Η αθέατη όψη των εν καινοτομία αποτειχιζομένων -- του Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Το σχόλιο αυτό κατατέθηκε στο ιστολόγιο της "Κατάνυξις" στις 3/9/2017 ή έστω μια ημέρα αργότερα ( Ανάρτηση κόλαφος για τα “ενημερωτικά-εκλησιαστικά” sites και blogs, μιας αναγνώστριας στο facebook.) και δημοσιεύθηκε στις 9/3/2017.

Ήμουν έτοιμος, επειδή υπέθεσα ότι «πάλι κάποιο λάθος έκανα», όπως συνήθως γράφω όταν τρώει το σκοτάδι αυτά που γράφω, να το ξαναγράψω συμπληρώνοντας κάτι ακόμη σε αυτά που (δεν) γράφει ο κ. Π. Σημάτης - βλέπε «Αναμένουμε κάποιες διευκρινίσεις από τον π. Νικόλαο » . Και αυτό που δεν γράφει κανείς, είναι ότι τώρα τα έβαλαν με την ληστρική του Κολυμβαρίου, αφήνοντας έξω την ληστρικότατη του 1924, όταν και τότε, μια αυτοαποκαλούμενη σύνοδος επέβαλλε την καινοτομία του ημερολογίου .

Έκτοτε, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο με προφάσεις του τύπου «Σήμερα θὰ σᾶς πῶ, τί θὰ κάνουμε ἀπὸ ’δῶ καὶ πέρα. Ὅπως κάνω ἐγώ, ἔτσι θὰ κάνετε κι ἐσεῖς… Γιὰ πολλοὺς (ἡ διακοπὴ μνημοσύνου) δὲν εἶναι δικαίωμα ἁπλῶς, ἀλλὰ ὑποχρέωση. Ἐγὼ ὅμως μένω στὴ θέση –τὴν πατερικὴ κι αὐτή– ὅτι εἶναι δυνητικὸς ὁ Κανόνας…» !

Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η νεοπατερική δικαιολογία περί δυνητικότητας και όχι υποχρεωτικότητας.Είναι κι αυτή που ακούγεται στο 2 : 02 όπου ο π. Νικόλαος μας λέει : "... επειδή (σημ. οι αποτειχισμένοι) δεν έχουμε κάνει σχίσμα, επειδή αναγνωρίζουμε την κανονικότητα και την νομιμότητα του επισκόπου Θεσ/νίκης. Δεν του αναγνωρίζω όμως πνευματική κοινωνία μαζί μου".

Μάλιστα ! «μαζί μου» και αυτό το «μαζί μου», συνάδει με την αποδοχή της ιεροκανονικότητας και της νομιμότητας, όχι όμως και την πνευματική κοινωνία ή κοινωνικότητα «μαζί του», δηλαδή του επισκόπου Θεσ/νίκης. Όπως βλέπετε, η του Πνεύματος κοινωνία (κοινωνικότητα) έρχεται σε ρήξη με το ιεροκανονικό (ιεροκανονικότητα) και το νόμιμο (νομιμότητα) παρότι έχουν κοινή την "εκπόρευση" (σημ. μπορεί να μη χρειάζονται τα εισαγωγικά) εκ του επισκόπου Θεσ/νίκης. Ο οποίος είναι και ιεροκανονικός, αλλά είναι και νόμιμος ! Τόσο νόμιμος, όσο νόμιμη ήταν και η ληστρικότατη σύνοδος του 1924 και η συνέχεια αυτής του Κολυμβαρίου Κρήτης. Φορεύς αυτής της τραγελαφικής κατάστασης - απότοκος του φιλιόκβε κατά τη γνώμη μου - είναι και ο π. Νικόλαος Μανώλης, κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος.

«Η πολιτική ορθότητα έχει πλέον συμπεριλάβει και την θρησκευτική ή μάλλον και την εκκλησιαστική τοιαύτη . Μην απορείτε και φροντίσετε να είστε περισσότερο συνεπείς στις κρίσεις σας.

Είναι χαρακτηριστικό πόσο προσεκτικά γίνεται ο διαχωρισμός των σημερινών αποτειχισμένων από εκείνους του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος. Λέω για τους απαξιωτικά χαρακτηρισθέντες παλαιοημερολογίτες τους οποίους μιμούνται οι εν καινοτομία αδελφοί τους. Ελάχιστες φορές τους αναφέρουν ή κοινοποιούν τις αναρτήσεις τους, φοβούμενοι μήπως χαρακτηρισθούν κι αυτοί αποσυνάγωγοι καί μιανθώσι.» .

Το σχόλιο αυτό κατατέθηκε στο ιστολόγιο της "Κατάνυξις" στις 3/9/2017 ή έστω μια ημέρα αργότερα ( Ανάρτηση κόλαφος για τα “ενημερωτικά-εκλησιαστικά” sites και blogs, μιας αναγνώστριας στο facebook.) και δημοσιεύθηκε στις 9/3/2017.

Ήμουν έτοιμος, επειδή υπέθεσα ότι «πάλι κάποιο λάθος έκανα», όπως συνήθως γράφω όταν τρώει το σκοτάδι αυτά που γράφω, να το ξαναγράψω συμπληρώνοντας κάτι ακόμη σε αυτά που (δεν) γράφει ο κ. Π. Σημάτης - βλέπε «Αναμένουμε κάποιες διευκρινίσεις από τον π. Νικόλαο » . Και αυτό που δεν γράφει κανείς, είναι ότι τώρα τα έβαλαν με την ληστρική του Κολυμβαρίου, αφήνοντας έξω την ληστρικότατη του 1924, όταν και τότε, μια αυτοαποκαλούμενη σύνοδος επέβαλλε την καινοτομία του ημερολογίου .

Έκτοτε, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο με προφάσεις του τύπου «Σήμερα θὰ σᾶς πῶ, τί θὰ κάνουμε ἀπὸ ’δῶ καὶ πέρα. Ὅπως κάνω ἐγώ, ἔτσι θὰ κάνετε κι ἐσεῖς… Γιὰ πολλοὺς (ἡ διακοπὴ μνημοσύνου) δὲν εἶναι δικαίωμα ἁπλῶς, ἀλλὰ ὑποχρέωση. Ἐγὼ ὅμως μένω στὴ θέση –τὴν πατερικὴ κι αὐτή– ὅτι εἶναι δυνητικὸς ὁ Κανόνας…» !

Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η νεοπατερική δικαιολογία περί δυνητικότητας και όχι υποχρεωτικότητας. Είναι κι αυτή που ακούγεται στο 2 : 02 όπου ο π. Νικόλαος μας λέει : "... επειδή (σημ. οι αποτειχισμένοι) δεν έχουμε κάνει σχίσμα, επειδή αναγνωρίζουμε την κανονικότητα και την νομιμότητα του επισκόπου Θεσ/νίκης. Δεν του αναγνωρίζω όμως πνευματική κοινωνία μαζί μου".

Μάλιστα ! «μαζί μου» και αυτό το «μαζί μου», συνάδει με την αποδοχή της ιεροκανονικότητας και της νομιμότητας, όχι όμως και την πνευματική κοινωνία ή κοινωνικότητα «μαζί του», δηλαδή του επισκόπου Θεσ/νίκης. Όπως βλέπετε, η του Πνεύματος κοινωνία (κοινωνικότητα) έρχεται σε ρήξη με το ιεροκανονικό (ιεροκανονικότητα) και το νόμιμο (νομιμότητα) παρότι έχουν κοινή την "εκπόρευση" (σημ. μπορεί να μη χρειάζονται τα εισαγωγικά) εκ του επισκόπου Θεσ/νίκης. Ο οποίος είναι και ιεροκανονικός, αλλά είναι και νόμιμος ! Τόσο νόμιμος, όσο νόμιμη ήταν και η ληστρικότατη σύνοδος του 1924 και η συνέχεια αυτής του Κολυμβαρίου Κρήτης. Φορεύς αυτής της τραγελαφικής κατάστασης - απότοκος του φιλιόκβε κατά τη γνώμη μου - είναι και ο π. Νικόλαος Μανώλης, κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος.