Χαρές που κάνουν τα αδελφάκια ο Μονοφυσίτης και ο "Ορθόδοξος". Τρίζουν τα κόκκαλα του φονευθέντος υπό των Μονοφυσιτών Αγίου Πατριάρχου Φλαβιανού.

Η "Ορθοδοξία" της Νέας Εποχής!....

Και τι να πούμε δια την μουσουλμανική περιτομή των Κοπτών; Αυτός ο μέγας Απόστολος Παύλος λέγει: Χριστός αυτούς ουδέν ωφελήσει (Γαλ.  ε: 2).

Η Κυρία Θεοτόκος λέγει: οι εχθροί εμού και του Υιού μου επλησίασαν. (Ποιοι είναι οι εχθροί; Οι λατινόφρονες).

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν,πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το«Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους:«Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού»,εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».

….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, oι μη μνημονεύοντες τον λατινόφρονα Τζιοβάνι Βέκκο, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Τζιοβάνι Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Τώρα :

Και οι δέκα εννέα Ηγούμενοι του Αγίου Όρους υποδέχονται στο Άγιον Όρος, συλλειτουργούν και μνημονεύουν τον Kαρδινάλιον Πατριάρχην Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίον, την ιδίαν ώρα που ο νέος Τζιοβάνι Βέκκος εκδιώκει απανθρώπως τους αδελφούς των Εσφιγμενίτας λόγω μη μνημονεύσεώς του υπ’ αυτών!...

Τον Κύριον υμνείτε

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Κήρυγμα Κυριακής μετά την Ύψωση.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 23 Σεπτεμβρίου 2014

Σύλληψη Προδρόμου, Ξανθίπης, Πολυξένης, Νικολάου Καρπενισριώτου.

Ἔτσι προφήτευσε ὁ προφήτης Ἠσαΐας γιὰ τὸν Πρόδρομο τοῦ Κυρίου, Ἰωάννη: «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Δηλαδή, φωνὴ ἀνθρώπου, ποὺ φωνάζει στὴν ἔρημο καὶ λέει: «Ἑτοιμάστε τὸν δρόμο, ἀπ’ ὅπου θὰ ἔλθει ὁ Κύριος σὲ σᾶς. Κάνετε ἴσιους καὶ ὁμαλοὺς τοὺς δρόμους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους θὰ περάσει». Ξεριζῶστε, δηλαδή, ἀπὸ τὶς ψυχές σας τὰ ἀγκάθια τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καὶ ρίξτε μακριὰ τὰ λιθάρια τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς πώρωσης καὶ καθαρίστε μὲ μετάνοια τὸ ἐσωτερικό σας, γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν Κύριο.
Ἡ φωνὴ αὐτή, ποὺ ἦταν ὁ Ἰωάννης, γεννήθηκε μὲ θαυμαστὸ τρόπο. Ὁ Πατέρας του Ζαχαρίας ἦταν ἱερέας. Τὴν ὥρα τοῦ θυμιάματος μέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου, ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε, ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνομαζόταν Ἰωάννης. Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκά του ἦταν στείρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ ἡ δυσπιστία του, μέχρι νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ ἔμενε κωφάλαλος. Πράγματι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε, καὶ μετὰ ἐννιὰ μῆνες ἔκανε γιό. Μετὰ ὀκτὼ ἡμέρες, στὴν περιτομὴ τοῦ παιδιοῦ, οἱ συγγενεῖς θέλησαν νὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του, Ζαχαρία. Ὅμως, ὁ Ζαχαρίας, ἔγραψε ἐπάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἀμέσως δέ, λύθηκε ἡ γλώσσα του, καὶ ἡ χαρὰ γιὰ ὅλους ἦταν μεγάλη.

«Ορθόδοξος Τύπος» : Ο Πατριάρχης μας Συνοδικός του Πάπα!

