Πρεσβ. ∆ιονύσιος Τάτσης -- Ἡ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητος

 3. Φιληδονία: ὁ ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητος

 Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητας εἶναι ἡ φιληδονία. Οἱ ἄνθρωποι εὔκολα τὴν ἐπιλέγουν, ἐνῶ δύσκολα τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν πνευματικὴ εὐφροσύνη, ποὺ δίνει ἡ ἀγαθὴ μαρτυρία τῆς συνείδησης. Ἡ πρώτη εἶναι ἐφήμερη καὶ ἀφήνει μεγάλη πικρία, ἡ ὁποία ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ δημιουργεῖ πολλὰ ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἄβουλο, μαλθακὸ καὶ ἀδιάφορο γιὰ ὁ,τιδήποτε πνευματικό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν οἰκογένειά του, ἐὰν ἔχει, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινωνία εὐρύτερα. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸν ἐγκρατῆ, ποὺ εἶναι σταθερὸς στὶς ἀρχές του καὶ προσεκτικὸς στὴ ζωή του. Δὲν γίνεται ἕρμαιο τῆς ἡδονῆς, ἀλλὰ προτιμᾶ τὴν βαθιὰ ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀνώτερη ἀλλὰ καὶ μόνιμη στὴν ψυχή του. Ἡ ἁγνότητα ἐπιτυγχάνεται μὲ διαρκῆ ἀγώνα. Πρέπει τὰ πάθη τοῦ σώματος νὰ χαλιναγωγοῦνται, ἡ νηστεία νὰ εἶναι διαρκής, ἡ προσευχὴ συνεχὴς καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους ἀδιάκοπη. Καὶ βέβαια ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σκέφτεται «ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, ἀξιαγάπητο, καλόφημο, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου» (Φιλιπ. δ´ 8).

 4. Ἁγνότης καὶ γάµος

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος θεωρεῖ τὴν ἁγνότητα ἀναγκαία προϋπόθεση γιὰ ἕνα πετυχημένο γάμο. Αὐτὸ ποὺ ἡ ἐποχή μας ἀρνεῖται καὶ οἱ νέοι τὸ θεωροῦν ἀδύνατο. Ὅμως εἶναι τόσο χρήσιμη ἡ ἁγνότητα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ἀναλυτικὸς καὶ σα- φής: «Τίποτα δὲν στολίζει τοὺς νέους, ὅσο τὸ στεφάνι τῆς ἁγνότητας καὶ τὸ νὰ φθάσει ὁ νέος στὸ γάμο καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἀσέλγεια. Ἔτσι καὶ οἱ γυναῖκες θὰ μποροῦσαν νὰ γίνονται στοὺς νέους ἀξιαγάπητες, ὅταν ἡ ψυχὴ δὲν ἔχει προγευθεῖ τὴν πορνεία, οὔτε εἶναι διεφθαρμένη, ὅταν ὁ νέος γνωρίζει ἐκείνην μόνον τὴ γυναίκα, ἡ ὁποία ἔχει συνδεθεῖ μαζί του μὲ γάμο. Ἔτσι καὶ ὁ συζυγικὸς ἔρωτας γίνεται θερμότερος καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὴ γυναίκα περισσότερο γνήσια καὶ ἡ φιλία πιὸ στενή, ὅταν οἱ νέοι προχωροῦν πρὸς τὸ γάμο μὲ τέτοια προφύλαξη. Ἂν μάθει νὰ μένει ἁγνός, θὰ θεωρεῖ τὴ γυναίκα του ἀπὸ ὅλες τὶς γυναῖκες πιὸ ἀγαπημένη, θὰ τὴν βλέπει μὲ πολὺ φιλικὸ τρόπο, θὰ εἶναι πολὺ μονιασμένος μαζί της, καὶ ὅταν ὑπάρχει εἰρήνη καὶ ὁμόνοια, θὰ μποῦν ὅλα τὰ ἀγαθὰ μέσα σ᾽ ἐκείνη τὴν οἰκογένεια» (ὅπ. παρ. σελ. 321). Ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς ἀντιμετωπίζει τὸ γάμο ὡς ἰσόβιο γεγονός. Ἀρνεῖται κάθε ἰδέα διαζυγίου. Καὶ στὶς πολὺ δύσκολες καταστάσεις ἔχει ὑπομονὴ καὶ συνεχῆ ἀναφορὰ στὸν Θεὸ προκειμένου νὰ διατηρηθεῖ ἡ οἰκογένειά του. Ἐλπίζει πάντα γιὰ κάτι καλύτερο καὶ ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν τύχη τῶν παιδιῶν του ἀπὸ ἕνα ἐνδεχόμενο διαζύγιο. Στὴν ἐποχή μας ὁ θεσμὸς τοῦ γάμου διέρχεται βαθύτατη κρίση. Ὁ πολιτικὸς γάμος, τὰ σύμφωνα συμβίωσης καὶ τὰ διαζύγια τὴν ἐπιβεβαιώνουν. Οἱ ἄνθρωποι πιὰ ἀδιαφοροῦν ἀπέναντι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ συζοῦν χωρὶς ἠθικοὺς φραγμούς. Μιλοῦν γιὰ συντρό- φους καὶ ὄχι γιὰ συζύγους. Παντρεύονται καὶ στὸ ράφι ἔχουν ἕτοιμη τὴν αἴτηση τοῦ διαζυγίου, στὴν πρώτη δυσκολία! Οἱ φιλονικίες εἶναι συχνότατες καὶ οἱ σχέσεις μονίμως διαταραγμένες. Δυστυχῶς λείπει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴ ζωή τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη αἰτία τῆς κρίσης, ποὺ ὑπάρχει στὴν οἰκογένεια καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐπιλέξουν τὴ ζωὴ τῆς ἁγνότητας, γιατὶ μόνο ἔτσι θὰ πετύχουν τὴν εὐτυχία στὴν παροῦσα ζωή. Δίχως αὐτή, πάντα θὰ δυστυχοῦν.

Πρεσβ.  ∆ιονύσιος Τάτσης   --  «Ο.Τ»