ΤΟ ΣΕΛΗΝΙΑΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ --- ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ

Α. Π.   118/210                                                                                  Ἐν Λαρίση 21/10 -3/11/2020

ΤΑ ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΕΝ ΧΡΗΣΕΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

 Δύο ἡμερολόγια χρησιμοποιοῦνται διά τήν μέτρησιν τοῦ χρόνου, μηνῶν καί ἡμερῶν: Τό σεληνιακόν καί τό ἡλιακόν. Καί τό μέν σεληνιακόν ὑπῆρχεν ἀπ’ ἀρχῆς εἰς χρῆσιν, ἀνεγνωρίζοντο δέ αἱ ἡμέραι ἑκάστου μηνός ἕνεκα τῆς σμικρύνσεως καί μεγεθύνσεως, ἀλλά καί τῶν φάσεων τῆς σελήνης. Τοῦτο φαίνεται καί εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην διά τόν καθορισμόν τῶν ἑορτῶν, ἰδιαιτέρως δέ τήν τοῦ Πάσχα. Τό δέ ἡλιακόν ἔγινε ἀργότερον, ὀλίγον πρό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης Ἰούλιον Καίσαρα, ἐξ οὗ καί τό ὄνομά του, Ἰουλιανόν ἡλιακόν ἡμερολόγιον. Τοῦτο εἶναι σταθερόν, ἔχον ἡμέρας 365 καί ὥρας 6 ἀκριβῶς, τά δέ δίσεκτα, ἡμέρας 366 ἀκριβῶς. Ἔχει δέ τήν ἀρχήν τοῦ ἔτους καί μηνῶν τήν 1^ην Ἰανουαρίου, καί εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν καί δέν χρειάζονται περί αὐτοῦ περισσότερα. Θά εἴπωμεν δέ περισσότερα διά τό σεληνιακόν, τό ὁποῖον εἰς τούς πολλούς εἶναι ἄγνωστον καίτοι βλέπομεν συνεχῶς τήν σελήνην νά κινῆται εἰς τόν οὐρανόν. Τοῦτο χρησιμοποιεῖται μόνον διά τήν εὕρεσιν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Μέ τόν συνδυασμόν δέ ἡλιακοῦ καί σεληνιακοῦ ἡμερολογίου, γνωρίζομεν τάς κινητάς καί σταθεράς ἑορτάς ἑκάστου ἔτους.

 

ΙΣΗΜΕΡΙΑΙ – ΜΕΤΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 

ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΕΛΗΝΙΑΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

 

Ὡς γνωστόν, δύο ἰσημερίαι λαμβάνουν χώραν κατ’ ἔτος (12 ὥρας ἡ ἡμέρα καί δώδεκα ὥρας ἡ νύκτα): Ἡ τῆς Ἀνοίξεως, κατά τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου καί ἡ ἀντίστοιχος τοῦ Φθινοπώρου, κατά τήν 9 Σεπτεμβρίου.

Κατά τό σεληνιακόν ἡμερολόγιον, ἡ μέτρησις τοῦ ἔτους ἀρχίζει κατά ἤ μετά τήν ἰσημερίαν τῆς Ἀνοίξεως. Ὅθεν, ἐάν κατά τήν 7^ην Μαρτίου, κατά τήν ὁποίαν γίνεται ἡ ἰσημερία τῆς Ἀνοίξεως, γεννηθῆ νέα σελήνη, τότε ἀκριβῶς λαμβάνει χώραν ἡ ἀρχή τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους, βεβαίως καί τοῦ πρώτου αὐτοῦ μηνός. Ἡ ἀρχή ἑκάστου σεληνιακοῦ ἔτους, λόγω αὐξομειώσεως τῆς σελήνης, κυμαίνεται μεταξύ 7^ης Μαρτίου καί 4^ης Ἀπριλίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου. Ἡ σελήνη, ἡ ὁποία θά γεννηθῆ ἀπό 7 Μαρτίου ἕως καί 4 Ἀπριλίου, εἶναι καί λέγεται ΕΑΡΙΝΗ (Ἀνοιξιάτικη). Εἰς αὐτήν γίνεται ἡ 1^η τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός καί εἰς τάς 14 τοῦ αὐτοῦ ἔτους καί μηνός γίνεται ἡ πρώτη ἐαρινή πανσέληνος ἡ ὀνομαζομένη κατά τήν Παλαιάν Διαθήκην «τεσσαρεσκαιδεκάτη» (14^η), κατά τήν ὁποίαν ἑορτάζεται τό Νομικόν Πάσχα (Ἑβραϊκόν). Ἐάν πρό τῆς 7^ης Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου γεννηθῆ νέα σελήνη, αὕτη εἶναι χειμερινή, ἀλλά καί αἱ Πανσέληνοι, αἱ ὁποῖαι δυνατόν νά συμπέσουν μέχρι τῆς 20^ης Μαρτίου, εἶναι χειμεριναί καί δέν γίνεται μέ αὐτάς οὔτε ἀρχή τοῦ νέου ἔτους οὔτε ἡ 1^η ἐαρινή Πανσέληνος οὔτε ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» οὔτε τό Πάσχα. 

Ὅθεν ἡ ἰσημερία τῆς Ἀνοίξεως γίνεται τήν 7^ην Μαρτίου, κατά τό ἡλιακόν Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, καί ἡ ἀρχή τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός κυμαίνεται ἀπό τήν ἰσημερίαν τῆς 7^ης Μαρτίου ἕως τήν 4^ην Ἀπριλίου.

 

ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟΝ ἤ ΕΒΡΑΪΚΟΝ ΠΑΣΧΑ

 

Τό Νομικόν - Ἑβραϊκόν Πάσχα ἑορτάζεται πάντοτε καί σταθερά, εἰς τάς 14 τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός. Αἱ 14 ἡμέραι, αἱ ἐντός τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός, ὀνομάζονται ἀπό τήν Παλαιάν Διαθήκην «τεσσαρεσκαιδεκάτη», ἤ 1^η ἐαρινή πανσέληνος, δηλ. 14 ἡμέραι ἀπό τῆς γεννήσεως τῆς 1^ης ἐαρινῆς σελήνης. Αὕτη ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» τοῦ Πάσχα ἤ πρώτη ἐαρινή πανσέληνος τοῦ σεληνιακοῦ ἡμερολογίου, συμπίπτει (κατά τό ἡλιακόν Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον), ἀπό τήν 21^ην Μαρτίου καί φθάνει μέχρι καί τήν 18^ην Ἀπριλίου. Οὔτε κάτω ἀπό τήν 21^ην Μαρτίου οὔτε ἄνω τῆς 18^ης Ἀπριλίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου. 

Ὅθεν ἡ 21η Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου δεικνύει τό κατώτατον ὅριον τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἑβραϊκοῦ Πάσχα (Νομικοῦ) καί ἡ 18^η Ἀπριλίου δεικνύει τό ἀνώτατον ὅριον αὐτοῦ. Οὗτοι οἱ ὅροι, ἐφ’ ὅσον ἐξαρτῶνται ἀπό τήν ἰσημερίαν καί τό νέον σεληνιακόν ἔτος καί μήνα, εἶναι ἀπαράβατοι, διότι ἡ σελήνη καί ὁ ἥλιος τηροῦν ἀκριβῶς τούς ὅρους, τούς ὁποίους προσετάχθησαν ἀπό τόν Ποιητήν των νά ἐκτελοῦν, ὅπως ἄλλωστε καί ἅπασα ἡ κτίσις.

Π.χ. Ἐάν εἰς τήν 7^ην Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, εἰς τήν ὁποίαν γίνεται ἡ Ἰσημερία, συμπέση νά γεννηθῆ καί νέα σελήνη, τότε αὕτη (ἡ 7^η Μαρτίου) εἶναι καί ἡ πρώτη ήμέρα τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί εἰς τάς 14 τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός, ἤτοι εἰς τήν 21^ην Μαρτίου, θά γίνη ἡ ἑορτή τοῦ Νομικοῦ - Ἑβραϊκοῦ Πάσχα εἰς τό κατώτατον ὅριον.

Καί ἐάν, μετά τήν 7^ην Μαρτίου καί ἕως τήν 4^ην Ἀπριλίου, συμπέση γέννησις νέας σελήνης, μέ αὐτήν θά ἀρχίση ἡ μέτρησις τοῦ σεληνιακοῦ νέου ἔτους καί μηνός, καί εἰς τάς 18 Ἀπριλίου θά ἑορτασθῆ εἰς τό ἀνώτατον ὅριον τό Νομικόν ἤ Ἑβραϊκόν Πάσχα.

 

ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΠΑΣΧΑ

 

Ἡ Ἑβραϊκή λέξις Πάσχα σημαίνει διάβασις, ἀπελευθέρωσις ἀπό τήν αἰχμαλωσίαν τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπό τόν Φαραώ, ἐνῶ διά τό Χριστιανικόν, σημαίνει ἀπελευθέρωσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τάς φυλακάς τοῦ Ἅδου καί τοῦ θανάτου ὑπό τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν διά τῆς Ἀναστάσεώς Του.

 Τό ἅγιον Χριστιανικόν Πάσχα ἕπεται τοῦ Νομικοῦ. Πρῶτα γίνεται τό Νομικόν, τό ὁποῖον ἑορτάζεται εἰς οἱανδήποτε ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος συμπέση ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» ἤ 14η ἡμέρα τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός,  καί τήν πρώτην Κυριακήν μετά τό Νομικόν ἤ Ἑβραϊκόν Πάσχα, γίνεται τό ἅγιον Πάσχα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀνέστη ἡμέραν Κυριακήν μετά τό Νομικόν καί διά τοῦτο ἑορτάζομεν τό Πάσχα ἡμέραν Κυριακήν καί μετά τό Νομικόν. Οὕτω λοιπόν καί τά ὅρια τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ σωτηρίου Χριστιανικοῦ Πάσχα, κυμαίνονται ἀπό 22 Μαρτίου, καί φθάνουν μέχρι τήν 25^ην Ἀπριλίου. π.χ. Ἐάν ἡ 21 Μαρτίου, εἰς τήν ὁποίαν γίνεται τό Νομικόν Πάσχα, εἰς τό κατώτατον ὅριον, συμπέση ἡμέραν τῆς ἑβδομάδος Σάββατον, τήν ἀμέσως ἑπομένην ἡμέραν, Κυριακήν 22 τοῦ Μηνός Μαρτίου, θά γίνη τό Χριστιανικόν Πάσχα. Ὅπως πάλιν, ἐάν εἰς τάς 18 Ἀπριλίου γίνη τό Νομικόν Πάσχα καί τοῦτο συμπέση Κυριακήν, τήν ἑπομένην Κυριακήν, ἥτοι τήν 25^ην Ἀπριλίου θά γίνη εἰς τό ἀνώτατον ὅριον τό ἅγιον καί Χριστιανικόν Πάσχα. Οὔτε ἄνω τῶν ὁρίων τούτων γίνεται οὔτε κάτω τούτων.

Μέ τά ἀνωτέρω περί ἰσημερίας, περί τοῦ πότε γίνεται ἡ ἀρχή τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους, περί τῆς «τεσσαρεσκαιδεκάτης» κ.λπ., ὁ ὅρος, ἤ κανών περί τοῦ πότε γίνεται τό ἅγιον Πάσχα, κατηρτίσθη ὡς ἑξῆς: «Τό Πάσχα δέον νά ἑορτάζεται τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν πρώτην ἐαρινήν πανσέληνον καί ὡς ἐκ τούτου, μετά τήν ἰσημερίαν». Δηλαδή μέ ἄλλα λόγια, «Τό Νομικόν - Ἑβραϊκόν Πάσχα, βάσει τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἑορτάζεται πάντοτε καί αἰωνίως τήν πρώτην ἐαρινήν πανσέληνον, καί τό Ἅγιον Χριστιανικόν Πάσχα, τήν πρώτην Κυριακήν μετά τό Νομικόν. Ὁ ὅρος εἶναι σαφέστατος καί οὐδεμία ἀνωμαλία ὑπῆρξε οὔτε θά ὑπάρξη ποτέ εἰς τούς αἰῶνας.

 

ΠΡΩΤΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ

ΛΥΘΕΝ ΥΠΟ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

Ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ ὁποῖος τρέφεται μέ τήν δημιουργίαν σκανδάλων καί ἐχθροτήτων μεταξύ τῶν ἀγωνιζομένων Χριστιανῶν προεκάλει διαφωνίας εἰς τούς εἰσερχομένους εἰς τόν Χριστιανισμόν Ἑβραίους περί τοῦ πότε νά ἑορτάζεται τό Πάσχα, δηλ., ὅπως ὑπεστήριζον οἱ προσερχόμενοι εἰς τόν Χριστιανισμόν Ἰουδαῖοι, ἤ ὅπως ἐγνωρίσθη ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους, μέ ἀποτέλεσμα νά προκύψει τό πρῶτον σκάνδαλον εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί νά μήν ὑπάρχη ἑορτολογική ἑνότης καί συμφωνία. Οὕτω προεκαλοῦντο διαφωνίαι, ταραχαί καί σκάνδαλα, τά ὁποῖα ἐξηνάγκασαν τόν Μέγαν Κωνσταντῖνον, νά ἀναθέση τό θέμα εἰς τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον (325 μ.Χ.), ἡ ὁποία τό ἔλυσεν ὁριστικῶς. Μετά ταῦτα ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἐνημέρωσε μέ χαρμοσύνους ἐπιστολάς ὅλην τήν ἐπικράτειαν περί τῆς λύσεως τοῦ μεγίστου τούτου προβλήματος περί τοῦ ἁγίου Πάσχα καί οὕτω ἐξησφαλίσθη ἡ ἑορτολογική ἑνότης ὅλων τῶν ἀπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Χριστιανῶν.

 

ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ  ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΣΧΙΣΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

ΜΗ ΙΑΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΣΕΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑ

 

Ὡς γνωστόν ὁ Πάπας Ρώμης τό 1054 προεκάλεσε τό δεύτερον σκάνδαλον εἰς τήν Μίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί τό πρῶτον σχίσμα Ἀνατολῆς - Δύσεως,μέ μοναδικήν αἰτίαν τό ὅτι οἱ τότε Ἅγιοι Πατέρες δέν τοῦ παρεχώρησαν τό ἑωσφορικόν πρωτεῖον, τό ὁποῖον αὐθαιρέτως ἐζήτει. Λέγομεν δέ αὐθαιρέτως, καθ’ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις, διά τοῦ «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καί ἐπί γῆς… ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἀμήν» (Ματθ.  κη΄ 18-20), καθιστᾶ σαφές, ὅτι ἐκεῖνο τό ὁποῖον φυσικῶς ὡς Θεός κατεῖχε, ἐδόθη καί εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν του, δηλ.  κάθε ἐξουσία εἰς τόν οὐρανόν καί ἐπί τῆς γῆς. Ἡ ἐξουσία ἐδόθη εἰς Αὐτόν τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ὡς Θεάνθρωπος, ἔχων φυσικῶς καί τό Πρωτεῖον καί τήν Μοναδικότητα, δίδει ἐντολήν εἰς τούς Ἁγίους Ἀποστόλους νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιον εἰς πάντα τά ἔθνη κ.λπ. μή διακρίνων καί μή ἀναγνωρίζων ἰδιαίτερα πρωτεῖα εἰς οὐδένα ἐξ’ αὐτῶν. 

Ὅθεν, ὁ Πάπας ἔκτοτε, ἀφοῦ δέν ἐπέτυχε τόν στόχον του, ἐμίσει τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν καί ἔκαμε τό πᾶν νά τήν διαλύση καί ἐπιτύχη ἔστω καί μελλοντικῶς τά πρωτεῖα. Ἐνίσχυσε πρός τοῦτο τούς Τούρκους πρός ἅλωσιν τῆς Κων/λεως καί κατ’ ἐπέκτασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς.

Ἡ Δύσις μέ τά πρωτεῖα καί τά ἀλάθητα, ἔφθασεν εἰς μεγάλην πτῶσιν, ἔγινε «ὁμοία τῶ Διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Καί οὕτω ἀκολουθεῖ ὁ πόλεμος ἐναντίον ὅλων τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἱερῶν Παραδόσεων, τά ὁποῖα παραποιεῖ καί παρερμηνεύει καί οὕτω νοθευμένα τά διοχετεύει ὡς ἀληθῆ, εἰς ὅλην τήν Ἀνατολήν καί εἰς ὅλον τόν κόσμον.

Παρ’ ὅλην δέ τήν σθεναράν ἀντίστασιν τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τό «Πρωτεῖον» καί «Ἀλάθητον», τά ὁποῖα ὁ Πάπας ἐπιμόνως διεξεδίκει καί προέβαλλεν, ἐπ’ οὐδενί εἰρήνευσεν οὔτε ὑπήκουσεν εἰς τήν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας καί οὔτε ἔπαυσεν τάς ἐνεργείας ἐπιτεύξεως τοῦ ἰσχυροῦ του πόθου, ὅπως ἐξισωθῆ μέ τούς αὐτοκράτορας τῆς ἀρχαίας Ρώμης καί ὡς πολιτικός καί ὡς θρησκευτικός ἄρχων. Ἐπειδή δέ ὁ Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερεν τήν πρωτεύουσαν καί τήν διοίκησιν τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας εἰς τήν Νέαν Ρώμην, τήν Κωνσταντινούπολιν, ὁ Πάπας μή ἐπιτυχῶν δι’ ἄλλου τρόπου τόν πόθον του, προεκάλεσεν τό σχῖσμα τοῦ 1054 καί οὕτω κατέστη αὐτός κυρίαρχος τῆς Δύσεως, ἤτοι τοῦ ἡμίσεος τῆς Αὐτοκρατορίας.

 

ΤΡΙΤΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΣΧΙΣΜΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ

ΚΑΙ ΤΑΥΤΑ ΜΗ ΙΑΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΣΕΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑ

 

Πρῶτον σόφισμά του πρός προσηλυτισμόν καί κυριαρχίαν καί ἐπί τοῦ ἑτέρου ἡμίσεος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἤτοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, ὑπῆρξεν ἡ ἐκ μέρους του κατασκευή νέου ἡμερολογίου. Ἐκάλεσε πρός τοῦτο τούς ἀθέους ἀστρονόμους του καί μέ πολλά ψεύδη, παραχαράξεις καί παρερμηνείας ἁγιογραφικῶν κειμένων κατώρθωσε νά τό ὁλοκληρώση καί νά τό ἐφαρμόση ὁ ἴδιος εἰς τήν Δύσιν ὀνομάζων αὐτό εἰς τό ὄνομά του Γρηγοριανόν. Ἡ ἐπινόησις αὕτη καίτοι ἐν πρώτοις ἠχεῖ καί φαίνεται ὡς κάτι τό ἀσήμαντον, τῆ οὐσία ἀπετέλεσεν τό πρῶτον βῆμα πρός ἐφαρμογήν καί ἑδραίωσιν τῆς μελλούσης τότε νά ἱδρυθῆ Πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τήν βλέπομεν ἐξελισσομένην σήμερον.

 Τοῦτο ἐπεχείρησε νά τό ἐπιβάλη καί εἰς τήν Ἀνατολήν, ἀλλ’ οἱ τότε Πατέρες ἦσαν ἰσχυροί εἰς τήν Πίστιν καί μέ 4 Πανορθοδόξους Συνόδους τό κατεδίκασαν καί τό ἀναθεμάτισαν. Τό Γρηγοριανόν Παπικόν ἡμερολόγιον ἀποτελεῖ τήν μητέρα τῆς πανθρησκείας τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ καί τό σίγουρον ἐργαλεῖον, διά τοῦ ὁποίου οὗτος ἐξηπλώθη καί ἐπεκράτησεν, ἑδραιῶν κατ΄ αὐτόν τόν τρόπον καί τήν θρησκευτικήν καί πολιτικήν κυριαρχίαν τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος, κατά τόν 20^ον αἰῶνα ἐπεδίωξε καί κατώρθωσε νά ἐλέγχη μέσω τοῦ Π.Σ.Ε. ὅλας τάς ἀνά τόν κόσμον θρησκευτικάς ὁμάδας καί δόγματα. Διά νά ἔχη δέ καλύτερα ἀποτελέσματα ἐξαπλώσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐζήτησε νά ἔχη καί τήν «εὐλογίαν» τῆς Ἐκκλησίας. Πρός τοῦτο, ἐν ἔτει 1920, ὑπεχρέωσε τήν σύνοδον τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, ἡ ὁποία εἶχε ἤδη ἐμπλακεῖ εἰς τά δίκτυα τῆς Μασωνίας, νά ἐκδόση ἐγκύκλιον ἀπευθυνομένην «ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ». Εἰς τήν ἐγκύκλιον ταύτην συμπεριέλαβε καί τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, οὕτως ὥστε, μέ τήν ἀποδοχήν τοῦ ἰδικοῦ του Γρηγοριανοῦ, νά ἐνισχυθῆ καί αὐτό μέ τήν «εὐλογίαν» τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά γίνη εὐκόλως καί ἄνευ τινός ἀντιλογίας ἀποδεκτόν, ὅπερ καί ἐγένετο!

Οὕτω μετά τήν ἔκδοσιν τῆς «Ἐγκυκλίου» τοῦ 1920 ὑπό τῆς συνόδου τοῦ Πατριαρχείου, συνῆλθε ἀμέσως, τό ὑπό τοῦ ἰδίου κατευθυνόμενον μασωνικόν συνέδριον τό 1923, τό ὁποῖον ἐνέκρινε τήν «πρότασιν» τῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920, νά γίνη δηλ.  δεκτή ἡ ἀντικατάστασις τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ὑπό τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ. Τό ἑπόμενον ἔτος 1924, ἐπεβλήθη ὁριστικῶς τό Γρηγοριανόν παπικόν νέον ἡμερολόγιον, ἄνευ οὐδεμίας ἀντιστάσεως ὡς τό «νόμιμον» καί δῆθεν «τελειώτερον» τοῦ Ἰουλιανοῦ! Δέον ὅπως σημειωθῆ ἐνταῦθα ὅτι, κατά το 1922, ἐθεσπίσθη Μισθολόγιον Κληρικῶν, κατ’ ἀπόλυτον παράβασιν τῆς εὐαγγελικῆς ἀναφορᾶς: «Ὁ μισθωτός δέ καί οὐκ ὤν ποιμήν… μισθωτός ἐστίν καί οὐ μέλει αὐτῶ περί τῶν προβάτων». (Ἰω. ι΄ 12-13). Οὕτω τῶν ποιμένων καταστάντων μισθωτῶν οὐδείς ἀντέδρασεν εἰς τήν καινοτομίαν, πλήν ἐλαχίστων ἐκ τοῦ κατωτέρου κλήρου κυρίως Ἁγιορειτῶν.

Ὅπως δέ μεταδίδεται σήμερον καί ἐπαινεῖται καί βραβεύεται κάθε κακόν, οὕτω καί τήν ἀποδοχήν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τό 1924, παρ’ ὅλα τά ψεύδη, παραχαράξεις καί παρερμηνείας, τήν ἔκαμεν δεκτήν ὅλος ὁ κόσμος, πιστός καί ἄπιστος, ἐκτός ὀλίγων ἐξαιρέσεων, ὅπως τά πάλαι ποτέ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, τό Ἅγιον Ὄρος, Ρωσία, κ.λπ., τά ὁποῖα ὅμως σύν τῶ χρόνω ἠλλοιώθησαν ὡς πρός τήν Πίστιν καί ἐπικοινωνοῦν, συμπροσεύχονται, συλλειτουργοῦν καί μυστηριακῶς ἀναμιγνύονται μέ τούς ἐξ ἀρχῆς ἀποδεχθέντας τό Γρηγοριανόν, μέ ἀποτέλεσμα τά πολλά σχίσματα καί τήν ἐπικράτησιν τοῦ παπικοῦ «πρωτείου» παντοῦ, ἀλλά καί τήν παπικήν κυριαρχίαν καί ἐπί τῆς Ἀνατολῆς.

Τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ὡς ἔργον τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα τῆς Δύσεως, εἶναι ἔργον τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης, καί βλάσφημον κατά τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον «ἐβάπτισαν» ὄχι Γρηγοριανόν τοῦ Πάπα, ὅπως καί εἶναι, ἀλλά «διορθωμένον Ἰουλιανόν», πρός ἐξαπάτησιν καί ἀποπροσανατολισμόν τῶν ἁπλῶν Χριστιανῶν. Τό ἐπένδυσαν δέ μέ ψεύδη, ὅτι δῆθεν εἶναι ἀκριβέστερον καί τελειώτερον τοῦ Ἰουλιανοῦ καί ὅτι ἐάν δέν προέβαινον εἰς τήν μεταρρύθμισιν, θά ἑωρτάζετο τό Πάσχα τόν χειμῶνα καί λοιπά, (ὡς θά ἀποδειχθῆ κατωτέρω) τῆς ἀνοίας ρητά.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ

ΤΟ ΜΕΓΑ ΨΕΥΔΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ 

ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

 

Ὁ ἴδιος ὁ ἐχθρός μέ τά καινοφανῆ ὄργανα τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης παρερμήνευσαν μεταξύ ἄλλων καί τόν ὅρον περί τοῦ πότε νά ἑορτάζεται τό ἅγιον Πάσχα. Ἀφήρεσαν ἀπό τόν ὅρον τήν λέξιν ΕΑΡΙΝΗ ἤ παρερμήνευσαν τό νόημα ὁλοκλήρου τοῦ ὅρου, μέ σκοπό νά στηρίξουν τό ψεῦδος τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου των, ὅτι δῆθεν εἶναι ἀκριβέστερον τοῦ δισχιλιετοῦς Ἰουλιανοῦ, διότι δῆθεν τοῦτο ἔχει ἐλάττωμα, χάνει κάποια δευτερόλεπτα κατ’ ἔτος!!

Ἐδῶ εὑρίσκεται τό σημεῖον «ἀνακαλύψεως» τοῦ δῆθεν λάθους τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖον «ἠνάγκασε» τούς ἀθέους τῆς Δύσεως «νά προβοῦν εἰς διόρθωσιν» τοῦ … λάθους!!

Ἐάν ὅμως ἀναγνωσθῆ καί ἀναγνωρισθῆ ὁ ὅρος περί τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Πάσχα ὅπως εἶναι διατυπωμένος: «Τό Πάσχα δέον νά ἑορτάζεται τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν πρώτην ἐαρινήν πανσέληνον», (καί ὡς ἐκ τούτου μετά τήν ἰσημερίαν), τότε τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, δέν χρειάζεται οὐδεμίαν προσθήκην ἤ ἀφαίρεσιν, εἶναι κανονικώτατον, εἶναι τελειώτατον, καί κακῶς, κάκιστα, προέβησαν εἰς μεταρρύθμισιν οἱ τῆς Δύσεως ὑπερφίαλοι. Ἡ ἀκρίβεια καί ἡ τελειότης τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ἔχει ἱστορίαν ἀπό τό 44 π.Χ. ἕως σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας.

Μέ τήν ἀναφοράν τοῦ ὅρου, ΕΑΡΙΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, ἐννοοῦνται δέκα καί τέσσαρες (14) ὁλόκληροι ἡμέραι, ἀπό τήν ἰσημερίαν τῆς Ἀνοίξεως 7^ης Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ὅταν βεβαίως πρόκειται διά τό κατώτατον ὅριον τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καί ἐν ταυτῶ 14 ἡμέραι, ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ νέου σεληνιακοῦ ἔτους καί μηνός.

Φυσικά, ἐάν ἀναγνωσθῆ ὁ ὅρος περί τοῦ ἁγίου Πάσχα ἄνευ τῆς λέξεως ΕΑΡΙΝΗ, τότε προκύπτει ὡς λανθασμένον τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, καί δῆθεν δι’ αὐτό προέβησαν εἰς τήν μεταρρύθμισιν. Ἐάν ἀναγνωσθῆ ὁ ὅρος, ἄνευ τῆς λέξεως ΕΑΡΙΝΗ, «Τό Πάσχα δέον νά ἑορτάζεται τήν πρώτην Πανσέληνον μετά τήν ἰσημερίαν τῆς 7^ης Μαρτίου» Ἱουλιανοῦ ἡμερολογίου, τότε τοιαύτας πανσελήνους (14 ἡμερῶν) ἔχομεν πολλάς ἀπό τήν ἰσημερίαν τῆς 7 Μαρτίου ἕως τῆς 20 Μαρτίου. Ἀλλ’ αὗται αἱ πανσέληνοι εἶναι χειμεριναί διότι αἱ ἀντίστοιχοι σελῆναι ἐγεννήθησαν πρό τῆς Ἀνοίξεως. Ἡ Ἄνοιξις ἀρχίζει ἀπό τήν ἰσημερίαν καί ὕστερα. Τελειώνει δηλαδή ὁ χειμών τήν 6^ην Μαρτίου καί τήν 7^ην ἀρχίζει ἡ Ἄνοιξις. Ὅταν γεννηθῆ νέα σελήνη ἀπό τήν ἰσημερίαν καί ὕστερα, τότε ἡ πανσέληνος αὐτῆς (14 ἡμερῶν) εἶναι ἡ πρώτη ἐαρινή, εἶναι ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη», μέ τήν ὁποίαν ἑορτάζεται τό Νομικόν Πάσχα.

Καί ἐπειδή τό Νομικόν - Ἑβραϊκόν Πάσχα ἀπό τῆς νομοθετήσεως καί προσδιορισμοῦ του ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην (Ἔξοδος ιβ΄ 1-11) γίνεται καί θά γίνεται πάντοτε τήν «τεσσαρεσκαιδεκάτην» τοῦ πρώτου τῶν μηνῶν, Νισάν (Μαρτίου - Ἀπριλίου), ἤτοι τήν 21 Μαρτίου, εἰς τό κατώτατον ὅριον, δηλαδή 14 ἡμέρας μετά τήν ἰσημερίαν, καί 14 ἡμέρας ἐντός τοῦ νέου ἔτους καί μηνός, καί 14 ἐντός τῆς Ἀνοίξεως, οἱ Δυτικοί παρεξήγησαν καί τήν φυσικήν ἰσημερίαν τῆς 7^ης Μαρτίου καί ἀντί νά κατανοήσουν καί ἑρμηνεύσουν ὁρθῶς τήν λέξιν ἐαρινή, μετέφεραν τήν ἰσημερίαν εἰς τήν 21^ην Μαρτίου, διά νά συμφωνῆ δῆθεν ὁ ὅρος περί τοῦ ἁγίου Πάσχα, ἄνευ τῆς λέξεως ΕΑΡΙΝΗ. Οὕτω εἰσήγαγον καί τό χονδροειδέστατον ψεῦδος, ὅτι δῆθεν «ἔπεσε πολύ ἡ ἰσημερία», μέ ἀποτέλεσμα τήν δῆθεν ἀναγκαιότητα «τῆς διορθώσεως τῆς ἀνωμαλίας» τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, καί τήν ἀντικατάστασίν του μέ τό ἰδικόν των, διά λόγους προσηλυτιστικούς καί ἁλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Περιπίπτουν δηλ. οἱ μεταρρυθμισταί τοῦ ἡμερολογίου ἀπό ἐγκλήματος εἰς ἔγκλημα, καί ἀπό ψεύδους εἰς ψεῦδος, πρός χαράν καί ἱκανοποίησιν τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ ψεύδους, διαβόλου. Ὅθεν, τίθεται ἐδῶ τό ἐρώτημα καί ἐν ταυτῶ καί ὁ προβληματισμός: Οἱ Χριστιανοί τῆς πάλαι ποτέ Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, οἱ ἀποδεχθέντες καί υἱοθετήσαντες τά παπικά ψεύδη, εὑρίσκονται ἐν τῆ Ὀρθοδοξία; «ΜΗ ΜΕΤΑΙΡΕ ΟΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ Α ΕΘΕΝΤΟ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΟΥ», κραυγάζει ἡ Ἁγία Γραφή!

Ἡ 21^η Μαρτίου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ, ἀλλ’ ἡ «τεσσαρεσκαιδεκάτη» τοῦ Πάσχα, δηλαδή 14 ἡμέραι μετά τήν ἰσημερίαν καί 14 ἡμέραι ἐντός τῆς Ἀνοίξεως. Εἶναι ἡ «ἐαρινή πανσέληνος», 14 ὁλόκληροι ἡμέραι μετά τήν ἰσημερίαν. Μέ ἰσημερίαν 21^ης Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ΟΥΔΕΠΟΤΕ γίνεται Πάσχα τόν μῆνα Μάρτιον, εἰς τάς 25 τοῦ ὁποίου ἀνεστήθη ὁ Χριστός, καί συμπίπτει πολλάκις Ἀνάστασις καί Εὐαγγελισμός τήν ἰδίαν ἡμέραν, δηλαδή δύο Πασχαλιές μαζί. Οὕτω οἱ ἄθεοι παπικοί καί ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν παρέβησαν τούς ὅρους τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐδογμάτισεν τό Πάσχα νά ἑορτάζεται ἐντός τῶν ὁρίων ἀπό 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου, καί τό μετεκίνησαν ἄνευ οὐδεμίας αἰτίας, ἀπό 4 Ἀπριλίου ἕως 8 Μαΐου, κατά παράβασιν τοῦ ὅρου τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί Ἁγιοπατερικῶν ἐπιταγῶν,  ὅπερ μεγίστη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπισωρρεύουσα τά ἀναθέματα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Μέ τήν ἀφαίρεσιν ἤ παρερμηνείαν τῆς λέξεως ΕΑΡΙΝΗ ἀπό τόν ὅρον περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, προκύπτει, καθώς εἴπομεν, λάθος εἰς τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον. Προκύπτει ἄλλη ἰσημερία ἀπό τήν φυσικήν τῆς 7^ης Μαρτίου. Ἀπομακρύνονται τά ὅρια τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἀπό τά πραγματικά 22 Μαρτίου καί 25 Ἀπριλίου καί γίνονται ἀπό 4 Ἀπριλίου ἕως 8 Μαΐου. Τό δέ 2028 θά προσθέσουν ἀκόμη 1 ἡμέραν καί ἕπεται συνέχεια.

Ἐάν τό 2028, προστεθῆ καί ἑτέρα ἡμέρα εἰς τό ἡμερολόγιον, δέν βγαίνει σωστός ὁ λογαριασμός, διότι θά ἔλθη ἀνωμαλία εἰς τάς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, ἀντί π.χ. Κυριακή θά εἶναι Δευτέρα, ὅπως ἔγινεν τό 1924, ὅτε «ἐξηφάνισαν» μίαν ἡμέραν, διά νά συμπίπτουν αἱ ἄλλαι. Μέ τήν προσθήκην μιᾶς ἀκόμη ἡμέρας εἰς τό ἡμερολόγιον τό 2028, θά γίνη ἐμφανέστατον τό λάθος καί ἡ διαβολική τόλμη τοῦ ψεύδους των νά ἀλλάξουν τό ἐπιστημονικώτατον Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον. Διά τοῦτο ἐπείγονται, πρό τοῦ 2028 νά ἐφαρμόσουν τό νεώτερον κατασκευασθέν ἡμερολόγιόν των, τό ὁποῖον ἀριθμεῖ 13 μήνας τό ἔτος, τήν δέ ἕως τώρα κινητήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα, οἱ παπικοί τήν μετέτρεψαν εἰς «ἀκίνητον» καί τήν ἐτοποθέτησαν σταθεράν, τήν Β’ Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου. Ὅθεν παρατηροῦμεν ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἤδη κυριαρχεῖ πλήρως καί ἐν πᾶσιν. Διό, «ΜΗ ΜΕΤΑΙΡΕ ΟΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ Α ΕΘΕΝΤΟ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΟΥ»!

Πρός βεβαίωσιν τῶν περί τοῦ Πάσχα νενομοθετημένων, μᾶς πληροφοροῦν  καί τά ἅγια Εὐαγγέλια τά εὑρισκόμενα εἰς τάς ἁγίας Τραπέζας τῶν ἱερῶν ναῶν, εἰς τό δεύτερον μέρος τούτων, ὅπου ὁρίζονται τά 35 Πασχάλια, ὅλαι οἱ Κυριακαί τοῦ ἔτους, οἱ ἦχοι, τά ἐωθινά κ.λπ. Ταῦτα εἶναι «ΟΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ», οὐδόλως μετακινούμενα.

 

Η ΑΠΑΤΗ, ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ, Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Ἡ 21 Μαρτίου ὡς ἰσημερία, εἶναι κατά τό Παπικόν Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον. Ὅλα τά Μέσα Μαζικῆς ἐνημερώσεως, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ἐφημερίδες, τήν 21^ην  Μαρτίου κατά τό νέον παπικόν ἡμερολόγιον, μεταδίδουν «ὅτι σήμερον 21 Μαρτίου εἶναι ἰσημερία, 12 ὥρας ἡ ἡμέρα καί 12 ἡ νύκτα». Ἰδού λοιπόν τό ψεῦδος καί ἡ ἀπάτη τῶν παπικῶν ἐπινοήσεων! Ἐνῶ ἡ ἰσημερία ἀπό κτίσεως κόσμου ἕως τῆς σήμερον, παραμένει σταθερά, κατά τήν 7-8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, οἱ νεωτερισταί τήν μετεκίνησαν εἰς τήν 21^ην Μαρτίου χάριν τῆς επιτεύξεως τῶν ἀνόμων σχεδίων των.

Δεδομένου δέ ὅτι ἡ ἰσημερία ἦτο κατά τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον τό 325 μ. Χ. τήν 7^ην Μαρτίου καί παραμένει σταθερά μέχρι σήμερα ἐνῶ μέ τό Γρηγοριανόν, (τό ὁποῖον τότε ΔΕΝ ὑπῆρχε), τήν 21^ην Μαρτίου, καί οὕτω ἔχει καί μέχρι σήμερον 2020, διατί ψεύδονται τόσον ἀσυστόλως καί λέγουν,  α) ὅτι δῆθεν ἔχανε τό ἔτος κάποια δευτερόλεπτα, τά ὁποῖα μέ τήν πάροδον τῶν ἐτῶν ἔγιναν ἡμέραι, καί ὅτι δῆθεν ἕνεκα τούτου σταδιακῶς ἔπιπτεν ἡ ἰσημερία, καί ὅτι ἦτο τόσον μεγάλην ἡ πτῶσις της(!) ὥστε, ἐάν αἱ ἡμέραι αὗται δέν εἶχον προστεθεῖ εἰς τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, ἀπό τόν Πάπαν, θά κατελήγομεν κάποτε τό Πάσχα νά ἑορτάζεται τόν Ἰανουάριον κ.λπ.; β) Ποῦ τό ηὗραν αὐτοί ὅτι ἔχανε τό ἡμερολόγιον, ὅταν τά στοιχεῖα τῆς φύσεως τά ἔκαμε ὁ πάνσοφος Θεός «καλά λίαν»; Τά ἔργα τοῦ Θεοῦ οὐδέποτε χάνουν, μόνον τά μυαλά τῶν ἀνθρώπων εὑρίσκονται εἰς λάθη, ὑπό τήν ἐπήρειαν τοῦ Διαβόλου.

Οἱ Δυτικοί δέν ἐδίστασαν νά νοθεύσουν καί τό ἱερόν Πηδάλιον νά λέγη δῆθεν ὁμοῦ μέ τόν Ἅγιον Νικόδημον ὅσα λέγουν καί αὐτοί εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Ζ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὁ ὁποῖος κατ’ αὐτούς ἀναφέρει: «… Ἡ ἐαρινή λοιπόν αὕτη ἰσημερία, διά τήν ἀνωμαλίαν τῆς ἀπό δυσμῶν εἰς Ἀνατολάς ἰδίας κινήσεως τοῦ ἡλίου, δέν γίνεται πάντοτε εἰς μίαν καί τήν αὐτήν ἡμέραν, ἀλλ’ εἰς μέν τόν καιρόν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἦτο εἰς τήν κβ’ τοῦ Δύστρου, ἤτοι τοῦ Μαρτίου, κατά τάς διαταγάς τῶν αὐτῶν Ἀποστόλων (Βλ. ε΄ κεφ. 17 σελ. 10) κατ’ ἄλλους εἰς τήν κγ΄, εἰς δέ τόν καιρόν τῆς Οἰκουμενικῆς Α΄ Συνόδου ἦτο εἰς τήν κα’ Μαρτίου κατά τόν Σεβαστόν καί ἄλλους. Καί τώρα εἰς τούς δικούς μας καιρούς, γίνεται εἰς τάς ια΄ ἤ καί ι΄ σχεδόν Μαρτίου…» (Πηδάλιον κανών Ζ΄ Ἀποστόλων σελ. 10). Ἰδού λοιπόν, παρεμβάσεις καί εἰς τό Πηδάλιον πρός προώθησιν τῶν διαβολικῶν ψευδῶν των! Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος διαμαρτύρεται ἐντόνως διά τήν νόθευσιν τῆς βίβλου του!!

Ἀναφέρεται εἰς τό Πηδάλιον ὅτι ἡ ἰσημερία εἰς τόν καιρόν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἦτο τήν 23^ην Μαρτίου, εἰς δέ τόν καιρόν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν κα΄, ἐνῶ κατά τόν καιρόν πού ἐγράφη τό Πηδάλιον, τήν ια΄ καί ι΄ Μαρτίου, σήμερον δέ κατά τό 2020, καθώς λέγουν τά ραδιόφωνα, ἐφημερίδες κ.λπ. τήν κα΄(21) Μαρτίου!! Τελικῶς πότε γίνεται ἡ ἰσημερία τῆς Ἀνοίξεως; Τόσον ἄστατος εἶναι; Ἐρωτῶμεν ὑπάρχει μεγαλυτέρα βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τό νά παραποιοῦνται οἱ Ἱεροί Κανόνες; «ΜΗ ΜΕΤΑΙΡΕ ΟΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ Α ΕΘΕΝΤΟ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΟΥ», βοᾶ ἡ Ἐκκλησία!

Α΄) Ἐάν ἡ ἰσημερία ἧτο εἰς τόν καιρόν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τό 325 μ.Χ., τήν 21^ην Μαρτίου, τότε πῶς ἐθεσπίσθη ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα ἀπό τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἀπό 22 Μαρτίου ἕως τήν 25 Ἀπριλίου; Οὔτε ἄνωθεν τῶν ὁρίων τούτων οὔτε κάτωθεν; Καί πῶς μέχρι σήμερον διατηροῦνται ἀκριβῶς οἱ ὅροι οὗτοι κατά τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον;

Σημειωτέον, δέ ὅτι καί τό Νομικόν - Ἑβραϊκόν Πάσχα, ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ προφήτου Μωϋσέως ἕως σήμερον, ὡς ἤδη προεγράφη, ἀπό 21 Μαρτίου ἕως 18 Ἀπριλίου Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ἑορτάζεται, καθ’ ὅτι αὐτά εἶναι τά ὅρια τῆς ἐαρινῆς Πανσελήνου ἤ «Τεσσαρεσκαιδεκάτης». Τά ἐπιπλέον εἶναι τοῦ ψεύστου διαβόλου!

Β΄) Ὅταν λέγουν ὅτι ἡ ἰσημερία ἦτο τό 325 μ.Χ. εἰς τήν 21^ην Μαρτίου, εἰς ποῖον ἡμερολόγιον ἀναφέρονται; Τό Ἰουλιανόν; Ἡ τούτου ἰσημερία ἦτο, ἀπό τήν ἀρχήν καί ἕως σήμερον, τήν 7^ην Μαρτίου. Τό Γρηγοριανόν; Ναί, εἶναι τήν 21^ην Μαρτίου. Ἀλλά τοῦτο τότε ΔΕΝ ὑπῆρχε οὔτε καί εἰς τόν νοῦν τοῦ σατανᾶ ἀκόμη. Οὔτε τό σχῖσμα Ἀνατολῆς – Δύσεως ὑπῆρχε. Τότε ὑπῆρχε ΜΙΑ Ἐκκλησία Ἀνατολῆς – Δύσεως, καί οἱ χριστιανοί ἦσαν ὅλοι ἡνωμένοι μέχρι τό 1054 μ.Χ. Διατί ψεύδονται οἱ ἑρμηνεῖς τοῦ Ζ’ Ἀποστολικοῦ Κανόνος;

Ἡ 21^η Μαρτίου ὡς ἰσημερία τῆς Ἀνοίξεως εἶναι κατά τό Παπικόν Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον καί ὄχι κατά τό Ἰουλιανόν, τό ὁποῖον εὑρίσκετο τότε ἐν χρήσει. Τό ψεῦδος τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τό μετέφεραν τόσα ἔτη πίσω καί ὠνόμασαν ἄνευ τινός δισταγμοῦ ἤ ἐντροπῆς τούς ἁγιωτάτους Πατέρας, καί τά «πάγχρυσα στόματα τοῦ λόγου» νεοημερολογίτας καί οἰκουμενιστάς. Εἰς τοῦτο καυχῶνται μετά τήν ἀποδοχήν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, εἰς ἐκδοθείσας ἐγκυκλίους, οἱ χρυσοπληρωμένοι δεσποτάδες, ὅτι μέ τήν προσθήκην τῶν 13 ἡμερῶν ἔφεραν, λέγουν τήν ἰσημερίαν εἰς τήν 21 Μαρτίου, ὅπως δῆθεν ἦτο τό 325 μ.Χ. καί ὅτι οὕτως εἶναι σύμφωνοι μέ τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον!! Γράφουν δέ ταῦτα, διά νά ἡσυχάσουν καί τάς συνειδήσεις των, ἀλλά καί τόν κόσμον, ὁ ὁποῖος ἀντιδροῦσε καί ἐδίσταζε νά δεχθῆ τήν ἀντίχριστον μεταρρύθμισιν. Ἰδού τί περίπου ἔλεγον: «Μήν ἀνησυχεῖτε! Ἡ Ἐκκλησία ἀπεφάσισε τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου καί οὕτω ἦλθεν ἡ πεσμένη ἰσημερία εἰς τά κανονικά της ὅρια, ὅπως ἦσαν τό 325 μ.Χ. εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Ἑπομένως ἡμεῖς δέν ἠλλάξαμεν τό ἡμερολόγιον, ἀλλ’ ἁπλῶς ἐρρυθμίσαμεν τό Ἰουλιανόν κατά 13 ἡμέρας, εἴμεθα σύμφωνοι μέ τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἐνῶ οἱ Παλαιοημερολογῖται εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας»!! Ταῦτα τά τῶν ἐγκυκλίων ἐκείνων, ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν διακηρύσσονται καί μέχρις σήμερον μέσω τῶν ραδιοφωνικῶν καί ἤδη καί τηλεοπτικῶν καί διαδικτυακῶν «ὁμιλιῶν», πρός παραπλάνησιν τοῦ κόσμου!!

Γ΄) Ὅταν ὁ πάπας Γρηγόριος αὐθαιρέτως ἐπενόησε τό ἰδικόν του ἡμερολόγιον, ἀνεβίβασαν ἀμέσως τήν ἰσημερίαν, ἀπό τήν 7^ην εἰς τήν 21^ην Μαρτίου, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν γίνεται ποτέ, καθώς εἴπομεν, Πάσχα τόν μήνα Μάρτιον, οὔτε «δύο Πασχαλιές μαζί», Εὐαγγελισμός καί Πάσχα μαζί, καθώς ὁ Χριστός ἀνέστη τήν 25 Μαρτίου. Καί ταῦτα πρός ἐξαπάτησιν τοῦ κόσμου ὅτι εἶναι τάχα σύμφωνοι μέ τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας!! Ποίας Ἐκκλησίας ὅμως; Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΜΙΑ, ἡ δέ τῶν νεωτεριστῶν εἶναι «Ἐκκλησία τῶν πονηρευομένων», τήν ὁποίαν μισεῖ ὁ Θεός. Ὑπάρχει μεγαλυτέρα βλασφημία ἀπ’ αὐτήν κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί κατά τῶν ἁγίων Πατέρων καί καθ’ ἡμῶν τῶν σημερινῶν Ὀρθοδόξων, ὅσων δέν ἐδέχθημεν τό Γρηγοριανόν τοῦ Πάπα τῆς Δύσεως ἡμερολόγιον;

 

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΥΤΟΝ

 

Ἡ ἀποδοχή καί εἰσαγωγή τοῦ νέου παπικοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου προεκάλεσεν πλείστας ὅσας ἀνωμαλίας, ἐπέφερε δέ ἀράς καί βλασφημίας εἰς τούς ἀποδεχθέντας αὐτό χριστιανούς τῆς πάλαι ποτέ Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς.

Καθώς δέ συνέβη μέ τό μέγα σχίσμα Ἀνατολῆς – Δύσεως, τό 1054 μ.Χ. ὑπό τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, τό ὁποῖον ἔφερεν ἀναστάτωσιν εἰς ὅλους τούς ἡνωμένους ἕως τότε Χριστιανούς καί ἄλλοι μέν ἐδέχοντο τάς γνώμας τοῦ Πάπα καί ἄλλοι ὄχι, ἄλλοι διεφώνουν, ὅπως κληρικοί μεταξύ των, Μοναχοί καί Μοναχαί, ἀνδρόγυνα ἐχώριζον διά λόγους πίστεως, ἄλλοι ἔθαπτον τούς νεκρούς των ἄνευ Ἱερέως λόγω ἐλλείψεως Ὀρθοδόξων Ἱερέων κ.λπ., οὕτω καί ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν παρατηρεῖται, ἀρχικῶς ἕνας ἀπηνής διωγμός κατά τῶν θελόντων νά παραμείνουν εἰς τήν εὐσέβειαν καί εἰς ὅσα παρέλαβον, κατόπιν δέ περισσότερον ὕπουλος, διά τῶν ὑπό τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ μεθοδευθέντων σχισμάτων εἰς τάς τάξεις τῶν ἀγωνιζομένων καί θελόντων νά σωθοῦν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Καί καθώς εἴπομεν, «πατήρ τοῦ ψεύδους εἶναι ὁ Σατανᾶς» οὕτω καί ἡ εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι, Κύπρω καί Οἰκουμενικῶ Πατριαρχείω, ἔγινε μέ τόσα ψεύδη καί παρερμηνείας ἁγιογραφικῶν κειμένων, τά ὁποῖα αὐτά καθ’ ἑαυτά μαρτυροῦν τόν ἐπινοητήν των, τόν διάβολον, διότι οὐδείς εὑρισκόμενος εἰς τό ψεῦδος δύναται νά εἴπη τήν ἀλήθειαν πού εἶναι ὁ Χριστός.

Πρέπει νά γνωρίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τῆς ἰδρύσεώς της ἕως τό 1054 μ.Χ., ἦτο ἡνωμένη καί ἐπικρατοῦσα εἰς ὅλον τόν κόσμον, Ἀνατολήν καί Δύσιν, παρ’ ὅλους τούς Διοκλητιάνιους καί Νερωνείους, διωγμούς, ἀλλά καί τάς δεινάς αἱρέσεις καί πολέμους πού ὑπέστη. Αὕτη συνεχῶς ἐπλήθυνε καί ἐκραταιοῦτο ἐν Πνεύματι Ἁγίω, εἰς πεῖσμα τοῦ ἐχθροῦ της Διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐλύσσα ἐναντίον της καί συνεχῶς ἐμηχανεύετο πῶς νά τήν διαλύση.

Πρός ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ του, ἐχρησιμοποίησε τό ἀρχαῖον ἐπάγγελμά του, τήν ὑπερηφάνειαν, ἡ ὁποία τόν ἐγκρέμισεν «ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ». Ταύτην κατ’ ἀρχάς τήν ἐφύτευσεν εἰς τό πρῶτον ζεῦγος τοῦ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ γενομένου ἀνθρώπου, Ἀδάμ καί Εὔας, ἥτις ἔτεκεν τήν παρακοήν, διά τήν ὁποίαν καί οὗτοι «ἐξεβλήθησαν ἐκ τοῦ Παραδείσου». Τήν ὑπερηφάνειαν ὁμοίως ἐφύτευσε μετά παρέλευσιν 1054 ἐτῶν, καί εἰς τόν Ἐπίσκοπον Ρώμης Πάπαν, μέ τάς πλάνας τοῦ Πρωτείου καί τοῦ Ἀλαθήτου, ὅτι δῆθεν αὐτός πρέπει νά εἶναι ὁ πρῶτος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τοῦ κόσμου, ἀλλά ὅτι εἶναι καί ἀλάθητος (=Θεός) καί μέ αὐτάς τάς δαιμονικάς πλάνας προεξένησαν τό πρῶτον καί μέγα σχῖσμα Ἀνατολῆς Δύσεως. Ἔκτοτε ὁ μέγας πόλεμος καί μέ πολλά τεχνάσματα ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς διά νά τήν κυριεύση ὡς ὁ δῆθεν πρῶτος Ἐπίσκοπος καί αὐτοκράτωρ τοῦ Βατικανοῦ, τῆς Ρώμης καί ὅλου τοῦ κόσμου, μέσω τῆς ἰδρύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καί τοῦ πολιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 

ΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

1.     Ὁ Πάπας παρερμήνευσε τήν λέξιν ΕΑΡΙΝΗ διά τήν προώθησιν τῶν πλανῶν τοῦ «πρωτείου» καί «ἀλαθήτου» ὡς καί τῆς ἰδικῆς του «ἐφευρέσεως», τοῦ νέου ἡμερολογίου του, διά προσηλυτιστικούς λόγους, καθώς εἴδομεν ἀνωτέρω,.

2.     Μετέθεσεν τήν ἰσημερίαν τῆς Ἀνοίξεως, ἀπό τήν 7^ην Μαρτίου εἰς τήν 21^ην, διά νά πλανήση καί ἀποπροσανατολίση τούς Ὀρθοδόξους, μετελθών χονδροειδέστατον ψεῦδος.

3.     Ἑορτάζει τό Πάσχα μετά τῶν Ἑβραίων μέ τήν μετάθεσιν τῆς ἰσημερίας.

4.     Παρέβη τάς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, περί τοῦ ἁγίου Πάσχα καί τῶν ὁρίων αὐτοῦ, τά ὁποῖα εἶναι ἀπό 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου, καί τά μετέφερε ἀπό τήν 4^ην Ἀπριλίου ἕως 8 Μαΐου. Παραβάσεις αἱ ὁποῖαι ἐπισύρουν ἀναθέματα, τόσον εἰς τόν ἴδιον ὅσον καί τούς ἀκολουθοῦντας τό ἡμερολόγιόν του.

5.     Οἱ ἀκολουθοῦντες τόν Πάπαν καί τό ἡμερολόγιόν του, ὡς ἐκ τούτου δέχονται: α) Ὅλας τάς βλασφημίας τῶν Παπῶν κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. β) Ἀναγνωρίζουν τόν Πάπαν ὡς πρῶτον ὅλων τῶν Ἐπισκόπων καί Ἀλάθητον (=Θεόν). γ) Πιστεύουν ὅτι παρ΄ ὅλα αὐτά δῆθεν εὑρίσκονται ἐντός τῆς Όρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπερ μέγα λάθος καί πλάνη δαιμονική. δ) Καταργοῦν πολλάκις τελείως τήν νηστείαν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. ε) Ἀθετοῦν τήν Παλαιάν καί Καινήν Διαθήκην, αἱ ὁποῖαι καθορίζουν τά περί τῆς ἑορτῆς καί τῶν ὁρίων τοῦ ἁγίου Πάσχα. στ) Μετέθεσαν τάς ἁγίας ἑορτάς τοῦ ἐνιαυτοῦ εἰς καθημερινάς ἐργασίμους ἡμέρας καί τάς ἐργασίμους εἰς ἀργίας. Π.χ. αἱ φυσικαί καί πραγματικαί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἑορταί, ἀφ’ ἑνός μέν Δεσποτικαί, ὅπως Χριστούγεννα Θεοφάνεια κ.λπ., ἀλλά καί Θεομητορικαί ὅπως Εὐαγγελισμός, Κοίμησις τῆς Θεοτόκου κ.λπ., μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἀπό τό 1924, συμπίπτουν συχνά εἰς καθημερινάς καί ἑργασίμους ἡμέρας, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀσέβειαν, μέ ἀγοραπωλησίας καί ἐργασίας κατά τάς ἑορτάς τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτω ἐφαρμόζεται τελείως σήμερον τό «Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πᾶσας τάς ἑορτάς τοῦ Κυρίου ἀπό τῆς γῆς». Ἰδού πάλιν ὁ Σατανᾶς ἐπανέφερεν τήν ἀσέβειαν, τήν ὁποίαν ὁ Χριστός κατήργησεν ἀπό τόν τότε εἰδωλολατρικόν κόσμον! ζ) Κατήργησαν καί ἐξηφάνισαν μίαν ὁλόκληρον ἡμέραν μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ ἡμερολογίου τό 1924, καί τό ἴδιον θά πράξουν τό 2028, ὅταν προσθέσουν καί μίαν ἀκόμη ἡμέραν εἰς τό ἡμερολόγιόν των, διά νά συμφωνοῦν αἱ σταθεραί ἡμέραι τῆς ἑβδομάδος μέ τά ἰδικά των ἐφευρήματα. η) Ἤρχισαν τά ἀνοίγματα καί αἱ συμπροσευχαί μέ ὅλας τάς Θρησκείας, ἀλλά καί δαιμονολατρείας τάς ὁποίας ἀναγνωρίζει ἡ Πατριαρχική ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ὡς «Ἐκκλησίας» Χριστοῦ. θ) Μέ τήν πρόσκλησιν τοῦ Πάπα εἰς τήν Ἑλλάδα ὑπό τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καί τοῦ νῦν Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου εἰς τάς νήσους ὅπου φιλοξενοῦνται οἱ μετανάσται, καί μέ τάς προσφωνήσεις, «Ἁγιώτατε» καί «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» ἀνεγνωρίσθη ἐπισήμως καί ἀπό τήν Ἑλλάδα, ὡς ὁ Πρῶτος τῆ τάξει καί Ἀλάθητος Ἐπίσκοπος, ἀλλά καί ὁ μόνος σήμερον πολιτικοθρησκευτικός ἄρχων τοῦ κόσμου. ι) Θεωροῦν τούς ἁγίους 318 θεοφόρους Πατέρας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου νεοημερολογίτας!!! 

Ἡ «Μεγάλη Σύνοδος» (Οἰκουμενική;), ἡ ὁποία ἐπελέγη νά συγκληθῆ ἐν Κολυμπαρίω Κρήτης βεβαιοῖ τήν ἅλωσιν ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ὑπό τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ δικεράτου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Αὐτά καί ἕτερα τά ἐδέχθησαν καί τά δέχονται οἱ χριστιανοί τῆς Ἀνατολῆς, κλῆρος καί λαός, καί πλανώμενοι πλάνην οἰκτράν, πιστεύουν ὅτι εὑρίσκονται εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἀπολαμβάνουν τήν … χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τά ἅγια μυστήρια!!

Αὐτά ὅλα τά προεῖδε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ἐκήρυττε μέ ὅλας τάς δυνάμεις τῆς ψυχῆς του, «Τόν Πάπαν νά τόν καταρᾶσθε διότι αὐτός εἶναι ἡ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν». Καί ἐκτός τῶν χρυσῶν λογίων τοῦ «πατροκοσμᾶ», τό παπικόν Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἔχει καί τά ἀναθέματα τῶν 4 Πανορθοδόξων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας (1583, 1587, 1593, 1848), τά ὁποῖα οἱ καινοτόμοι, παρουσιάζονται τοὐλάχιστον φαινομενικῶς, ἑκουσίως νά τά ἀγνοοῦν καί οὐδείς λόγος νά γίνεται περί αὐτῶν, μήπως καί ἐξυπνήση τό ποίμνιον καί ἀναζητήση τήν ἀλήθειαν!!

Δεδομένου δέ ὅτι τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, ὡς ἤδη προεγράφη, οὐδέποτε παρουσίασε τήν παραμικράν ἀνωμαλίαν ἀπό τῆς ἐφαρμογῆς του καί μέχρι σήμερον, καί ἕνεκα τούτου ἐπ’ αὐτοῦ ὠκοδομήθη τό Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ἤτοι, μέ αὐτό ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ηὐξήθη, ἐκήρυξεν, ἔπαθεν, ἀνέστη καί ἀνελήφθη, προσδιωρίσθη τό μαρτύριον, τά θαύματα καί ἐν γένει, οἱ βίοι τῶν ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν καθώς καί ἅπαντα τά μεγάλα καί ἀξιοσημείωτα γεγονότα εἰς τήν πορείαν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, θεωρεῖται ἀπορίας ἄξιον, ποίους τόσον ἠνώχλησε, ὥστε νά παρέμβουν ἱεροσύλως ἀποδεχόμενοι καί ἐπιβάλλοντες τόν Παπικόν νεωτερισμόν καί εἰσπράττοντες τάς ἀράς καί ἀναθέματα τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ὡς ἄνω τεσσάρων Πανορθοδόξων Συνόδων καί ἐπ’ ἐσχάτων τοῦ ἁγίου καί ἰσαποστόλου πατροκοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ!

Εἶναι φανερόν ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων προκύπτει, ὅτι οἰκουμενιστικός δάκτυλος ἐπέβαλεν τό ἱερόσυλον ψεῦδος τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου, μέ σκοπόν νά πλήξη καί ἀποψιλώση τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν!

          Ὅθεν εὐλόγως προκύπτει τό ἐρώτημα: Ποῦ ἀναπαύεται σήμερον ὁ Χριστός καί ποῖοι ἐκφράζουν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του; Εἶναι φανερόν ὅτι ἡ ΜΙΑ καί Μοναδική ΕΚΚΛΗΣΙΑ συγκροτεῖται ἀπό τούς στοιχοῦντας εἰς τήν Ὀρθόδοξον δισχιλιετῆ Παράδοσιν, μέ Κεφαλήν τόν Χριστόν, μέ τούς Ἀποστόλους, Μάρτυρας, Ἱεράρχας, Ὁσίους καί ὅλους τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ἤλεγξαν καί κατεδίκασαν ἐν Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς Πανορθοδόξοις Συνόδοις, ὅλας τάς αἱρέσεις καί σχίσματα, ἐσχάτως δέ (1583, 1587, 1593 καί 1848), τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν καί τό ἡμερολόγιόν του.

Συνελόντι δέ εἰπεῖν, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ συγκροτεῖται ἀπό τούς σεβομένους τήν θεϊκήν ἐντολήν, «ΜΗ ΜΕΤΑΙΡΕ ΟΡΙΑ ΑΙΩΝΙΑ, Α ΕΘΕΝΤΟ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΟΥ», οἱ ὁποῖοι (Πατέρες) ἐδογμάτισαν μέ κριτήριον τήν ἑορτολογικήν ἑνότητα καί συνεορτασμόν, μόνον μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων!

   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ὁ Πάπας μέ τά δύο σατανικά ἐφευρήματα «Πρωτεῖον» καί «ἀλάθητον», προεκάλεσε τό 1054 τό πρῶτο σχῖσμα Ἀνατολῆς Δύσεως, μέ ἀποτέλεσμα, καθώς καί ἀνωτέρω ἐλέχθη, νά γίνη ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ εἰς ὅλην τήν Δύσιν. Τό δέ 1924, μέ τήν ἀποδοχήν ἀπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας Ἑλλάδος καί Κύπρου, τοῦ ἰδικοῦ του παπικοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἐγένετο ἀρχιτέκτων τοῦ δευτέρου μεγάλου σχίσματος εἰς τήν χριστιανωσύνην μέ τό ἴδιον ζητούμενον, τήν κυριαρχίαν του καί ἐφ’ ὅλης τῆς Ἀνατολῆς.

Μέ τά δύο μεγάλα σχίσματα, καί ὅσα ἄλλα ἔκαμεν εἰς τήν Δύσιν ἐπέτυχεν τόν σκοπόν του νά κυριαρχήση εἰς Ἀνατολήν καί Δύσιν. Μεθ’ ὅλα ταῦτα προκύπτει τό μέγα ἐρώτημα: Εἶναι αὐτός χριστιανός; Εἶναι ὀρθόδοξος; Ἔχει καμμίαν σχέσιν μέ τόν ἐσταυρωμένον καί ταπεινόν Ἰησοῦν Χριστόν;

Τό ἴδιον ἐρώτημα τίθεται καί εἰς ὅλους αὐτούς πού ἀκολουθοῦν τό ἰδικόν του παπικόν Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον ἀπό τό 1924, ἐάν εὑρίσκωνται εἰς τήν Ὀρθόδοξον καί ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ὕστερα ἀπό ὅσα ἐγράφησαν ἀνωτέρω, βλασφημίαι, ἀναθέματα, παραχαράξεις, παρερμηνεῖαι ἁγιογραφικῶν καί ἁγιοπατερικῶν διατάξεων ἤ εἰς τήν παρά τοῦ Θεοῦ μισουμένην τοῦ λέγοντος: «Ἐμίσησα Ἐκκλησίαν πονηρευομένων καί μετά ἀσεβῶν οὐ μή καθίσω» (Ψαλμ.  25).

Ἄς μελετήση καλῶς ἕκαστος περί τῆς ψυχικῆς του σωτηρίας καί ἄς ἀναλάβη τάς εὐθύνας του.

Μέ ἀγάπην Χριστοῦ

Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ἐλάχιστος

 

+ Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου (Γ.Ο.Χ.)

Ἀμφιλόχιος