«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια· εορταζέτω πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν ω στερεούμεθα» (α΄τροπάριο από την Γ΄ ωδή του κανόνος της αναστάσεως της Κυριακής του Πάσχα). Ω ουράνιον και θεόφθογγον υμνολογικόν άκουσμα, πάντων των θεοφθόγγων και ουρανίων υμνολογικών ακουσμάτων εράσμιον. Γιατί σήμερον μ’ αυτό το ουράνιον υμνολογικόν άκουσμα, αναγγέλλεται και υμνωδείται το παμμέγιστον της κτίσεως! Αναγγέλλεται και υμνολογείται το ανεπανάληπτον θαύμα της αναστάσεως του Δεσπότου της κτίσεως, μέσα στην ουράνια άπλετο φωτοχυσία της ακτίστου δόξης του μόνου αληθινού Τριαδικού Θεού! Ο ενσαρκωμένος ένας της Αγίας Τριάδος, άκτιστος δημιουργικός Λόγος του Θεού, ανίσταται ενδόξως και λαμπροφόρος μέσα στο ουράνιο, άχρονο και ανέσπερο φως της απείρου δόξης της ακτίστου Τριαδικής Θεότητος!... Ω παμμέγιστον Μυστήριον, πάντων των Θείων Μυστηρίων υπέρμετρον.
Του Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων ΗΛΙΟΥ ΜΗΝΙΑΤΗ Διδαχή εις την Κυριακή της Αναστάσεως,
Εχάρησαν ουν οι μαθηταί, ιδόντες τον Κύριον (Ιωάν. κ: 20).
Συγχαίρω και εγώ μαζί σας, ω θείοι Μαθηταί του αναστάντος Δεσπότου· μάλιστα συγχαίρουσι μαζί σας όλοι οι χριστοφόροι λαοί, όπου είδασι τέλος πάντων το αγλαόν φως της λαμπροφόρου Κυριακής της Αναστάσεως. Χαίρει άνωθεν η τρισόλβιος πόλις, και περιτριγυρίζοντες τον Θρόνον του Βασιλέως των Δυνάμεων ψάλλουσι τον επινίκιον ύμνον οι Άγγελοι της ειρήνης. Χαίρει κάτωθεν ο ίδιος ο Άδης, και όλος αστράπτει εις την λαμπράν παρουσίαν του ανατείλαντος Ηλίου της δόξης, όπου φέρει ανέσπερον ημέραν ζωής προς τους λυπημένους Προπάτορας. Χαίρει λαμπροφορούσα η νύμφη του Χριστού Εκκλησία, και τον εκ Τάφου ως εκ παστάδος προελθόντα θείον Νυμφίον ευφραινομένη ασπάζεται. Άλλαξεν όψιν ο ίδιος Γολγοθάς, και εκεί όπου ήτο αξιοθρηνήτου τραγωδίας φοβερωτάτη σκηνή, έγινε παγκοσμίου ευφροσύνης ευκλεέστατον θέατρον.
ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΗΜΕΡΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, αγαπητοί αδελφοί· και πάλιν θα είπω, χαίρετε· ο Κύριος είναι πλησίον μας, καμμία μέριμνα ας μη σας απασχολή. Ο Κύριος ηγέρθη εκ νεκρών και μαζί με Αυτόν και μέγα πλήθος Αγίων. Ας εορτάσωμεν λοιπόν με ευχαρίστησιν, αλλά και με σωφροσύνην. Διότι αυτή αληθώς είναι η ημέρα την οποίαν εδημιούργησεν ο Κύριος. Ας χαρώμεν λοιπόν ψυχικώς και ας ευφρανθώμεν πνευματικώς κατά την ημέραν αυτήν· ας διακηρύξωμεν εις τα πέρατα της οικουμένης την Ανάστασιν του Σωτήρος ημών ή, δια να είπω καλύτερον, την ιδικήν μας σωτηρίαν. Ας διακηρύξωμεν την σημασίαν της ημέρας της σωτηρίας ημών· ας διακηρύξωμεν ανά την οικουμένην την θανάτωσιν του διαβόλου, την αιχμαλωσίαν των ακαθάρτων δαιμόνων, την σωτηρίαν των Χριστιανών, την ανάστασιν των νεκρών. Διότι δια της Αναστάσεως του Χριστού εσβέσθη μεν η γέεννα του πυρός, τελειώνει δε ο ακοίμητος σκώληξ.
Τη Κυριακή του Πάσχα
Τη Αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα αυτήν την Ζωηφόρον ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Πάσχα το Μέγα και Άγιον επιτελούμεν σήμερον, Σεβάσμιοι Πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, καθ’ ο μετά χαράς αφάτου και πάσης λαμπρότητος την του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού θείαν και Ζωηφόρον Ανάστασιν εορτάζομεν, δι’ ης η αφθαρσία εικονίζεται, εξ ης, Χάριτι και φιλανθρωπία του Παναγάθου Θεού, η ημετέρα φύσις επλουτίσθη. Πάσχα δε η σημερινή εορτή η πασών των εορτών βασιλίς και κυρία ονομάζεται εκ του Εβραϊκού, κατά δε την γλώσσαν των Εβραίων Πάσχα σημαίνει διάβασις. Είναι δε η ημέρα αύτη η πρώτη ημέρα κατά την οποίαν ο Θεός απ’ αρχής τον κόσμον εκ του μη όντος παρήγαγεν. Κατ’ αυτήν την ημέραν και τον λαόν των Εβραίων εκ της δουλείας των Αιγυπτίων ελύτρωσε και δια της Ερυθράς θαλάσσης εις την απέναντι ξηράν διεβίβασε. Κατά ταύτην πάλιν την ημέραν καταβάς εξ ουρανού εις την μήτραν της Παρθένου κατώκησε και πάλιν κατ’ αυτήν το ανθρώπινον γένος από των του Άδου αρπάσας πυθμένων εις ουρανούς ανεβίβασε και εις το αρχαίον αξίωμα της αφθαρσίας αποκατέστησε.
«Οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον»: Από τον αρνητή-Απόστολο στον αρνητή-Επιστήμονα --- Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου
Όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητές του «πάντες ὑμεῖς σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ, γέγραπται γάρ, πατάξω τὸν ποιμένα, καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης»¹, ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος (ήταν ο πρώτος που ανεγνώρισε τον Ιησού ως τον «υἱὸ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»²) διατράνωσε την αφοσίωσή του προς τον Κύριο, λέγοντας «εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγὼ δὲ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι». Τότε ο Ιησούς τον αιφνιδίασε, προλέγοντας ότι «ἀμὴν λέγω σοι ὅτι ἐν ταύτῃ τῇ νυκτὶ πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι τρὶς ἀπαρνήσῃ με». Ο Πέτρος, όμως, απτόητος, έδωσε όρκο αυταπάρνησης: «κἂν δέῃ με σὺν σοὶ ἀποθανεῖν, οὐ μή σε ἀπαρνήσομαι».
Η πορεία των πραγμάτων εξελίχθηκε ανάποδα, όπως δηλαδή την προέβλεψε ο Ιησούς, και όχι όπως την εγγυήθηκε ο Πέτρος. Έτσι, όταν μια παιδίσκη από το συγκεντρωμένο πλήθος είπε στον δεύτερο «καὶ σὺ ἦσθα μετὰ ᾿Ιησοῦ τοῦ Γαλιλαίου», εκείνος «ἠρνήσατο ἔμπροσθεν αὐτῶν πάντων λέγων οὐκ οἶδα τί λέγεις». Εν συνεχεία, όταν άλλη παιδίσκη είπε στους συγκεντρωμένους «ἐκεῖ καὶ οὗτος ἦν μετὰ ᾿Ιησοῦ τοῦ Ναζωραίου», ο Πέτρος «ἠρνήσατο μεθ᾿ ὅρκου ὅτι οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον». Με αυτήν την φράση, ο όρκος αυταπάρνησης που είχε δώσει ο Πέτρος, αρνούμενος την προφητεία του Ιησού, αναποδογύρισε σε ψευδορκία.
Ο τυφλός προ του Σταυρού...
Τι είν' η βοή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω;
-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυο μαζί με κάποιον πλάνο.
-Ποιοι ναν οι δυο, που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Και ποιος ο πλάνος που κι αυτός θα σταυρωθή μαζί τους;
-Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους!
-Θα πάω να δω...
Είπα να δω κι ήρθαν στο νου μου πάλι,
τα χρόνια που ήμουνα τυφλός. Τυφλός! Εσείς οι άλλοι
δεν ξέρετε πόσο η ψυχή μέσα στα στήθη είν' άδεια,
όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζει στα σκοτάδια!
Πως τη θυμούμαι τη στιγμή που εστάθη αυτός μπροστά μου
και μ' ευσπλαχνίσθη, κι έσκυψε, πήρε πηλό από χάμου
κι αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο,
μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!
Όταν τον πρωτοακτίκρυσα τον Φωτοδότη εμπρός μου,
στην όψη του είδα όλες μαζί τις ομορφιές του κόσμου.
Μοσχοβολούσε κι έλαμπε το κάθε κίνημά του...
Φως και τα χείλη, κι η φωνή, τα μάτια κι η ματιά του.
Στα χείλη του η παρηγοριά, στα μάτια του η ελπίδα...
Έστρεψα τότε ολόγυρα τα δυο μου μάτια κι είδα
κάθε που ζει και που δεν ζει, κι είδα παντού γραμμένη
την όψη του, λες κι ήτανε καθρέπτης του η οικουμένη.
Φως η ζωή, χαρά το φως! Ας πάω να δω τον πλάνο
που θα καρφώσουν στο Σταυρό. Κατά το λόφο επάνω
κόσμος, περιγελάσματα κι οχλοβοή κι αντάρα
χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι όλες σαν μια κατάρα.
Που πάει; Σπρώχνει και σπρώχνεται και πνίγεται και πνίγει,
και σταματά προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει
τρεις μαυροφόρες που κρατούν μια λιγοθυμισμένη.
Θε νάναι μάνα η δύστυχη! Ξάφνου, με μιας σωπαίνει
το πλήθος που ανταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι
πνιγμένοι μεσ' στα βογγητά! Υψώνονται οι δυο πρώτοι
σταυροί• κανείς δεν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν
μα βόγγος δεν ακούγεται. Να, και τον τρίτον υψώνουν
............ ......... ......... ......... .........
......... ......... ......... ......... ......... ....
Πως; Συ που μούδωσες το φως, εσένα πλάνο λένε;
Κι ήταν γραφτό τα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;
Τι να τα κάνω και της γης και τ' ουρανού τα κάλλη;
Πάρε το φως που μούδωσες και τύφλωσέ με πάλι!
Ιω.
Πολέμης
Ο Σταυρός, ως σταύρωσίς μας εν τω κόσμω, είναι η μόνη οδός σωτηρίας μας.
Είναι απαραίτητον να αντιληφθώμεν ότι η αγία Εκκλησία μας, είναι Εκκλησία πιστών του Σταυρού. Ο Σταυρός, ως σταύρωσίς μας εν τω κόσμω, είναι η μόνη οδός σωτηρίας μας. Σταυρός είναι θλίψις δια Χριστόν, είναι πόνοι και δάκρυα. Εάν δεν θλιβώμεν δια τον Χριστόν, θα θλιβώμεν από τον σατανάν και από τα πάθη μας. Είναι και αυτός ένας άλλος σταυρός, με την διαφοράν, ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γλυκύς, πνευματικός, αγιαστικός, ζωοποιός. Με συνέπειαν την αιωνίαν ζωήν και την άληκτον χαράν. Ο άλλος σταυρός είναι φρικτός, άπελπις, νεκροποιός και με συνέπειαν τον αιώνιον θάνατον και τον «ακοίμητον σκώληκα». Θα είμεθα απείρως δυστυχείς, απείρως ελεεινοί, εάν δεν αγαπήσωμεν τον Σταυρωθέντα Χριστόν, εάν δεν άρωμεν με χαράν τον Σταυρόν μας και αν δεν ζήσωμεν ως εσταυρωμένοι.
Οἱ δύο μεγαλύτεροι ἐχθροί τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἀγωγῆς -- Τοῦ κ. Νικολάου Χ. Χαρακάκου, Καθηγητοῦ Θεολογίας
Ὁ ''πολυφυλετικός'', ''πολυθρησκευτικός'', ''πολυπολιτισμικὸς'' καί, στὴν πραγματικότητα, ἐθνοδιαλυτικός ἀποχριστιανισμὸς καὶ γραικυλισμὸς στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημά μας ἔχει τὴν δική του ''ἰδεολογία'': τὸν νεοδιεθνιστικὸ ''εὐρωπαϊσμό''. Προσομοιάζει πρὸς τὸν κομμουνιστικὸ διεθνισμὸ ὡς πρὸς τὸ ὅτι μεριμνᾶ πρωτίστως γιὰ τὸν θρησκευτικὸ καὶ ἐθνικὸ ἀποχρωματισμὸ τῆς Παραδοσιακῆς Χριστιανικῆς καὶ Ἑλληνικῆς Παιδείας. Ἡ παρουσία ἀλλοδαπῶν μαθητριῶν καὶ μαθητῶν στὰ σχολεῖα δὲν εἶναι τυχαία συνέπεια τῆς μεταναστεύσεως καὶ λαθρομεταναστεύσεως τῶν οἰκογενειῶν των, ἀλλὰ μέρος τοῦ σκόπιμου σχεδιασμοῦ τῶν εὐρωζωνικῶν κέντρων, γιὰ νὰ τεθοῦν ἐκποδὼν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Πατριωτικὴ Ἑλληνοπρέπεια ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευσι, ἀντικαθιστάμενες ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ σύγχυσι καὶ τὴν δίχως Ἑλληνικὴ Φιλοσοφικὴ Πνευματικότητα μηδενιστικὴ ''εὐρωπαιδεία''. Τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ Ἑλληνορθόδοξος Ἀγωγή. Ποιούς; Μὰ τοὺς ἀρνητάς τῆς Ταυτότητός μας. Ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς. Μαρξιστάς καὶ ''εὐρωπαϊστάς''.
--------------------------
Σωστά ὅλ' αὐτά, ἀλλά ΓΙΑΤΙ ἀφήνετε ἀπ' ἔξω τούς ἐξ ἴσου ὑπευθύνους Οἰκουμενιστάς (=Σατανιστάς) ψευδεπισκόπους, χωρίς τήν συναίνεσιν καί ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΝ τῶν ὁποίων οὐδέν ἀπό ὅσα καταγγέλλετε θά ὑλοποιεῖτο;
Ἡ θεωρία τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀθανασίας! -- του Aγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
«Γιατί εἶναι ἡ ζωή δύσκολη γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἐφεῦρε τὸν θάνατο καὶ τὸν ἐγκαθίδρυσε ἐντός του καὶ σὲ ὅλα τὰ ὄντα γύρω του. Ὁ δὲ θάνατος εἶναι µιὰ ἀστείρευτος πηγὴ ὅλων τῶν βασάνων καὶ τῶν θλίψεων. Ὅλα τὰ νεῦρα τοῦ θανάτου ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, γιατί αὐτὸς εἶναι τὸ κύριο γάγγλιο τοῦ θανάτου. Εἰς τὴν πραγµατικότητα ὁ θάνατος εἶναι ἡ µόνη πικρία τῆς ζωῆς, ἡ µόνη πικρία τῆς ὕπαρξης. Ἐξ αὐτοῦ προέρχεται καὶ ὅλη ἡ τραγικότητα τῆς ζωῆς. Ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ µιὰ ἀδιάκοπος πάλη µὲ τὸν θάνατο - µὲ τοὺς προδρόµους του καὶ τοὺς συνοδούς του. Ἐδῶ ποτὲ δὲν ὑπάρχει ἀνακωχή. Ὁ θάνατος ἐπιτίθεται συνεχῶς κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἔξωθεν καὶ ἔσωθεν. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὑπάρχει µόνο µιὰ διέξοδος, µόνο µιὰ σωτηρία: Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δι’ αὐτῆς νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου εἰς ὅλους τοὺς κόσµους. Ὅπως ὁ θάνατος εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν πικριῶν, εἶναι ἡ καθολικὴ πικρία, ἔτσι καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε χαρᾶς, εἶναι ἡ καθολικὴ χαρά. Ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξει ὁ ἄνθρωπος τοὺς πνευµατικοὺς ὀφθαλµούς του, καὶ τότε δὲν µπορεῖ παρὰ νὰ αἰσθανθεῖ καὶ νὰ δεῖ ὅτι ὁ Ἀναστὰς Κύριος εἶναι ὁ Μόνος ποὺ δίδει νόηµα καὶ χαρὰ ἀληθινὴ εἰς τὴν πικρὴ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς. Αὐτὸς καὶ οὐδὲν ἄλλο καὶ οὐδείς ἄλλος»
(ἀπὸ τὸ
βιβλίο του Aγίου Ἰουστίνου
Πόποβιτς ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ).