Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ο άνθρωπος όμως, όταν συνοψισθή εις τας αισθήσεις, είναι πολύ πρωτόγονος και αγροίκος. Δια τούτο η ορθολογιστική φιλοσοφία με επί κεφαλής τον Ντεκάρτ και τον Καντ προτείνει ένα νέον τύπον του ανθρώπου: τον άνθρωπον ως λογικήν. Ο άνθρωπος είναι πρωτίστως και υπεράνω όλων λογικόν ον. Επομένως ο άνθρωπος είναι δια της λογικής άνθρωπος. Όλα τα άλλα εντός του είναι τόσον ασήμαντα δια να ημπορούν να διεκδικήσουν το πρωτείον εις το είναι του.                                                                                           

Έχει παραλειφθή το σπουδαιότερον μέσα εις τον άνθρωπον, διαμαρτύρονται οι βουλησιοκράται, με οδηγούς τον Σοπενχάουερ και τον Στήρνερ. Ο άνθρωπος δεν δύναται να συνοψισθή ούτε εις τας αισθήσεις ούτε εις την λογικήν, αυτός ούτε το εν είναι ούτε το άλλο. Αυτός είναι πρωτίστως βούλησις. Ναι, λέγουν, ο άνθρωπος ως βούλησις είναι ο αληθινός άνθρωπος, αυτός είναι ο νέος άνθρωπος.                                                                                                                                                                     

Κύριε εκέκραξα προς Σε Ψαλμός 140 - Lord i have cried to You Psal

Kινδυνεύουμε να βρεθούμε εις το σκότος το εξώτερον

Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».

«Εκατοντάδα κεφαλαίων» του Αγίου Νικήτα του Στηθάτου:

«Να μη παραδέχεσαι τοὺς λογισμούς, που σπέρνει μέσα σου ο εχθρός (διάβολος) από υποψίες εναντίον του πλησίον. Είναι ψεύτικοι και ολέθριοι και τελείως απατηλοί. Γνώριζε ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν οι δαίμονες να σπρώξουν σε βάραθρον καταστροφής τις ψυχές εκείνων, που προοδεύουν στις αρετές. Γιατί με άλλον τρόπο δεν μπορούν οι δαίμονες να ρίξουν κανένα αγωνιστή στο βυθό της κατακρίσεως και της έμπρακτης αμαρτίας, παρά εάν τον πείσουν να δεχθή πονηρές υποψίες από την εξωτερική διαγωγή και τις διαθέσεις του πλησίον». 

Φώτης Κόντογλου - Ἡ Μοναδικότητα τῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας

Ὑπάρχει φανερὴ ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει καὶ κρυφὴ ὑπερηφάνεια.
Τὴν κρυφὴ ὑπερηφάνεια ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, λέγοντας: «Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτομίας μὴ ἀνεχομένη τὸ ἀρχαῖον».
Αὐτὴ τὴν ὑποχθόνια ὑπερηφάνεια, ποὖναι κρυμμένη κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινολογία καὶ τὴν ταπεινοφάνεια, ἔχουνε ὅσοι δὲν σέβουνται τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὴ λατρεία καὶ στὶς ἐκκλησιαστικὲς τέχνες, καὶ θέλουνε νὰ εἰσάξουνε σ᾿ αὐτὴ κάποιους νέους τρόπους ποὺ εἶναι ὁλότελα ξένοι πρὸς τὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὄχι μοναχὰ ξένοι πρὸς τὸν πνευματικὸν χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ὁλότελα ἀντιορθόδοξοι.

Ω Σύνοδοι Πατέρων, που νυν δέος αφορισμών, ους εξηνέγκατε; Που λόγος αναθεμάτων;

Εάν έζη σήμερον ο Γεννάδιος Σχολάριος και έβλεπε την αθέτησιν των Ιερών Κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων και της διδασκαλίας των θεοφόρων Πατέρων, θα εθρήνει γοερώς ως άλλος Ιερεμίας: «Τις δώσει τη καρδία μου στεναγμόν, τω στήθει μου κοπετόν, τοις οφθαλμοίς μου πηγάς δακρύων, κόνιν τη κεφαλή μου και τω στόματί μου θρήνον εξάκουστον; Ω Σύνοδοι Πατέρων, ως μάτην ημίν τους θριγγούς εκείνους επήξασθε, εική ταις απειλαίς ημάς ωχυρώσατε. Που νυν δέος αφορισμών, ους εξηνέγκατε; Που λόγος αναθεμάτων; Ή και υμάς έδει, τον Ιησούν μιμουμένους, τας της απολογίας οδούς αποκλείσαι τοις πατρολοίαις, ως νυν γε περί της αμαρτίας ημών ουκ έχομεν πρόφασιν, πολλάκις υμών ελθόντων και λαλησάντων. Ω συγγράμματα Πατέρων, δυνάμει σοφίας και συμβουλία Πνεύματος συγκεκροτημένα, νυν πεπατημένα δεινώς. Ω σίτος δογμάτων και νόμος πατρίων υπό των αχύρων υμών περιυβρισμένος. Ω μικροψυχίας και ολιγοπιστίας και δισταγμού και αδιαφορίας ημών περί τα σεμνότατα, υφ΄ ων πόρρω των ευαγγελικών και χριστιανικών ηθών και νόμων εβουλευσάμεθα, βαθέως πεποιηκότες βουλήν, και ου δια Κύριον… Ω δεινοτάτης αλογίας και αμαθίας, υφ΄ ων ποτε τοις και ατοπώτατα λέγουσι προσθησόμεθα, ουκ έχοντες άγιον και βέβηλον διαστέλλειν, ουδ΄ όλεθρον και σωτήρα… Ω τειχών ημίν της αϊδίου σωτηρίας καθηρημένων. Ω δουλείας ανηκέστου ψυχών. Ω πνευμάτων απαγωγής…»                                                                      

(Γενναδίου Σχολαρίου, Άπαντα τα Ευρισκόμενα, τομ. 3 σελ. 180).

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΣΕΒΑΣΘΗΤΕ ΤΟΥΣ Ι. ΝΑΟΥΣ!

Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ.

Τὸ ἄσεμνον εἰσέβαλε καὶ εἰς τοὺς Ἱ. Ναούς!

ΕΝΑ ἀπὸ τὰ σοβαρώτερα σημεῖα, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι εὑρισκόμεθα σὲ καιροὺς ἐσχάτους καὶ ᾿Αποκαλυπτικοὺς καὶ φανερώνουν τὴν ἠθικὴ ἐξαχρείωσι καὶ πνευματικὴ ἀθλιότητα τῆς μοιχαλίδος καὶ διεστραμμένης γενεᾶς μας, εἶναι ἡ ἀξιοθρήνητη καὶ πρωτοφανὴς σὲ ἀσέβεια εἰκόνα, ποὺ παρουσιάζουν στὶς ἡμέρες μας οἱ ᾿Ορθόδοξοι ναοὶ τῆς Πατρίδος μας, καὶ πιὸ συγκεκριμένα, εἶναι ὁ κατακλυσμὸς αὐτῶν ἀπὸ πλήθη ἀσέμνως ἐνδεδυμένων γυναικῶν κάθε ἡλικίας καὶ κοινωνικῆς τάξεως. Καθημερινῶς πλέον διαπιστώνουμε ὅτι οἱ γυναῖκες, ποὺ ντύνονται ὅπως θέλει ὁ Θεὸς καὶ ὅπως ἐπιβάλλει ἡ ἑλληνορθόδοξη χριστιανική μας παράδοσι, ἀποτελοῦν δυστυχῶς μιὰ ὁλοένα καὶ ἐλαττουμένη μειονότητα. Σὲ μία βεβαίως ἐποχή, κατὰ τὴν ὁποία ὑπερτονίζονται, ὑποκριτικῶς πολλὲς φορές, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀμφισβητήσωμε τὸ δικαίωμα τῆς θλιβερῆς πλειονότητος τῶν γυναικῶν νὰ ἐνδύωνται ἄσεμνα καὶ προκλητικά. ᾿Ελεύθερες εἶναι σὲ μιὰ κοινωνία, ποὺ ζήλωσε τὴ «δόξα» τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων, νὰ ἀποβάλλουν καὶ τὶς ἐλάχιστες λωρίδες ὑφάσματος, ποὺ ἀπέμειναν στὰ σώματά τους, καὶ νὰ κυκλοφοροῦν ὁλόγυμνες στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες! Δὲν εἶναι ὅμως ἐλεύθερες καὶ δὲν ἔχουν κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νὰ εἰσέρχωνται μὲ ἄσεμνη καὶ ἀπρεπῆ ἐνδυμασία μέσα στοὺς ἱεροὺς ναούς. ᾿Εὰν ἔξω ἀπὸ τοὺς ναοὺς ἐπέτρεψαν στοὺς ἑαυτούς των ν᾿ ἀκολουθοῦν καὶ νὰ λατρεύουν τὴν αἰσχρὴ θεὰ μόδα, μέσα στοὺς ναοὺς εἶναι ὑποχρεωμένες νὰ σεβαστοῦν μιὰ ἄλλη πραγματικότητα, ἐντελῶς ἀντίθετη, ἄλλους κανόνες συμπεριφορᾶς, ἄλλους κώδικες ἐνδύσεως (dress codes), τοὺς ὁποίους ὑπαγορεύει ὄχι κάποιος ἀπὸ τοὺς πολλοὺς διεστραμμένους σχεδιαστὲς μόδας, ἀλλὰ ὁ μόνος ἅγιος, δίκαιος καὶ φοβερὸς Θεός.  

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η Αναγέννησις είχε πλημμυρίσει πολλάς καρδίας με ελπίδα. Τούτο ήτο φυσικόν, επειδή ο Ευρωπαίος άνθρωπος είχεν όντως μαραθή δια του Βατικανισμού. Δια του βρυκολακικού σχολαστικισμού του εις την φιλοσοφίαν και του ανθρωποφάγου ιησουϊτισμού του εις την ηθικήν, ο Βατικανισμός είχε απομυζήσει από τον Ευρωπαίον άνθρωπον τας δημιουργικάς ζωτικάς δυνάμεις του. Κατόπιν τούτου εθεωρήθη ως πρωτίστη ανάγκη η ανακαίνισις του Ευρωπαίου ανθρώπου με το ανθρωπιστικόν πνεύμα της αρχαίας Ελλάδος, δια να προληφθή ο θάνατός του. Δια να πραγματοποιηθή τούτο ήτο αναγκαίον, πρώτον να απομακρυνθή ο Ευρωπαίος άνθρωπος από τον Χριστόν και δεύτερον να διακόψη κάθε σύνδεσμον με τους άνω αοράτους κόσμους.                                                                        

Ούτως εμφανίζεται ο Ρουσσώ με την θεωρίαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψη εις την φύσιν και κάθε τι το υπερφυσικόν να εκδιωχθ΄ξ από μέσα του, ό,τι είναι φυσικόν είναι και καλόν. Ο φυσικός άνθρωπος είναι και ο καλύτερος άνθρωπος. Εδώ ευρίσκεται διατυπωμένη ολόκληρος η αιμιλιανή ηθική του Ρουσσώ και η παιδαγωγική του.                                                                                           
Ο Ρουσσώ επήρε πολλά από την φύσιν και τα εισήγαγεν εις τον άνθρωπον. Τίθεται όμως το εξής ερώτημα:  από τι αποτελείται η ιδία η φύσις του ανθρώπου; Από τας αισθήσεις, απαντά η αισθησιαρχική φιλοσοφία εν τω προσώπω του Λοκ και του Χιούμ. Όλη η φύσις του ανθρώπου εξάγεται από τας αισθήσεις και συνοψίζεται εις τας αισθήσεις. Όταν αφαιρεθή εκείνο το οποίον δεν είναι αναγκαίον δια τον άνθρωπον, τότε μένουν αι αισθήσεις, δια των οποίων ο άνθρωπος είναι άνθρωπος.