«Είναι εκτός πάσης αμφιβολίας ότι με σταθερά και καλώς μελετημένα βήματα – όχι όμως με τον νόμιμον και κανονικόν τρόπον – προωθείται το πλησίασμα των κορυφών Ορθοδοξίας και Παπισμού. Όλα δείχνουν ότι δεν είναι πλέον πολύ μακριά η στιγμή, που θ΄ ακούσουμε να διακηρύσσεται και επισήμως η ένωσις των «εκκλησιών». Και τυφλοί ακόμη το βλέπουν μετά την τελευταίαν ενέργειαν του οικουμενικού μας πατριάρχου. Ποιο είναι το νέο οικουμενιστκό βήμα; Στις 18 Οκτωβρίου 2008 ο ορθόδοξος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος έλαβε μέρος στην σύνοδο των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων στο Βατικανό. Όχι απλώς  παρηκολούθησε τις εργασίες ως ακροατής, αλλά και ωμίλησε αγγλιστί στους παπικούς καρδιναλίους. Με άλλα λόγια έγινε δεκτός ως μέλος στο ανώτατον διοικητικόν όργανον της παπωσύνης, σαν να ήταν ένας καρδινάλιος κι αυτός. Προσοχή, δεν ηυτομόλησεν από την Ορθοδοξίαν στον παπισμό, όπως έκαμε κάποτε ο Βησσαρίων, αλλά μετέσχε στην παπική σύνοδο παραμένοντας ορθόδοξος πατριάρχης. (σ. σ. της «Ορθόδοξης Φωνής» δια να συνεχίσει το διαβολικό του έργο ως ολετήρας της Εκκλησίας). Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά, είναι πρωτοφανές και ανήκουστο. Αποκαλύπτει πόση εξοικείωσις έχει επέλθει μεταξύ πατριάρχου και πάπα». (Περιοδικόν «Σπίθα» αρ. φ. 667). Παρακολουθούμεν μετά δέους και ανησυχίας τα αντορθόδοξα αυτά βήματα του πατριάρχου Βαρθολομαίου, αναμένοντες τα επόμενα! Άραγε θα ολοκληρωθή ως δεύτερος «Βησσαρίων»; Ίδωμεν.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς :

...Ἡ σημερινή λοιπόν ἐξέλιξις τῆς ἀκοινωνησίας καί τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν δέν ἔχει οὔτε κἄν τά δείγματα τῆς ἀκοινωνησίας καί διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας τῶν προαναφερθεισῶν περιπτώσεων μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, τήν στιγμή πού ὑπάρχει (μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν) ἡ συμπροσευχή καί συνιερουργία, ἡ ἀλληλοαναγνώρισις τῆς ἱεροσύνης καί τῶν μυστηρίων, ἡ ἀπό κοινοῦ πορεία καί οἱ ἐπί μέρους συμφωνίες βάσει κοινοῦ προγράμματος, ἡ δέ διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ, λέγω, Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν ὑφίσταται μόνο ἐξωτερικῶς διά τόν φόβο τῶν Ἱουδαίων καί μέχρι νά χωνέψουν οἱ ἀφελεῖς Ὀρθόδοξοι ὅτι εἴμαστε ἀδελφάκια καί ἐνσωματωμένοι μέ τούς Παπικούς ἀπό τότε πού ἔγινε ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων.

Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο σήμερα δέν ὀνομάζομε τούς Παπικούς αἱρετικούς, ἀλλά σχισματικούς, τίς δέ πλάνες των καί αἱρέσεις τίς ὀνομάζομε «θεολογούμενα θέματα» καί μάλιστα ἰσχυριζόμαστε ὅτι ὑπῆρχαν καί πρό τοῦ σχίσματος (πχ. τό FILIΟQUE) καί παρ’ ὅλα αὐτά εἴμεθα ἑνωμένοι. Ἄν δέ κάποιοι Μητροπολίτες (πχ. ὁ Πειραιῶς) τούς ὀνομάζουν αἱρετικούς, αὐτό γνωρίζουν ἅπαντες (καί ὁ Πειραιῶς) ὅτι δέν ἔχει καμμιά σημασία, οὔτε δημιουργεῖ πρόβλημα στήν ἐξέλιξι καί προώθησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐφ΄ ὅσον οἱ ἀποφάσεις καί ἡ γραμμή καί πορεία λαμβάνονται καί χαράσσονται συνοδικῶς καί, ἐφ’ ὅσον, συνοδικῶς ἀναιροῦμε αὐτά πού ἐκφράζουμε προσωπικῶς.

Νομίζω μάλιστα ὅτι οἱ παλληκαρισμοί αὐτῶν τῶν Μητροπολιτῶν βοηθοῦν τήν προαγωγή τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι χρησιμοποιοῦνται σάν βιτρίνα καί σάν νέο μοντέλο Ὀρθοδοξίας, κατά τό ὁποῖο μέ τά λόγια ὁμολογῶ καί μέ τά ἔργα συμφωνῶ καί συνοδοιπορῶ. Χρησιμοποιοῦνται αὐτοί οἱ παλληκαρισμοί, καί οἱ ὀρθοδοξολογίες τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν, καί σάν ναρκωτικό γιά τούς ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους, διότι νομίζουν ὅτι ὑπάρχουν σκοποί (Ἐπίσκοποι) γιά τήν προστασία τοῦ ποιμνίου. Περιττό νά ποῦμε ὅτι οἱ ὀρθοδοξολογοῦντες καί ὀρθοδοξοφανεῖς αὐτοί Μητροπολίτες ἀποτελοῦν  καί τή σημαία τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί ἔχουν τόν ρόλο τοῦ κυματοθραύστη, προκειμένου νά μήν ξυπνήσουν καί ἐξεγερθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι.

π. Θεόδωρος Ζήσης : Καὶ γεννᾶται ἀμέσως τὸ ἐρώτημα. Καλά, ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος πῶς συμμαχεῖ καὶ συμπορεύεται; Ὅπως συμμάχησε τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο στὴν καταδίκη τοῦ Χριστοῦ ἢ μᾶλλον πρωτοστάτησε•

ὅπως συμμάχησαν οἱ ἐπίσκοποι μὲ τὴν Εὐδοξία στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου Χρυσοστόμου καὶ πολλὲς ἄλλες σύνοδοι ἐναντίον Ἁγίων, ὅπως τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος ἤλεγξε τὴν μοιχοζευξία τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς ἐλέγχουν σήμερα τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα τῶν ἀρχόντων, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς παρανομίες των, αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν φαντασθῆτε! τὴν σιχαμερὴ ὁμοφυλοφιλία; Πόσοι ἐλέγχουν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἐλάχιστοι. Καὶ δὲν φθάνει ποὺ δὲν ἐλέγχουν· ἐνοχλοῦνται καὶ θυμώνουν ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐλέγχουν, διότι φαίνεται ὅτι ἐλέγχονται οἱ ἴδιοι καὶ νιώθουν ἐνοχές.

Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

Ό Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει ὅτι ἀποκλείεται ἡ συμμετοχή τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων στήν Ὀρθόδοξο Σύνοδο ὡς συνέδρων αὐτῆς. Ἐπιτρέπεται μόνο ἡ προσαγωγή των ὡς ὑποδίκων πρός ἀπολογίαν, ὅπως ἔγινε μέ τόν Ἄρειο καί τούς ὀπαδούς του κατά τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, μέ τόν Νεστόριο κατά τήν τρίτη Οἰκουμενική, μέ τούς εἰκονομάχους Ἐπισκόπους κατά τήν ἑβδόμη Οἰκουμενική κ.λ.π.

Ἐπίσης ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει ὅτι ἡ Σύνοδος γιά νά εἶναι Ὀρθόδοξος πρέπει πρῶτα νά ἐπιλύση Ὀρθοδόξως τά περί πίστεως καί αἱρέσεως θέματα καί κατόπιν νά ἀσχοληθῆ μέ ὅλα τά ἄλλα. «Χρή γάρ πρῶτον πᾶσαν περί τῆς πίστεως διαφωνίαν ἐκκόπτεσθαι καί τότε τήν περί τῶν πραγμάτων ἔρευναν ποιεῖσθαι».

         Στήν λεγομένη ὅμως «Πανορθόδοξο Σύνοδο» ἔχει προ-αποφασιστεῖ καί προαναγγελθῆ ὅτι δέν θά ἀσχοληθῆ μέ θέματα πίστεως. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τά προγράμματα καί τήν θεματολογία πού ἔχουν καταρτίσει οἱ λεγόμενες «προσυνοδικές ἐπιτροπές». Ἐπίσης αὐτοί πού θά παρασταθοῦν ὡς σύνεδροι τῆς Συνόδου θά εἶναι οἱ ἴδιοι αἱρετικοί Οἰκουμενιστές, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τόν βετεράνο καί πρωταγωνιστή τῆς αἱρέσεως, τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Ἄρα λοιπόν ἡ λεγομένη «Πανορθόδοξος Σύνοδος» προαναγγέλει ἡ ἴδια μέ λόγια καί ἔργα ὅτι δέν θά εἶναι Ὀρθόδοξος ἀλλά αἱρετική. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν μία Ὀρθόδοξος Σύνοδος νά μή ἀσχοληθῆ πρωτίστως καί κυρίως μέ τά θέματα τῆς πίστεως, τά ὁποῖα ταλανίζουν ἐπί δεκαετίες τήν Ἐκκλησία καί ἔχουν ἤδη ἐπιρρεάσει καί ἀμβλύνει τό Ὀρθόδοξο κριτήριο. Εἶναι δέ τά πρῶτα πού ἀπαιτοῦνται διά τήν σωτηρία ἑκάστου.

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν, την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, ως και των Μονοφυσιτών, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι. 

Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Επιτέλους δαιμονίστηκαν όλοι τους; Ντροπή σας αντίχριστοι!

Το εν Κολασσαίς θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Οι Χριστιανοί της πόλεως Κολασσαί της Φρυγίας, εις τους οποίους ο θείος Παύλος έγραψε την προς Κολασσαείς επιστολήν αυτού, πάσχοντες εξ ελλείψεως ύδατος, παρεκάλεσαν τον Αρχάγγελον Μιχαήλ μετά πίστεως να θεραπεύση την ανάγκην αυτών ταύτην. Η δέησίς των εισηκούσθη και ανέβλυσε πηγή αφθόνου ύδατος, η οποία όχι μόνον κατέπαυε την δίψαν των, αλλά και θεραπείαν εκ των νοσημάτων εις τους μετά πίστεως εξ αυτής πίνοντας εχάριζε. Οι ευσεβείς Κολασσαείς ευγνωμονούντες ανήγειραν εκεί πλησίον και ναόν προς τιμήν του ευεργέτου των Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Την πηγήν ταύτην δια να εξαφανίσουν, πολλά εις μάτην εμηχανεύθησαν οι ειδωλολάτραι. Αι χείρες παρέλυαν εκείνων που επεχείρησαν να την καταστρέψουν. Αλλ΄ ούτε και η προς αυτήν διοχέτευσις του ρου ποταμού την εξήλειψε, διότι ανοιγείσα καταβόθρα κατέπιε τα ύδατα του ποταμού. Η μανία των εθνικών κατ΄ αυτής προήρχετο εκ του ότι αύτη ήτο μάρτυς των δωρεών του Θεού των Χριστιανών και της επικουρίας των αγγέλων εις τας ανάγκας αυτών. Η μνεία του θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ περί εμφανίσεως της πηγής γίνεται σήμερον υπό της Εκκλησίας προς τόνωσιν της πίστεως εις τον Θεόν και της προστασίας των αγίων Αγγέλων. Πολλά θαύματα κάμνει και προς ημάς η αγάπη του Θεού, αλλά ή δεν τα αντιλαμβανόμεθα, ή τα θεωρούμεν τυχαία γεγονότα. Ουδέν όμως τυχαίως γίνεται.

“Ορθόδοξος Τύπος“ αριθμ. φ. 942.

Η αυτοκτονία του ποιητή

http://kyprianoscy.blogspot.ca/

Ο 58χρονος Εμμανουήλ Μαρώλιας, συνταξιούχος καθηγητής από τη Σάμο έδωσε τέλος στη ζωή του την Παρασκευή πέφτοντας από το Κάστρο του Μολύβου… Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας που είχε εγκατασταθεί εδώ και δέκα χρόνια μαζί με τη σύντροφό του στη Συκαμιά, συνέγραφε το τεράστιο ποιητικό του έργο, συνεργαζόταν με εφημερίδα της Μυτιλήνης και είχε μια πλούσια πνευματική δραστηριότητα στο νησί, επιλέγοντας έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής. Την Παρασκευή όμως αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του βυθίζοντας στο πένθος τους δικούς του ανθρώπους.



Σχόλιο κχ.

Όταν η Αισθητική δεν μπορεί να καλύψει το κενό της "μαύρης τρύπας" - σημ. μερικοί λένε ότι το κάνει ακόμη μεγαλύτερο - τότε δεν μένει άλλο τίποτα από "την εκούσια ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου". Την θεωρητικά επιβεβλημένη πτώση στο κενό, καθιστά τετελεσμένη η πράξη της αυτοκτονίας (περίπτωση Λιαντίνη).

Σημείωση του κχ : ενίοτε σε άλλοτε άλλο χρόνο και με αθωωτικές, καμιά φορά, συνθήκες. Παράδειγμα, η δωρεά οργάνων.

Η αφορμή από το lesvosnews.net

Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=14&t=10029

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920

Παρά την σταθερή εκτίμηση όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ότι δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για μια απόπειρα προσεγγίσεως με τους ετεροδόξους, η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως επανέρχεται το 1920 «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» «φρονούσα ότι η των διαφόρων Χριστιανικών Εκκλησιών προσέγγισις προς αλλήλας και κοινωνία ουκ αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών».(Ἰ ω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, σελ. 957).

Τα κριτήρια που τίθενται από πλευράς της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως είναι καθαρά κοινωνικά και πολιτικά. Κάθε θεολογική αναφορά απουσιάζει και ο θεολογικός λόγος παραχωρεί την θέση του στην κοινωνική πολιτική και διπλωματία.

Ταλαίπωρο Εθνοθρησκευτικό μας έμβλημα, Δικέφαλε Αητέ......

π. Θεόδωρος Ζήσης - Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Εισαγωγικά

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr