Το πνεύμα-(Πνεύμα) όπου θέλει πνεί.» ((Ἰω. 3:8)..Ερμηνευτικές πατερικές απαντήσεις στις οικουμενιστικές αντιλήψεις

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εισαγωγικά

Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι χρήσης του όρου «πνεύμα» μέσα στην Αγία Γραφή: το πνεύμα του Ανθρώπου, «τα πνεύματα» σε πληθυντικό αριθμό, που σημαίνουν τους αγγέλους και τους δαίμονες. Υπάρχει επίσης και μία άλλη προσέγγιση, που προέρχεται επίσης από την Αγία Γραφή και που μας οδηγεί ίσως, σύμφωνα και με τις πρώτες μου επισημάνσεις, σε μια εγγύτερη κατανόηση. Σίγουρα όλοι θα θυμάστε τη συζήτηση που είχε κάποια νύχτα ο Κύριος Ιησούς Χριστός με τον Νικόδημο, και που περιγράφεται στο ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Μπορείτε να φανταστείτε το σκηνικό. Το απόγευμα είχε ζυγώσει. Ο Χριστός και ο Νικόδημος στέκονται ή κάθονται στην ταράτσα ενός εκ των σπιτιών της Ιερουσαλήμ και βυθίζονται σιγά-σιγά στη δροσιά της νύχτας και στο σκοτάδι, που ολοένα πυκνώνει. Μιλούν για τον Θεό και ο Νικόδημος παλεύει να καταλάβει.

Α. Ο  στιχος 3,8  στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο

Τα λόγια λοιπόν αυτά λέγονται από τον Κύριο προς το Νικόδημο στη νυκτερινή τους συνομιλία (Ιω. 3, 1-21). Κατ' αρχάς ο Κύριος χωρίς περιστροφές τον διδάσκει περί της βασιλείας του Θεού λέγοντάς του: «Αμήν, αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού».

 Ο Νικόδημος με τον κοσμικό του λογισμό τον ερωτά: «πως δύναται άνθρωπος γεννηθήναι γέρων ων; μη δύναται εις την κοιλίαν της μητρός αυτού δεύτερον εισελθείν και γεννηθήναι; απεκρίθη Ιησούς. αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Απαντά λοιπόν ο Κύριος στην απορία του Νικόδημου τονίζοντάς του ότι χωρίς την εν Χριστώ αναγέννηση «εξ ύδατος και Πνεύματος», δηλ. χωρίς το άγιο Βάπτισμα, δεν μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού.

Και συνεχίζει: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός σαρξ εστι, και το γεγεννημένον εκ Πνεύματος Πνεύμα εστι», εξηγώντας τις συνέπειες της πνευματικής αναγεννήσεως.

Επειδή όμως ο ετάζων καρδίας και νεφρούς Κύριος είδε ακόμα απορούντα τον νυκτερινό του μαθητή, του εξηγεί με κάποια εικόνα τα της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος: «μη θαυμάσης ότι ειπόν σοι, δεί υμάς γεννηθήναι άνωθεν, το Πνεύμα όπου θέλει πνεί, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει, ούτως εστί πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος». Δηλ. «ο άνεμος όπου θέλει φυσάει κι ακούς τη βοή του αλλά δεν ξέρεις από που έρχεται και που πηγαίνει. Έτσι είναι και καθένας αναγεννημένος από το Άγιο Πνεύμα».

Ο άνεμος βεβαίως δεν είναι πρόσωπο και δεν έχει θέληση. Αλλ' ο Ιησούς εκφράζεται έτσι προσωποποιώντας τον άνεμο και δείχνοντας την ανεμπόδιστη και ελεύθερη κίνηση του ανέμου. Η φράση, «ούτως εστίν πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος», όμοια προς τη φράση, «ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ και μη εις Θεόν πλουτών» (Λουκ. ιβ' 21), σημαίνει, «έτσι συμβαίνει σε καθένα, που αναγεννάται από το Πνεύμα».

Η έννοια του όλου στιχ. 8 είνε αυτή: Το «πνεύμα», ο άνεμος, όπου θέλει πνέει, δεν δύναται να εμποδισθεί, κινείται ελευθέρως. Και ακούεις τον ήχο του, τη βοή του, αλλά δεν γνωρίζεις, από που ακριβώς ξεκινάει και έρχεται, και που πηγαίνει και θα καταλήξει. Έτσι γίνεται και σε κάθε άνθρωπο, στον οποίον ενεργεί το Πνεύμα, το Άγιο Πνεύμα, και αναγεννάται. Ακατάληπτος και τρόπος της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος, αλλ' αισθητό το αποτέλεσμα, η αναγέννηση του ανθρώπου. Το Άγιο Πνεύμα, η ενέργεια του και η αναγέννηση του ανθρώπου δεν φαίνονται, αλλ' είνε πραγματικότητες, πραγματικότητες του πνευματικού κόσμου..

Ο πραγματικά  αναγεννημένος άνθρωπος από τη ριζική μεταβολή του εσωτερικά  και εξωτερικά, στον ψυχικό κόσμο του και στη ζωή του, από θαυμαστά πράγματα, που αισθάνεται και επιτυγχάνει, πείθεται ακραδάντως, ότι υπάρχει Άγιο Πνεύμα και ενήργησε σ' αυτόν θαυμαστή αλλοίωση. Πλήθος ριζικές και απότομες μεταβολές ανθρώπων σε κάθε εποχή και στην εποχή μας βεβαιώνουν το λόγο του Χριστού για τη δυνατότητα της πνευματικής αναγεννήσεως.

Κατά το βάπτισμα το Πνεύμα του Θεού αναγεννά τον άνθρωπο, τον κάνει καινή κτίσι, νέα δημιουργία. Αλλά και μετά το βάπτισμα, το οποίο συνήθως γίνεται στη νηπιακή ηλικία, η αμαρτία διαφθείρει τους πολλούς, και έτσι αυτοί γίνονται πάλι παλαιοί άνθρωποι, και έχουν πάλι ανάγκη αναγεννήσεως. Όσοι δε ειλικρινώς μετανοούν και μετέχουν των μυστηρίων της εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας, αναγεννώνται πάλι, όχι πλέον «εξ ύδατος και Πνεύματος», αλλ' «εκ Πνεύματος» μόνο. Το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνεται, αλλ' ή εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία είνε μυστήρια απεριορίστως επαναλαμβανόμενα.

Η οικουμενιστική ερμηνεία του χωρίου

ΤΗΝ ΑΓΙΑ Πεντηκοστή εορτάζουμε την επιδημία του Παναγίου Πνεύματος στον κόσμο, για να μείνει «εις τον αιώνα», οδηγώντας μας «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13), μοιράζοντάς μας χαρίσματα και κάνοντάς μας κοινωνούς του Θεού, μέσω των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Συγκρότησε το θεσμό της Εκκλησίας, για να είναι η μοναδική πύλη σωτηρίας, το μοναδικό πνευματικό θεραπευτήριο για όσους θέλουν να σωθούν. Και όμως, στους σύγχρονους χρόνους της αποστασίας, τους προδρομικούς χρόνους του Αντιχρίστου, πολλοί κληρικοί όλων των βαθμών και θεολόγοι διέστρεψαν την πίστη της Εκκλησίας περί Αγίου Πνεύματος. Ως προωθητές του συγχρόνου θρησκευτικού συγκρητισμού και οικουμενισμού, διετύπωσαν βλάσφημες θεωρίες. Μία από αυτές είναι η διαβόητη «Οικονομία του Πνεύματος», σύμφωνα με την οποία το Άγιο Πνεύμα «διεύρυνε» την «Οικονομία του Υιού», «ενεργοποιώντας» τη σωτηρία και εκτός της Εκκλησίας, δηλαδή στα σχίσματα, στις αιρέσεις και στις θρησκείες του κόσμου! Για να στηρίξουν αυτή την δαιμονική πλάνη επικαλούνται το χωρίο «το πνεύμα όπου θέλει πνεί» (Ιωάν.3,8), παρά το γεγονός ότι το πνεύμα αυτό δεν είναι το Άγιο Πνεύμα, αλλά ο άνεμος!

Ως εκ τούτου, για τους θιασώτες του οικουμενισμού, δεν χρειάζεται πλέον κανένας ευαγγελισμός και ιεραποστολή για την ένταξη των πλανεμένων και των αλλοθρήσκων στην Εκκλησία, αφού μπορούν να «σωθούν» στις θρησκευτικές τους πίστεις! Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου καθίσταται άσκοπη και ανωφελής! Η βλασφημία αυτή κηρύσσεται «γυμνή τη κεφαλή», χωρίς συνέπειες! Σημεία των καιρών!

Στην Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο για τα 1700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος γράφει: «και όλον συγκροτεί τον Θεσμόν της Εκκλησίας το Πνεύμα, το Οποίον "όπου θέλει πνεί... αλλ' ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει∙ ούτως εστί και πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος" (Ιωάν. γ΄, 8)». Η ερμηνεία του χωρίου γίνεται «οικουμενιστικώ τω τρόπω». Στόχος βέβαια της ερμηνείας  είναι να δείξει  ότι το Άγιο  Πνεύμα δεν έχει όρια, δεν έχει φραγμούς, διακατέχεται από μία παράξενη ασυδοσία, ενεργεί και εκτός της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλ. και στους αιρετικούς και στους ετεροδόξους. Δηλ. και οι αιρετικοί και οι ετερόδοξοι έχουν Άγιον Πνεύμα. Παρ’ολ’αυτά, είναι αποκρυσταλλωμένη θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι το Άγιο Πνεύμα ενεργεί εμπροϋπόθετα, με προϋποθέσεις, με όρια, με φραγμούς. Το Ίδιο το Άγιον Πνεύμα έθεσε αυτά τα όρια και τους φραγμούς, τα οποία βεβαίως ταυτίζονται με τα όρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και αυτές οι προϋποθέσεις δεν είναι άλλες από την Ορθόδοξη πίστη και ζωή (Ορθοδοξία και ορθοπραξία), το Ορθόδοξο βάπτισμα, τη συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλιστα στην κορωνίδα των μυστηρίων, την Θεία Ευχαριστία, διά της αξίας μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού, και την εργασία της τηρήσεως του θελήματος, των εντολών του Αγίου Τριαδικού Θεού.

 

Πατέρες της Εκκλησίας ερμηνεύουν το χωρίο.

Α. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σχολιάζοντας το ως άνω χωρίο λέγει ότι ο Κύριός μας σαν πολύ καλός Διδάσκαλος χρησιμοποιεί την εικόνα του ανέμου ως παράδειγμα για να φανερώσει «του μυστηρίου τον τύπον».

Το παράδειγμα αυτό είναι ένας από τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους «μεθοδεύει των ακροωμένων τον νούν», και συνεχίζει: «Τούτος ο άνεμος, που βρίσκεται στον κόσμο, στην ατμόσφαιρα, πνέει παντού, σ' όλη την οικουμένη, τρέχει όπου θέλει και η παρουσία του γίνεται αντιληπτή μόνο με το "χτύπημά" του, το θόρυβό του.

Ξεφεύγει μεν από τα μάτια όλων, αλλά καθώς έρχεται σε επαφή, σαν λεπτή αύρα, με τα σώματα, δίνει κάποια αίσθηση της σύμφυτης σ' αυτόν, της φυσικής ενεργείας που το χαρακτηρίζει. Έτσι —λέγει ο Κύριος στο Νικόδημο— πρέπει να εννοήσεις την διά Πνεύματος αναγέννηση.

 Από τα μικρά παραδείγματα να χειραγωγείσαι στα "μείζονα" και να χρησιμοποιείς σαν εικόνα το λόγο μου για να εννοείς "τα υπέρ αίσθησιν"». Μ' αυτή την εικόνα λοιπόν, ο Κύριος, κατά τον άγιο Κύριλλο, θέλει να δηλώσει τη μυστική και υπερφυά ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Β. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Ο ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει το ίδιο χωρίο στη συνέχειά του λέγοντας: «Αφού δεν μπορείς να ερμηνεύσεις, να κατανοήσεις την ορμή και το δρόμο που ακολουθεί ο άνεμος, αν και τον αισθάνεσαι με την ακοή και την αφή, πως τολμάς να περιεργάζεσαι την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος;».

Και πιο κάτω συνεχίζει: «Η φράση "το Πνεύμα όπου θέλει πνεί" λέχθηκε  προς παράσταση  της εξουσίας του Παρακλήτου κι αυτό σημαίνει ότι... την ενέργεια του Πνεύματος δεν μπορούν να την περιορίσουν ούτε οι νόμοι της φύσεως, ούτε οι όροι της σωματικής γεννήσεως, ούτε οτιδήποτε άλλο παρόμοιο».

ΣΧΟΛΙΑ Α. Εδώ βέβαια δεν θα μπορούσε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος να εννοήσει «τις γνωστές εκκλησιαστικές δομές» ως περιορισμό της ενεργείας του Παρακλήτου, αφού η Εκκλησία είναι ο χώρος της ενεργείας της χάριτος και οι πνευματικοί της νόμοι καμμιά σχέση δεν έχουν με την κτιστή πραγματικότητα δηλ. τους φυσικούς νόμους, τους νόμους της σωματικής γεννήσεως

Β. Λέγει δε ο ιερός Πατέρας  κάτι πολύ σημαντικό ότι δηλ. η φράση «την φωνήν αυτού ακούεις» ειπώθηκε στο Νικόδημο περί του ανέμου. «Ου γαρ αν, απίστω διαλεγόμενος, και ουκ ειδότι του Πνεύματος την ενέργειαν, είπε "την φωνήν αυτού ακούεις"».

Ο Κύριος επιμένει στο παράδειγμα του ανέμου, γιατί αυτή μόνο την εμπειρία είχε ο Νικόδημος. Δεν του ομιλεί περί της βιαίας πνοής του Παρακλήτου, διότι ο Νικόδημος ως «άπιστος», αφώτιστος, δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να «ακούσει» την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος! Κι αν ο νυκτερινός μαθητής του Χριστού δεν γνωρίζει, ως άπιστος, τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, πολύ περισσότερο οι εχθροί του Χριστού, ο Φραγκολατίνος, ο λουθηροκαλβίνος, ο Ινδουιστής, ο Εβραίος, ο Μουσουλμάνος δεν μπορούν να απορροφήσουν ακτίνες της θείας ακτινοβολίας, ως  αβάπτιστοι και αφώτιστοι.

Γ. Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ομιλεί κι αυτός για την εξουσία του Αγίου Πνεύματος: «Δεν νοιώθεις καμμιά αιδώ», λέγει ο Θεολόγος στους αρνητές της θεότητος του Αγίου Πνεύματος «για την εξουσία του Πνεύματος, το οποίο πνέει σ' όσους θέλει, όταν θέλει, όσο θέλει; Επιδημεί στον Κορνήλιο και στους ανθρώπους του προ του Βαπτίσματος, σ' άλλους μετά το βάπτισμα διά των Αποστόλων, ώστε κι από τα δύο δηλ. κι από όσους επιφοιτά ως Δεσπότης, όχι δουλικά, κι από όσους επιζητείται προς τελείωση του βαπτίσματος να μαρτυρείται η θεότης του Αγίου Πνεύματος»76.

  « Με τους πύρινους αυτούς και θεοπνεύστους λόγους του ο άγιος Γρηγόριος κηρύττει τη θεότητα και κυριότητα, την εξουσία και ελευθερία του Αγίου Πνεύματος. Μήπως με όσα λέγει περί της επιδημίας Του στον Κορνήλιο προ του βαπτίσματος ο άγιος Γρηγόριος θέλει να πεί ότι το Παράκλητον Πνεύμα ενεργεί χωρίς την εις Χριστόν πίστη, χωρίς την Εκκλησία;

 Μήπως το Άγιο Πνεύμα δρα ανεξάρτητο, έχει το δικό Του έργο, την δική Του Οικονομία; μήπως το Άγιο Πνεύμα δεν οδηγεί τους ανθρώπους απαραιτήτως στον Χριστό; Μήπως ενεργεί δίνοντας «εκπληκτική δύναμη πίστεως — δηλαδή σχέσεως ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο» (σ. 198), χωρίς αυτή η πίστη να είναι η πίστις στον εν Τριάδι Θεό; Κάτι τέτοιο υπονοεί ο συγγραφεύς του κρινόμενου βιβλίου μιλώντας για την πίστη της Χαναναίας (Ματθ. 15:21-28), του Ρωμαίου εκατοντάρχου (Ματθ. 8: 10) για τη σχέση του Κορνηλίου με τον Θεό, πριν γνωρίσει τον Χριστό (Πραξ 10: 1-11:16) και για την έλευση του Αγίου Πνεύματος πριν το βάπτισμα (ως άνω).( Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΔ’, Εις τους εξ Αιγύπτου αποδημήσαντας, κεφ. Ιδ'. Πρβλ. του αυτού, Λόγος ΜΑ', Εις την Πεντηκοστήν κεφ. ε').(π.Ι.Φωτόπουλος)

Παρατηρήσεις-σχόλια

«Απλή ανάγνωση των ανωτέρω περικοπών πείθει τον αναγνώστη ότι η πίστις όλων των ανωτέρω προσώπων δεν είναι ψυχολογικής τάξεως δύναμη στρεφόμενη σε κάποιο Θεό, αλλά πίστις στον Χριστό, δώρο του Αγίου Πνεύματος και  εκ του Πατρός των φώτων, λόγω της αγαθής τους προαιρέσεως.

Συγκεκριμένα ο Κορνήλιος, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος «ουκ έστι Ιουδαίος, ουδέ ζων κατά νόμον, αλλ' ήδη προειλήφει την ημετέραν πολιτείαν» δηλ. δεν είναι Ιουδαίος, ούτε ζει σύμφωνα με τον Νόμο αλλά ήδη ακολουθούσε τη Χριστιανική πολιτεία (ζωή)».

Προσευχόταν λοιπόν στον Θεό κι όχι στους θεούς των ειδώλων, αναζητώντας τον. Έτσι ο Τριαδικός Θεός βλέποντας την αγαθή προαίρεση του αποστέλλει άγγελο για να τον φέρει σε επαφή με τον Πέτρο και δι' αυτού να γνωρίσει τον Χριστό. Κατά την επικοινωνία μαζί του, ακούει το κήρυγμα του Αποστόλου περί του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας και για την άφεση των αμαρτιών που δίδεται διά του ονόματος του Χριστού σ' όσους πιστεύσουν σ' Αυτόν.

Κι ενώ μιλούσε ο Απόστολος Πέτρος «επέπεσε το Πνεύμα το άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον» και «οι εκ περιτομής πιστοί ...ήκουον ...αυτών λαλούντων γλώσσαις και μεγαλυνόντων τον Θεόν» (Πραξ. 10, 44-46) Γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος: «...επειδή την διάνοιαν αυτών έδειξαν θαυμαστήν ούσαν και της διδασκαλίας αρχή γέγονε, και επίστευσαν ότι πάντως το βάπτισμα άφεσις έστιν αμαρτημάτων, τότε επήλθε το Πνεύμα».

Πίστευσαν λοιπόν στην αλήθεια του Χριστού, στην άφεση των αμαρτιών διά του βαπτίσματος και τότε επέπεσε το Άγιο Πνεύμα. Έτσι λοιπόν η χάρις επήλθεν στους πιστεύσαντας στον Χριστό. Και γιατί προ του Βαπτίσματος; «Εκ περιουσίας παρά του Θεού, ίνα δειχθή και η αρχή ου παρά του Αποστόλου» δηλ. επιπλέον, με αφθονία (εδόθη το Άγιο Πνεύμα)78 από τον Θεό για να αποδειχθεί ότι η αρχή της κλήσεως των Εθνών δεν έγινε από τον Απόστολο, αλλά από τον Θεό. Ήταν δηλαδή η έλευσις του Αγίου Πνεύματος ένα θαυμαστό σημείο, πριν από το Βάπτισμα, για να φανεί το θέλημα του Θεού στους εκ περιτομής Χριστιανούς και να δοθεί έτσι ένα ακαταμάχητο επιχείρημα στον Πέτρο κατά την απολογία του προς αυτούς.

Παράλληλα αποδεικνύεται η εξουσία και η Θεότης του Παρακλήτου, το οποίο δρα προ του Βαπτίσματος όχι όμως ανεξάρτητα απ' αυτό. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ακολουθεί αμέσως το άγιο Βάπτισμα. Γράφεται στη συνέχεια των Πράξεων: «τότε απεκρίθη Πέτρος· μήτι το ύδωρ δύναται κωλύσαι του μη βαπτισθήναι τούτους, οίτινες το Πνεύμα το άγιον έλαβον ως και ημείς; προσέταξεν δε αυτούς εν τω ονόματι Ιησού Χριστού βαπτισθήναι» (Πραξ. 10,47-48).

Αν δεχθούμε ενέργεια του Αγίου Πνεύματος χωρίς την πίστη στον Χριστό, χωρίς τον Χριστό, ενέργεια που φωτίζει και δίνει κοινές εμπειρίες σε απίστους και χριστιανούς (κι αυτό δεχόμαστε αν πιστέψουμε απορρόφηση ακτίνων της δόξης του Θεού από τις θρησκείες-μπαταρίες(!), από τις θρησκείες που μάλιστα μάχονται τον Χριστό και κατασφάζουν τους Χριστιανούς) τότε διασπώμε το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος, αφού οι άκτιστες ενέργειες είναι κοινές, είναι της φύσεως του Θεού, είναι και των τριών θεαρχικών Υποστάσεων.

   Εν πάση περιπτώσει το Άγιο Πνεύμα δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση, όπως απεδείχθη από τις προηγούμενες πατερικές και αγιογραφικές μαρτυρίες, με «τις υψηλότερες θρησκευτικές εμπνεύσεις της ανθρωπότητος». Φωτίζει ο Χριστός «πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω.1,9) για να τον οδηγήσει στο Φως της Βασιλείας του. «Κέκληται γαρ των εθνών η πληθύς ου διά της του νόμου παιδαγωγίας, ου διά προφητών αγίων αγείρει δε μάλλον αυτά θεία και απόρρητος χάρις νοερώς ελλάμπουσα και της διά Χριστού σωτηρίας εντιθείσα την έφεσιν», γράφει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.

 Μετάφραση: «έχει κληθεί (στη σωτηρία) το πλήθος των εθνών όχι με την παιδαγωγία του Μωσαικού νόμου ούτε διά των αγίων προφητών. Τα διεγείρει μάλλον η θεία και απόρρητη χάρις που λάμπει νοερά και βάζει μέσα τους την επιθυμία της σωτηρίας διά του Ιησού Χριστού».

«Το Άγιο Πνεύμα φωτίζει τα έθνη, για να τα οδηγήσει στη σωτηρία μόνο διά του Ιησού Χριστού, βγάζοντάς τα από την πλάνη και το σκότος των ψευδοθρησκειών τους. Δεν ρίχνει το φως του μέσα στη λατρεία των ειδώλων (δαιμόνων) στο ακάθαρτο Ισλάμ η κατά τη διάρκεια του γκουρουιστικού διαλογισμού κ.λ.π.

Βλέποντας την προαίρεση του κάθε ανθρώπου, πονώντας τον «κατ' εικόνα» Του πλασθέντα άνθρωπον τον φωτίζει για να τον οδηγήσει σε κοινωνία μαζί Του. Δέχεται την δίψα του, την αναζήτησή του και όπως έκαμε με τον Κορνήλιο τον δέχεται εις τους κόλπους Του, εις την Εκκλησία Του. Έτσι κάμει και σήμερα οδηγώντας, Φράγκους, μουσουλμάνους, Ινδουιστές, αφού αρνηθούν την πλάνη τους, στην κοινωνία του Σώματός Του. Έξω από αυτήν την εν Τριάδι ζωή υπάρχει το βαθύ σκότος της αποστασίας, η χώρα και η σκιά του θανάτου».(π.Ι.Φωτόπουλου- Κριτικές τοποθετήσεις στο βιβλίο «Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία» Αρχιεπ. Αλβανίας κ. Αναστασίου).

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