία, ενώ ο Δαυίδ ήταν γυμνός από τα όπλα εκείνα, αλλά περιτειχισμένος με την πίστη• και ο μεν Γολιάθ έλαμπε εξωτερικά, γιατί φορούσε θώρακα και ασπίδα, ενώ ο Δαυίδ ακτινοβολούσε εσωτερικά, γιατί είχε το Πνεύμα και τη Χάρη. Γι’ αυτό λοιπόν το παιδάριο κατανίκησε τον νεαρό, ο γυμνός υπερίσχυσε του οπλισμένου, ο αγύμναστος τσοπάνης κατέβαλε τον γυμνασμένο στρατιώτη. Η φύση του ποιμενικού λίθου συνέτριψε και αφάνισε τη φύση του πολεμικού χαλκού. Γιατί, όπως λέγει η Αγ. Γραφή: «Οι λογισμοί των θνητών ανθρώπων είναι δειλοί». Τι σημαίνει «δειλοί»; Ο δειλός, κι όταν ακόμη βαδίζει σε στερεό έδαφος, ούτε και τότε έχει θάρρος, αλλά φοβάται και τρέμει• έτσι και εκείνο που αποδείχθηκε με ανθρώπινους συλλογισμούς, κι αν ακόμη είναι αληθινό, ούτε και τότε προσφέρει στην ψυχή βεβαιότητα και ικανοποιητική πίστη.

Στα δικά μας τα αισθητά και ορατά αγαθά χρειάζεται πίστη. Αν λοιπόν χρειάζεται πίστη στα αισθητά, πολύ περισσότερο στα πνευματικά και αόρατα. Γιατί, αν οι Ισραηλίτες για να αποδεχθούν ότι θα ξαναποκτήσουν την πόλη τους (την Ιερουσαλήμ), χρειάσθηκαν πίστη, πολύ περισσότερο χρειαζόμαστε εμείς, που περιμένουμε να αποκτήσουμε τον ουρανό. Γιατί, όταν υπάρχει κάτι το σπουδαίο, που ξεπερνάει την ανθρώπινη διάνοια και είναι ανώτερο από τους ανθρώπινους συλλογισμούς, πρέπει να αποδεχόμαστε την πίστη και να μην εξετάζουμε τα πράγματα με βάση τα ανθρώπινα δεδομένα. Γιατί η θαυματουργική δύναμη του Θεού είναι ανώτερη από όλα αυτά.
Ώστε, και για αυτό, πρέπει, αναχαιτίζοντας τις ανθρώπινες σκέψεις, να ανατρέχουμε στην πίστη και να δοξάζουμε το Θεό. Γιατί εκείνος που πολεμάει με συλλογισμούς, για να βρει το θέλημα του Θεού, δεν δοξάζει το Θεό, εφόσον προσπαθεί να εξηγήσει τους μυστηριώδης τρόπους της θείας οικονομίας με τους δικούς του ασθενείς ανθρώπινους συλλογισμούς.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ - RESURRECTION EVLOGETARIA

O ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐπισημαίνει;

«…Οὔτε ἔπρεπε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ μετάσχουμε, οὔτε τώρα ἀμετανοήτως νὰ συνεχίζουμε   νὰ μετέχουμε τοῦ ΠΣΕ καὶ τῶν ἄλλων οἰκουμενιστικῶν θεσμῶν καὶ διαλόγων, γιατί αὐτὴ  ἡ συμμετοχὴ μας ἀκυρώνει τὸ Εὐαγγέλιο, προσβάλλει τοὺς μάρτυρες, διαφωνεῖ μὲ τοὺς  ἁγ. Πατέρες, ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ καινοτομία στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες  καὶ εἶναι μέρος τοῦ παιχνιδιοῦ τῆς Βαβυλῶνος τῆς μεγάλης»

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  17^ον.

1. Παίρνει σώμα ανθρώπινο ο ασώματος Κύριος από άπειρη αγαθότητα και μικραίνει-μπορεί να πει κανείς- τον εαυτόν Του ο μέγας και υπερούσιος, για να μπορέσει να ενωθεί με τις ψυχές των Αγίων και των Αγγέλων, ώστε να μπορέσουν και αυτές να γίνουν μέτοχοι της αθάνατης ζωής της Θεότητάς Του. Και όπως η ψυχή πήρε και φόρεσε τα μέλη του σώματος, μάτια, αυτιά κ.λ.π., κατά τον ίδιο τρόπο και η αγαθότητα του Σωτήρος Χριστού παίρνει σώμα κι΄ ενώνεται με τις πιστές και αγαπητές σ΄ Αυτόν ψυχές και γίνεται ένα Πνεύμα μ΄ αυτές κατά τον Θείο Παύλο. Έτσι γίνεται ψυχή στην ψυχή, υπόσταση στην υπόσταση, ώστε μια τέτοια ψυχή να ζήσει και να υπάρξει μέσα στην Θεότητά Του, να φτάσει στην αθάνατη ζωή και ν΄ απολαύσει άφθαρτη ηδονή και ανέκφραστη δόξα!...                                                                                                                                                       
2. Για την ψυχή αυτή ο Κύριος, όταν θέλει, γίνεται φωτιά και κατακαίει κάθε κακό μέσα της. Άλλοτε γίνεται ανάπαυση ανείπωτη και ανέκφραστη, κι΄ άλλοτε χαρά και ειρήνη, που περιθάλπει και περικυκλώνει την ψυχή. Μόνο ν΄ αγωνίζεται κανείς, να Τον αγαπάει και να Τον ευχαριστεί και θα δει με την πείρα και την αίσθησή του ότι άγγιξε ανεκλάλητα αγαθά «που μάτι δεν τα είδε και αυτί δεν τα άκουσε και άνθρωπος δεν τα διανοήθηκε». Έτσι το Πνεύμα Κυρίου γίνεται ανάπαυση, αγαλλίαση, τρυφή και ζωή της ψυχής, που αναδεικνύεται άξιά Του. Γιατί σωματοποιεί τον εαυτό Του και τον κάνει πνευματική τροφή, αλλά και ένδυμα και κάλλη απερίγραπτα, για να γεμίσει έτσι την ψυχή πνευματική χαρά. «Εγώ είμαι—λέει—ο άρτος της ζωής». Και «Όποιος πίνει από το νερό που θα του δώσω, θ΄ αναβρύσει μέσα του μία πηγή νερού, που θα δίνει αιώνια ζωή».                                                                                                                                

3. Η ψυχή που αξιώθηκε να δεχθεί ένοικό της την ουράνια δύναμη και τη θεϊκή εκείνη φωτιά και που η επουράνια αγάπη του Αγίου Πνεύματος ενώθηκε με τα μέλη της, ελευθερώνεται εντελώς από κάθε κοσμική αγάπη. Ο σίδηρος και ο χρυσός, όταν παραδοθούν στη φωτιά, λειώνουν, αλλάζοντας τη σκληρή φύση τους σε μαλακή και αποβάλλουν τη φυσική τους σκληρότητα εξ αιτίας της δυνάμεως της φωτιάς. Έτσι και η ψυχή που δέχθηκε την επουράνια εκείνη φωτιά της αγάπης του Αγίου Πνεύματος, αποσύρεται από κάθε προσκόλληση στο κοσμικό πνεύμα. Ελευθερώνεται από τα δεσμά της κακίας και αποβάλλει τη φυσική σκληρότητα της αμαρτίας. Τα θεωρεί όλα μικρά και άξια περιφρονήσεως. Λέω μάλιστα ότι η ψυχή που κυριεύθηκε απ΄ αυτόν τον έρωτα και τους αδελφούς της, όταν την εμποδίζουν από την θεϊκή αγάπη, τους απαρνείται!...                                                                                                                                               
4. Ο Θεός, επειδή είναι αγαθός και φιλάνθρωπος, μακροθυμεί, περιμένοντας τη μετάνοια του αμαρτωλού, και «γίνεται χαρά στον Ουρανό για ένα αμαρτωλό, που μετανοεί». Όταν όμως δεν υπάρχει αληθινή μετάνοια και πληθαίνει η αμαρτία, τότε η Θεία δίκη τους εξαφανίζει από προσώπου της γης. Κάτι τέτοιο συνέβη στα Σόδομα και στην Ερυθρά Θάλασσα με τον καταποντισμό των Αιγυπτίων. Γι΄ αυτό και από τον Ισραήλ αφαίρεσε ο Θεός και την προφητεία και την ιερωσύνη και τη λατρεία και τα εμπιστεύθηκε στα έθνη που πίστεψαν, διότι και τους Προφήτας και τον Υιό του Θεού σε θάνατο παρέδωκαν.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Το μυστήριον του Βαπτίσματος.

Δια του μυστηρίου του Βαπτίσματος, του πρώτου εκ των μυστηρίων της Εκκλησίας, ενούμεθα μετά του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού και ενδυόμεθα τον Χριστόν και τοιουτοτρόπως χριστοποιούμεθα και θεούμεθα. Ο βαπτιζόμενος συναποθνήσκει μετά του Χριστού και συνανίσταται μετ΄ Αυτού, ζη τον θάνατον και την Ανάστασιν του Χριστού και ούτω κοινωνεί της σωτηρίας και αιωνίου ζωής του Σωτήρος, παραδίδεται ολόκληρος εις τον Χριστόν και λαμβάνει ολόκληρον τον Χριστόν, γίνεται σύσσωμος του Χριστού, δηλαδή σύσσωμος του θεανθρωπίνου σώματός Του, της Εκκλησίας. Η θεοειδής ανθρωπίνη ύπαρξις εις το θείον Βάπτισμα λαμβάνει το αθάνατον «πρόγραμμα»της ζωής της: να ζη εν τω Χριστώ και να βιοί την θεοείδειαν και χριστοείδειαν του είναι της, πληρουμένη συνεχώς με τας θείας δυνάμεις του Θεανθρώπου. Από την στιγμήν της βαπτίσεως αρχίζει η ζωή του χριστιανού εν τη Εκκλησία,η ζωή της οικειώσεως και αναπτύξεως της Χάριτος του Βαπτίσματος, η ζωή δηλαδή της χαρισματικό-θεληματικής χριστοποιήσεως του είναι του δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Η περαιτέρω ζωή του χριστιανού είναι πολλαπλασιασμός των ταλάντων τα οποία ούτως έλαβε εις το άγιον Βάπτισμα, ούτως ώστε το Βάπτισμα να είναι η πηγή της σωτηρίας και της ζωής των ανθρώπων, μελών της Εκκλησίας. Το θείον Βάπτισμα εισάγει τον άνθρωπον εις την Εκκλησίαν και συσσωματώνει όλους τους ορθοδόξους βαπτισμένους εις εν σώμα, το σώμα του Χριστού, εις ένα ζώντα ναόν, τον ναόν της Αγίας Τριάδος, όπου ολόκληρος η ζωή ρέει εκ του Πατρός δι΄ Υιού εν Αγίω Πνεύματι. Ο άνθρωπος, κτισθείς ως δυνάμει θεάνθρωπος, και δια της πτώσεως χωρισθείς του Θεού και του προορισμού του, δια του εν Πνεύματι Αγίω βαπτίσματος εις το σώμα της Εκκλησίας επανέρχεται εις το «αρχαίον κάλλος» και γίνεται εν τω Θεανθρώπω και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.

Νίκος Χειλαδάκης: Η επιστροφή του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία 2/6

Γλυφάδας: ''Δηλώστε εγγράφως την αντίθεσή σας για τη δωρεά οργάνων''

Τον έντονο προβληματισμό του για τον νόμο περί μεταμοσχεύσεων και την δωρεά οργάνων, εκφράζει με επιστολή του ο Σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος.

Ο Μητροπολίτης Παύλος καλεί όλους τους πιστούς της Μητροπόλεως να εκφράσουν την αντίθεσή τους για τον εν λόγω νόμο, λέγοντας ότι πρέπει όλοι να υπογράψουν σε σχετικό έντυπο που θα διατεθεί από την Μητρόπολη.

Η επιστολή έχει ως εξής:

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

π. Γεωρ. Μεταλληνός:

«Ἀντὶ ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ Ὀρθόδοξο κόσμο, ἐφθάσαμε στὴν ἀποδοχὴ στὴν πράξη τῆς"βαπτισματικῆς Θεολογίας", τῆς "Θεολογίας τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν" (πρβλ.συμφωνίας Balamand 1993), τῆς "κοινῆς διακονίας" τῆς "διευρυμένης Ἐκκλησίας"καὶ τοῦ "πολιτιστικοῦ πλουραλισμοῦ", ὅπως ὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ…Ὁ Οἰκουμενισμὸς σ’ ὅλες τὶς διαστάσεις καὶ ἐκδοχὲς του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινὴ βαβυλώνιος αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ὅλων των τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ποὺ δέχονται ὅμως ἀφόρητη πίεση. Ἡ καύχηση καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τῶν οἰκουμενιστῶν μας γιὰ μιὰ δῆθεν νέα ἐποχή, ποὺ ἄνοιξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τὶς πατριαρχικὲς ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καὶ 1920, δὲν δικαιώνονται, διότι αὐτὸ ποὺ κατορθώθηκε εἶναι νὰ νομιμοποιήσουμε τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ»