Στό φιλόξενο Ιστολόγιο «Ορθόδοξη Φωνή» δημοσιεύθηκε άρθρο
τού αγαπητού αδελφού κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου μέ τίτλο : «Αγιοπατερική
Ερμηνεία καί Τεκμηρίωσις τού "δυνάμει" καί "ενεργεία"»,
όπου καί αναπτύχθηκε ένας διάλογος μεταξύ τού γράφοντος καί τού κ.
Χατζηνικολάου. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί νά τόν διαβάσει στόν επισυναπτόμενο
δεσμό (1).
Ο κ. Χατζηνικολάου επικαλείται τό Πηδάλιον καί τόν άγιο
Νικόδημο Αγιορείτη, όπου ο αναγνώστης διαβάζει : «... τά ἐπιτίμια ὁποῦ
διορίζουν οἱ Κανόνες, ἤγουν τό, καθαιρείσθω, τό, ἀφοριζέσθω, καί τό, ἀνάθεμα ἔστω.
Αὐτά, κατά τήν γραμματικήν τέχνην, εἶναι γ.' προσώπου προστακτικοῦ, μή
παρόντος.». Επικαλείται δηλαδή εδώ, ο άγιος Νεκτάριος καί ο κ. Χατζηνικολάου,
"τήν γραμματικήν τέχνη".
-------------------------
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...1. ΚΧ: «Όταν όμως ένας άτεχνος τής γραμματικής τέχνης, όπως ο γράφων, ερμηνεύει διαφορετικά τό «δυνάμει» καί «ενεργεία ...»
Σχόλιον ΔΧ: Ἀγαπητέ μου Κυπριανέ, δέν γίνεται ἀπό τήν μίαν νά ταπεινολογῇς ὅτι εἶσαι ἄτεχνος τῆς γραμματικῆς τέχνης καί ἀπό τήν ἄλλην νά θέλῃς ν' ἀλλάξῃς τήν σημασίαν ἐννοιῶν πού χρησιμοποιοῦνται ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας (Κολλυβᾶδες, Ἅγιον πρ. Φλωρίνης κ.ἄ.) ἐδῶ καί 250 περίπου χρόνια. Εἶναι ἀντίφασις! Εἶναι δέ καί ἐπουσιῶδες θέμα, τό ὁποῖον μάλιστα ἀδίκως αὐξάνει τήν σύγχυσιν πού ἔχει δημιουργηθῆ ἐπί τῆς οὐσίας, καθότι εἰς τήν προκειμένην «συζήτησιν» τό ἐπίμαχον θέμα δέν εἶναι γλωσσικόν, ἀλλά θεολογικόν. Οὐδόλως μ' ἐνδιαφέρουν οἱ ἑρμηνεῖες πού δίνεις ἐσύ, οὔτε κι ἔχω τόν χρόνον ν' ἀσχοληθῶ μέ τήν «γραμματικήν τέχνην», διότι τότε «θά ἄφηνα τά μῆλα γιά νά πιάσω τά φῦλλα»!
2. ΚΧ: «ο κ. Χατζηνικολάου συγχέει τούς πρό Συνοδικής Γνώμης εικονομάχους μέ τούς καινοτόμους, αρχής γενομένης από τό 1902 καί εντεύθεν. Η θεωρητική τους (δυνάμει) εκτροπή επέφερε- δική τους υπαιτιότητι - τό θεσμικό, ενεργεία πλέον, σχίσμα τού 1902-24».
Σχόλιον ΔΧ: Τρεῖς γραμμές τρία λάθη! Πρῶτον, δέν συγχέω τίποτα, ὅπως κάμνεις ἐσύ, ἀλλ’ ἀντιθέτως κατηγοριοποιῶ τά ὅμοια μέ τά ὅμοια, καθότι καί οἱ δύο αὐτές ὁμάδες εἶναι ἄκριτοι αἱρετικοί/σχισματικοί. Δεύτερον, τό 1902 ὑπῆρξεν ἡ γνωστή αἱρετίζουσα ἐγκύκλιος τοῦ Ἰωακείμ Γ’, ἀλλά δέν ἔγινε σχίσμα, οὔτε κἄν δυνάμει. Ἑπομένως, γιά ποῖον «σχίσμα τού 1902-24» ὁμιλεῖς; Τρίτον, μέ τήν ἁγιοπατερικήν ἔννοιαν τοῦ «δυνάμει καί ἐνεργεία», τό σχίσμα τοῦ 1924 ἐξακολουθεῖ νά εἶναι «ἐν δυνάμει» καί μόνον κατά τήν κακόδοξον Ματθαϊστικήν εἶναι καί «ἐνεργείᾳ», καθότι δέν ἔχει γίνει ἀκόμη κάποια (ὀρθόδοξος) Πανορθόδοξος Σύνοδος γιά νά τό καταδικάσῃ καί ν’ ἀναθεματίςῃ καί καθαιρέσῃ τούς ὑπευθύνους. Οἱ θεωρίες τῶν Ματθαιϊστῶν περί «αὐτομάτου ἀπωλείας τῆς Χάριτος», οἱ «αὐτοκαθαιρέσεις» τῶν καινοτόμων καί ὅσων εἶχαν καί ἔχουν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, ὅπως π.χ.. ὁ π. Νικόλαος Πλανᾶς, τόν ὁποῖον τιμᾶς ὡς Ἅγιον (ἐνῷ ἐγώ δέν γνωρίζω ἄν εἶναι ἅγιος), οἱ αὐτοανακηρύξεις ὡς ἡ μόνη(!!!) Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἀποκηρύξεις ὅλων τῶν ἄλλων ὡς «ἐκτός Ἐκκλησίας» εἶναι φοβερές πλᾶνες, μέ τίς ὁποῖες φαίνεται ὅτι συντάσσεσαι, ἐφόσον ἀπεφάσισες ἐσύ (ἀντί Πανορθοδόξου Συνόδου) νά χαρακτηρίσῃς τό σχίσμα «ἐν ἐνεργείᾳ».
3. ΚΧ: «Ο κ. Χατζηνικολάου γράφει σέ άλλο σχόλιο : «... εις τήν Εκκλησίαν πρέπει νά ενεργούμε πάντοτε μέ γνώμονα τήν Αλήθειαν καί όχι νά παίζουμε παιγχνίδια τύπου ...» κλπ. Σημειώνω, τά δικά μου "παιγχνίδια" ήταν αντιγραφές από τόν άγιο Γρηγόριο Παλαμα (2) καί τήν Αγίαν Γραφή».
Σχόλιον ΔΧ: Τό θέμα ἐδῶ ἦτο ὅτι δικαιολόγησες τήν κακοδοξίαν πολλῶν Π/Ητῶν περί «ἀκύρων μυστηρίων στό ν.ἑ.» μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τήν ἐκήρυξαν εὑρισκόμενοι εἰς ἄμυναν, καθότι πρῶτοι οἱ τοῦ ν.ἑ. «ἠκύρωσαν» τά μυστήρια τῶν Π/Ητῶν. Σοῦ ἀπήντησα, λοιπόν, ὅτι εἰς τά ἐκκλησιαστικά πρέπει νά ἐνεργοῦμε μέ γνώμονα τήν Ἀλήθειαν καί ὄχι νά παίζουμε παιγνίδια τοῦ τύπου «μοῦ ἔκανες αὐτό, τώρα κι ἐγώ θά σοῦ κάνω ἐκεῖνο», κατά τό Ἰουδαϊκόν «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ». Τώρα, τί σχέσιν ἔχει ἡ δική μου ἐπιχειρηματολογία μέ αὐτά πού γράφεις γιά τόν Ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν καί τήν Ἁγίαν Γραφήν δέν δύναμαι νά κατανοήσω, πρᾶγμα πού συμβαίνει μέ τά περισσότερα κείμενά σου. Αὐτό γιά πρώτην φορά σοῦ τό λέγω ἐγώ, ἀλλά τό ἔχουν πεῖ δικαίως ἄλλοι πρίν ἀπό ἐμένα. Ὁ λόγος πού τό λέγω κι ἐγώ τώρα δημοσίως εἶναι ὅτι δέν ἐπιθυμῶ τόν περαιτέρω διάλογον μαζί σου. Εἶναι σπατάλη χρόνου.
