Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς

Κατήγετο από την Αντιόχεια της Πισιδίας, από γονείς επιφανείς. Ο πατέρας της Αιδέσιος ήταν επίσημος ιερέας των ειδώλων, γνωστός σε όλους. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννηση της μονάκριβης κόρης της Μαρίνας.

Ο πατέρας αναγκάσθηκε να εμπιστευθεί το βρέφος σε μια γυναίκα που κατοικούσε περί τα τρία χιλιόμετρα έξω από την πόλη, για να το θηλάζει. Τούτο ήταν οικονομία Θεού, γιατί μακρυά από το ειδωλολατρικό περιβάλλον του πατέρα της, καθώς μεγάλωνε άκουγε οι γύρω της να μιλούν για το Χριστό, να διηγούνται τα θαύματά Του, τα παθήματά Του, τον σταυρικό θάνατο που υπέστη και τη θαυμαστή Ανάσταση και Ανάληψή Του στον ουρανό. Η παιδική ψυχή της συγκινείτο από όλα αυτά και ρωτούσε και προσπαθούσε να μάθει όλο και περισσότερα για τη νέα πίστη. Άκουγε ότι οι ειδωλολάτρες κατεδίωκαν τους χριστιανούς και τους βασάνιζαν για να τους αναγκάζουν να θυσιάσουν στα είδωλα, αλλά εκείνοι αντιμετώπιζαν με θάρρος τα μαρτύρια και έμεναν πιστοί στον αληθινό Θεό. Μέσα της άρχισε να αυξάνει ο θαυμασμός της γι' αυτούς τους Μάρτυρες και όταν μεγάλωσε και έφθασε στα 15 της χρόνια, δεν δίσταζε να φανερώνει την πίστη της στον Χριστό και να μιλά για τον αληθινό Θεό, που έγινε άνθρωπος και πέθανε για τη σωτηρία μας. Ο ειδωλολάτρης πατέρας της όταν τα πληροφορήθηκε αυτά, δεν ήθελε καν να αντικρύσει το πρόσωπο της κόρης του και την απεκλήρωσε. Λυπόταν η ευλαβής κόρη το κατάντημα του πατέρα της να υπηρετεί ψεύτικους θεούς και να μη θέλει να ανοίξει τα μάτια του στο αληθινό Φως, στον Χριστό. Με τον καιρό γιγάντωσε ο πόθος της, αν χρειασθεί να μαρτυρήσει κι αυτή για τον Χριστό, όπως τόσοι άλλοι.

Έπαρχος το έτος 270 στα μέρη εκείνα ήταν ο Ολύβριος, που ήταν γνωστός για την αγριότητά του και το μίσος του εναντίον των χριστιανών, που τους θεωρούσε επικίνδυνους για την αυτοκρατορία. Όταν επισκέφθηκε την Αντιόχεια και έμαθε ότι η κόρη του επισήμου ιερέα των ειδώλων ήταν χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της, διέταξε να την συλλάβουν και να την οδηγήσουν μπροστά του να δικαστεί. Η αγνή κόρη προσευχόταν στο δρόμο να της δώσει ο Κύριος δύναμη και σοφία να κρατήσει την πίστη της μέχρι τέλους και να αντέξει τα βασανιστήρια. Όταν έφθασαν στο παλάτι, ο Έπαρχος τη ρώτησε να ειπεί το όνομά της και ποιον θεόν πιστεύει. Η χριστιανή κόρη με θάρρος του απάντησε: «Μαρίναν με λέγουσιν, της Πισιδίας γέννημα και θρέμμα, ελευθέρων γονέων τέκνον και εύχομαι να γίνω δούλη του Θεού και Σωτήρος μου Ιησού Χριστού, όστις έκαμεν όλον τον κόσμον». Ο Έπαρχος όταν είδε ότι με τις συμβουλές και τις υποσχέσεις δεν μπορούσε να της αλλάξει τις πεποιθήσεις της, άρχισε τις απειλές και τα μαρτύρια.

Επί ημέρες βασάνιζαν την αφοσιωμένη στον Χριστό αγνή κόρη. Κατά τη διάρκεια της ημέρας υπέφερε τα απάνθρωπα βασανιστήρια και τη νύχτα την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή. Εκεί στο σκοτεινό κελλί αντιμετώπιζε με θάρρος τις επιθέσεις του σατανά, που επεδίωκε «ως λέων ωρυόμενος» να την εκφοβίσει. Αλλά είχε και την παρηγορία και την ενίσχυση του Τιμίου Σταυρού, που ακτινοβολούσε ουράνιο φως και ιαματική χάρη.

Η Μέρτυς υπέφερε με γενναιότητα τους ραβδισμούς με αγκαθωτά ραβδιά, το ξέσχισμα του σώματός της με σιδερένια νύχια, το κρέμασμα στο ξύλο, τα καψίματα στις πλευρές και στο στήθος της με μεγάλες αναμμένες λαμπάδες, το βούτηγμα στο μεγάλο καζάνι και τόσα άλλα, που μετάτρεψαν το εφηβικό της σώμα σε μια αιμορροούσα πληγή. Πλήθη ανθρώπων παρακολουθούσαν τα μαρτύριά της με ποικίλα αισθήματα. Πού εύρισκε τη δύναμη το δεκαπεντάχρονο αυτό κορίτσι να τα αντιμετωπίζει με τόση ηρεμία και καρτερία όλα αυτά και επί πλέον να ευχαριστεί το Θεό που την αξιώνει για την αγάπη Του να υποφέρει! Την απάντηση την πήραν την τελευταία ημέρα του μαρτυρίου της. Όταν την έφεραν από τη φυλακή και την έστησαν και πάλι μπροστά στον Έπαρχο, δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μα είναι αυτή η ίδια που μέχρι την προηγούμενη ημέρα της ξέσχιζαν το πρόσωπό της και ολόκληρο το σώμα της; Πώς δεν βλέπουν ούτε ίχνη από τις πληγές της; Κατάπληκτοι ακούν σε λίγο με παρρησία να αποκαλύπτει στον ηγεμόνα το τι συνέβη. «Μάθε ότι ο αληθινός και μόνος Θεός, που θεραπεύει ψυχές και σώματα, με θεράπευσε». Και σαν επιβεβαίωση των λόγων της, φοβερός σεισμός έσεισε τον τόπο και ακούστηκε φωνή από τον ουρανό, που καλούσε τη μάρτυρα να απολαύσει τον στέφανον της αφθαρσίας στα ουράνια σκηνώματα. Το πλήθος συγκλονίστηκε απ' όσα έβλεπε και άκουγε και πίστεψαν στον Χριστό χιλιάδες, που τον ομολογούσαν ως Θεόν τους και διεκήρυτταν ότι ήσαν και αυτοί έτοιμοι να θυσιαστούν για τον Χριστό.

Ο Έπαρχος πανικοβλήθηκε και πήρε την πιο απάνθρωπη απόφαση. Διέταξε τον στρατόν του να φονεύει χωρίς άλλη διαδικασία όποιον λέγει ότι πιστεύει τον Χριστό ως Θεό και δεν δέχεται να θυσιάζει στα είδωλα. Στον γενικό αυτό διωγμό, στην Επαρχία της Πισιδίας, μαρτύρησαν δέκα πέντε και πλέον χιλιάδες.

Η Εκκλησία μας δέχθηκε το ειδικό αυτό Βάπτισμα του αίματός τους, τους κατέταξε στη χορεία των Αγίων Μαρτύρων και τους εορτάζει την 16ην Ιουλίου, παραμονή της εορτής της Αγίας Μαρίνας.

Επί πλέον, ο Έπαρχος πρόσθεσε και ένα ακόμη κακούργημά του. Από φόβο μήπως αν παραταθεί η ζωή της Μαρίνας αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο αριθμός των χριστιανών, έδωσε διαταγή να αποκεφαλισθεί. Έτσι η Μεγαλομάρτυς παρέδωκε την ψυχή της στον Νυμφίον της Χριστόν, το δε μαρτυρικό πάναγνο σώμα της το ενταφίασαν κρυφά οι χριστιανοί με βαθειά ευλάβεια. Αργότερα τα ιερά Λείψανά της μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και εφυλάσσοντο στον ναόν του Χριστού Παντεπόπτου μέχρι την κατάληψη της Πόλης από τους σταυροφόρους.

Η Εκκλησία τιμά τη Μεγαλομάρτυρα Αγία Μαρίνα την 17ην Ιουλίου.

http://www.impantokratoros.gr/agia-marina.el.aspx

St. Marina’s miracle

A few years ago, a family from Lemessos, Cyprus, named Vassiliou received the following miracle. In Greece they are well known from the televised requests they made in order to find a donor for their young boy Andrea, who suffered from leukemia. The donor was indeed found and the parents began preparing for their trip to Texas, U.S.A where the bone marrow transplant was going to be performed. Meanwhile, they also prayed and begged Jesus Christ to save their boy. Before they left for the U.S.A the parents heard of St. Marina’s miracles and they called the monastery of St. Marina located on the island of Andros in Greece to ask for Her blessing. The Elder of the monastery, Archimandrite Fr. Cyprianos promised that he would pray to St. Marina. He also wished the parents for St. Marina to be with Andrea in the operating room, to help him. With Elder Cyprianos’ blessing and with strong faith that St. Marina would help indeed, the Vassiliou family went to the U.S.A.

After the necessary pre-operation tests that Andrea had to undergo, he was taken to the operating room. A short time before the operation was to begin, a woman came to see the surgeon who would be operating on Andrea. She said that she was Andrea’s doctor and asked to be allowed to observe the operation. The conversation that ensued proved that the woman was indeed a doctor. However, the surgeon replied that ‘outside’ doctors were not permitted to be present in the operating room and that his medical teams’ policy was that no doctor other than those on the team be involved in such delicate operations. The persistence of the woman however, convinced the surgeon to allow her in the operating room. But before, he asked her to leave her coordinates at the administration desk. The unknown doctor did as told and then entered the operating room with the surgeon. During the operation, she gave several directions regarding the progress of the procedure. The operation went well and in the end the surgeon thanked the woman and exited the operating room.

Andrea’s parents immediately went to inquire about the outcome of the surgery and the surgeon replied that all had gone very well, adding that he could not understand why they had brought Andrea to him when they had such a fine doctor. The parents were surprised and responded that they had not brought any doctor with them.  The surgeon insisted however. He also told them that when he came out of the operating room Andrea’s doctor had remained there for a little longer with the rest of the operating team and therefore, she would probably still be around. He recommended that they look for her. The search however, proved pointless as the ‘woman doctor’ was nowhere around. The Vassiliou couple then concluded that it must have been a doctor from Greece or Cyprus who had decided to travel to the U.S.A and contribute to the delicate operation. They expressed the wish to know who she was so that they may be able to thank her, and at the surgeon’s recommendation they then went to the administration desk to ask for her coordinates.

It was with utter surprise that they read that the unknown woman had signed with the name “Marina from Andros”. Tears of gratefulness and joy filled their eyes as they recalled that the Elder at the monastery had said to them that he wished Andrea to have St. Marina in the operating room to help him.

Andrea’s parents shared with the media their joy both for the successful operation and Andrea’s recovered health and for the miracle they received.

The Vassiliou family made the vow that the entire family will be present at the saint’s monastery every year on the saint’s feast day (July 17) and Elder Cyprianos reports that the family has been making the annual trip from Lemessos to Andros every summer to thank Saint Marina for saving Andrea.

Miracles performed by the saints have never ceased to take place in the Orthodox Church. With these miracles, may our Lord Jesus Christ help us build our faith.

Του Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβροσίου

Δευτέρα, 16 Ιούλιος 2012 14:13 

Δια του Δελτίου Tύπου της 6ης Ιουλίου ε.έ. η Διαρκής Ιερά Σύνοδος εγνωστοποίησε τον καταρτισθέντα πίνακα των θεμάτων, τα οποία πρόκειται να εξετάσει η Ιεραρχία κατά τον προσεχή Οκτώβριο, η οποία θα συνεδριάσει από 2 έως 5 Οκτωβρίου 2012, είναι δε τα παρακάτω:

«Η ποιμαντική της Εκκλησίας στην εποχή των μνημονίων».
«Οι δυσκολίες της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής Της» και
«Εκκλησία, νέες αντιλήψεις και νέα τεχνολογία».

Ατενίζοντας τα θέματα αυτά η επισκοπική μας καρδιά ετρώθη! Πληγώθηκε, καί πολύ μάλιστα, διότι, καθ’  ον χρόνον η πίστη διώκεται και η Ελλάδα χάνεται, εμείς οι Ταγοί της Εκκλησίας μοιάζουμε σαν νά μένουμε απαθείς καί με αδιαφορία «να χτενιζόμαστε»!

Τρέχουμε π.χ για να υποδεχθούμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη, διοργανώνουμε τελετές υποδοχής, που θυμίζουν τους θριάμβους της Ρωμαϊκής εποχής, συνωστιζόμαστε για το ποιος θα κερδίσει την εύνοιά Του, είμεθα σπάταλοι στο λιβάνισμα, ξοδεύουμε κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ και με όλα αυτά όχι μόνο προδίδουμε την πρωτοχριστιανική απλότητα, αλλά και σκανδαλίζουμε τον Λαό!

Άσφαλώς όλα αυτά δεν τα απαιτεί ο Πατριάρχης μας, πλήν όμως και δεν τα αποστρέφεται, δέν τα καταδικάζει, ούτε και τα απαγορεύει!

Πολύ π.χ. μας λυπεί το γεγονός, ότι συχνά διαβάζουμε αιχμηρά επικριτικά σχόλια για τον Πατριάρχη μας! Δεν φταίνε μόμο οι άλλοι! Καί ο ίδιος δεν πρέπει να εκτίθεται με τά συχνά ταξίδια Του και τις πολυπληθείς ακολουθίες Του!

Έτσι δίδει αφορμή σέ πικρόχολα σχόλια!  Δήτε π.χ. τι έγραψε η εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" στο κύριο άρθρο της 6ης Ιουλίου ε.έ.

Παραλληλίζει τόν Πατριάρχη μας με τον Πάπα της Ρώμης καί γράφει: "Ο Πάπας λοιπόν κυρίαρχος πάντων, στον οποίο υποκλίνονται και οι Ορθόδοξοι επίσκοποι (εννοεί τόν Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο οποίος πολύ πρόσφατα, επισκεφθείς τη Ρώμη, και υποκλίθηκε στον Πάπα και το χέρι του Πάπα ασπάσθηκε) αιτούμενοι την ευλογία του!

Μήπως όμως και στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο δεν υποκλίνεται αδιακρίτως πλειάδα Ορθοδόξων επισκόπων τιμώντας τον περίπου με τιμές και λόγους, που ταιριάζουν προς ένα Πάπα; Το πρωτείο τιμής του Οικουμενικού Πατριάρχου πρακτικά φαίνεται να μη διαφέρει πολύ από το πρωτείο εξουσίας του Πάπα" της Ρώμης!

Απορρίπτουμε, λοιπόν,  αναφανδόν αυτήν την πολυτέλεια, την δουλοπρέπεια και την σπατάλη! Ο κόσμος καίγεται, κι εμείς .........χτενιζόμαστε! Και τούτο υποστηρίζουμε, καθ '  όσον πουθενά, μέσα από τα θέματα που ώρισεν η ΔΙΣ,  δεν μεταδίδεται μια ΑΓΩΝΙΑ.

Πουθενά δεν φαίνεται να θίγωνται οι υπαίτιοι! Πουθενά δεν φαίνεται διάθεση μάχης! Ώστε λοιπόν και εκείνοι, δηλ.οι πολιτικοί, μπορούν να συνεχίζουν το καταστρεπτικό τους έργο (π.χ. το γκρέμισμα της Πίστεως, την ανάδειξη των ψευδο-θρησκειών κλπ) κι εμείς, δηλ. οι της Εκκλησίας, να προσαρμοζόμαστε με σχετική άνεση στις νέες συνθήκες!

Πώς αλλοιώς να διαβάσω το θέμα για τις δυσκολίες της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής της;

Όλα αυτά μας οδήγησαν σε μία αγανάκτηση και εξέγερση, εξέγερση και διέργεση ψυχική, εσωτερική!

Για δεύτερη φοορά καταγράψαμε την αγωνία μας σ’ ένα χαρτί, συντάξαμε δηλ. μια αναφορά, την οποία και εταχυδρομήσαμε στους αρμοδίους της εκκλησιαστικής Διοικήσεως. Για δεύτερη φορά προτείναμε θέματα καυτά της επικαιρότητος.

Την πρώτη φορά με την από 16 Φεβρουαρίου ε.έ. ζητήσαμε την σύγκληση της Ιεραρχίας για να ασχοληθή με τα θέματα α) της  οικουμενικής Κινήσεως, β) της Μεταπατερικής Θεολογίας και γ) της μεταγλωττίσεως των λειτουργικών κειμένων.

Η ΔΙΣ όχι μόνον δεν ασχολήθηκε με αυτά, αλλά και δεν καταδέχθηκε  να μας τιμήσει με μια τυπική έστω απάντηση της. ΜΑΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΕ! ΜΑΣ ΑΓΝΟΗΣΕ! Στο καλάθι των αχρήστων έρριψε την αναφορά ενός εκ των παλαιοτέρων Αρχιερέων Μελών της! Τριάντα εξ χρόνια συμπληρώσαμε ως Αρχιερεύς!
      
Θα μας ακούσουν άραγε τώρα; Μακάρι! Εμείς, για να είμαστε ειρηνικοί με τη συνείδησή μας, πράττοντας το κατά δύναμη, προβαίνουμε σήμερα στις εξής δύο πρόσθετες ενέργειες.
Διαβιβάζουμε το κείμενο της δεύτερης αναφοράς-διαμαρτυρίας μας προς τους Σεβ. Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να λάβουν γνώση.
Καταφεύγουμε και στο χριστεπώνυμο Πλήρωμα, στο Λαό του Θεού, στους πιστούς, στα τέκνα της Εκκλησίας, για να μεταδώσουμε και σ' αυτά την αγωνία της ψυχής μας. Προβαίνουμε δηλ. στην παρούσα ανάρτηση, στο προσωπικό μας blog, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες που μας δίδει το διαδίκτυο. Μακάρι κάποιοι να ακούσουν την αγωνιώδη κραυγή μας: «Άγιοι Πατέρες, υψώστε τα Λάβαρα! Κηρύξτε την έναρξη της μάχης υπέρ της πίστεως!»
Αίγιον, 16 Ιουλίου 2012

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΣΗΜ. Ζητάμε συγγνώμην για τη χρήση της απλής καθαρεύουσας στο έγγραφό μας.
Είναι η εκκλησιαστική γλώσσα, την οποίαν δεν πρέπει να χάσουμε.

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο Κύριος της Δόξης και αι Οικουμενικοί Σύνοδοι

Δια τον Χριστόν και τους αποστόλους η Αγία Γραφή είναι η Παλαιά Διαθήκη εις την οποίαν προσετέθη η Καινή Διαθήκη. Τα ευαγγέλια του Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά συνετάγησαν ως οδηγούς εις την κάθαρσιν του έσω ανθρώπου, δηλαδή του πνεύματός του (νοός) εν τη καρδία, και τα πρώτα στάδια του φωτισμού πρό του βαπτίσματος δι' ύδατος. Εις αυτά ο Χριστός αποκαλύπεται ως ο ενσαρκωθείς Κύριος της δόξης εις το βάπτισμά του και την μεταμόρωσίν του, όταν φανερούται ως η κατά φύσιν πηγή της ακτίστου δόξης, βασιλείας και θεότητος του Πατρός. Το ευαγγέλιον του Ιωάννου συνετάγη δια τους ήδη βαπτισθέντας δι' ύδατος ως οδηγόν εις το βάπτισμα του Πνεύματος, δηλαδή τον φωτισμόν και την προκοπήν της καρδίας (ιδίωςΙων. 13:31-17) ίνα δια της ανιδιοτελής αγάπης φθάση εις τον δοξασμόν (Ιων. 17) δια του οποίου θεωρεί τον εν σαρκί Κύριον της δόξης να δοξάζεται εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν Αυτώ δια του μυστηρίου του σταυρού (Ιων. 13:31;18-21). Δια τον λόγον αυτόν αυτό του Ιωάννου καλείται το "πνευματικόν ευαγγέλιον,"

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Το φως, ο Χριστός, «ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος (τ. έ. Την αμαρτίαν, τον θάνατον, το κακόν) ή το φως». Δια τι;--«Ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως («πας»: και εγώ και συ, όταν κάνωμεν το κακόν) και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού ότι πονηρά εστιν» (Ιωάν. 3, 19-20). Κάποια μυστική ταύτισις υπάρχει μεταξύ του φωτός και του αιωνίου θείου αγαθού, όπως πάλιν υπάρχει μοιραία ενότης μεταξύ του σκότους και του σατανικού κακού, εντεύθεν εξηγείται το μίσος του σκότους και του κακού προς ό,τι είναι φωτεινόν και καλόν. «Ο ποιών την αλήθειαν έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθή αυτού τα έργα, ότι εν Θεώ εστιν ειργασμένα» (Ιωάν. 3,21).                                                                        Ο κόσμος είναι βυθισμένος εις το σκότος της αμαρτίας. Και μέσα εις αυτό το φοβερόν σκότος μόνον ο θαυμαστός Κύριος ηδύνατο να είπη δια τον Εαυτόν Του: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το φως της ζωής» (Ιωάν. 8,12). Άνευ του θαυμαστού Κυρίου Ιησού ο κόσμος είναι ένα σκότος πλήρες από φαντάσματα. Δεν σας φαίνονται άνευ του Χριστού οι άνθρωποι, όταν τους κοιτάξετε με το μάτι του Χριστού, σαν φοβερά φαντάσματα; Και δεν φαίνονται τα πράγματα επίσης σαν φανταστικαί σκιαί, μέσα από τας οποίας προβάλλει το τυφλόν τέρας του θανάτου; Εάν έχετε το θάρρος να αντικρύσετε την φρίκην με τα μάτια σας, θα το αισθανθήτε αυτό και τότε, τότε δεν σας απομένει τίποτε άλλο παρά ο θρήνος και το πένθος δια τον Χριστόν. Διότι ο άνθρωπος, περιπατών άνευ του Χριστού μέσα εις το θέατρον των σκιών που λέγεται κόσμος, «ουκ οίδε που υπάγει» (πρβλ. Ιωάνν.12,35). Δια να μάθη που πηγαίνει, και ποίος δρόμος οδηγεί από αυτόν τον κόσμον εις τον άλλον, ο άνθρωπος πρέπει να γίνη υιός φωτός. Πως;--Δια της πίστεως εις τον Χριστόν ως το φως του κόσμου, διότι δια της τοιαύτης πίστεως γεννάται ο ίδιος ο άνθρωπος εκ του φωτός και γίνεται τέκνον φωτός, υιός φωτός (πρβλ. Ιωάνν. 12,36).   

Συνεχίζεται.